sexta-feira, 30 de abril de 2010

Dous chistes maus...

e em embargo fixerom-me graça...horlhorl!!!

A crise do euro (II)

Ai vai umha pequena explicaçom do que eu entendo da crise, (a tenor deste post de Oishu) me digam os que saibam algo mais se vou desencaminhado:

1 -> Os governos todos necesitam dinheiro para pagarem as suas cousas....dinheiro normalmente que nom tenhem...entom, tenhe-no que pedir prestado.
2 -> Umha forma de pedir dinheiro prestado é vender "vales" á quem os queira comprar...baixo a promesa de que pasado um tempo devolves o mesmo dinheiro + umha percentagem 5%,7%..etc de juros... Isto som as letras do tesouro, obrigaçons etc. Isto é o que se chama "venda de déveda pública".

3 -> A Grécia esta-lhe chegando a hora de pagar "vales" deses, que estam a punto de vencer... E nom tem dinheiro...E nom tem dinheiro porque administrou mal o dinheiro que tinha antes...ou por outros motivos...

4 ->No entretanto, hai gente que se adica a comprar e vender estes vales, e os vales que vam vencer meses mais tarde, por precios ligeiramente diferentes do valor original...A revenda, vamos. O mesmo que a bolsa de valores.... O caralho é que moita gente nom acredita que Grécia poida chegar a cumplir e pagar o que lhe deve aos que comprarom déveda pública.....entom, nom hai forma de revender estes vales... Ai entram os de Standard & Poors, umha companhia (em teoria imparcial) que di qual é o grau de credibilidade, o risco de nom pagar o que deve determinado pais... Grécia e Portugal sairom mal parados desta evaluaçom , e Espanha, assi assi....
5 -> Hai um truco alucinante com isto da economia que consiste em pagar o que deves (o que pediches prestado+ os juros), pendindo outro empréstimo maior.... E cando chegue a hora de pagar este novo empréstimo, pois pides ainda um maior.... e assi infinitamente.... Ainda nom comprendo como é que caralho funiona isto... pero é assi. A maioria dos paises, entre os que se encontram EEUU estam a aumentar ano tras ano a déveda externa, e continuam a pedir prestado dinheiro...sobre todo a china...bom, pero isso é outro tema... Grécia, em principio tem que fazer o mesmo. Tem que pedir dinheiro prestado para pagar o que deve, e assi retrasar o pago, (e pagar mais, pero mais tarde)

6.-O caralho é que a gente que se adica a comprar divida pública toma a sério o que dim estes homens de Standard&Poors, e polo tanto pensam que nom é boa ideia compra mais deveda pública grega (ou o que é o mesmo, prestar-lhe mais dinheiro a Grécia)... entom os gregos estam fodidos e correm o sério risco de nom poder pagar aos seus funionários, as escolas... todo...todo... O governo grego poderia ofrecer déveda pública promentendo maiores juros a quem a compre, pero isso seria terrivel...tem um límite do que poderia pagar logo....Por isso dizem que subem as taxas de juro da déveda p+ublica...para atraer a inversores...

7-> Ai chega a Uniom Europea que di que nom se preocupem, que eles lhes fam um préstamo com juros baixos.... Entom, os inversores dim "Ah, caralho! Entom vam poder pagar o que devem! Entom a déveda pública baixa de precio no mercado da revenda, e tamem se fai mais atractiva se se compra directamente ao governo grego".... Pero despois a gente volve ter medo... e logo se da conta que o problema nom se resolveu, só se retrasou... e volvemos a empezar...e grécia volve estar outra vez na picota...

8-> E mentres tanto, o resto dos paises com situaçons similares tamem se vem afectados, e lhes é dificil conseguir dinheiro prestado (vendendo a sua déveda em forma de letras do tesouro, obrigaçons do estado, etc)...como portugal, Espanha... etc...

9-> E nós, fodidos, porque se o estado nom tem dinheiro, ou se ao estado lhe sae caro pedir dinheiro prestado, os bancos de cada pais, que lho pidem aos estados, e a outros bancos, pasa-lhes o mesmo....ademais nom confiam em que o pobre funcionário grego, (e mui pronto tamem o portugues) poida pagar a sua hipoteca. Assi que o banco aumenta os juros para que os poucos préstamos que deam sejam rentaveis de caralho. E eles a seguir desfrutando dumhas boas férias nas Caraibas...

Ai foi....

.....despertade!!! Ei!!!

A primeira crise do euro

La primera crisis del euro
Una dosis más de incertidumbre

EL PAÍS, 29-abril-2010

Grecia prosigue su vuelo en espiral hacia una especie de agujero negro, un punto de no retorno que puede acabar en el impago de su deuda si la ayuda internacional no llega de inmediato. Y arrastra en ese vuelo a otros países. Un día es Portugal, al día siguiente España, pero tras ellos hay varios casos con una pinta similar: Irlanda, Italia, Bélgica y un poco más allá incluso Reino Unido. Todos esos países comparten un cuadro clínico parecido, una mixtura que incluye una pésima situación de las cuentas públicas, malas perspectivas de crecimiento y un endeudamiento fenomenal. "El contagio ha empezado", aseguró ayer el secretario general de la OCDE, Ángel Gurría, y la rebaja de la calificación de España no hace sino añadir una dosis más de incertidumbre.

Una rebaja del rating soberano como la de España tiene diversas consecuencias, que se resumen en una: comporta un incremento permanente del coste del capital. Es decir, encarecen la deuda. La pública y la privada. "En un país tan sumamente endeudado como España, esa es una pésima noticia", resume Carmen Reinhart, economista de la Universidad de Maryland y autora de uno de los grandes libros de esta crisis: Esta vez es diferente.

Porque esta vez no es en absoluto diferente. El guión es invariable desde hace 200 años. Cuando una crisis financiera se combina con una crisis económica, los Estados se ven obligados a inyectar dinero a paladas en la economía para salvar a los bancos, para pagar los subsidios de desempleo y en última instancia, si es necesario, para cavar zanjas y después volver a echar tierra sobre los agujeros para evitar una depresión, que en economía es una suerte de agujero negro. Después de eso suelen venir crisis fiscales: algunos países son incapaces de pagar la factura y van a la quiebra. "Y en esas estamos; la situación es crítica en varios países, que por razones diversas se enfrentan al mismo veredicto del mercado", dice Reinhart.

Lo paradójico es que el problema de España no es la deuda pública: es la deuda privada. La situación fiscal es peligrosa porque el déficit es elevado y la crisis puede ser prolongada, pero las dudas de los mercados añaden a esa incertidumbre las dudas que genera un enorme endeudamiento privado, de bancos, empresas y familias, embalsado durante los años de bonanza. Y que con la rebaja del rating va a ser aún más caro de financiar.

"Me temo que Portugal tiene ya muy difícil escapar de esa espiral que suele ser un ataque especulativo", explica Charles Wyplosz, del Graduate Institute de Ginebra. "España aún tiene unas semanas para actuar. El plan de austeridad fiscal ya no es suficiente, entre otras cosas porque está pensado para el largo plazo y los problemas son ahora, ya, hoy. Hacen falta acuerdos rápidos, medidas urgentes, profundas, tal vez emular a Alemania e impedir los déficits públicos por ley; algo radical". Los analistas consideran que las otras dos grandes agencias, Moody's y Fitch, pueden seguir los pasos de S&P si el Ejecutivo no mueve ficha con rapidez.

La segunda consecuencia de la rebaja de la nota de solvencia de España es que abre un foco más de contagio de la crisis fiscal: hasta ahora, los problemas de Grecia se transmitían al resto; ahora los problemas de España y Portugal también perjudican a Grecia. Y a la zona euro en su conjunto, e incluso más allá. "No se trata de un problema de España, ni de la periferia de Europa: puede convertirse en una crisis que afecte a casi todo el mundo desarrollado, que comparte ese agujero fiscal", explica el economista José Luis Alzola. Los mercados han empezado a atacar por el eslabón más débil, Grecia, y por el flanco más débil, la periferia del euro, cuyos miembros carecen de la posibilidad de devaluar, o de la opción de darle a la máquina de imprimir dinero. "Pero el problema es más general, va más allá de Europa, y puede durar años, como ya sucedió con la crisis asiática de los noventa, que fue noqueando a varios países sucesivamente", concluye.

