quinta-feira, 31 de dezembro de 2009

"IRMANDINHA": SOCIEDADE GALEGA vs. estado/reino.

Em Vieiros, anónimo.
Acabo de comprovar mais uma vez que na Galiza o estado-reino pode ser ultrapassado pela sociedade.Foi nos tempos miseráveis do "Prestige", em que o estado/reino, governado pelos que agora de novo governam na CAG, se desentendeu do Povo Galego. Mas a sociedade foi capaz de vencer as dificuldades surgidas, sobrevindas pela incapacidade do estado/reino ou, antes, pela indiferença desse estado/reino face à Galiza ou contra o Povo Galego.Foi depois da "vitória" do PP ou da "desvitória" do bipartido (pela sorrateira colaboração do PSOE com o PP...) que a sociedade se alevantou contra o estado/reino e reclamou o que é seu: o idioma. Ficou a médias, porque, em vez de fazer como fez na desgraça do "Prestige", continua a esperar que um partido nacionalista "espaÑol" radical, que é o PP, promova o que não é seu (do PP) e sim do Povo Galego. Por esse a sociedade galega sempre perderá...Ultimamente está o assunto da seleção, da IRMANDINHA. Aí, de novo a sociedade demonstrou que é capaz de levar adiante o que os partidos nacionalistas "espaÑoles" radicais procuram levar para atrás.GALIZA é o Povo Galego. Não é nem o PP nem o PSOE nem sequer o BNG ou NÓS-UP. Enquanto a sociedade (que dizem civil) não aja, não se mobilize como se mobilizou naqueles dias do "Prestige", tristes, graves, ou nestoutros, quase ridículos, da negação do "gobierno del PP" à seleção galega, enquanto não aconteçam essas movimentações cívicas em todos os campos, a Galiza continuará a esmorecer.Mas o só facto de conseguir que a IRMANDINHA persista, contra vento e maré, é mais do que motivo de esperança.

COMEÇA A DESFEITA.

Em Vieiros.
A cota do galego baixa ao 33% e os pais deciden en que materias se usa.

O novo decreto sobre o galego no ensino estabelece que os pais voten en que lingua queren as aulas de Infantil. En Primaria e Secundaria nais e pais elixirán a lingua para cada materia co límite dun terzo para galego, castelán e inglés.

Ao Goberno case lle dan as uvas antes de presentar o decreto de linguas para o ensino non universitario. O presidente do Goberno, Alberto Núñez Feijoo, fixo pública a súa proposta perto das oito da tarde. Na tribuna da sala de prensa, á súa dereita, o conselleiro de Educación, Xesús Vázquez. Sentado entre os xornalistas, nun segundo plano, o secretario xeral de Política Lingüística, Anxo Lorenzo. As intencións do executivo xa son públicas. Dende había semanas as filtracións falaban dun modelo de “tres terzos” (galego, castelán e inglés) e así é o modelo que se presentou este mércores. Porén, a principal e substantiva sorpresa foi a participación dos pais na elección do idioma para cada materia. E aí, tanto presidente coma conselleiro fixeron especial fincapé: “Por primeira vez dáselle voz ás familias para que inflúan coa súa opinión”.
Pero como e que decidirán os pais?
Os pais decidirán en votación cal vai ser o modelo lingüístico do centro escolar. Iso farase no momento de formalizar a matrícula. No Ensino Infantil a consulta será anual mentres que no resto dos niveis a elección terá lugar cada catro anos. -Ensino Infantil (0-5 anos): Os pais decidirán cal será a lingua vehicular nas aulas.-Educación Primaria, Secundaria e Bacharelato: As familias escollerán o idioma das materias na proporción dos terzos. No caso de Primaria, Matemáticas e Sociais non poderán ser as dúas impartidas no mesmo idioma (unha terá que ser obrigatoriamente en galego e outra en castelán). -FP: Cada centro garantirá “a igualdade de competencia nas dúas linguas oficiais”.
Que pasa cando non hai profesores con competencia suficiente en inglés?
En caso de que os centros non poidan ofertar un terzo das materias en inglés, os pais elixirán as materias dese cupo de xeito proporcional entre galego e castelán.
“Pasamos dun modelo monolingüe a un trilingüe”
Feijoo levaba estudada a intervención diante dos medios. O presidente fixo fincapé na idea de que fronte a “imposición” o novo decreto pretende levar a “normalidade da rúa” ás aulas. Para el, o decreto logra a cadratura do círculo e pode ser un modelo a moi longo prazo. Segundo Feijoo, a proposta do Goberno ofrece catro “garantías esenciais”: “equilibrio total entre galego e castelán e introdución dunha terceira lingua”; que os alumnos se poidan expresar nas aulas en calquera das dúas linguas oficiais; que os pais teñan capacidade de decisión; mesma competencia entre galego e castelán ao remate de cada etapa. Pola súa parte, Vázquez insistiu en que para elaborar o borrador do decreto tívose moi en conta a consulta que impulsou hai meses Educación. Como novidade adiantou que se establezerán mecanismos para que os pais e nais do alumnado participen nas actividades dos equipos de normalización de cada centro.
Tempo de consulta.
Feijoo reiterou que nas vindeiras horas váiselle remitir o borrador ás forzas políticas con presenza no Parlamento, á Real Academia e ao Consello da Cultura. Segundo el, é hora dun esforzo para evitar situacións de conflito e lograr “un decreto de todos”.

terça-feira, 29 de dezembro de 2009

Capitulo I: as orixes da maxia VI

-Teño que preguntarche algo Latri-espetou Zigg
-Ti dirás Zigg, agora que xa es xefe do FRG, quizais non necestites dos meus consellos..-dixo con sorna Latri.
-Chegoume un papiro de Gallaecia, solicitan a axuda da FRG xa que os ratos da comarca do Val da Mahía levantaronse en armas,os gatos non saen a rúa, asolaron prados e cortellos, non deixan nada de nada.Xa conquistaron Vioxus e ameazan con conquistar Espiñeirus...
-E que queres que faga eu ,ali non teño influencias, non pinto nada alí-preguntou Latri enoxada
Non, non é iso -dixo Zig mentras relambía os fuciños.Quero que vixiles a meu irmán Zag, vouno deixar o mando do FRG aqui, mentras eu vou con parte das tropas para Gallaecia.
-A ise borracho-dixo Latri, se pasa mais tempo na taberna que na gateira.
-Xa o sei, pero é a única soluccion polo momento- contestou Zig con cara de dúbida.

A Latri realmente non lle preocupaba que Zag se ocupase do FRG mentras Zig ia a estar na Gallecia, o que lle preocupaba precisamente era iso, que Zig fose a Gallaecia, ela como mediadora sabía do perigo das tribus ratunas da Gallaecia ata o de agora en tregua despois do pacto no Concilio de Ratibrom.

Juntanza Mítica Inverno 2009-2010

Ca@os companheir@s:

A cuchipanda mítica na Casa dos Mouris deste inverno nom poderá ser neste Natal, pola nossa parte, claro. Problemas de calendário nos obrigam a estar já o dia 4 de volta em Lixboa, trabalhando.

Pero esta tradiçom cuchipandil nom serà interrompida. Só retrasada.

A ideia é fazer algo no entroido. Para variar, poderiamos fazé-lo no norte de Portugal, nalgumha casa alugada. Sei que som boas de preço. A zona de Entre-Douro e Minho -e incluso Tras-os-Montes- estam a 2.30 horas desde Santiago em carro, 3 horas desde Lixboa e á carreirinha dum cam desde Sá Carneiro - Porto) para quem vinher desde Madrid via Ryan-Air.

Pois é. Vaiamo-lo vendo entom. Já amanharei um calendário para votar os melhores dias que lhe venham a cada um.

segunda-feira, 28 de dezembro de 2009

Sorpreeesa!!!!

sábado, 26 de dezembro de 2009

Voltando ao folk: MUGAR e a maravilla de SPOTIFY...

Acordadesvos da mezcolanza celtica-berebere de Mugar que tan bos resultados obtivo con este disco?:

Pois non sabía que había este outro que tamén ten moi boa pinta:





Deixovos este enlace ao youtube para que escoitedes...



Se alguén quere escoitar o disco enteiro pode facelo en SPOTIFY , como calqueira outro disco que vos pete e non sexa unha supernovedade ou editado por unha discográfica moi pequena. Se non coñeciades Spotify, a verdade é que unha aplicación que está xenial (eu descubrina onte gracias a esas reunions por nadal e familiares que andan metidiños nesto da musica).Mola! Toda a musica que queirades escoitar de forma online, coas caratulas dos albumes, informacion dos artistas e gratis. Tamen podedes facer as vosas listas de reproduccion. Suponse que funciona como unha radio porque de vez en cando poñen algun anuncio pero menos pesados que algunhas radios de verdade, cada 4 ou 5 cancions, pero so por iso porque logo escolledes o que queirades escoitar en todo momento dandolle play, pause pa diantre pa tras.... O que queira mais información e como rexistrarse, (suponse que so podes acceder mediante invitacion pero atopei a forma de rexistrarse:) Xa me diredes!:

http://www.genbeta.com/multimedia/musica-gratis-al-instante-spotify

https://www.spotify.com/en/get-started/

sexta-feira, 25 de dezembro de 2009

O APALPADOR.

Em Vieiros por Arturo de Nieves Gutiérrez de Rubalcava (Crunha, 1983). Licenciado em Sociologia pola Universidade da Crunha e Bachelor of Science with Honours in Sociology pola Universidade de Abertay Dundee. Actualmente realiza estudos de doutoramento na Universidade da Crunha. Entre os seus interesses investigadores destacam temas como a língua, a identidade colectiva ou o comportamento eleitoral na Galiza contemporânea.
Entre as inúmeras críticas que recebeu a ideia da globalização em tanto que fenómeno cultural que sobarda o estritamente económico atopa-se a tese da homogeneização, segundo a qual o mundo globalizado depreda incansavelmente qualquer amostra de riqueza cultural: a globalização como antítese da pluralidade -cultural, neste caso-. Impossível não imaginarmos uma gigantesca apisoadora capaz de esnaquiçar línguas, tradições e, ao cabo, diversidade étnica em todas as suas formas. Depredação etnocida, sim, mas cumpre perguntarmo-nos: e que aguarda após semelhante ceifa? Ou o que é o mesmo: que força é capaz de desencadear tanta destruição?