Al fin y al cabo las agencias ven lo mismo que los inversores, ya sean especuladores o no: las debilidades de España son el paro, las cuentas públicas y la banca. "Son necesarias medidas urgentes en esos tres ámbitos si España ni quiere llegar a una situación de no retorno como la de Grecia", apostilla José Carlos Díez, economista jefe de Intermoney.

quinta-feira, 29 de abril de 2010

A reforma do Estatuto.

Por Camilo Nogueira em Vieiros.


Presentando un recurso de inconstitucionalidade contra elementos básicos do Estatuto de Autonomía de Cataluña e obstaculizando a renovación do inefábel e escandaloso Tribunal Constitucional, os contrarios á diversidade nacional e cultural perseguen a imposición da idea de España como nación única, atrancándonos no armario sombrío da “indisolúbel unidade da Nación española, patria común e indivisíbel de todos os españois”. Os que así pensan non quedan demasiado lonxe de quen no século XIX manifestaba que, de el depender, quitaría os nomes e as demarcacións históricas, “orixe de disputas crueis, puerís e funestas, pois os españois deben ser todos uns”, substituíndoas por “seccións cuadradas e numeradas do territorio”. Nese hermo, só o recoñecimento da existencia de “nacionalidades” introducíu algo de luz en normas que naceron arcaicas e resesas.

Os que negan a diversidade nacional e cultural saben que a interpretación españolista da Constituición non é inevitábel. De facto, no proceso de integración na UE que motivou a transferencia de competencias constitutivas da soberanía absoluta tradicional xa se fixo unha lectura mui distinta. En materias como o control das fronteiras, o espazo económico e a moeda, o comercio internacional, a xustiza coa presenza do Tribunal de Xustiza da UE, as políticas agraria, pesqueira e medio-ambiental, o recoñecimento de títulos profisionais e universitarios ou elementos da política militar a soberanía absoluta tradicional tornou en soberanía compartillada, situándose nesa perspectiva a fiscalidade e a representación internacional. Non se pode esquecer que nese e noutros asuntos, a lexislación estabelecida polo Parlamento Europeu e o Consello de Ministros da UE está por riba das leis aprobadas nos Estados membros. A respeito da Unión Europea, mesmo cando se trata de cuestións que forman parte do entendimento tradicional da soberanía e da independencia, as instituicións do Estado español interpretaron a Constituición de forma aberta, sen modificar nen unha coma dos problemáticos artigos que a encabezan.

Porén, frente a Galiza, Euskadi e Cataluña a norma vólvese ríxida, a xeito de muro infranqueábel e arma disuasoria. Tocante ao Estatuto de Cataluña, pode suceder que o Tribunal Constitucional tome a insólita decisión de pór en causa o proceso democrático que, participando todas as instituicións catalás e estatais, culminou nun referendo aprobatorio. O vasco foi rexeitado na porta do Congreso. O novo Estatuto galego nen siquer foi redactado. Os que hoxe governan en Galiza rexeitan a definición como nación e a independencia no tratamento da língua propria e impeden unha nova consideracion de materias fundamentais, entre elas a presenza na UE e nas relacións internacionais, a ampliación das competencias económicas, financeiras, fiscais ou xudiciais, o governo do espazo marítimo, a estruturación do territorio, a Administración Local ou a formulación estatutaria de direitos sociais e humanos.

Depois de séculos de negación, a inequívoca tradición institucional e cultural e a defensa dos intereses de Galiza frente á marxinación despertaron no século XIX un movimento nacional galego que, unido aos demócratas republicanos e da esquerda, contribuíu decisivamente a conquistar o Estatuto de Autonomía de 1936, padecendo xuntos e organizándose de novo frente á Ditadura. O Estatuto de 1980 e o recoñecimento constitucional como nacionalidade debense a experiencia histórica e ás mobilizacións de 1977 e 1979. Os compromisos da Transición permitiron o estabelecimento dun certo autogoverno e a criazón dun espazo nacional galego. Logo, a existencia das instituicións autonómicas e o esforzo da sociedade explican os resultados habidos, sen dúbida positivos malia que na maior parte dos trinta anos transcorridos hoube governantes que malgastaron os valiosos instrumentos que a sociedade puxo nas súas mans e ignoraron a definición estatutaria de Galiza como nacionalidade.

Agora vívese unha situación contraditoria. Se na sociedade galega existe unha maior consciencia de nación e da capacidade económica, social e cultural de que se dispón, governando a esquerda estatal e a nacionalista galega a prática totalidade das cidades, o Governo autonómico interpretase como a barreira defensiva do españolismo.

A reforma do Estatuto, reforzando as instituicións e as competencias, debe constituirse no obxectivo, quer de todos, quer da alternativa de Governo pendente de formular. A respeito da necesaria definición estatutaria de Galiza como nación, non se pode ignorar na primeira lexislatura o Parlamento aprobou por unanimidade unha Lei de Símbolos que xa o fai. A Lei integrou na nova legalidade un hino que pertencía á tradición democrática do movimento nacional galego. Con el a nación galega é cantada en paz, por todos e sen distinción.

Sabendo que cos bimbios actuais resulta imposíbel conseguir unha reforma do texto constitucional que recolla o carácter plurinacional do Estado, os Estatutos de nación non poden esperar. A cuestión da Constituición resolverase cando os autogovernos nacionais de Galiza, Euskadi e Cataluña foren unha realidade política e material democraticamente imbatíbel.

O problema do «hiyab» visto por um de Forcarei

Hoje, Xosé Luis Barreiro, em "La Voz de Galicia" fai umha reflexom que me parece moi interesante sobre os panos na cabeça e o chauvinismo imperante.





El problema del «hiyab» visto por uno de Forcarei

Cuando yo era pequeño, las señoras de Forcarei usaban pano. No era un hiyab , pero se le parecía mucho. Las chicas y señoras jóvenes solían llevar panos de colores, que se colocaban y ataban con mucha coquetería. Pero a partir de cierta edad se ponían panos y mantos negros, y, lejos de parecerse a las chicas que ahora llevan el hiyab a los institutos y discotecas, guardaban mucha semejanza con las mujeres iraníes, a las que solo en casa se las puede ver -dicen- espléndidas y seductoras.

El Concello de Forcarei acaba de publicar un libro sobre la memoria fotográfica de Terra de Montes, en el que es posible ver un acto cívico -el pago del subsidio agrario, y no la procesión del Corpus- en el que todas las mujeres llevaban el inseparable pano negro que les cubría cabeza, la frente y las orejas. A las señoras de Forcarei, que eran muy cultas y libres, nadie las obligaba a llevar pano, pero la vida era así y ellas se lo ponían. Y por eso en la década de los 60, cuando los jóvenes empezamos a dejarnos melenas, empezaron ellas a quitarse el pano y a vestirse de colores, sin que nadie les dijese nada y sin ayuda de filósofos ni legisladores.

Pero a muchas de ellas el cambio les llegó tarde, y siguieron usando el pano hasta su muerte. Por eso tuve vecinas -Preciosa da Ferreira, Carmen de Armada, Mercedes de Quintillán, Carmen de Rivela, Esperanza de Pichel o Xana da Ponte- a las que nunca les vi el pelo, y a las que sus hijos mandaron al monte Miau con el mismo pano negro con el que han de resucitar en el valle de Josafat.

Si no fuésemos tan soberbios y desmemoriados, y no confundiésemos nuestra condición de nuevos ricos con la de cultos progresistas, no aceptaríamos criterios absolutos sobre el vestir, no diríamos tonterías a propósito del hiyab , no haríamos leyes estúpidas, no confundiríamos los hábitos sociales o religiosos con la libertad, y dejaríamos que las inmigrantes se quitasen el hiyab de la misma manera que nuestras madres se quitaron el pano: cuando les dio la gana, cuando se sintieron mejor sin él que con él, y sin aceptar que era símbolo de atraso o sumisión que, como dueñas de sus casas y educadoras de sus hijos, jamás reconocieron.

Claro que esta filosofía no se aprende en los másteres de Harvard, sino conviviendo con aquellas personas que, después de vivir situaciones de máxima dificultad, tuvieron que ganar la modernidad al ritmo que les pedía el cuerpo. Por eso nunca tuve duda de que aquellas mujeres vestidas de negro eran lo más moderno e inteligente que había en la España de Franco, que pudo avasallar a catedráticos, jueces, obispos y yuppies , pero nunca les quitó su dignidad a las campesinas tocadas con un pano negro que todos respetábamos.

quarta-feira, 28 de abril de 2010

Video campanha contra accidentes de tráfico.


Uma das maiores empresas de marketing do mundo, resolveu passar uma mensagem para todos, através de um vídeo criado pela TAC (Transport Accident Commission) e que teve um efeito drastico no Reino Unido.

Depois desta mensagem, 40% da população de Inglaterra, deixaram de usar drogas e se alcoolizar pelo menos nas datas comemorativas

Academia Galega da Língua Portuguesa e Priberam assinam Protocolo de Cooperação.

Priberam



A Academia Galega da Língua Portuguesa (AGLP) e a empresa informática Priberam assinaram o dia 26 de abril, em Lisboa, um Protocolo de Cooperação que explicita, entre as atividades a desenvolver: “A incorporação progressiva nas bases de dados e nos programas informáticos da Priberam dos conteúdos da norma galega do português, nomeadamente no relativo ao léxico, semântica, sintaxe e fraseologia”.

O primeiro passo na sua concretização é a inclusão do Léxico da Galiza no Vocabulário que a Priberam disponibiliza na internet, consultável desde o 27 de abril. Nesta primeira vez constam 1092 palavras e as respetivas flexões, de uso corrente na fala quotidiana ou na língua literária da Galiza. O Protocolo inclui a atualização regular deste léxico e a elaboração das suas definições, que serão integradas no Dicionário Priberam e noutros produtos desenvolvidos por esta empresa.

A responsabilidade deste trabalho corresponde à Comissão de Lexicologia e Lexicografia da Academia Galega da Língua Portuguesa, coordenada pelo professor António Gil Hernández, que indicou o facto de ser esta a terceira versão do Léxico, ampliado e corrigido a respeito da edição apresentada em 14 de abril de 2009 na Academia das Ciências de Lisboa, em sessão conjunta com a Academia Brasileira de Letras, e que fora incluído no Vocabulário Ortográfico da Língua Portuguesa da Porto Editora, editado em outubro de 2009.

O Presidente da Academia Galega, Professor Doutor José-Martinho Montero Santalha, salientou a importância da colaboração com a Priberam como “passo importante na senda da normalidade e do reconhecimento do galego, dentro e fora da Galiza, como variedade da língua comum”. “A comunidade linguística galega não é uma ilha isolada no mundo, faz parte de uma comunidade de mais de 200 milhões de falantes. Esta é uma vantagem que devemos saber aproveitar”. Frisou ainda a conceção da Academia como “entidade de titularidade privada, orientada ao serviço público”. Quanto aos efeitos práticos desta colaboração, indicou que a inclusão das características galegas na norma comum, nomeadamente do léxico de uso geral na Galiza, “vai facilitar o seu uso normal na Galiza através dos produtos informáticos mais inovadores, reforçando o prestígio do galego e da comunidade linguística”.

http://www.pglingua.org/index.php?option=com_content&view=article&id=2328:academia-galega-da-lingua-portuguesa-e-priberam-assinam-protocolo-de-cooperacao&catid=30:aglp&Itemid=88

LadyHawke "My delirium"

O tema xa me gustaba pero que sorpresa atoparme con esta delicia creativa de video musical...como unha acuarela...




História duma fraude: O espanhol na Galiza.

Muito interessante relato deste novo colaborador de Vieiros. Já se sabe que quem nom fala a sua língua acaba nom falando nengumha.


Em Vieiros por Arturo de Nieves Gutiérrez de Rubalcava.


Uma gélida jeira do Janeiro de 1949 na aldeia de Trás-Murães, paróquia da Capelada, na Galiza mais Atlântica, quando nela nascera José Ferreira.

Nascera na corte da casa da Cunqueira e, daí, passara ao zuleiro, como sempre se fizera não só na sua casa, senão em toda a contorna conhecida. Mais tarde, aos dezaoito anos, José seria rebaptizado como O Moucho da Cunqueira por um seu compadre na noite grande das festas do Santo André, milagreiro patrão paroquial. O alcume ganhara-o polo seu particular jeito, algum desinformado diria que compulsivo, de enfitar as moças da vizinha paróquia da Gesteira. Ai, Maria da Breia! -suspirava secretamente o Moucho-. Aqueles olhares passionais remataram por dar pé à que seria recordada como maior liorta da história das festas do Santo André, que enfrontara por um lado o Moucho e os seus companheiros de canfurnada e, polo outro, os moços da Gesteira comandados polo irmão mesmo da Maria. A bulha fora tal que tivera que intervir a Guardia Civil e tanto José como o Manuel da Breia, irmão da Maria, acabaram por ter de passar noite nas dependências dos de verde. Não sabendo-se mui bem por que, talvez polo medo que ali passaram, o José e o Manuel abandonaram o quartel sendo bons amigos e por fim ao Moucho se lhe abriram as portas para conhecer a Maria, com quem, um ano mais tarde, acabaria casando.

Passou o tempo e as cousas na aldeia não acabavam de ir bem, até que José Ferreira, o Moucho da Cunqueira, propôs abertamente à sua dona uma ideia que levava já tempo a dar voltas na cabeça da parelha: emigrarem à Crunha. E lá foram, com a promessa de, chegada a hora, desfrutar da vida vindoura deitados no campo-santo sito ao carão da igreja de Santo André da Capelada.

Nem a casa da Cunqueira nem a da Breia eram casas fortes e o matrimónio tivera que chegar à Crunha com os poucos quartos que tiraram de malvender algumas leiras nem muito grandes nem muito fecundas. Deu-lhes, isso sim, para uma pequena vivenda no bairro de Monte-Alto, compartindo portal com um outro matrimónio chegado da aldeia; conhecidos da família da Maria. Ao pouco tempo, o José encontrou choio como peão da construção e, pouco mais tarde, Maria começou a trabalhar realizando as tarefas domésticas na casa do Sr. Antonio Ontúñez, um conhecido construtor, bom amigo do patrão de José. Maria esforçava-se por trabalhar bem, pois sentia-se em déveda com o empregador do seu homem, e tão bem trabalhava que chegou a sentir-se mui querida pola família Ontúñez, encantada não só com as suas boas maneiras na cozinha e com a vassoira e os farrapos, mas também com o apreço e bom trato que Maria demonstrava com os dous cativos da casa: Álvaro, de oito anos, e Azucena, de nove.

O incidente acontecera um domingo à manhã. Se Maria pudesse possuir um relógio que marcasse os segundos, como o que amiúde luzia Dom Antonio, poderia relembrar o intre exato do acontecido ainda hoje. Bom, na realidade, já lembrava esse intre bem amiúde; ao princípio, durante os primeiros anos, vinha-lhe todos os dias à memória. Com o andar do tempo, a lembrança tinha uma frequência mais bem semanal ou, quiçá, aparecia a cada três ou quatro dias; tudo dependia do nível de stress que afetara a Maria em cada época da sua vida.