O sociólogo do nacionalismo Michael Billig, no seu imprescindível Nacionalismo Banal explicava, vai já para três lustros, que o mundo em que vivemos está marcado ideologicamente polo nacionalismo dos grandes estados. Na formação dos estados-nação modernos Billig fala dum processo metonímico segundo o qual uma parte do mosaico cultural existente no território a nacionalizar passa a ser identificada com o todo nacional; o mecanismo capaz de operar este processo denomina-se “primeira sintaxe de hegemonia” e é observável e analisável empiricamente. Fazer finca-pé nesta ideia seria redundar numa realidade bem conhecida por todos e todas nós –como sabemos e sofremos, no estado-nação espanhol a língua de Castela transformou-se em verdadeira língua nacional espanhola; no estado-nação francês, a língua da burguesia parisiense do s. XVIII derivou em língua nacional francesa. E assim seguido... E não só com as línguas, mas também com as culturas e tradições nacionais–.Porém, a análise de Billig não fica aí, senão que se prolonga até identificar um segundo movimento no mecanismo da sintaxe de hegemonia. Se o primeiro tinha a ver com o processo metonímico acontecido na configuração dos estados-nação modernos, o segundo foca-se na articulação da relação entre esses estados-nação. E esta é uma relação marcada polo domínio EUA, claro. Billig analisa os discursos da “nova ordem mundial”, iniciados com Bush pai no início da década dos 1990 e re-produzidos sem descanso, e cada vez com maior intensidade, até hoje mesmo. Não só polos governantes EUA –Obama incluído–, mas interiorizados e espalhados polos líderes do sistema-mundo de estados-nação. Ula metonímia neste segundo movimento? Se no começo uma parte da território a nacionalizar (auto)atribui-se o direito de falar polo todo nacional, agora é uma nação –os EUA– quem fala polo conjunto dos estados-nação existentes, apelando à universalidade. Assim, os EUA apresentam-se não só como patrão moral e de conduta, senão também como democracia exemplar, a imitar por qualquer estado-nação com aspirações de reconhecimento na comunidade internacional; e isto continua a ser assim após todos os Guantánamos e escândalos imagináveis e por imaginar. Um papel que há anos pôde jogar França e depois, quiçá, Inglaterra, e que no futuro jogará também provavelmente China, India e –aviso para navegantes– Brasil. Recorrendo discursivamente ao bem universal, defendem-se realmente os interesses particulares dos EUA. Velai o segundo movimento na sintaxe de hegemonia, da que a monumental trapalhada discursiva com a que se “vendeu” a guerra do Iraque constitui um exemplo perfeito.
Deste jeito a lógica que subjaz á sintaxe de hegemonia, no seu duplo movimento, é a mesma: perseguir unicamente os interesses das partes beneficiárias apelando ao bem comum. Variam o que entendemos polas partes –os “centros” e “periferias” na concepção Wallersteiniana do sistema-mundo– e polo comum –um determinado estado-nação ou o conjunto do planeta terra–. Agora tocaria perguntarmo-nos: como é que a gente traga com esta patranha que algum dia será estudada nos livros de história como hoje estudamos o Imperialismo do s. XIX ou o sistema medieval feudal? Logicamente a abordagem desta questão excederia em muito os limites deste artigo e @s que resististes a leitura até este ponto já deveis estar a sentir-vos estafados, pois ainda não se disse rem do Apalpador... Sim podemos dizer com seguridade, porém, que boa parte do imenso dispositivo de poder capaz de fazer com que milhões de pessoas aceitem um statu quo prejudicial para elas e injusto por definição, agocha-se trás da lógica dos símbolos. Isto é assim desde que o ser humano é ser humano e, seguramente, desde antes. E por fim, já, chegamos ao Apalpador.
Que eu saiba não há inquérito nenhum, nem estudo qualquer (podo equivocar-me, claro; agradeceria informação, se alguém conhecer) que se interessara pola implantação do “Papá Noel” na Galiza. Seria interessante, pois parece evidente que em mui poucos anos este símbolo adquiriu uma cota de mercado espectacular no nosso país. Normal, com toda a indústria de entretenimento made in Hollywood fazendo-lhe a campanha. Penso que quando eu era cativo não existia mais do que nos filmes; penso que tampouco falavam dele nos informativos e penso que nenhum amigo meu recebia agasalhos deste homem de verde travestido de vermelho e branco pola Coca-Cola. Para entender isto devemos entender que “Papá Noel” ou “Santa Claus”, na cosmovisão EUA, é sinónimo do Natal. Não há um sem o outro, são uma unidade; assim no-lo fazem saber constantemente filmes, marcas, séries de televisão, informativos... É um dos símbolos mais importantes do imaginário nacional norte-americano, disso não há dúvida. A aceitação, portanto, cada vez maior deste imenso símbolo só pode significar uma cousa: a nossa imersão a cada ano mais profunda na lógica de dominação postulada polo segundo movimento da sintaxe de hegemonia, do que antes falávamos. O papel dos deostados Reis Magos, nos que eu tanto cri e que tantas alegrias me deram, é hoje um papel de resistência perante a invasão simbólica EUA, é claro. Ainda que se pode intuir que estamos numa fase de transição simbólica, ao cabo da qual os Reis Magos não serão mais do que um recordo infantil; por outro lado como é hoje já a língua galega para muitas pessoas, noutro exemplo abraiante de brutal violência simbólica. Mas o Apalpador, símbolo em construção, somos nós; porque o Apalpador é –simbolicamente– a Galiza. Aceitarmos o Apalpador como símbolo do Natal é o passo que devemos dar para girarmos simbolicamente arredor de nós próprios. E se a Galiza está viva, que o está –senão o Apalpador nunca teria nascido–, este símbolo de nosso dará que falar cada vez mais. Porque se a dominação é simbólica, a resistência é também simbólica.

MAIS APALPADOR.


O Apalpador, também conhecido como Pandigueiro na Terra de Trives, é um gigante carvoeiro que mora nas montanhas durante todo o ano e que desce às aldeias, vilas e cidades nos dias 24 ou 31 de Dezembro à noitinha, para apalpar as barriguinhas às crianças e comprovar se comêrom bem ao longo do ano. Chega-se-lhes à noite, caladinho, apalpa-lhes o ventre e, se estiverem cheias, murmura-lhes cuidadoso aos ouvidos: “Assim, assim estejas o ano todo”. Se, polo contrário, comprova que tenhem a barriguinha baleira, torce o sobrolho, deixa-lhes umha presada de castanhas às caladas, e vai-se preocupado.

Esta figura mítica da tradiçom do Natal galego está com certeza relacionada com figuras semelhantes, sobreviventes noutros locais da cornija Cantábrica, como o “Esteru” cántabro ou o “Olentzero” basco, razom que dá para suspeitar tratar-se dumha figura de origem comum que tivo umha extensom bem maior no passado, tendo ficado relegada posteriormente — como tantas outras cousas — aos redutos mais afastados e inacessíveis da nossa geografia.Hoje, por fortuna, o Apalpador torna a visitar todas as casas de todos os nenos e nenas onde é chamado.
Para mais informaçom e para mercar o livro com debuxos de Leandro Lamas ide a este endereço: http://www.apalpador.net/index.html

Mensaxe de Nadal do Rey Xoan Carlos.Interesantes propostas.

¿Qué quiere Galicia de Portugal?

Por Suso de Toro. Em El País.
Y qué Portugal de Galicia. Dos preguntas que nunca se hacen, pero que explican las protestas porque vaya a Extremadura y no a Vigo un organismo de cooperación transfronteriza o cuando se nos niega el tren rápido a Porto. Portugal y Galicia mantenemos relaciones á galega: sí pero no. Y por confusas son frustrantes.

Portugal y España tienen nacionalismos de Estado muy rígidos, y Galicia está encerrada del modo más ridículo dentro del nacionalismo español. Así, si le preguntan a un gallego por "el sur" inmediatamente piensa en Andalucía. Y es verdad que ése es también nuestro sur, sobre todo porque es el imaginario que nos metió en la cabeza la escuela y hoy los medios de comunicación, los discursos políticos...Vivimos encerrados en esa ideología a despecho de la realidad física, la que reflejan los mapas: al sur está Portugal. Evidencia que negamos en la práctica en la vida diaria. Un gallego piensa "voy a comprar muebles a Ikea" y se va a Madrid, o a Gijón, teniendo la misma tienda más cerca, en Porto. En nuestra imaginación sigue habiendo aduanas, guardia civiles y guardinhas. Nuestro pensamiento es reaccionario, vive casi treinta años atrasado: ya no hay fronteras, ni pesetas y escudos sino euros, no hay dos espacios sino uno y la raya que separa las manchas no existe. Pero nuestra imaginación sigue siendo nacionalista y no entró aún en la Unión Europea.

¿Actuamos ignorando a Portugal porque tenemos la imaginación colonizada por ese nacionalismo español? Sí. Pero también lo explican las relaciones de poder, el más fuerte, el más rico siempre se coloca por encima del más débil o más pobre. Portugal siempre estuvo económicamente por detrás de España, y así, los gallegos, a pesar de estar postergados en España en casi todo, se pudieron y se pueden sentir por encima de los portugueses. Reconozcámoslo: nos place sentirnos superiores, más ricos, más modernos que nuestros vecinos. No por eso somos peores que los demás, las relaciones de poder es la Física de la vida: en el aula manda el más listo y en el patio de la escuela el más abusón y hasta el más pobre tiene a alguien ante el que se siente superior. Los gallegos somos los penúltimos de los españoles, pero miramos por encima del hombro a los portugueses, gracias a que no tenemos memoria y a nuestra ignorancia.

Gracias a que no tenemos memoria, porque el atraso económico portugués no es tan distinto del nuestro, sólo les llevamos unos años de adelanto en el atraso: al atravesar la frontera veíamos el pasado de nuestras familias, éramos nosotros quince o veinte años antes. Y eso es muy incómodo. También olvidamos como nos vieron siempre los demás: el novelista y diplomático Palacio Valdés le decía a un portugués, "se creen ustedes ingleses y no son más que gallegos". Queda a dilucidar si ese racismo xenófobo es más cruel con los gallegos que con los portugueses, pero evidencia ese lazo que es evidente que nos resulta incómodo y que unos y otros ocultamos. Pero, nadie lo dude, si Portugal tuviese la riqueza, poder, prestigio de Francia aquí todo quisque hablaría portugués con sotaque lisboeta. ¡Gallego el último!

E ignoramos a Portugal también por ignorancia: la de nuestra historia. Un continuo histórico que, con luchas dinásticas por medio, llegó hasta el siglo XV en que Galicia, a Galiza, "domada e castrada", quedó uncida a una corona radicada en el centro peninsular. Aun así compartimos un espacio lingüístico. Los portugueses mozarabizaron la lengua hablándola al modo del sur peninsular, lingüísticamente son nuestros andaluces, dando lugar a la misma paradoja de un santanderino en Cádiz: cuesta entenderlos. Pero nuestras palabras, llevadas por ellos por el mundo, las reconocemos fácilmente en esa potencia en marcha que es Brasil, allí florece el gallego, y sorprende idéntica habla en Angola y Mozambique. Sólo un país loco despreciaría esa riqueza, ese patrimonio lingüístico. Galicia lo hace. Por su ignorancia y prejuicios, por una ideología nacionalista de un Estado uniformizador y centralista.

La única salida de Galicia es aceptar el mapa, la realidad y construir nuestra eurorregión, levantada sobre el reencuentro sin prejuicios. Y si no es así, no nos quejemos tanto pues tenemos lo que merecemos. Extremadura no tiene vergüenza ni complejo en aprender a hablar portugués: merecen ser sede de ese organismo transfronterizo. Es triste, pero nosotros no. A merecerlo.

quinta-feira, 24 de dezembro de 2009

Algúns dos videos máis simpáticos do 2009 (www.20minutos.es)

En un directo, cuidado con los charcos.





Quién dijo que la universidad es aburrida.




El que avisa no es traidor.





En los límites de la realidad.




Kuvica va como un.....pepino.




Una ceremonia nupcial con mucha marcha.

quarta-feira, 23 de dezembro de 2009

¿La soberanía popular?

Interesante e sinxelo artigo que atopei naufragando, nom deixedes e le-lo.
Por Mar Figueras.

En estas revueltas fechas de estatutos y manifestaciones, de obispos doloridos, y de derechistas revoltosos. Pregunto yo desde mi santa ignorancia, que tiene que ver el Socialismo con el Autogobierno, y que poder tiene el PSOE en decidir que es Catalunya, como debe organizarse, y demas. La respuesta es obvia. El mismo que se cree tener el resto de los ciudadanos no catalanes. Hoy en dia cada ciudadano, se cree en poder criticar el Estatuto de Catalunya, sin ni siquiera ser catalan, y vivir en catalunya, solo porque.. como es? Ah si, afecta a la union de España. Me pregunto yo si por esa regla de tres, los ciudadanos catalanes podrian criticar las obras madrileñas, porque queramos o no, tambien afectan a Catalunya, ¿o no?.. ¿Acaso afecta el Estatut a España? Si, dicen que rompe la union. Yo cuando era pequeño, la union se mantenia cuando se hacian pactos, y cuando crecia, los pactos iban cambiando, primero nos dejaban salir hasta las 8, que habia que volver a tomar la cena, despues salimos hasta las 10, y ahora somos responsables de decidir si salimos o no, y hasta que hora. Pero lo que la gente no logra entender, es que no existe nada firme, ni nada eterno, y mucho menos las leyes, entre ellas la que esta por en cima de todas, la Carta Magna, debe adaptarse a los tiempos que corren y no debemos ser nosotros quien nos adaptemos a ella. Y ahora estamos en ese problema, mas del 90% del Parlament aprueban algo, que esta claramente en desacuerdo con la constitucion del 1978, y el Parlamento es la expresion formal de la ciudadania, y ahi mi pregunta.. ¿Vale mas la soberania nacional o la constitucion? Es que realmente hay cosas que son invariables, porque las cupulas de poder no quieren que se toquen para no desestabilizar nada que pueda afectarles..¡Amigos Mios! Como me recuerdo al turnismo de Canovas del Castillo, del partido Liberal de Sagasta, del caciquismo, de la falta de libertad.. Desde mi larga historia, he podido vivir epocas similares, que se han roto con la conciencia popular, con el despertar de la ciudadania, y desde aqui vuelvo a hacer un llamamiento a los que muchos otras veces han cambiado las cosas: ¡Despierten, ciudadanos!, no se crean lo que les dicen cual evangelio politico, lean y informense por su cuenta, busquen, pregunten y duden.. y despues LUCHEN! Luchen por sus patrias, por sus hogares, por sus derechos, por sus familias, pero sobretodo.. LUCHEN POR SUS SUEÑOS...