Aquela manhã de domingo havia visita na casa dos Ontúñez. Esperavam a chegada do Sr. Esteban Mellado, prestigioso arquiteto, que viria acompanhado da sua mulher e mais dos três filhos do casal. Maria fora à porta para recebê-los e, nada mais abri-la, os três cativos entrarom em debandada em busca dos pequenos Ontúñez, Alvarito e Azucena, que aguardavam impacientes no hall, perfeitamente vestidos ao jeito de miniaturas de príncipe e princesa, respetivamente. As duas famílias foram para o espaçoso salão da vivenda e sentaram nos cómodos sofás estofados; detrás ia Maria, leda por saber-se guapa e muito elegante com aquele uniforme negro e branco, acompanhando gente de tanta classe. Uma vez que as duas famílias sentaram, o Sr. Antonio encomendou à Maria que trouxesse o seu melhor whiskey junto com um par de copos. Assim pois, mentres Maria, obediente, abandonava a sala, escutou como as duas mulheres começavam a falar duma nova joalharia que abrira nesses dias perto dos Cantões. De caminho à licoreira, Maria não podia deixar de pensar em como seria vestir algumas das joias que centravam a conversa das duas mulheres. Pegou a bandeja de prata, onde foi pousando devagar o whiskey e os dous copos. As joias a ocuparem a sua mente. Ergueu-se para se dirigir novamente ao salão, onde entrou como numa nuvem, obnubilada sem poder eliminar as alfaias já não da sua mente, mas da sua alma. Talvez por isso, foi que tardou em ver a face vermelha de vergonha da mulher do Sr. Antonio, a cara de ira deste, e a expressão de pavor de Alvarito. De súpeto, o Sr. Antonio cravou a sua mirada diretamente nos olhos de Maria e, quase entre dentes, enunciou um seco: María, acompáñame a la cocina. Maria, morta de medo, seguiu as indicações do homem da casa que só logrou conter as ganas de berrar e malhar nela por medo a que a vergonha familiar ainda pudesse ir a mais. Ao cabo duns minutos Maria compreendeu o acontecido. Um dos filhos de Dom Esteban pisara, disque sem querer, o pé do pequeno Álvaro, ao que este respondera com um sonoro "Me cagho no demo!". Maria estava despedida: -Com razão, -pensou ela no fundo-, mira que me advertiram de não falar galego diante dos nenos.

Passaram os anos. Maria trabalhava agora de peixeira no mercado da praça de Lugo e José, o Moucho da Cunqueira, progredira no grémio da construção. Tiveram um filho, Diego, que agora, em 2010, tinha trinta e dous anos. Diego trabalhava de empregado de mesa num dos melhores restaurantes da Crunha. Vivia com a sua moça desde havia uns poucos anos e estavam a pensar em casar. Um dia o chefe de Diego encarregara-lhe atender uma mesa de gente importante, gente importante da Universidade, pensava Diego. Levou-lhes a ementa e marchou para deixar que escolhessem. Passado um tempo prudencial, Diego achegou-se de novo à mesa para tomar nota do menu. Cada uma daquelas elegantes pessoas ia enunciando, passeninho, seguindo uma ordem quase ritual, o prato da sua eleição até que, de sócato, uma delas, com um falar pausado e diáfano, pediu "pescada à grelha"; e Diego não entendeu. Duvidou se perguntar, mas... não foi quem de juntar as forças. Finalmente optou por tomar nota literal daquele exótico pedido e perguntar a algum companheiro. Andavam todos com muito trabalho e Diego não teve mais remédio senão dirigir-se ao seu chefe, Agustín. Achegou-se a ele e disse: "Oístes Agustín, mira que te voy dicir. Que el chorvo, bueno... el... cliente de la mesa ocho va y me pide pescada à grelha y yo... buah, no sé que dicirles en cocina ¿mintiendes?". Agustín lamentou-se momentaneamente de ter contratado aquele moço, não suportava ouvi-lo falar, não suportava o timbre da sua voz, pensava que era uma vergonha ter um empregado que falasse assim num restaurante da sua categoria; esclareceu-lhe a dúvida e citou-no à saída para lhe dar o cheque com que costumava pagar-lhe. Agustín aproveitou a ocasião para recordar-lhe, mais uma vez, que tentasse refinar o seu falar, ainda que sabia que continuaria sem ter êxito nessa pretensão.

Esse dia Diego marchou para a casa com a sensação de ter sido estafado. Revisava compulsivamente o cheque em busca dalgum erro na quantia recebida, mas, uma e outra vez, comprovava que tudo estava em ordem. Sentia-se estafado, profundamente burlado e, sem saber mui bem por que, dirigiu-se à casa de seus pais. Ali estavam os dous, coma sempre. Sua mãe mui contenta pola visita do filho, pois estas eram cada vez mais infrequentes. Seu pai, após saudá-lo, continuou a ler o jornal. Mas Diego estava algo ido, não podia desfazer-se dessa ideia de sentir-se estafado e foi então, abruptamente, que perguntou: "Mamá ¿por qué me educasteis en español?". A mãe não esperava essa pergunta e o pai ergueu desconcertado a vista do jornal, só durante um segundo. Estava lendo uma reportagem a fundo na que expertos sociolinguistas debatiam os novos dados publicados polo IGE. A mãe não sabia o que responder, a pergunta colhera-a desprevenida. José continuava a navegar com a sua vista polo jornal; o debate dos sociolinguistas centrava-se agora na presença do galego na escola. Por fim, Maria, Maria da Breia, a mãe do Diego, disse-lhe ao filho: "Fue mejor para ti". Diego calou, agora sentia-se perplexo para além de estafado. Transcorreram uns poucos segundos, sem dúvida longos para todos os presentes naquela pequena sala. José Ferreira, o Moucho da Cunqueira, estava a cada vez mais inquieto. Sentia-se incómodo por momentos e finalmente optou por sentir-se realmente molesto. Não, não era exatamente molesto como se sentia. Não dava acougado e uma sensação estranha acabou por apoderar-se do seu ser, era como quando aquele distribuidor lhe fornecera maus materiais a preço de ouro. Ciscou o jornal no chão, ergueu-se notavelmente afetado, e tão só foi capaz de dizer: Maria, roubarom-nos.

terça-feira, 27 de abril de 2010

Tarado

segunda-feira, 26 de abril de 2010

Stephen Hawking: "A humanidade deve evitar o contato com alienígenas"


Em uma série de documentários a ser exibida em maio no Discovery Channel, Hawking dixo que é "perfeitamente racional" acreditar que pode existir vida fora da Terra, mas adverte que os alienígenas podem simplesmente roubar os recursos do planeta e ir-se logo.

"Se os alienígenas nos visitassem, as consequências seriam semelhantes às que aconteceram quando Cristóvo Colombo desembarcou na América, algo que nom acabou bem para os nativos", afirma.

"Nós só temos que olhar para nós mesmos para ver como a vida inteligente pode evoluir para algumha cousa que nom gostaríamos de encontrar."

No passado, foram enviadas sondas para o espaço levando artefatos com diagramas e desenhos mostrando a localizaçom da Terra.

http://www.bbc.co.uk/portuguese/noticias/2010/04/100425_hawkingalieng.shtml

domingo, 25 de abril de 2010

A eurorexion tivo unha época de estancamento moi grande durante os catro anos do bipartito

Buff...
pero em que caralho estavam pensando alguns? Este tipo de novas deixam-me abaneando...

Nom colo o artigo, ponho o link para o que tenha interese: umha análisa da situaçom e potencialidade da "euroregiom" Galiza-Norte de Portugal em Xornal.com:

La crisis reactiva la Eurorrexión tras cuatro años de estancamiento

sábado, 24 de abril de 2010

Deolinda - Ai, rapaz!




Ai, rapaz!

Ai,rapaz!
Se tu soubesses bem
como é que eu fico
quando vou ao bailarico
e te miro a dançar
ó-ai, à marcial...

Já tentei dançar assim também
a esse ritmo, cada passo com sentido
e eu nem gosto de marchar.
Ó-ai, mas quem me viu?!

Ai, rapaz, mas eu queria
uma valsa a três passos,
dar-te a mão e ver a vida,
agarrada a teus braços, ai...
Fui-me pôr
Sentada mesmo à frente
e ali esperei...
A tantos eu neguei
o prazer da minha dança
ó-ai, que era só tua...

Mas o bar também chamou por ti,
num entretanto, a banda ia tocando
e quando tu de lá voltaste
ó-ai, a valsa acamou!

Ai, rapaz, mas eu queria
ir na roda e ser teu par!
Dar-te a mão, ir na folia
E não mais a te largar, ó-ai...

Foi então
Que a roda se fez,
ao largo, larga
tanta gente, muita farra
e nós ali na multidão
ó-ai, com outro par!

Fui passando
par a par, nem sei
quantos ao certo
e tu cada vez mais perto
e quando só faltava um
ó-ai, veio o leilão!

Ai, rapaz, o que eu queria
era um baile bem mandado
que nos guiasse à sacristia
e voltássemos casados,ai...

E do palco
surgiu uma voz
e a concertina:
"Roda manel, vira maria
e quem não vira perde a roda!"
Ó-ai, e eu virei!
Mas a voz,
puxada à concertina,
mais pedia
e acelarava a melodia
os pés trocavam-se no chão
Ó-ai, e assim foi...

Ai, rapaz, e foi o baile,
sem alma nem coração
mal cantado e mal mandado
que me atirou ao chão,ó ai...

E foste tu a dar-me a mão...

Deolinda - Eu tenho um melro




Eu tenho um melro

Eu tenho um melro
que é um achado.
De dia dorme,
à noite come
e canta o fado.

E, lá no prédio,
ouvem cantar...
E já desconfiam
que escondo alguém
para não mostrar.

Eu tenho um melro,
lá no meu quarto.
Não anda à solta,
porque, se ele voa,
cai sobre os gatos.

Cortei-lhe as asas
para não voar.
E ele faz das penas
lindos poemas
para me embalar.

Melro, melrinho,
e se acaso alguém te agarrar,
diz que não andas sozinho
que és esperado no teu lar.

Melro, melrinho
e se, por acaso, alguém te prender,
não cantes mais o fadinho,
não me queiras ver sofrer.

E não voltes mais,
que estas janelas não as abro nunca mais.

Eu tenho um melro
que é um prodígio.
Não faz a barba,
não faz a cama,
descuida o ninho...

Mas canta o fado
como ninguém.
Até me gabo
que tenho um melro
que ninguém tem.

Eu tenho um melro...
(-Que é um homem!)
Não é um homem...
(-E quem há-de ser?!)
É das canoras aves
aquela que mais me quer.

(-Deve ser homem!)
Ah, pois que não!
(Então mulherÂ)
Há de lá ser!?
É só um melro
com quem dá gosto adormecer.

Melro, melrinho...[refrão]

E não voltes mais,
que a tua gaiola serve a outros animais.

Deolinda - Mal por mal





Mal por mal

Já sou quem tu queres que eu seja,
Tenho emprego e uma vida normal.
Mas quando acordo e não sei
Quem eu sou, quem me tornei
Eu começo a bater mal.
O teu bem faz-me tão mal!

Já me enquadro na tua estrutura.
Não ofendo a tua moral.
Mas quando me impões o meu bem
Eu ainda sinto aquém.
O teu bem faz-me tão mal,
O teu bem faz-me tão mal!

Sei que esperas que não desiluda,
Que por bem siga o teu ideal.
Mas não quero seguir ninguém
Por mais que me queiras bem.
O teu bem faz-me tão mal,
O teu bem faz-me tão mal!

Sei que me vais virar do avesso
Se eu te disser foi em mim que apostei.
Não, não é nada que me rale
Mesmo que me faças mal.
Do avesso eu te direi:
O teu mal faz-me tão bem!

sexta-feira, 23 de abril de 2010

Homosexuais e estatísticas

Raios X




Que opinades disto? -> Feijoo nom descarta "meter-lhe mão" aos funcionários da Xunta

Corto e colo um pedaço de notícia que tirei de Galicia Confidencial (e mais um comentário dum leitor...)

Que vos parece isto? Bem? Mal? Bem se o fixera? Mal se o fixera? Demagógia? Agromenauer? Fistro de la pradera? Harl?

Hoxe mesmo, nunha entrevista en El País, Feijó asegura que "las administraciones muchas veces contratamos empresas porque no somos capaces de buscar la rentabilidad del empleado público. El capítulo de personal de las empresas públicas está hinchado. El sueldo de los funcionarios subió en los últimos años el triple del IPC. Es el momento de pedirles solidaridad".

Conxelacións

A solidariedad á que se refire o presidente pode traducirse en conxelacións salariais para facer fronte a actual crise. "Se en todas as empresas están poñendo en marcha programas de aforro, por que non na Xunta", apuntan as fontes consultadas.

Comentarios

1 comentario

funcionario

¿Pero Feijoo no es funcionario?, pues que dé el ejemplo y se baje el sueldo. A ese no renuncia, ¿verdad?. Prefiere ir, como siempre, a los funcionarios. Pues que se atreva que tiene la guerra montada.

quarta-feira, 21 de abril de 2010

Tutorial para aprender a colgar os videos de youtube no blog

Pois é moi fácil: debaixo do video hai unha pestaña que pon "Insertar". Prémela e aparece un código. Seleccionamos o código e copiamolo con ctrl+c e despois no post, na pestana de edcion de HTML pegamos con ctrl+v e voilá, xa está :P






Estes som os meios de comunicaçom que hai no Estado espanhol.

"Algún día as torturas investigaranse no País Vasco como fan agora en Chile ou Arxentina"

Na súa primeira conferencia após coñecer a sentenza no proceso Egunkaria, Martxelo Otamendi relatou este martes en Compostela o calvario dos últimos sete anos. Falamos con el, coa vista xa no futuro. Vídeo dentro.


"Aquí canta todo o mundo. Son cinco días de viaxe: o segundo peor ca o primeiro; o terceiro peor ca o segundo; o cuarto peor ca o quinto; e o quinto peor ca o cuarto". Malia que desde o primeiro momento reclamou o seu dereito constitucional a non declarar e, como xornalista, a non revelar as súas fontes, o daquelas director de Egunkaria foi 'encomiado activamente' pola Garda Civil a facilitar información sobre a xestión das entrevistas que lle realizou a dirixentes de ETA.

Malia que incluso o xuíz Garzón ditara autos previos onde se desbotaba unha posíbel ilegalidade nesas entrevistas, e malia que a súa detención en febreiro de 2003 produciuse por un suposto financiamento do xornal por parte de ETA -argumento que se demostrou totalmente infundado- e non por estes encontros xornalísticos, Martxelo Otamendi viuse na obriga de realizar esa viaxe aos sumidoiros do estado de dereito.

Relatábao el mesmo, este martes na Facultade de Xornalismo de Compostela, nunha conferencia enmarcada nas xornadas O Mundo na encrucillada organizadas polos Comités. O máximo responsábel do que era o único xornal en papel en éuscaro -agora á fronte do seu herdeiro, Berria- detallou como foi obxecto de vexacións homofóbicas, adoptando posturas sexuais concretas; como permaneceu tres días sen que o deixasen durmir, de pé, baixo os focos, mirando contra unha parede; sometido a simulacións de afogamento, a intimidacións con pistolas, ... "Isto é un Estado dentro do Estado", comentou que lle dixeran.

Comezaba a se facer xustiza o pasado 12 de abril, coa sentenza demoledora da Audiencia Nacional que non só declara inocentes os cinco encausados e cuestiona a constitucionalidade do peche de Egunkaria; tamén desacredita desde o principio o acto de instrución do xuíz Del Olmo e lanza unha mensaxe clara e contundente a maxistrados e forzas de seguridade do estado ao respecto do amparo a "xuízos sen base probatoria" e ás deficiencias na “custodia” dos acusados. De feito, o auto revela que "os informes forenses coinciden coas testemuñas dos acusados" ao respecto das torturas. É dicir, o xuíz Del Olmo sabía que estaba a acontecer neses cinco días de incomunicación concedidos pola lei, e que Otamendi cualificou este martes de "túnel" baixo os Dereitos Humanos.

"Algún día unha comisión internacional independente investigará as torturas no País Vasco igual que se está a facer agora en Chile ou Arxentina, ou tamén se fará con Marrocos no Sáhara ou con China no Tíbet", asegurou un Martxelo Otamendi fortemente ovacionado polo moito público asistente. "Máis de sete mil vascos -dixo- foron torturados desde a aprobación da Constitución española. Chegará o día en que haxa que lle preguntar a moita xente, xuíces, deputados: 'vostede onde estaba cando se estaba torturando?'"

Ao respecto de procurar un resarcimento moral, prefire -prefiren- agardar a que o Tribunal Supremo ratifique a sentenza, a que esta sexa "firme ao 100%", en previsión dun recurso da acusación popular (a pública, a do Estado a través da Fiscalía, xa se retirou en 2006) que representan as asociacións AVT e Dignidad y Justicia. En calquera caso, sinalou, é unha decisión que depende dos daquelas 1.500 accionistas da empresa. "Sentaron simbolicamente moita xente no banco de acusados", dixo.