Teatro de Gatos em Moscova

terça-feira, 22 de dezembro de 2009

Provocaçom calculada

Feijoo asegura que el primer paso para el consenso lingüístico es rechazar la denominación Galiza

El presidente ha invitado al portavoz del BNG, Carlos Aymerich, a cumplir la Ley de Normalización Lingüística y a admitir la forma Galicia.


Divide e vencerás. O isolacionismo e reintegracionismo devem reagir unidos, sem renunciar a sua vissom. Ferrin -ás portas da RAG- e o sainte Barreiro devem lembra-lhe ao espanholismo que Galiza é outra denominaçom válida do pais, histórica e genuina, como recolhe o seu diccionário, e que convive coa forma "Galicia". Deixo aos linguistas o trabalho de descobrir se "galicia" é umha palavra genuinamente galega ou nom. Tambem aos reintegracionistas, por que nom? Alem disto, o próprio diccionário da RAG tambem reconhece outras muitas cousas exóticas, como a denominaçons dos dias da semana por feiras como alternativa dos nomes romanos "luns" "martes" etc, bom pero esse é outro tema... a verdade é que forom incapaces de apagar a evidéncia...tam só disfraçaron-na com "ñ","x","ciones" e demais cópias trapalheiras e aldrajantes. Bom pero iste nom é o tema agora, volvo dizer.

Na outra banda, os reintegracionistas de dentro e fóra do BNG deveriam dar umha reposta ajeitada e inteligente e nom cair na trampa. O único que pretende Feijoo é marcar umha diferéncia entre o galego deturpado -o popular- e o galego correcto sem castelhanismos -artificioso- sabedor de que encontrarám como aliados aos pouco interesados -se som benébolo- ou parvos -se som um pouquinho mais duro. Porque hai quem defende o "gallego do pueblo" e nom o "galego do povo" como estándar. Prefirem botar palavras como "rua", "pessego", "juro" ou "coelho" ao lijo, já que a nivel popular di-se "calle","melocoton", "interés" e "conexo". E ainda que todos ás vezes falemos assi, eu o primeiro, devemos ser conscientes de que isso nom é galego correcto. Nom devemos dar-lhe a categoria de galego, a pesar de que o falemos em contextos informais. Isso é um engendro, isso é directamente castrapo, híbrido crioulo castelán-galego. A nossa língua tem umha dignidade. Nom todo vale. E tampouco se trata de vier num mundo irreal, claro que nom. Pero nom hai muito tempo que esas palavras formavam parte da nossa fala cotiã: todos temos/tivemos avós.

Em espanhol este tipo de atropelos nom se permitiriam, verdade que nom? Polo menos a nível formal. Na rua cada um que fale como quiser!!! E como exemplo ai está o spanglish. Pois é... Gostamos dum galego assi?

Feijóo volve acusar ao bipartito de "impoñer" o galego

O presidente da Xunta reafirma a súa intención de derrogar o "decreto nacionalista" de uso na lingua no ensino e resta valor á manifestación de 'Queremos Galego'.

http://www.xornal.com/artigo/2009/12/22/politica/feijoo-volve-acusar-ao-bipartito-imponer-galego/2009122211092600922.html

É verdade, é verdade. Eu lembro quando ia de férias a Galiza e ainda governava o bipartito. Que espanto!!! Que horror!!! Todo o mundo falava em galego, as teles estavam em galego, os policias, os documentos, os jornais, ate os neninhos, que nom tenhem culpa ningunha falavam 100% em galego!!! Malditas escolas impositoras!!! Buff!! Que agobio. O peor é como conseguiram isso. Para mim que puxeram a umh exército de militantes bloqueiros, con sus palestinas y todo apatrulhando as ruas em busca de castellanofalantes...

Menos mal que chegou Feijoo a traer a liberdade. Que seria, por certo, daquela rapacinha que queria volver a Vigo e o Juiz nom deixava porque aqui se imponhia o galego? Coitada. Agora já nom vai haver problema. Agora si que vamos avançar e nos modernizar.

El 39% de los catalanes rompería con España

Alguns números interesantes sobre a testuda realidade catalá, e que confirma o que aqui já se tinha discutido noutros posts. Tamem chama a atençom a testuda negaçom da realidade que se fai desde fora de Catalunha

Espero que ninguem se sorprenda pola mundança números. Lembrade que é diferente calcular umha percentagem sobre o total da gente com direito a voto, que com respeito aos que finalmente votam. Velai o verdadeio quid da qüestom, minimizada desde Espanha e mass média afins. O 30% do total acadado na consulta de hái umhas semanas nom é pouco!! É moito! Tanto como para ganhar um referendo com participaçom muito alta, completamente legítima!!!


Según el barómetro elbaorado para El Periódico de Catalunya, la mayoría de los españoles (50,6%) creen que el castellano está discriminado en Catalunya... Los catalanes (81,4%) opinan que no. La mayoría de los catalanes (83,6%) creen que Catalunya es solidaria con el resto de las autonomías... Los españoles (51,7%) dicen que no. El divorcio comienza a ser, para una de las partes, la solución inevitable. El 39% de los catalanes votarían hoy a favor de la independencia de Catalunya. ¿En contra? El 40,6%.

El referendo del 13-D es una de las pocas cuestiones en las que los encuestados residentes en Catalunya y los del resto de España parecen coincidir. Dos de cada tres afirman que ese simulacro no es representativo de lo que opinan la mayoría de los catalanes. Las causas pueden ser muchas: solo movilizó a partidarios del sí, se concentró en municipios gobernados por nacionalistas... La sorpresa, en cualquier caso, es la respuesta a una pregunta muy directa: «Si mañana se celebrase un referendo sobre la independencia de Catalunya, ¿usted votaría a favor?». Un empate técnico entre partidarios y detractores es la foto que ofrece el Barómetro elaborado por el GESOP.
La desafección temida por el president, José Montilla, ha escalado, vistas anteriores encuestas, un nuevo ochomil. Otros estudios, como el del Centre d’Estudis d’Opinió (CEO) de la Generalitat, cartografían cimas independentistas más modestas (31%, la última). La diferencia está en que el CEO ofrece un abanico que abarca desde la autonomía hasta la independencia, pasando por la España federal. Ante la disyuntiva independencia sí, independencia no, las fuerzas se equilibran.

LÓGICA CONVERGENTE

Los partidarios de responder a España con un sí a la independencia varían, lógicamente, en función de las simpatías políticas. Lo son prácticamente todos los votantes de Esquerra (97,5%) y, también, el 56,9% de los simpatizantes de CiU. La particular estrategia de equidistancia que en esta materia practica la cúpula de CDC resulta mucho menos extraña a la vista de estos porcentajes.

INDEPENDENTISTAS POPULARES

ICV-EUiA tiene entre sus votantes al 36,4% de los partidarios de la secesión. El PSC no queda inmune al fenómeno (30,1%). Más singular resulta que entre quienes votaron al PP en las últimas elecciones haya un 9,8% de partidarios del sí a la independencia.
Las causas que han hecho aumentar la desafección hasta el precipicio de la secesión pueden ser variadas, pero no distinguen entre jóvenes y adultos, hombres y mujeres. Solo la dimensión del municipio de residencia marca una pauta. Así, cuanto más pequeña es la localidad, mayor es la sensibilidad independentista.
¿Y cuáles son esas causas? El propio Barómetro ofrece elementos de análisis. El 52, 8% de los catalanes creen que Catalunya es una nación. El 42,6% opina que no. La misma pregunta formulada en el resto de España cosecha una respuesta radicalmente distinta. El 80,1% de los españoles que residen en otras comunidades autónomas niegan esa definición para Catalunya. Madrid, con el 87,5%, encabeza la clasificación. Solo en Euskadi encuentran árnica los defensores del término nación para Catalunya.
Por simpatías políticas, los votantes del PP (90,6%) y UPD (91,6%) son los más firmes a la hora de asegurar que no hay más nación que la española.


http://www.xornal.com/artigo/2009/12/22/espana/catalanes-romperia-espana/2009122209294000552.html

segunda-feira, 21 de dezembro de 2009

Capitulo I: As origens da mágia (V)

Zigg despideu-se do seu irmam para ir a busca de Latri. Pegou um chimpo e montou num carro de vacas que pasava por ali. As rodas iam rinchando e lhe traiam á memória a sua terra natal.

- Mi-ai! - Suspirou.- Quantos ratinhos tenho caçado eu na minha casinha de antes.

Os gatos do clã chamava-no "Zigg o retranqueiro", polo seu sentido do humor sem par na Judea. Súbitamente, viu algo que se movia entre as ervas. O seu instinto mandava-lhe atacar. Havia que matá-lo, havia que jogar com el, ou as duas!! Levantou as orelhas, abriu as pupilas, e ficou quedo olhando, mentres o carro avançava... Adiantou a sua pata esquerda e tanteou a cousa aquela que se movia, parecia mesmo umha erva viva. Pfffffff!!! Sacou as unhas. A erva se movia! A ERVA VIVE!!
- Ei!! Já cheguei! -Mandou a erva a tomar vento e dum chimpo baixou do carro. Umha vaca mirou para mentres rumiava erva de fai umhas horas. -Que nojo. Mira que sodes parvas as vacas...pensava para si, mirando para atras pero proseguindo o seu caminho á frente...

- Latri!!!!! Laaaaatri!! - Berrou

Latri era umha moucha que vivia nas cortes do paço de Herodes reservadas para o gado. Os mouchos nom eram mui abundantes em estas latitudes, assi que procurava passar desapercibida. Vivia escondida entre o telhado. Polas noites baixava a mangar-lhe algumha serpe ao governador, e de passo ulular para asustar aos soldados. Trabara boa amizade com Zigg porque ela tamem era de Ourense. Latri sabia algo mais de geografia que os gatos, alem de outras cíencias, incluidas as ocultas. Estava considerada umha sábia e acudiam a ela polas suas dotes diplomatas. Ela servira de mediadora na paz entre as ratas e o FGR.

- Buuuuuuuuh. Buuuuuuuuuuh. - Dixo Latri.

- Onde estas? Nom te vejo!! Replicou Zigg.

Capítulo I: As origens da mágia (IV).

O gatinho Zigg mirava aos demais gatos fachendoso ainda com restos da pelaxe do seu inimigo Zdur entre os bigotes, pero isso si, sem poder fuxir dos seus tics gatunos: lambendo-se irremiavelmente os colhonzinhos e as patinhas por se acicalar logo da refrega.

- Miauuu, marramiau, miii, puufffff! Que traduzido à linguagem humana vinha a dizer algo assim como: Viva o nosso novo lider! (A partir de agora presdinciremos da linguagem michineira em favor da fluidez do relato).

Agora o novo chefe, sentiasse bem, por fim se liberara do incordio de Zdur que levava para el sempre as melhores partes da comida e as gatinhas mais agarimosas e bonitas, as de tres cores eram as sua preferidas, como tamém o eram as de Zigg.

O irmám de Zigg, Zagg, lambia ao seu irmám e comentava-lhe:

- Meu irmám é agora o novo chefe, cog, cog! Tusiu por umha pequena bolinha de pelusa. Que bem o havemos passar agora!! Hehehe!! Cog, cog!!

- Venha meu irmám imos ao cais do porto ver que topamos! Para já de lamber-me! Puuffffffffff!! Bufou-lhe de brincadeira Zigg a Zagg.

Baixarom a rebolos pola aba do outeiro e as herbas repinicarom as suas brilhantes pelaxes. Os demais gatinhos miravam aparvados desde arriba.