A reacción non puido ser máis satisfactoria: 24 mil accionistas que achegaron 4,8 millóns de euros ampararon a fundación de Berria, que "antes da crise" vendía máis xornais que o seu predecesor. Egunkaria, un diario que até a súa clausura non só foi pioneiro no uso do éuscaro, senón que ademais sempre estivo á vangarda de loitas sociais como a reclamación dos dereitos dos homosexuais ou a denuncia da violencia machista, coidando a pluralidade, co obxectivo de ser "un periódico nacional máis que un periódico nacionalista".

LADYHAWKE

Rex The Dog 'Bubblicious'

http://www.youtube.com/watch#!v=acay3S2PhSg

segunda-feira, 19 de abril de 2010

Cego espanholismo.

Por Camilo Nogueira em Vieiros.

Este Governo Galego não deixa de surpreender-nos. Agora fixo-o o Conselheiro da Presidência, acordando em Valladolid junto com o seu homólogo de Castela e León a criação de uma macro-região a três com o Norte de Portugal, seica para conseguir fundos europeus para um programa transfronteirizo destinado a impulsionar os serviços de emergência e o intercâmbio de experiências na automoção, a educação, a investigação científica e tecnológica e dinamizar conjuntamente actividades socioeconómicas e culturais. A Junta secunda assim uma ideia defendida em 2009 polo Presidente daquela Comunidade Autónoma, Juán Vicente Herrera, depois de uma viagem a Lisboa procurando “encontrar fórmulas de cooperação em tempos de crise”.

A decisão do Governo Galego presidido por Alberto Rodríguez Feijóo revela de novo que carece de uma visão da Galiza como entidade política em si mesma, com o que isto supõe para a função das instituições autonómicas nos projectos económicos e culturais e nas relações exteriores, tanto mais quando se trata de Portugal. Este Governo esquece que existem instituições, que necessitam ser consolidadas e fortalecidas, como a Comunidade de Trabalho entre o Governo Galego e Comissão de Coordinação e Desenvolvimento Regional do Norte de Portugal e o Eixo Atlántico que integra a dezanove cidades dos dous territórios (claro que das galegas praticamente nenhuma é governada polo PP). Ignora que a acção conjunta com Castela e León não agrega nada nas relações com a nação viciña e mesmo desvirtua às relações especiais que estabeleceram a Galiza e Portugal depois da entrada conjunta na Comunidade Européia e do esvaecimento da absurda fronteira do Minho e a Raia Seca.

Para o Conselheiro galego compreender o alcance económico destas relações bastava com que antes da reunião vallisoletana tivera lido, uma semana antes, o Jornal de Notícias de quatro de Abril. Levaria sabido que Portugal exporta “mais para a Galiza do que para os Estados Unidos”, sendo a Galiza a primeira Comunidade Autónoma, por riba de Catalunha e Madrid, entre as importadoras de produtos portugueses e ocupando o terceiro lugar entre as exportadoras, usurpando-lhe Madrid o segundo lugar ao ser-lhe atribuida à Comunidade do Manzanares, por causa do domicílio social de Endesa e União Fenosa, a exportação da energia eléctrica produzida no Minho, o Sil e nas beiras do Eume e do mar Ártabro. As cifras dessa relação comercial aparecem com toda a sua importância se se tem em conta as povoações respeitivas, ocupando a Galiza destacadamente uma primeira posição que se integra, por outra parte, no carácter especialmente exportador da sua economia. As cifras de Castela e León, como as das também fronteiriças, Andalucia ou Extremadura, ficam bem longe das galegas.

Definindo-se por um cego espanholismo e não polo galeguismo e a racionalidade institucional, o Governo Galego despreza a singularidade cultural, linguística, social e económica das relações com Portugal que não supondo nengún obstáculo para os encontros que se estabeleçam com outras CCAA não deve ser confundida com as demais. Se se concebe a Galiza como uma nação no mundo e não como uma simples província do Estado espanhol, para a governar não se pode ignorar o que supõem na Península e na União Européia o território e a dimensão demográfica da faixa galego-portuguesa, frente ao Atlántico.

Mágoa que a Junta se vencelhe a posições ideológicas que -corregindo mesmo os múltiplos títulos com que se definiam os seus empoleirados Reis Católicos- levam a historiadores do tempo constitucional a afirmar que “no final do século XV o território de Castela compreendía Galiza, Astúrias, as Províncias Vascongadas, Leão, ambas Castelas, Extremadura, Múrcia e a Andaluzia Ocidental, aumentando com a incorporação do reino muçulmano de Granada” (sic).

A respeito de Portugal, em lugar de jogar em Valladolid sem pedir-lhe permisso à cabeça, e sem prejuizo da boa vicinhanza com Castela e León, não estaria demais que os conselheiros empregassem o tempo que lhes prestou a sociedade galega em fazer ainda mais pontes na fronteira do Minho -como no Sena em Paris disse há anos quando quase não havia o de Tui e Valença-, melhorar as comunicações na Raia Seca, cara Trás os Montes e o Douro, construir a sempre adiada linha de alta velocidade Vigo-Porto e potenciar as relações sociais, económicas ou universitárias existentes, descorrendo a cortina que impede enxergar que a língua própria da Galiza é também a de Portugal, quando imos aprendendo que para ir a Sevilha o melhor caminho é o português e que a rota cara o centro da Europa e outros continentes, como sabem os nossos empresários, não passa por Madrid.

    domingo, 18 de abril de 2010

    Conto de Natal

    Depois de abrir o post, clicar umha vez na imagem para abri-la, e logo outra vez para ampliar e poder ler os diálogos...

    Olha amor, esta é a vaca que me tiro quando che doi a cabeça.

    O castelán é o idioma hexemónico nas principais cidades costeiras do país.

    Em Vieros.

    Compostela e Ourense son os únicos dous grandes municipios do país onde as familias que se declaran só galegofalantes superán ás que usan só a lingua allea.

    A punta de lanza do proceso de desgaleguización segue a estar nas áreas urbanas. O último informe do Instituto Galego de Estatística dá datos que poden conformar unha idea da correlación de forzas entre galego e castelán nas sete principais urbes do país. Un exemplo é a pregunta de cantas familias hai que empregan sempre unha das linguas na súa vida diaria. O resultado dá para unha reflexión.

    No municipio de Vigo, un 3,96% das familias declara falar sempre en galego fronte a un 24,87% que afirman empregar exclusivamente o castelán. Na Coruña, a porcentaxe a prol do galego é dun 5,34% fronte a un 19,47% de familias que empregan sempre o castelán.

    Unha cidades onde se nota unha fenda máis profunda é na de Ferrol. Fronte ao 28,93% dos fogares que se declaran só castelánfalantes contrasta o 3,93 dos que se expresan sempre na lingua do país. As diferenzas tamén son moi palpábeis en Pontevedra cun 24,65% (castelán) fronte a un 6,74 (galego).

    As cidades cunha situación máis equilibrada son as tres restantes. Así en Compostela a porcentaxe de familias que afirman empregar sempre o galego é dun 10,62% fronte a un 6,87 que din expresarse só en castelán. En Ourense a porcentaxe de familias galegofalantes é lixeiramente superior ás que só falan castelán, 13,59% fronte a un 13,53%. E no municipio de Lugo os resultados son de 10,45% (galego) e 11,96% (castelán).

    Podes ver aquí o informe completo do IGE http://www.ige.eu/web/mostrar_actividade_estatistica.jsp?idioma=gl&codigo=0206002001

    sábado, 17 de abril de 2010

    O semáforo deve estar em vermelho...

    Um bom sogro

    O caso é criar oportunidades

    Noçóns de Marxismo.

    http://www.youtube.com/watch?v=h0GgGK6ByaI



    http://www.youtube.com/watch?v=LHuFBUIlMzk



    http://www.youtube.com/watch?v=xazNIxZIt-w

    sexta-feira, 16 de abril de 2010

    Inquérito oficial confirma perda acelerada de falantes habituais de galego.

    Em www.diarioliberdade.com

    DL - Os dados do Inquérito de Condiçons de Vida das Famílias indicam que a percentagem de galegofalantes caiu 13 pontos em 5 anos.

    Nom temos dúvida que este novo indicativo será, como sempre, desprezado polas instituiçons encarregadas da política lingüística na Galiza, como tem acontecido desde que os estudos de campo indicam a gravidade da situaçom. Porém, nom podemos deixar de informar sobre o acelerado processo de substituiçom lingüística em curso no nosso país, promovido directamente polas instituiçons públicas espanholas e o "apêndice regional" ao seu serviço, a Junta da Galiza.

    Menos falantes de galego, mais de espanhol

    Concretamente, o Instituto Galego de Estatística publicou hoje umha nova ediçom do seu Inquérito de Condiçons de Vida das Famílias, que traz dados sobre o uso social e o conhecimento da nossa língua correspondentes a 2008. Segundo esse estudo, só 30% da populaçom se expressava sempre em galego nesse ano, o que supom um umha perda de 13 pontos em relaçom a 2003, ano dos dados recolhidos no anterior estudo.

    Umha parte desses 13 pontos percentuais fôrom para o grupo de falantes que alternam galego e espanhol com predomínio do primeiro, grupo que aumentou em 8,2%, até atingir os 26,4%. Um grupo também minoritário face ao crescimento continuado de falantes de espanhol, única língua obrigatória e imprescindível para qualquer actividade na Galiza, desde ter um emprego, até ver o cinema, graças à promoçom realizada polas instituiçons espanholas em detrimento da língua histórica da Galiza.

    Também pioram os dados sobre o conhecimento do galego

    O estudo do IGE indica também que os discursos "optimistas" de alguns vultos da cultura oficial, relativos a umha suposta ralentizaçom da perda de falantes, nom se verificam na realidade dos factos. O espanhol aumenta como língua habitual em todas as idades e contextos, se bem as áreas da faixa costeiras, onde se localizam as maiores concentraçons urbanas de populaçom, som as mais espanholizadas. Assim, nas "províncias" da Corunha e Ponte Vedra o grupo de falantes monolíngües em galego fica reduzido a 30,9% e 20,7%, respectivamente.

    Um outro dado, enganador em inquéritos anteriores, é o de um suposto grande conhecimento da língua por parte da populaçom galega. Agora, essa hipótese também é posta em questom por este estudo demolingüístico. No plano passivo, o conhecimento da língua reduziu-se de 81,1% há cinco anos para 66% em 2008. No plano activo, se em 2003 67,9% afirmavam saber falar bem galego, agora só 54,1% di que fala bem a língua da Galiza.

    Os dados só som contraditoriamente positivos no referente à presença do galego na escola, dado o aumento de presença em horas lectivas entre 2003 e 2008, o que nom deixou de ser claramente insuficiente dados os resultados nos restantes parámetros acima referidos. Passou-se de 48,92% de menores de 16 que diziam receber a maior parte das disciplinas académcias em galego em 2003 para 71,9% em 2008. Contodo, o novo decreto que vai aprovar o Partido Popular vai reduzir novamente essas horas, contribuindo para umha mais rápida espanholizaçom de maneira imediata.

    No que di respeito à mudança de língua habitual, os dados dificilmente poderiam ser piores. Desce o número de pessoas que aprendêrom a falar em espanol e mudárom para galego, e aumentam os que aprendêrom a falar em galego e mudárom para o espanhol (quase 7% nos dous sentidos, sempre afectando negativamente o galego).

    Desastre absoluto, mas aqui nom se demite ninguém

    Nom é este o primeiro inquérito que nos lembra que estamos a perder a língua. Porém, nos últimos 30 anos de política lingüística teoricamente tendente ao "bilingüismo", ainda nom vimos nem umha única demissom de um responsável dessa área em nengum governo. Nom duvidamos que continuaremos sem ver demissons nem muito menos puniçons para os responsáveis polo lingüicídio que sofremos.

    Com efeito, e faltando um estudo aprofundado dos dados do estudo em causa, a gravidade da situaçom tornaria obrigatória, no mínimo, umha demissom imediata de todos os responsáveis da política lingüística na Galiza, ou entom um reconhecimento de que, na realidade, os resultados som altamente positivos, porque é precisamente a desapariçom do galego o objectivo das políticas bilingüistas que durante todos estes anos nos conduzírom ao ponto actual.

    quinta-feira, 15 de abril de 2010

    "Mi abuela siempre decía: 'a los falangistas decidles siempre a todo que sí. No les llevéis nunca la contraria'. Y a lo mejor tenía razón".


    Sentada en una bancada de pupitres de un aula de la Facultad de Relaciones Laborales de la Universidad Complutense, Hilda Farfante Cayo, de 79 años, confesó ayer, entre lágrimas, que había sido el sentimiento de culpa el que la había llevado hasta allí, a participar en el encierro simbólico de apoyo al juez Baltasar Garzón. "Me siento culpable de lo que le pasa. Porque yo le veía que iba a por Pinochet y luego a por los argentinos y siempre decía: ¿Y lo de mis padres? ¿Y la represión franquista? Cuando dijo que se iba a ocupar de esto, me llevé la alegría de mi vida. Ahora, con todo lo que le está pasando, tengo ganas de pedirle perdón. Mi abuela siempre decía: 'a los falangistas decidles siempre a todo que sí. No les llevéis nunca la contraria'. Y a lo mejor tenía razón".

    Hilda tenía cinco años cuando perdió a sus padres, ambos maestros, como ella. "Se conocían desde pequeños, iban siempre juntos. Nunca se habían separado. A mi madre fueron a buscarla cuando iba a abrir el colegio. Ocho años después, en su acta de defunción, escribieron como causa de la muerte: 'Hecho de guerra'. Abrir el colegio de un pueblo era un hecho de guerra. Mi padre fue a buscarla al día siguiente y lo mataron también. Ella está enterrada en una cuneta. A él lo tiraron por un barranco. Son desaparecidos. A las tres hermanas nos separaron, cada una con un familiar. Ya nunca volvimos a estar juntos", cuenta, emocionada.

    "Yo siempre pensé que si esto lo cogía Garzón, se solucionaría todo, pero se ha metido en una trampa. El franquismo sigue gobernándolo todo", concluye.

    En la Oficina de Atención a las Víctimas de la Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica han escuchado muchos testimonios parecidos a éste, de fam...(sigue aqui: http://www.elpais.com/articulo/espana/siento/culpable/le/pasa/Garzon/elpepuesp/20100415elpepinac_7/Tes)

    terça-feira, 13 de abril de 2010

    Departamento de Respostas para Perguntas Imbecis

    Pés grandes....

    Visita da sogra

    La Audiencia desmonta la acusación contra ‘Egunkaria’ y critica su cierre

    El tribunal considera que no hay pruebas para demostrar que fuese un instrumento de ETA y que la clausura del rotativo fue inconstitucional.

    --------------------------------

    La sentencia también dirige críticas a las acusaciones populares, ejercidas por las dos asociaciones de víctimas, a las que acusa de presentar hipótesis “artificiosas”, a partir de un punto de partida “endeble”. Las acusaciones, subraya, “han invertido el proceso inductivo: primero se ha decidido cuál es la conclusión, de la que se predica, sin base, que es indiscutible, luego se buscan las señales, vestigios o indicios, y por último se rechaza cualquier sentido o explicación de estos que no apoye la conclusión”.

    Frente a la petición de 12 y 14 años de cárcel que solicitaban Dignidad y Justicia (DyJ) y la Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT), el fiscal solicitó la libre absolución de los acusados “con tregua o sin tregua”, defendiendo que en sus 13 años de vida el diario no publicó ni un solo artículo que demostrara el apoyo “siquiera ideológico” del rotativo a la banda.

    SATISFACCIÓN DE LOS IMPUTADOS

    Tras conocerse la sentencia, Martxelo Otamendi, antiguo director de Egunkaria y ahora del diario Berria, aseguró que la decisión es muy positiva, aunque mostró su temor a que haya un recurso ante el Tribunal Supremo. “Cuidado, que esto no se ha acabado”, advirtió. “Han sido siete años de calvario y por fin se hace justicia. En Egunkaria nos limitábamos a hacer un diario en euskera, al servicio del idioma, y nunca tuvimos ninguna relación con ETA”, explicó Otamendi.