- Ei!! Onde ides!!! Zigg!! Zagg!! E nos que fazemos?

- Ide à janeira por ai que já é tempo, agora sodes ceives de fazer o que queirades. Os tempos de Zdur som finados! Dixo Zigg costa abaixo namentras perdia a sua vista numha volvoreta que o hipnotizada irresistivelmente.

- Viva Zigg! Berrarom todos os michos.

Zdur ainda estava estumbalhado no cham, e movia a cola como quem move um abano, tinha sangue pola cara e os seus amigos viam por anima-lo a se erguer com lambetóns, arrefregando a cara contra a del e ronroneando. Zdur aos poucos foisse erguendo e começou andar como se tivesse que passar por um sitio mui baixinho.

- Ai! Que tumda me deu o condenado do Zigg! Pffuuuuffssss!! Já vou velho. Miau!! Isto nom vai ficar assim. Juro-o polos meus bigotes. Onde foi esse maldito gato?

Zigg mais o seu irmám Zagg estavam já a fazer das suas mesturados entre as gentes que trabalhavam no cais. O mercado estava repleto de gente, havia postos por todos lados, marinheiros, feirantes, brazeiros, coches de cavalos… o balbordo que se respirava era abafante. Pero Zigg e Zagg sabiam que eram uns gatinhos mui jeitosos e bonitos que polo geral caiam bem a gente. Pronto começarom a despregar as suas artes gatunas entre os confiados humanos, com Zdur nom poderiam fazer tal cousa. Passear-se como desfilando sobre os balcóns dos postos com passinhos muidos e a colinha bem ergueita era premio seguro, se nom se passavam demasiado claro. Deixan-se acarinhar um chisquinho e algo lhes caia: umha raspa de peixe, um anaco de queixo, um canequinho de leite…

A cousa ia-lhes vento em popa e tinham o bandulho mais que cheio, o comer era já vizio gatuno desse que logo os fai devolver o comido. Estavam encarregando-se com muito jeito dum punhadinho de xoubas reladas que a peixeira lhes dera sem muita dificultade quando, como sincronizados por umha força estranha, as suas orelhas puntiagudas virarom caro um ruido que lhes resultava mui familiar.

- Pero já está ai o parvo de Bicom? Dixo Zigg.

- Haverá que fuxir meu irmám. Dixo Zagg.

- Deixa-me apurar este último bocadinho anda. Comentou dessidioso Zigg.

Bicom era o cam do carniceiro. Era um cam grande e torpom que tinha mais babas que cerebro. Desde havia tempo molestava aos gatos todos que passassem polo cais, pero nunca fora quem de apanhar ningúm. Entre toda a gente que havia sempre por ali, o torpe que el era e o rápidos que eram os michos sempre se quedava sem trofeu.

O cam avançava entre as pernas da gente, que nom lhe escatimarom algunha que outra patada, e os gatos Zigg e Zagg mirava para el com cara de despreocupaçom. Justo quando estava à sua beira estes dezidirom começar a fuxida aproveitando o momento para deixar-lhe um regalinho oloroso em forma de peido. O cam viu ferido o seu agudo sentido do olfato cum estrondoso:

- Caaaaaaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmm!!!!!

Os gatos riam e bufavam polo regosto da vitória:

- Pbuuuuuffffff!!! Marramiau!!!!

Corriam e corriam mentres o cam se perdia entre a gente e os seus ladridos nom eram já ameça. Foi entom quando Zigg viu aquela gatinha que havia cambiar para sempre a sua vida. Aboiando na enseada do porto, a pouca distância do cais havia um barco, parecia grande, ainda que aos olhos dum gato todo parez grande. Parecia um mercante fenício, e Zigg confirmou-no ao comprovar como no ar, traidos pola brisa marina, se mesturam os arrecendos de preciosas espécias. Ali, na cuberta, apoiada na varanda de proa estava ela, sentada, mirando para o porto, com a sua colinha pousada gracilmente envolvendo as suas patinhas e entornado os olhos. A sua mirada era felina de mais, como a dumha tigresa, tinha tres cores, branco, cabeça e patas, peito negro; e o lombo, o bandulho e a cola dum amarelo ouro que reflectia o sol do meiodia. Zagg obervava ao seu irmám aturdido pola aquela vissom e olores.

- Ei Zigg!! Seica che enchou o olho a gatinha!? Dixo Zagg.

- Cala! Nom me estropees este momento. Tenho que ir junto dessa gatinha. Pero como vou fazer?

- Guau, guau!!! Brrrruurrr!!! Apareceu o cam Bicom.

Zigg longe de amedrentar-se achegou a el observado polas caras de incomprenssom do cam e do seu próprio irmám, levantou umha pata, desenfundou as unhas e rabunhou dum golpe certeiro o fuçino de Bicom. O cam gemeu de dor como mesmamente perseguido por um cozinheiro chinés e fuxiu com o rabo entre as pernas.

- Caim, caim, caim!!!!

- Se já o sabia eu! Este nada de nada! A cam ladrador… tinha que ter feito isto muito antes. Dixo Zigg com cara de despreocupaçom mentres se lambia a pata ejecutora e se purgava entre os dedos.

O seu irmám ainda atónito mirava para el.

- Venha Zagg, tenho que chegar onde essa gatinha como seja. Ponte a pensar como faze-lo, vai perguntas as ratas, desde a trégoa podemos achegar-nos até o seu território. Elas sempre tenhem alguém nos barcos, vai ver que se pode fazer.

- Pero meu irmám! A trégoa é só em terra, nos barcos hai guerra já o sabes. Respostou Zagg lambendo a barriga.

- Ti vai ver que se pode fazer. Eu vou onda Latri ver que nos conta. Dixo Zigg passando a patinha por trás da orellha. Combinamos de novo aquí à caida do sol irmám?

- Miau dixo Zagg.

- Miau respostou Zigg.

Capitulo I. As origens da mágia (e 3)

Ele tinha saboteado legions enteiras de romanos mejando-lhes nos cascos antes das batalhas. Fora assi como Zdur, o anterior chefe do FGR reparara nele como subcomandante. Maldito o dia que se fixara nele, pensava Zdur mentres lambia as suas feridas.

A história de Zdur era muito diferente à do galego Zigg. Zdur nascera numha vivenda acomodada do Jerusalem, regida por um tal Judas o Suinha. Os seus gens eram de gato europeu com um toque persa, e tinha um olho azul e outro verde. Gostava muito dos restos de cabrito ao espeto Judas tirava no chão, prato mui de moda neses tempos.

Ainda que dobrava em pesso a Zigg, a sua agilidade era comentada em todo o Egipto. Era o único que podia saltar desde o borde do muro das lamentaçons sem queixar-se o mais minimo.

Zigg estava pronto a falar ao FGR. A lúa estava no seu apogeo e iluminava o pátio como se fosse de dia. Já chegaram todos os gatinhos guerrilheiros, incluindo um lince ibérico que fora toureado na Espanha, ainda que todo o mundo pensava que vinha de Samoa Oriental. Os gatos nom manexavam moi bem a geografia. Ademais gostavam de rebautizar as vilas que iam conquistando.


- Gatos todos!!! -Dixo Zigg desde a rocha, olhando para a lua. - Esta noite começa o meu reinado do FGR. Vam mudar algumhas cousas, meus gatos e gatas.

Portugal e Galiza, do interdito ao crucial.

Um texto incómodo (a Norte e Sul do Minho) de cultura, de política.
Por Joaquim Pinto da Silva
-1-
Para o comum dos portugueses, o galego e a Galiza representam uma particularidade étnica e uma região entre outras, em que uma gaita-de-foles, as Rias Baixas e um bom marisco fazem quase toda a distinção para com o restante do Estado espanhol.
Para alguns outros compatriotas, com alguma formação escolar, trazer-lhes-á uma remota ideia de uma literatura comum (a poesia trovadoresca), de algum relacionamento actual num tal de Eixo Atlântico, entremeado de alguns clichés sociais (o aguadeiro em Lisboa, o carregador na Ribeira, o trabalhador incansável) e talvez um preconceito histórico ligado a uma Mãe galega, Teresa, que perdeu uma batalha com o filho insubordinado que assumia pela primeira vez essa condição "superior" de português fundador, o "primeiro".
-2-
Uma ditadura iníqua no século XX, uma Inquisição sanguinária (ainda que o Porto apenas tivesse tido um Auto-de-Fé, contrastando com as centenas em Lisboa e, sobretudo, de Évora e Goa) e um nacionalismo centralista afirmado sempre contra a imperial Castela, poderosa e ali ao lado, ajudaram a criar e a manter alguns dos grande mitos fundadores “nacionais”, todavia vigentes, apoiados num desconhecimento que se encosta mais ao comodismo intelectual das ideias feitas do que a uma ignorância, também verdadeira, etária, geográfica e socialmente alastrada.
Portugal, na sua vertente histórica de Condado Portucalense, despega-se do restante da Galiza por um acto, comum à época, de afirmação senhorial em relação a um suserano de quem não poderia já tirar vantagens, antes pelo contrário, já que toda uma Reconquista para sul prometia terras a perder de vista e levas de vassalos contribuintes. Com essa independência (do Reino de Leão), que dura há quase 900 anos, em que desenvolve as suas capacidades próprias sociais, estruturais, psicológicas e linguísticas, chega ao que é hoje: senhor de uma História rica e de uma língua pluricontinental de poder crescente.
Mas a questão que sobra, ignota de muitos e relegada (por medo das consequências que poderia produzir e secundarizada pela iletrada tecnocracia vigente) é saber qual é nossa matriz cultural essencial?
Nascemos do nada? Temos Viriato (que viveu seguramente a maior parte da sua vida em território hoje de Espanha) e os lusitanos (povo do qual nem sequer sabemos a língua que falava) apresentados como substrato nacional, porquê?
Talvez a necessidade de afirmação nacional do ex-condado e do Portugal da altura obrigasse a um “desvio” no rigor dos nossos historiadores, comum a muitos povos, para fugir a uma verdade que poderia ainda abalar a nossa frágil independência? Talvez?
A "lusitanização" de que se fala com muita frequência ao norte e ao sul do Minho, foi uma etiquetagem. Os portugueses encontraram no termo "lusitano" o mito genético para construírem uma independência mais segura. Pensariam que mantendo o cordão umbilical galego estariam mais sujeitos a uma intervenção da Grande Espanha (com Castela dominadora), que tinha absorvido a Galiza a norte do Minho, pois poderia induzir-se pretensão anexionista futura.
Creio que foi esta a astúcia que permitiu justificar um Portugal, nascido do "nada" e "inventor" de uma língua que "sem origem" (a não ser o latim, apagando quase mil anos de História), e, por isso, Castela não tinha justificação nenhuma para impedir um povo/língua/cultura tão "diferente" do resto da Península, de ser independente. Recordemos, de passagem, que é o Cisma do Ocidente (1378-1417) que impondo a adaptação das estruturas eclesiásticas às estatais da altura, provoca de facto a separação política "final" entre as duas regiões.
Mas porque é que hoje, integrados numa Europa que nos garante, valha-nos isso!, a paz e a segurança internacional, não retomamos o caminho da ciência e da verdade históricas e não afirmamos sem peias que Portugal é de matriz cultural essencialmente galega?
Porque não se diz claramente que o galego é a nossa língua de partida, aquela de onde brotou a nossa variante, desenvolvida, apurada e internacionalizada, chamada português?
Porque se persiste em não explicar desde a instrução primária essa origem comum, insistindo-se em "escavar sinais" de vontade autonómica nos séculos anteriores?
As simples manobras de aproximação transfronteiriça, como muito bem assinalou Camilo Nogueira (um dos galeguistas mais esclarecidos na actualidade e que citamos aqui várias vezes), são um processo acomodatício, válido é claro para um relacionamento económico mais forte, mas que não basta para cumprir as nossas obrigações históricas e actuais, e defender o nosso passado e os nossos interesses.
-3-
Nascidos antes mas estruturados nos movimentos liberais do século XIX, os Os Estados-nação já culminaram a sua função destruidora da diversidade política e nacional interna (CN). O conceito de que a um Estado, de fronteiras reconhecidas, corresponde uma nação de per si, com a lógica da jacobina igualdade cidadã e uma imposição de jure de uma língua comum, "aprofundando" assim a necessidade dessa comunidade linguística, "naturalmente " aceite, isto é, imposta por uma centralização, levaram, por exemplo, na França, à quase destruição, pelo menos ao aniquilamento político, da Bretanha, da Alsácia, da Córsega, do País d'Oc, e de outras nacionalidades, mais umas que outras, sobrevivendo ainda uns restos de sentimento nacional "recuperável" na ilha mediterrânica.
Em Espanha, pese os esforços de Castela, três nações conseguiram resistir até hoje, mantendo não apenas as suas línguas nacionais, mas também acesa a chama nacional e a vontade de perseguir os desígnios próprios a cada nação, a soberania à cabeça.
A ideologia "nacionalista" do Estado-nação (o pior dos "nacionalismos", porque disfarçado de supranacional) projecta sobre as nações internas a acusação de pretenderem a constituição de nações etnicamente uniformes, contrapondo a ideia de povo à de território, que seria a própria de Estados como o espanhol, que teriam assim os atributos da pluralidade, da diversidade e, incluso, da mestiçagem e da democracia (CN).
Na Galiza – ou não fosse tão igual a nós – existe uma situação de impasse, motivada, é certo, pela pressão terrorista de um centralismo avassalador, mas sobretudo por um movimento nacionalista preso a um esquerdismo – que é a doença infantil do galeguismo – que recusa abrir-se a outras camadas sociais ou que indistingue luta nacional e luta social, prejudicando gravemente um objectivo próprio, horizontal e acima de qualquer outro (acima, disse bem!), dando a volta, mas cedendo no fundo (e ainda com C. Nogueira) ao marxismo dogmático de Hobsbawn que qualifica os nacionalismos das nações sem Estado, como um fenómeno historicamente transitório, identificável com os interesses das burguesias, à maneira do que, em Portugal, deve ser o pensamento de um Bloco de Esquerda sobre esta questão, ou de outra "esquerda", mais larga e novo-rica que confunde o ser do mundo com a perda empobrecedora da personalidade própria (CN).
-4-
Na Galiza, o eixo principal pelo qual a luta nacional tem de passar, e que "beneficiou" neste momento do ataque desenfreado do espanholismo linguístico (que acusou os nacionalismos de querer impedir o bilinguismo, quando o problema é exactamente o inverso) é o da língua.
O nacionalismo, presa ainda do conceito maximalista atrás citado e, nalguns sectores, ainda de um isolacionismo (bem burguês (pequeno), aliás) hesita em tomar a peito esta questão, armando-se da coragem dos Pais Nacionais do galeguismo político (primeira metade do Século XX).
Se ser nação é assumir a possibilidade de construir um Estado… mais verdade ainda é ser nação é que a língua própria seja indiscutivelmente a língua nacional" (CN). E esta, o galego só a pode cumprir cabalmente, se for aglutinadora e cimento de um povo, se se lhe der a continuidade histórica necessária, aquela que o galego enquanto tal, remetido durante muitos séculos a língua apenas oral e rural, não pôde beneficiar, mas que o galego, enquanto português, se temperou, tornando-se não apenas língua literária de larga produção mas ainda língua pluricontinental, a quinta mais falada no mundo (maternal).
Citamos o mais conhecido galeguista português, até hoje, Rodrigues Lapa:
Certos indivíduos, arvorados em linguistas, ignoram ou fingem ignorar a diferença entre vários tipos de língua: a que falamos no trato quotidiano, propriamente a fala; a que empregamos na escrita; e a que é mais elaborada e usamos na literatura. As duas pontas desta cadeia são obviamente a fala e a língua literária. Não é lícito confundi-las. O processo da língua oral é simples: uma vez lançada a mensagem, o signo é esquecido; mas o enunciado literário não morre por ter servido, "está feito expressamente para renascer das suas cinzas e tornar a ser indefinidamente o que acaba de ser", assim escreveu Paulo Valéry…
a recuperação literária do galego padece de um erro fundamental: a transplantação pura e simples da fala corrente para o texto dos livros. Não é assim que se forja uma literatura.
Considerar o galego como parte integrante do sistema linguístico galego-português-brasileiro, com o nome internacional de português, aproximar radicalmente (em sentido próprio) o galego escrito da norma portuguesa-brasileira, enriquecer a nossa língua comum dos milhares de vocábulos e expressões galegas, eis o caminho a percorrer: o que falta.