    Las asociaciones de jueces JpD (Jueces para la Democracia) y APM (Asociación Profesional de la Magistratura) aseguraron que esta sentencia era previsible. Ambas calificaron, además, de grave y poco justificado el cierre del diario, algo que también manifestó la Federación de Asociaciones de Periodistas de España (FAPE). Desde la FAPE quisieron dejar claro que los medios no delinquen y que el cierre de Egunkaria ha causado “daños irreversibles” a la libertad de información.

    http://www.xornal.com/artigo/2010/04/12/espana/audiencia-desmonta-acusacion-egunkaria-critica-cierre/2010041220522300659.html

    segunda-feira, 12 de abril de 2010

    Ensinar galego....em Lisboa

    Miguel Arce Mendes: «Em Portugal vem um bocado esquisita a ortografia do galego oficial»

    «Tem acontecido que no segundo dia de aulas perguntem "professor, apontei-me a esta cadeira pensando que era uma língua estrangeira e vejo que isto é só uma variante"»


    Miguel Arce Mendes é leitor na Universidade Nova de Lisboa

    PGL - Miguel Arce Mendes é leitor de língua, literatura e cultura galegas na Universidade Nova de Lisboa. Nesta entrevista reflecte, entre outras coisas, acerca do seu trabalho e das impressões que têm em Portugal da Galiza e da língua.

    Portal Galego da Língua: Bom dia, Miguel.

    Miguel Arce Mendes: Olá. Muito bom dia.

    PGL: És leitor de galego na Universidade Nova de Lisboa. Queres explicar-nos qual o labor de um leitor de galego precisamente em Portugal?

    MAM: É o mesmo labor que nos outros 31 Centros de Estudos Galegos que têm leitor. Uma pessoa tem de dar aulas à partida de língua, literatura e cultura e fazer uma programação de actividades de difusão cultural relacionadas com a Galiza. Uma das particularidades do centro em que me tocou trabalhar é que parte das actividades são em colaboração com outras associações ou com o Centro Galego de lá, que também fazem difusão da cultura galega.

    PGL: E que tal é a recepção em Portugal?

    MAM: A recepção é boa, mas a situação é um bocado esquisita porque está planejado o ensino de língua galega em Portugal como se fosse uma língua estrangeira, igual que pode estar planejado na Alemanha ou na França.

    PGL: E como pensas que se poderia planejar de um outro jeito?

    MAM: A difusão da cultura galega em Portugal e nos países lusófonos como o Brasil obviamente tinha de atender mais a aspectos de difusão da literatura e da cultura que a ensinar a norma.

    PGL: Quais as contradições de ensinar a norma galega em Portugal?

    MAM: Portugal é um país lusófono com uma tradição linguística fixada de longa data. O qual mesmo às vezes não tem muito boa relação com outros países com diferenças na língua, como é o caso do Brasil. Aliás, há muita controvérsia no país em torno do acordo ortográfico e da sua aplicação.

    Então, o galego é visto como uma outra norma diferente com obviamente muitíssima menos tradição. A norma galega está fixada há aproximadamente três décadas, o qual faz com que desde Portugal vejam a escolha ortográfica oficial do galego um bocado esquisita e, além disso, como sabemos, a escolha ortográfica do galego também não é muito favorável para o relacionamento com os outros países lusófonos.

    PGL: E quais são os aspectos positivos de ensinar língua e cultura galegas em Portugal?

    MAM: Os aspectos positivos que vejo é aumentarem o conhecimento da realidade galega para as pessoas do centro-sul de Portugal. O contacto Galiza-Portugal às vezes é só numa direcção, quer dizer, parece que só os galegos nos interessamos pelo que acontece em Portugal e isso é um problema.

    Portugal é um Estado bastante centralista e um estado que mantém um contacto grande com as culturas que foram colónias no seu passado. A Galiza é um país que, por enquanto, não é estado e portanto está muito mais aberto ao relacionamento com Portugal que Portugal a respeito dos galegos. O contacto entre galegos e portugueses só chega praticamente à área do Porto ou, como muito, até Coimbra.

    Daí para abaixo há um desconhecimento quase total da nossa realidade porque os portugueses vem a realidade do Estado que têm ao lado sob o seu ponto de vista, quer dizer, pensam que só há uma cultura, não ligam para a diversidade cultural e linguística que há no Estado espanhol e isso complica que os portugueses cheguem a perceber a realidade de nacionalidades como a Galiza, a Catalunha ou o País Basco dentro desse conjunto que eles não chegam a entender como diverso, senão que pensam que é unitário.

    PGL: E queres contar-nos alguma anedota que te acontecesse ensinando galego em Portugal?

    MAM: Ensinando galego há várias situações curiosas como que por exemplo no segundo dia de aulas os alunos perguntem «professor, apontei-me a esta cadeira pensando que era uma língua estrangeira e vejo que isto é só uma variante» (risos) ou «como é possível que no segundo dia de aulas não tenha qualquer problema com as compreensões que passas na aula?», e este tipo de anedotas.

    Depois também conheci muitas pessoas do povo que não diferenciavam muito entre as línguas que se falam na Península. Uma vez disseram-me: «o espanhol que falam vocês os galegos é muito bom, eu percebo tudo; quando vou a Valhadolid o espanhol que falam lá é chato, não percebo nada».

    PGL: Então queres contar-nos algo mais?

    MAM: Nas escolas portuguesas ensina-se que espanhol são as quatro línguas que se falam no estado espanhol, e pensam que castelhano é o único nome que recebe a língua que se fala em Madrid. Não estão ao corrente de que o nome internacional do castelhano quando se ensina por aí fora é espanhol, quer dizer, pensam que galego, basco e catalão entram dentro do termo de língua espanhola também.

    Isto complica muito à hora de lhes fazer ver que galego, catalão e basco não são dialectos do espanhol, mas línguas. Ainda baralha mais as coisas que nós, ainda que falemos como eles, tenhamos uma outra ortografia.

    domingo, 11 de abril de 2010

    ........zzZZZZZZZzzzzzzzzz........

    ....bfffffffffffff...tarde de domingo.........que aburrimento.........ngngng........

    Os 5 mais idiotas do ano



    PS: alguns de vós já o recebestes por correio.... Pero isto hai que colá-lo no blog, é demasiado bom como para caer no esquecemento!

    sexta-feira, 9 de abril de 2010

    'Pradolongo', primeiro filme galego que chega ao circuito portugués de cine comercial.

    Pois vejo nisto umha forma excelente de achergar-nos ao país irmám. Chainis e Maria se nom a mirastes... ao cinema a fazer país! É um filme sinxelo pero com muito jeito, com um muito bo tratamento da língua.

    A película de Ignacio Vilar estrearase a vindeira semana en Braga, posteriormente percorrerá outras cidades lusas. A película poderá verse na versión orixinal en lingua galega.

    Por vez primeira unha película feita en Galiza e na nosa lingua chegará ao gran público portugués. As salas Cinemax de Braga (Centro Comercial Bragashopping) proxectarán dende o vindeiro sábado 17 de abril o film 'Pradolongo', do director Ignacio Vilar. Posteriormente, a película vai poderse ver en cines comerciais doutras cidades do país veciño, entre elas na propia Lisboa.

    A estrea non deixa de ser un fito importante na historia do noso cine, xa que nunca unha película rodada en galego tiña sido exhibida nos circuitos comerciais lusos. O propio Ignacio Vilar salienta o feito de que os espectadores van poder ver o filme no idioma propio de Galiza, ou máis ben como matiza con humor en “galego de Valdeorras”.

    A estrea vén acompañada dun esforzo por parte dos directores e dos actores por achegarlle a obra ao gran público. Para iso, Ignacio Vilar, Rubén Riós, Tamara Canosa e Roberto Porto teñen previsto achegarse até o outro lado da Raia para promocionar o filme en actos organizados por institutos e asociacións das diferentes cidades. En Braga, os actos contarán co apoio da Universidade do Minho, do Centro de Estudos Galegos, Bragashopping e a Secretaría Xeral de Política Lingüística.

    quarta-feira, 7 de abril de 2010

    Provas, novo look....

    terça-feira, 6 de abril de 2010

    Enzima que metaboliza o alcool....si, si...enzima, enzima...

    O que se ve nos controis de alcolémia... botou-no enzima, enzima... holr holr!!!