sábado, 19 de dezembro de 2009

Capítulo I: As origens da mágia

Zigg naceu na Gallaecia ala polo ano V despois de Cristo.Vos preguntaredes que carallo fai un micho ourensá no país das piramides e dos papiros, pois ben estivo sete anos embarcado nun mariño mercante, viaxando daquí para acolá ata que un bo día aproveitou e deu un chimpo no porto de Alexandría.
-Maldita a hora na que abandonei a doce vida que ma daba o meu dono no barco- pensaba Zigg a cotío, e razón non lle faltaba xa que no barco sempre había comida e só se tiña que preocupar de durmir.O que peor levaba eran os mareos pero co tempo xa se acostumara.
A vida en cambio en Exipto era dura, sobre todo dende que fora reclutado no Frente Gatuno Revolucionario(FGR),donde de simple guerrilleiro chegou a a xefe militar en pouco tempo.

sexta-feira, 18 de dezembro de 2009

O universo conhecido

Este impresionante vídeo mostra o universo tal e como o conhecemos a dia de hoje, a traves das observaçons astronómicas.

Cada satélite, planeta, estrela e todo o resto de objectos som representados na sua correcta escala, dacordo coas medidas que se disponhem até o momento.

Os dados deste Atlas Digital do Universo foram recolhidos para o Museu Americano de História Natural.

Reparade na inmensidade do espaço. Da pouca cousa que somos, e do tremendo vazio que separa qualquer cousa da sua vezinha...

Cataluña abre a posibilidade de prohibir as corridas de touros

http://www.informador.com.mx/internacional/2009/163798/6/cataluna-abre-la-posibilidad-de-prohibir-las-corridas-de-toros.htm

http://www.elpais.com/articulo/espana/Parlament/da/luz/verde/debatir/ley/prohibicion/corridas/toros/elpepuesp/20091218elpepunac_3/Tes

Todos a aprender a nossa geografia!

http://www.xtec.net/~ealonso/flash/galicom1ga.html

Isto nom é saber tocar de ouvido, mais de pé...

quinta-feira, 17 de dezembro de 2009

Capítulo I: As origens da mágia

Mirou para os seus companheiros com autoridade, desde encima da rocha mais alta. O corpo ainda estava doente depois da dura peleja que tivera com Zdur polo domínio do clã. Clavara-lhe as suas maltidas fouces bem dentro do pescoço, pero o prémio compensava aquela dor. Agora teria prioridade perante todas as fêmeas daquel território. Perpetuaria os seus gens vindos do Egipto e teria um ejercito aos seus pes. Erqueu a vista a mirou as velhas ruas de Jerusalem, iluminadas pola lua cheia. Um cam ladra ao longe e todos se ponhem alerta. Ainda hai gente pola rua. Os homens nom som capaces de ver coma mim, pensava. Eu nom preciso tanta luz.

O meu nome é Zigg. Som o rei do meu clã.

O Novo Cadáver

Andava eu medio triste porque morrera o cadáver... Essa nossa história ecléptica, tam dinámica e aberta que morreu de inaniçom. Realmente estivo bem mentres durou.. Esa sensaçom de contribuir e ao mesmo tempo quase viver e formar parte da história era umha sensaçom brutal!!

Bom, analisando analisando, penso que comprendim qual fora a sua doença. A medida que avançava ia ganhando em detalhes de importáncia suprema, por veces se volvia mais incoherente, e com mais e mais cabos soltos que levavam a ningures. O que escrevia a continuaçom apenas absorvia a metade das pistas que o outro lhe deixara, e polo tanto nom as explotava, creando a sua vez novas linhas que morriam nese mesmo post....

Por isso decidim botar mão do cemitério e criar um novo Frankenstein, pero esta vez mudando a única regra que havia.

Pois bem: agora estará permitido compartir informaçom, levantar as cartas e amosar aos outros que nos rondava na cabeça quando escrevimos o que escrevimos. Podemos dar sugestons aos seguintes, que nom som para nada de obrigado cumprimento. A ideia e fazer isto nos comentários e deixar livre o post para o contido per se da história. Discutiremos ali, faremos preguntas, se for necesário. Aclararemos detalhes.

Assi ganharemos fluidez e coheréncia, e saberemos por onde vam os tiros. Penso que o proceso creativo nom sofrirá em absoluto, mais bem ao contrário. Espero que gostedes da história e lhe deades umha oportunidade.

Bom, sem mais. O novo cadaver levara o marcador "cadaver exquisito II", por se isto se converte numha colecçom de cadáveres...

Capitulo I á vista, no seguinte post.

quarta-feira, 16 de dezembro de 2009

O ENGANO DE VIRITU*.

Hai pouco escrivím este continho inspirando-me numha lenda que Marta estava trabalhando nos seus debuxos, a ver se gostades del.
No mais fundo da selva, havia muito tempo, ainda quando os animais conviviam junto com os homes, numha aldea mui pequena, tinha a sua casa Viritu. Na sua vida todo ia bem, pero desde havia um tempo, as cousas cambiaram, a felicidade tornara em desgraça e a familia de Viritu sofria. Algo acontecia na selva que nom acaba de comprender.

Viritu erguia-se cada noite porque nom podia durmir. Havia meses que nem el nem a sua família comiam algo sólido. Nom era quem de topar comida e aquel fracasso sumia-o numha grande tristeça. A sua mulher Meisa tratava-o com dozura, assim como as suas filhas Remila e Seisom. Os seus filhos ajudava-no quanto podiam, Aseiro algo mais que o pequeno Balairo. Cada noite convertia-se para Viritu num outro trabalho que minguava ainda mais as suas escassas forças. Dava mil voltas tentando procurar umha soluçom aos seus problemas. Como podia acabar com a fome da sua prole? Nom dava topado nada de proveito para comer.

Havia perto dum mes que, noite tras noite, Viritu se erguia mui amodinho do leito, por nom espertar a sua mulher, para ir fora da casa a sentar num dos chanços do patím. Ali, quedo como um toco, mirava para as estrelas, sentia o ar na face, ulia o cheiro da terra molhada polo orbalho e, ainda assim, nom dava com a soluçom. De sempre foram tirando com o que el caçava e com o que a sua mulher e filhos recolhiam da selva e do rio. Quanto tempo havia durar aquel vazio? Perguntava-se. Fora como se todos os animais acordaram em fuxir mui longe, como se as plantas decidiram nom dar mais frutos; que fora o que ocorrera? Por que tinham que passar por aquela desgraça tam grande el a sua familia?

- Se quando menos puidera ir casando algumha das minhas filhinhas. Pensava.

Viritu mirava para o ceu e nom atopava mais perguntas. O vento traia-lhe o silêncio mais seco e ruím que puidera imaginar calquera home, e com el, cada noite, sempre, um oubeo afogado e negro que lhe giava a alma e que, macabramente, lhe abria o apetite.

- Algúm dia irei por ti maldito! Pensava Viritu agarrando o bandulho cheio de fome.

Pola manhá cedo, como todos os dias, Viritu espertou só. Meisa já estava na cozinha, a preparar um pouco de sopa com água e um osso – fervido tantas vezes que já nom tinha nem pinga de substância –. O cheiro trouxo da cama a Viritu. Chegou a cozinha e viu a toda a sua família à mesa.

- Meus filhinhos! Pensou. Os olhos encheron-se-lhe de bágoas. Fixo por nom bota-las fora.

Sentou canda eles e comeu calado a sopa, tinha tanta fome que nom puido deixar de pensar em como o deviam de estar a passar a sua mulher e os seus filhos. Nom puido acabar com a que tinha na cunca.

- Querida! Marcho, vou à selva, poida que hoje chegue tarde, nom me agardedes a pé.

- Que tenhas sorte meu home, te-na por favor! Dixo Meisa à vez que a sua mirada percorria cada um dos seus filhos.

Viritu apanhou o arco e botou às costas o carcás com as frechas. Pintou a cara e o corpo com borralha e ajustou o coitelo ao cinto. Bicou à sua mulher e a cada um dos seus filhos. Estava listo para sair de caça.

Caminhou durante horas, tentava buscar sitios lonxanos, por onde ninguém antes se atrevese a passar. El, desde neno, conhezia bos lugares de caça, agora nom havia ne-les mais que os restos das abondosas caças passadas. Aguilhoado por aquela imagem dos seus filhos caminhou como nunca fixera, mais alá das Montanhas Brancas, e do Lago Redondo, passou o Penedo Asubío e ainda a Branha de Verdaia. Sabia que desta nom havia voltar a casa com luz. Decidiu regrassar por outro caminho, polas Fochas do Quem e logo virando a esquerda na Pita Coura até o Outerinho de Xabre, desde onde já, mui ao lonxe, poderia, se a noite era limpa, ver algumha das luzes da sua aldeia. Chegou ao Outeirinho de Xabre e nada, nom se atopara nem com umha soa oportunidade para usar o arco. Viritu estava canso e desesperado. Que lhe ia dizer à sua familia? Meisa ia encomodar-se com el. Viritu decidiu descansar naquel alto por um anaco, quando, de súpeto, mui lonxana, pero antes do que deveria estar a sua aldeia, viu umha luz. Umha luz solitária entre a espesura da selva, no que parecia ser um pequeno clareiro.

- Que raro! Nom sei de ninguém que viva por ai. Pero queda-me de caminho, vou para alá! Pensou Viritu.

Viritu baixou o outeiro e adentrou-se naquel recanto da selva que era conhezido como a Cega d´Apalpar, chamado assim polo mesto das suas abondosas néboas. Antes de internar-se ne-la memorizou bem o rumbo que devia tomar mirando as estrelas e o fungo que se acumulava por um dos lados da pedra sobre a que estava sentado. Comprovou que tinha bem tensada a corda do arco e botou a man ao coitelo com mango de corno que apertava o cinto. As primeiras àrbores da Cega recibiro-no através dum passo estreito, como deuses petrificados, retortos e escuros. Viritu remarcou a pintura dos seus olhos, botou-no um chisco para atrás e colheu ar no peito. Pensou nos seus filhos e na sua mulher. Nom escoitava nada, todo estava em silêncio, agás o seu estómago.

- Poida que esta nom fose boa idea. Que raios vou caçar aquí? Espero, quando menos, atopar aquela fogueira. Pensou.

A noite botou-se-lhe enriba.

Na sua casa já cearam. Entre todos comeram um par ovos de caraxué, atopara-os o pequeno Balairo na árbore de cajá que tinham diante do patím. Desta volta, a brincadeira que tinha ne-la cada dia, acabara com um prémio que bem lhe mereceu a cuada que levara ao partir a póla da árbore. Balairo caiu até o cham fazendo uns tremendos malabares por nom tirar o ninho com os ovos de caraxué que recem topara. Meisa já deitara aos nenos e logo de passar polo seu quarto foi ao chanço que sabia que cada noite visitava o seu home. Ali sentou de vagar e botando umha mantinha polas costas mirou para as estrelas lembrando a Viritu. Nom comera nada desde a manhá e as tripas nom lhe deixavam de pedir. Botou as mans ao bandulho.

- Nom tardes Viritu, nom falhes desta vez ! Desexou com todas as suas forças Meisa. Umha bágoa baixou correndo pola sua meixela.

Ergueu-se botando umha mam a cara e deu as costas a noite para entrar na casa. Justo nese momento, mentres secava a bágoa, um oubeo agudo e profundo, afogado no ventre da fraga, ourizou-lhe a pel. Meisa deu a volta. O silêncio que escoitava abriu-lhe as ventás do nariz e os olhos, todo estava escuro e nem o vento traia novas.

- Que é isso? Tem cuidado meu home! Pensou Meisa apertando contra ela a mantinha.

Meisa voltou para a cama e ali achou de menos a Viritu.

Viritu nom via muito com aquel facho de uz, a humidade da selva enchoupava-lhe a roupa e cada passo era um esforço enorme. O solo era um lameiro fedorento que desanimava a Viritu na sua empresa. Aos poucos o caminho foi melhorando e a espesura do mato foi abrindo-se a uns febles refachos de lua. Um cheiro agradável a comida guiou a Viritu inexoravelmente até o clareiro que vira desde o Outeirinho de Xabre. Hipnotizado polo arrencendo da comida fixo um esforço por controlar-se e ser precavido, nom podia confiar em niguém naquela situaçom: só e naquela esfomeada. Agachou-se entre as árbores e, rodeando o clareiro mui despacinho, tentando nom fazer ruido algúm, puido observar um lume nom demasiado grande pero vivo. Por riba del umha grande pota de ferro sobre um trépio. Em torno ao lume viu vários animais mortos colgados dumhas canas de bambú espetados no cham, pelexos amoreados uns enriba dos outros, cordas de coiro ao lado dumha ampla cadeira de madeira trençada com canas e tendóns animais. Viritu nom dava crédito ao que via, aquela abundância seria o fim das suas penúrias?

- Pero de quem será todo isto? Perguntou-se.

Já botara um pé por diante quando de súpeto, como um agudo coitelo que fendera a noite, escoitou um ouveu lonxano tam estarrecedor que o deixou quedo como umha pedra. Aguardou um bo anaco por ver se alguém vinha, pero nada, nom sentia que ninguém estivesse por ali perto. Viritu armou-se de valor e botou-se ao clareiro, com passo de galinha e mirando a todos lados. Quanto mais intenso se fazia o arrendo à comida abrolhando da pota menos medo sentia. Ao chegar onda ao lume nom podia pensar noutra cousa que na comida, um fio de baba pendurava do seu queixo e sem pensa-lo mais botou mam do coitelo para pinchar um anaco da carne que aboiava naquel quente e espeso molho. Comeu quanto puido, até fartar. Botou a carne que colhia na saqueta e que havia tanto tempo sempre traia vazia. Limpou a boca e sentou no cham para descansar um momento antes de retomar a caminhada. Foi entom quando se percatou de que alquém estava sentado na cadeira que tinha ao seu lado, mirava para el tranquilo, com as mans apoiadas nos repousadoiros. Viritu pegou um chimpo para atrás que o fixo cair a rebolos e ficar de novo sentado, fitou para aquel home que calava.

- Boa noite, companheiro! Dixo Viritu tentando normalizar a o que estava a acontecer. O home continuava calado, só mirava para el inexpresivo.

- Boa noite, companheiro. Certamente é você um excelente cozinheiro. Nada, nom havia resposta.

- Aguardo nom haver sido mui inoportuno. O certo é que levo dias sem comer e nom me puidem resistir ao que você estava aquí preparando. O home nom se movia nem dizia nada, limitava-se a observar como se aquilo nom o atingira.

- Entendo entom que nom se encomodou comigo por ter-lhe comido a ceia... Dixo mais relaxado Viritu.

- Leva muito tempo por aquí? Eu vivo nom mui longe destas terras, a um bocadinho de aqui. Foi entom quando a Viritu se lhe ocorreu a ideia. E se amanhá me achego de novo por aquí e lhe traio umha das minhas filhas? Seguro que você seira um xenro excelente? O outro calava como um peto e mirava relaxadamente a Viritu.

- Nom se fale mais! Manha hei de vir com a minha filha Remila. Já verá que bem! Boa noite meu xenro.

O home calado ficou sentado na sua cadeira mentras Viritu o deixava atrás para internar-se de novo no mato, agora triunfante, com o bandulho cheio e a certeça de ter topado um bo home, quando menos bo caçador e cozinheiro, para umha das suas filhas. A volta a casa ia ser toda umha celebraçom, umha festa.

A Cega d´Apalpar chegava case até os lindeiros da aldeia de Viritu, tam só uns quantos campos, agora hermos, separavam as casas das centenárias árbores da espesura. Desde ali Viritu viu alborar o dia. A cada passo sentia como lhe chegava o arrecendo a lume da chemineas da aldeia. Com um sorriso inmenso Viritu nom pensava mais que no gram recibimento que ia ter, a saqueta ia cheia até reventar de ricas viandas.

- Que sorte a minha! Aledava-se Viritu. E ainda poida que topase um xenro do milhorinho. Minha doze Meisa aquí estou.

Diante da porta da sua casa chamou por todos, um por um.

- Cheguei! Meisa! Balairo! Aseiro! Remila! Seisom! Vinde recibir ao vosso pai!

Sabia que adentro já estariam todos a pé, Meisa nom deixava remolonear mais que o suficiente. No interior da casa comezou-se a escoitar um rebumbio de pés à carreira que vinham canda el, abriu a porta umha Meisa com os olhos cheios de bágoas. Todos se botarom por riba do Viritu, abraçaro-no como havia tempo que nom faziam, todos numha pinha, como querendo nom permitir que volta-se faltar por tanto tempo. No meio Viritu mirava ao ceu, com os seus olhos pintados, mais agradecido à vida do que nunca estivera.

- Venha, venha! Já está! Vades acabar por tirar comigo ao cham! Dixo-lhes Viritu.

- Nom sejas ronhom e deixa que te recibamos como tem que ser. Dixo Meisa. Nom sabes o mal que o passamos, já pensamos que nom ias voltar.

- Ai Papainho que bem cheiras! Comentou ainda amarrado a el e mirando para a saqueta o pequeno Balairo.

- Nom vades crer o que me passou. Dixo Viritu.

Entrarom na casa e Viritu tirou da saqueta toda quanta comida colhera no clareiro da selva. Comerom sem contemplaçons, sem pensar em guardar algo por a se a fome durara. Viritu comtemplava a cea fachendoso, sem provar bocado, deleitando-se no seu triumfo.

- Pero Viritu! Entom como foi que fixeches…? Perguntou Meisa.

- Minha querida mulher, poida que em breve tenhamos o nosso primeiro xenro.

Entroniçado frente à sua familia, que nom descansava a mandíbula, Viritu começou a narrar a sua pequena aventura. Os mais pequenos mirava-no com a boca aberta, isso si, cheia de comida, a sua mulher entornava os olhos, as filhas sorriam felices e Viritu, sem deixar atrás um detalhe da sua estória, mirava para a sua filha mais velha convencêndo-se do rápido que se convertira numha fermosa mulher. Aquel dia nom passarom fome.

Todos naquela casa durmirom a perna solta, logo de matar a fome tam só Viritu nom conciliava o sono. Amanhá iria com a sua filha Remila onde aquel home, no clareiro da selva. Viritu nom durmiu com o penso em toda a noite e Meisa, que tam bem o conhecia, tentou por fazer que durmia até que nom puido mais.

- Que foi meu home? Nom durmes?

- Pensei que durmias Meisa. Tenho que contar-che algo.

- Que foi ?

- Amanhá vou ir com Remila ao mato.

- Mui bem, para que a levas? Para traer mais comida entre os dous.

- Pois em certa maneira si, vou-na casar com o home do clareiro.

- Pero entom já o falaches com el?

- Si.

- Pois parece-me bem. Será um bo partido: mui bo caçador e melhor cozinheiro. Que contenta vai quedar a rapariginha, já pensava que ia ficar solteira.

Viritu respirou fondo e agradeceu que Meisa estivera de acordo com aquela decissom.

- Nom se fale mais. Amanhá cedo pola manhá colho a nossa filha e vou onda o nosso xenro!

Viritu e Meisa fundiron-se num abraço e cairom profundamente durmidos. As cousas começavam a endereitar-se, aquela noite nom tinham de que se preocupar.

Remila caminhava junto ao seu pai com os olhos laganhosos e um andar torpom, ainda nom espertara do todo e custava-lhe levar ao lombo a saqueta que Viritu lhe fixera encher com as suas cousas. O susto que lhe dera ainda de madrugada seu pai nom fora abondo para espabila-la:

- Bo dia Remila! Nena! Ergue-te e colhe as tuas cousas, hoje vas conhezer ao teu home.

- Pero que dis Papá! Nom mo podo crer! E quem é?

- Vive na selva, caça e cozinha mui bem.

Um sorriso debuxava a felicidade do espírito de Remila. Ia casar! As moças da sua quinta na aldeia já estavam todas casadas ou cum namorado de havia tempo, agora tocava-lhe a ela. Nom podia deixar essa oportunidade. Que mal podia ter aquel home que escolhera seu pai? El sempre quixera para ela o melhor. Desta nom ia ser menos. Deixarom os campos atrás, pareciam-lhe naquel intre a Remila fermosos, cheios de pequenas flores amarelas que nasceram dum dia para outro. A alborada ainda nom rompera completamente e o sol pelexava com as braçadas de néboa que, coma látegos, agromavam desde a Cega d´Apalpar. O coraçom de Remila pegou um golpe ao sentir a friaxe do ar amansado que ficava entre as árbores. Viritu alentava-a para que apura-se o passo, nom lhe dava chegado o momento de topar-se de novo com aquel calado home.

- Vamos Remila! Nom quererás chegar tarde?

- Nom Papá! Já vou, tenho tantas ganhas coma ti de chegar. Sorriu Remila.

Na selva o caminho complicou-se-lhes menos do que esperava Viritu, com a luz do dia nom asemelhava tam ruim. Numhas horas chegarom ao clareiro onde estavar o caçador. Ao fondo Viritu mirou umha pequena choupana de troncos, nom reparar ne-la na noite anterior. O ambiente continuava inzado do agradável cheiro da comida, desta volta Viritu nom estava tam embriagado polo arrecendo, já matara o mais gordo da fome, pero nom todo. A pota ao lume fervia e a sua mirada pousou ne-la antes que no seu futuro parente, este parecia que nom se movera em toda a noite da sua cadeira de madeira. Remila mirava ao cham tentando nom crear umha impressom equivocada no que ia ser o seu home.

- Bo dia meu xenro! Como foi a noite? Dixo animoso Viritu. O outro seguia calado como um peto.

- Aquí che traio a tua mulher meu caladinho. O outro mirava sem prestar atençom, como quem mira por umha janela num dia de chuvia.

- Pero Padre, que lhe passa a este home. Nem se vai erguer para dar-me a bemvida? Perguntou estranhada Remila. - Começamos o que se di bem. Pensou.

- Nom tenhas pena minha filha, é-che el mui tranquilo. Pero mira, fixa-te que trabadorinho é. De seguro que nom has passar fome com el. Dixo Viritu mirando de esguelho para a pota que fervia ao lume. - Nem nós tampouco! Pensou.

- Meu xenro vou-me ponher um chisquinho com a comida esta que teis por aquí. Tanto caminhar deu-me lareca. Isto cheira a glória. Comentou-lhe Viritu ao home, que continuava sentado observando sem muito interese a sua nova mulher.

Viritu botou-se ao cham, colheu um prato de madeira e uns cubertos que estavam apoiados contra um penedo e comezou a comer quanto puido, logo abriu a saqueta e encheu-na dos melhores anacos. Remila contiuava a pé, tentando compraçer aquel home estranho cum sorriso fingido.

- Que bem has estar aquí minha filha. Dixo Viritu. - Desde logo este é-che um sítio com encanto, tranquilo, onde has estar mui bem com o teu home.

- Entom já marchas papá? Dixo ela.

- Si, agora es a sua mulher. Marcho para casa levar mais comida a tua nai.

- Marcho meu xenro, cuida da tua mulher. Despediu-se Viritu.

Aquilo resultou mui incómodo para Remila, todo estava em silêncio, nem os pássaros piavam. Nom sabia que fazer, aquel home continuava na sua cadeira sem abrir a boca, certamente parecia ido.

- Olá! Eu chamo-me Remila, qual é o teu nome? Insistia ela começando a exasperar-se. O home movia a cabeça mui amodinho, como querendo nom mancar o pescoço. Suspirando mirava para ela como se nom estivese ali.

- Pero é que nom vas dizer nada?

Remila começou a interesar-se polo seu arredor, o que ia ser a sua nova casa. Mirou a choupana que lhe pareceu peor que um cortelho, mirou a pota e desfrutou do delizioso arrecendo, observou as canas de bambú onde meticulosamente estavam espetados os animais, apalpou os pelexos suaves e amoreados sobre um leito de palha. Mirou para o cham e viu o prato e os cubertos que empregara seu pai para fartar-se de carne antes de deixa-la ali soa, no meio do mato, com aquel home mudo.

- Já que o teu nom é a parolada, vou adecentar isto um chisco. Dixo socarrona Remila.

Colheu do cham o prato e os cubertos, mirou ao seu redor e nom topou nem um só caldeiro de água com a que lavar aquilo. Entom foi quando escoitou umha corrente de àgua que parecia nom estar mui loxana. Avançou polo clareiro até deixa-lo atrás e internou-se na selva por um carreiro bem cuidado e limpo, parecia ser mui transitado pola gente ou os animais. De repente, e sem decatar-se de nada umha corda trabou-lhe velozmente umha perna por um dos nocelhos, a corda tirou de-la com tal força que a elevou no ar pendurando-a cabeça abaixo. Os cubertos saltarom e quedarom ciscados polo cham justo baixo da sua melena, que desde a altura chegava ao cham e se enchoupava cuns restos do que parecia ser sangue.

- Acude-me meu home! Berrava Remila, com a esperança de que aquel home do clareiro a vinhera ajudar.

Justo nesse momento um berro estarrecedor inundou o silêncio da selva, agudo e frio como a folha dum coitelo. Aquela calma nom lhe permitia a Remila pensar mais que no latexo do seu coraçom.

No clareiro o home reaccionou. Ergueu-se como se tivera um resorte baixo del e botou mam dum garrote que havia apoiado na cadeira. Enfilou o mesmo caminho que colhera Remila e mui amodinho foi onda ela.

- Ajuda-me! Caím numha das tuas estúpidas trampas! Berrou Remila.

- Que miras? Perguntou a mulher.

O home mirava para ela estranhado, como se algo nom coincidira com o que esperava atopar-se ali. Os olhos eram distintos, agora pareciam vivos, injectados dumha mestura de confussom e determinaçom que faziam da sua faciana aterradora umha grotesca careta. Remila estava mui asustada quando aquel home ergueu o braço para baixa-lo com todo o seu ímpetu contra a sua cabeça. Bateu ne-la até mata-la. Colheu o corpo para leva-lo até a choupana e ali cortou-no em anaquinhos, limpou-no e adubou-no para logo mete-lo na pota do guiso. Sentou de novo na cadeira e observou com a sua mirada perdida como fervia. Resultou que o home calado do clareiro era a Morte, era quem nom lhe deixava nada que caçar a Viritu, o que estava a finar com todas as existências dos aldeáns. Da sua trampa nom poida sair nunca nada com vida, nem a sua própria mulher.

O casal do clareiro chegara ao seu fim muito mais pronto do que Viritu nunca imaginaria. De volta na casa a sua familia aprezou de novo os manxares da Morte e sentiu-se bem. Tinham o bandulho cheio e casaram a sua primeira filha.

Pola manhá Viritu espertou antes que niguém, até a sua mulher Meisa durmia despreocupadamente.

- E hoje que vou fazer? Perguntou-se. - Haverá que ir provar sorte à selva por ver se caço algo. Sempre podo ir visitar a Remila.

O caminho que levava ao clareiro fazia-se-lhe já familar, e desta volta tardou menos que nunca. Queria ver como lhe ai ao novo casal. Viritu preferiu nom almorçar nada pensando no rico guiso do seu xenro. Imaginava a pota fervendo, o cheirinho rico que desprendia, as sopinhas que ia fazer com a bola de pam que levava. Havia-lhe prestar muito mais logo da caminhada, a cada passo apurava. Ao chegar topou à Morte sentada na sua cadeira de madeira.

- Meu xenro! Bo dia! A Morte calava. - Onde está a tua mulher? Onte quando marchei pareceu-me ve-la ir lavar a louça ao regato; voltou? Viritu nom podia mirar para outra cousa que nom fose a pota. Botou mam de umha culher e puxo-se a comer sem dar palavra, a Morte calava e mirava para el.

- Desde logo mira que lhe das bem a cozinha meu xenro! Dixo justo antes de se atragantar com algo duro que estivo a piques de escachar-lhe as moas. Botou a mam a boca e de-la sacou o que parecia ser um dos aneis da sua filha Remila.

- Mi madrinha! Mataches à minha filha madito caladinho! E agora has querer matar-me a mim!

A Morte ergueu-se da cadeira e rápido como um esquiu Viritu colheu um pau do cham para dar-lhe com todas as suas forças numha das canelas. A Morte caiu e Viritu correu por entre o mato procurando o caminho de volta a casa. Entre as árbores, escoitava atrás del como ela vinha e berrava com o seu ouveu infernal. Viritu correu e correu quanto puido e logo dum bo anaco já exausto albiscou os campos da aldeia ainda ao longe.

- Fuxide meus queridos! Rubide polo cajá!!

- Apurade! Saide e rubide à árbore! Meisa, Aisero, Balairo, Seisom! Rubide à àrbore!

- Pero que é o que passa Viritu?! Traes a comida ainda viva? Queres que te levemos a pota grande? Dixo a sua mulher Meisa.

- Cala, lápara! Ide para arriba! O nosso xenro vem atrás nossa!

Toda a familia rubiu veloz ao cajá encaramando-se às polas com força. Todos calarom e mirarom com os olhos mui abertos por riba da ervas do outeirinho que traia o caminho da selva. Nom se escoitava nada: os pássaros, os cans, a auga do regato pareciam momentaneamente congelados. Mais umha vez o ouveo da Morte presagiou a sua chegada. Todos enriba das polas tremerom. O home calado já baixava polo outeirinho, sem presa, com o garrote que dera morte a Remila na mam. Com a sua mirada tristeira.

Quando chegou onda eles parou, levantou amodinho a cabeça e bufou sem ganhas, percorrendo cada mirada. Começou por Aseiro, logo foi Balairo, Seisom, Meisa e por último Viritu. Mui calmo deu-lhe as costas, botou uns passos atrás deitando o lombo sobre o tronco da árbore para deixar-se cair até ficar sentado no cham. Assim passarom horas, Viritu e os seus esmoreciam.

- Pero meu home! Com quem foches casar a nossa Remila!? Dixo Meisa.

- Casei-na com o que vem caladinho e que agora nos quere matar a nós.

A Morte continuava abaixo sem mover-se do sítio. Pero justo naquel momento botou por diante umha mam, ne-la apereceu um bichinho que parecia ser umha termite. Achegou-no a boca e bisbou-lhe sibilinamente para pousa-lo de seguido no cham. A termite ao cabo dum chisco voltou acompanhado de millheiros que, como umha marea, rubirom pola árbore. A Morte ergueuse e levantou a cabeça amosando a familia de Viritu a sua amolecida mirada.

- Maldito caladinho! Berrou-lhe Viritu.

- Pai as termites vam romper a minha pola, vou cair! Dixo Aseiro.

- O que está ai abaixo foi quem finou com a tua irmá, vai canda el pois meu filho! Dixo Viritu.

Aseiro caiu e a Morte nom lhe deu a mais mínima opçom, moeu-no a paus até mata-lo.

- Meu pai! Agora vai ser a minha! Esta pola já nom pode comigo! Vou canda o nosso xenro! Dixo Balairo.

De novo a Morte desenvolveu com mestria o seu oficio, e Balairo morreu dum certeiro golpe antes de tocar terra. Agora os dous irmáns, um por riba do outro, significavam para Viritu e os seus um sufrimento que nom podiam aturar. Meisa e Seisom defalecerom da dor ao presenciar a morte de Aseiro e Balairo. Viritu continha a carragem, fazia esforços por nom se tirar sobre a Morte e encarar-se com ela. Mais Viritu sabia que tinha todas as de perder, nom lhe parecia aquel de perder batalhas. Afogado pola dor Viritu viu desde o alto do cajá a toda a sua familia morta, e daquela desexou que o seu xenro lhe aplicara a sua especialidade. Sentiu escachar a pola rilhada polas termites e pensou que lhe chegara a quenda. No último segundo dizidiu resistir e dum agil chimpo botou-se cara outra pola.

- Meu xenro! Berrou - Penso que já sabes o que teis que fazer comigo. De tantas visitas que che tenho feito à selva… pois é-che que levo papando muita da tua saborosa comida e agora estou gordo como um pucho. A ver! De caires assim ao cham vou de estourar coma se pissases umha rá e todo o meu untinho ha-se perder. Penso que disso nom gostarias nada meu xenro. Anda! Vai buscar palha e borralha para amortecer a minha caida.

A Morte sentara de novo contra a árbore para esperar por Viritu, ao escoita-lo ergueu-se mui despazinho, mirou para arriba e com umha mam que parecia um ranho tocou na cabeça. Entom deu a volta e dos arredores, sem quitar olho de Viritu, achegou quanta palha seca e borralha puido.

- Muito obrigado meu xenro! Nom perdas detalhe que já me vou tirar. Fai o favor de dar-me bem forte que nom quero espernejar como um coelho.

A Morte mirou para a morea de palha e borralha atento da chegada de Viritu, este chimpou no monte com tanta força que levantou umha gram poeira de cinça. A Morte ficou inmersa numha mesta nube de pó e aproveitando que estava arrefregar nos olhos Viritu fuxiu rápido como um lóstrego sem que esta se decatese.

Foi deste jeito como Viritu enganou à Morte.

Foi assim como no-la trouxo a todos nós.

Desde aquel dia a Morte aprendeu tamém a matar nos homes.

Agora a Morte vem por nós polo engano de Viritu.
*Inspirado em Le roman d´Anansi ou le fabuleux voyage d´une araignée / Éditions Caret, 2006. Conto dos Boni de Guayana recolhido por Jean Hurault.

I + U ou U + I

Por Valentim R. Fagim.

A língua é, entre outras cousas, um produto colocado num mercado. Pola sua natureza de produto está chamada a concorrer com produtos similares, e mesmo que exista a possibilidade de nom gostares de esta perspectiva, o certo é que tu, como eu, como todos nós, vendemos o produto, dia sim, dia também. O simples facto de o utilizar em todos os âmbitos possíveis, mesmo naqueles em que nom é habitual, é já umha forma de marketing.
Tradicionalmente, a forma de vender o produto foi a sequência I + u. Vamos deixar o "u" em minúsculo para ser fiéis à realidade. IDENTIDADE + utilidade. Um dos slogans utilizados para promover o uso da nossa língua tem sido e ainda é: falemo-la porque é a nossa! Nom por acaso a palavra slogan procede de um grito de guerra gaélico -slaugh-ghairn- usado polos antigos clans para lutarem pela preservaçom do grupo.
Tá certo, o slogan tem o seu nicho de mercado. A mim valeu-me no seu dia. Ora, se formos sinceros, devíamos reconhecer que a maior parte do mercado nom liga assim muito para ele. Que se fai quando o cliente nom compra? Alguns publicistas dizem: dar-lhes a razom e depois matizar.
Assim sendo, o tal I nom é assim tam importante, o que dá jeito é o U, de UTILIDADE. Polo facto de seres galega, polo facto de seres galego, tens as portas abertas à umha língua presente em três continentes e à potência mundial em que se vai tornar o Brasil. O slogan pode ser: Só por nasceres onde nasceste. Todas gostamos dos presentes, nom é?.

terça-feira, 15 de dezembro de 2009

Para irse de juerga, es mejor el Rey pero para tener una conversación sobre política internacional es mejor el hijo



Escolhim a frase de arriba como titular, pero a verdade é que cada umha das outras respostas do resto da entrevista tambem o poderia ter sido...

Iñaki Anasagasti (Venezuela, 1947) lleva un tiempo convertido en azote de la Corona. Se pasea por el ruedo ibérico promocionando 'Una monarquía protegida por la censura'(Akal), un libro en el que denuncia el pacto de silencio que se impuso hace treinta años sobre la institución monárquica.

-¿Qué le ha parecido que la FAES premie al Rey?

-La propia Constitución dice que el Rey arbitra y modera. Ir a recibir un premio a la FAES, una fundación de la derecha española cavernaria, es romper el equilibrio. Yo creo que el Rey se siente cómodo con Aznar porque, en el fondo, piensan lo mismo.

-Dicen que Aznar quiere un título, como Suárez.

-Sí, duque de Aznar, pero yo le pondría duque de Bagdag.

-¿Porque 'todo empezó en Bagdag', como dice en su libro?

-Sí, y en las Azores. La sociedad española estaba en ese momento muy sensibilizada contra la guerra de Irak y Aznar la desoyó, no quiso ningún debate en el Parlamento y el Rey, que podía haber jugado un papel de moderación y de árbitro en un momento como ese, no lo jugó y fue muy beligerante. La respuesta que me dio fue incomprensible, dijo que él era militar y le gustaban las guerras. Aquello me pareció demasiado.

-¿Le pediría al Rey que mediase ante Mohamed VI por la suerte de Aminetou Haidar?

-No me importa tocar ningún tipo de puerta para todo lo que sea salvar vidas humanas, llámese el rey o el diablo.

-Denuncia un pacto de silencio sobre la monarquía.

-Debe ser muy frágil porque nadie puede hablar de la monarquía. En este país hubo una república y una guerra civil pero parece como que esa historia no hubiera existido. Cuando Franco dijo que dejaba todo atado y bien atado yo creo que se refería a que dejaba un heredero para que vigilara que aquí no se desmadraba la cuestión.

-¿Es partidario de un referéndum sobre la Corona?

-El Rey va a cumplir 72 años en enero y empieza a tener los achaques propios de la edad y me imagino que querrá vivir de una manera más tranquila y que sería un buen momento. Después de Juan Carlos, Felipe, ese sería un momento muy bonito para el referéndum.

-¿Tiene mejor opinión del Príncipe que del Rey?

-Depende: para irse de juerga, es mejor el Rey pero para tener una conversación sobre política internacional es mejor el hijo, aunque ninguno de los dos me gusta como jefe del Estado, prefiero un jefe del Estado elegido democráticamente.

-A la que no traga es a doña Letizia, parece ser.

-Es que la conocí en un momento tan duro, cuando Urdaci era el jefe de los informativos de TVE y aquello era una manipulación constante. Ella fue el brazo ejecutor de esa manipulación constante.

-Usted no se ha privado de criticar al Rey y de citar cuestiones hasta ahora tabú: la riqueza del Rey, las amantes del Rey...

-Porque es público y notorio. No lo hice públicamente, sino en privado. El Rey es uno de los hombres más ricos de España, el Rey es comisionista, el Rey ha tenido una doble vida y esa imagen familiar del discurso de Navidad, con el arbolito y el nacimiento, es para la galería, no tiene una vida tan edificante como la que proyecta. Ese tipo de cosas no es que estén mal o bien, simplemente, se deben conocer, pero hay un cerco de silencio.

-¿La felicitación de ERC del Rey con la soga al cuello?

-No estoy de acuerdo con eso. Aunque políticamente se le pueda criticar, merece un respeto como persona.

-¿Cómo le sienta al PNV estar en la oposición?

-Mal, sobre todo cuando uno ha ganado, pero eso es la España cañí que tenemos: en Madrid se odian y en Euskadi se aman, ¿por qué? porque en Euskadi hay un hecho diferencial que obliga al PP y al PSOE a unirse para poder gobernar. Lo demás es incomprensible. El PSOE ha ido poco a poco diluyendo su perfil ideológico y ahora puede pactar no sólo con Basagoiti y el PP sino con Rosa Díez. Es un partido ideológicamente plano.

-¿Cómo lo está haciendo Patxi López?

-Ni está ni se le espera, es un personaje que aparece y desaparece. Lo que está es españolizando Euskadi: ahora celebra el día de la Constitución, pone la bandera española en todos los organismos oficiales, en Navidad hace que se vea el discurso del Rey... Me imagino que al sector españolista de la sociedad vasca le encantará, pero a mí me parecen cosas secundarias, los problemas reales del país son otros, como la crisis económica.

-El debate en el seno de la izquierda abertzale está en un momento crucial.

-ETA lleva 50 años, es una organización que ha superado la dictadura de Franco, todos los presidentes que hubo en Madrid: Suárez, Calvo Sotelo, Felipe González, Aznar y ahora, Zapatero. Confluyen varias cosas: una sociedad muy cansada, en el mundo de la izquierda sociológica empieza a cundir la duda de que puedan lograr algo por la vía armada y algunos defienden que hay que hacer política, que es lo que venimos demandando desde hace muchísimo tiempo. Lo que no se puede admitir es que se pueda matar por una cuestión ideológica, eso es absolutamente inadmisible en una sociedad democrática. Una cosa es la discrepancia y otra cosa es la violencia, el terrorismo, la extorsión, el chantaje y todo lo que supone el mundo de ETA.

-Siempre se le ha achacado una cierta ambigüedad al PNV.

-En Madrid. Nosotros hemos sido siempre muy claros, la prueba es que ETA nace del PNV en plena dictadura franquista y nunca admitimos que se actuara por la vía armada. El otro día se presentó la Fundación Mario Onaindía y nos criticaron muchísimo, y les dije: 'Yo nunca estuve en una reunión en la que se acordase matar a alguien, en cambio Mario Onaindía, sí, por tanto, menos lecciones de democracia y de valores'.

-¿El PNV hizo todo lo posible para erradicar a ETA?

-¡Hombre! yo creo que se puede hacer más, pero no se nos puede acusar de ambigüedad.

-¿Este año habrá partido de la selección vasca de fútbol?

-Desgraciadamente, no, porque hay un sector en la Real Sociedad de Herri Batasuna que no quiere. No estoy nada de acuerdo con la selección vasca: la selección vasca se tenía que haber hecho aunque sea con jugadores cojos, con lo que sea, pero no que cuatro digan que no se puede jugar un partido.

-El PNV votó a favor de la reforma de la ley del aborto, ¿teme que la Iglesia le excomulgue?

-Hoy en día eso suena a una cosa muy rara. Esas posturas maximalistas no conducen absolutamente a nada. El mensaje de la Iglesia está fundado en el amor, no en la excomunión ni en la persecución.

-Usted es medio venezolano, ¿qué opinión tiene de Chávez?

-Muy mala, a mí no me gustan los militares en el poder, me gusta la democracia y su planteamiento no es de izquierda.

-Cuando volvió con sus hermanos de Venezuela atracaron en el puerto de A Coruña.

-La primera vez que pisé la península Ibérica fue en A Coruña en 1956 y recuerdo que mi madre me compró una gabardina con unas solapas amplias y aún la tengo.

-El Estatut catalán está pendiente de la sentencia del Tribunal Constitucional.

-Un desastre, se quiere convertir al Constitucional en una cuarta cámara. Un Estatuto que ha sido aprobado por el Parlamento catalán, que ha pasado por el Congreso y por el Senado y por un referéndum que se pretenda modificar porque atenta contra la españolidad al consagrar Cataluña como una nación, y que eso les parezca bien, es que no han asumido aún que tres naciones como son Cataluña, Euskadi y Galicia puedan convivir bajo un mismo paraguas estatal.

-¿Qué consecuencias puede traer una decisión del Constitucional como la que se augura?

-Un crecimiento del nacionalismo en Cataluña muy ostensible porque es una inmensa injusticia. El Tribunal Constitucional es un árbitro casero comprado, elegido por los dos partidos mayoritarios. Es como si jugara el Deportivo de La Coruña con el Real Madrid y el árbitro lo pone Florentino Pérez.

-¿Es cierto que ha patentado su peinado?

-Eso son las malas lenguas, ya quisiera, pero no es cierto.

-¿Para algunos era Ignacio hasta que la infanta Cristina se casó con Iñaki Urdangarín?

-Sí, para el ABC. Yo siempre fui Iñaki, y así fui registrado en Venezuela, y llego aquí y soy Ignacio. Me empezaron a llamar Iñaki cuando la infanta Cristina se casó con Iñaki Urdangarín. Es el colmo, este es un país de pandereta.

-¿Sus hijos son nacionalistas?

-Uno de ellos, Iker, era del Real Madrid pero yo no hice nada para que le gustara el Athletic; 'ya abrirá los ojos', pensé. Y, efectivamente, ya es más del Athletic que yo.

-¿Y políticamente?

-Tienen 16 y 17 años y todavía no votan. No sé por dónde van, pero me imagino que serán nacionalistas. Si no, se quedarán sin postre y sin paga los domingos.

http://www.laopinioncoruna.es/contraportada/2009/12/09/inaki-anasagasti-rey-dijo-militar-le-gusta-guerra/340661.html