domingo, 27 de setembro de 2009

A cuchipanda no Chino e máis en Macedos....







Aquí vos deixo uns testimonios gráficos dunha saída a golpe de domingo (domingueiros total....). Boa comida e despois de paseo pola fervenza de San Xusto. De remate unha paradinha nun alto en Macedos. Todo muito bem. Saúdos.

quinta-feira, 24 de setembro de 2009

Sobrevivir en gallego (Com o permiso do Poldo)

XOSÉ MANUEL PEREIRO 24/09/2009

"Ahora se puede decir que vivimos en un país libre, en el que se puede hablar gallego o castellano", sentenció hace unos días, como ejemplo de las bienaventuranzas de la victoria de Feijóo, el presidente de la Diputación y del PP de Pontevedra, Rafael Louzán. Lo dijo en el castillo de Soutomaior, en el acto de despedida del veraneante ilustre que los conservadores hacen ahora a Rajoy como hacían antes a Fraga, hasta que se quedó. A Louzán se le podrá discutir cualquier cosa, excepto que conoce de sobra en qué mundo vive, así que lo que dijo hay que atribuírselo a un exceso de esa pasión tan gallega, rayana en la idolatría, de satisfacer al veraneante. Porque Louzán sabe perfectamente que el derecho a elegir idioma se conquistó con la derogación del régimen franquista, no con la del gobierno bipartito. Y también que una cosa es tener el derecho y otra ejercerlo.

Los gallegohablantes son los realmente bilingües y cambian más de registro para evitar conflictos
Para aquellos que no tengan ese conocimiento, indiscutible y retráctil, que tiene Louzán, o no sean de aquí y puedan aprovechar que esto está en castellano, permítanme que les esboce un mapa. Monolingües en gallego en sentido estricto son ya únicamente, además de algunos bares de copas compostelanos, las pequeñas poblaciones rurales. Allí, un castellanoparlante se puede desenvolver perfectamente, como se demuestra cuando vienen los parientes emigrados. Quizás a las personas de más edad de esos territorios sociolingüísticos les cueste o les sea imposible cambiar de registro idiomático, pero no a los más jóvenes, pese a esos seres míticos -los pobres niños que sólo saben hablar gallego- en cuya existencia creen los gallegofóbicos compasivos. Monolingües en castellano son -en algunos casos incluso a su pesar- en los ámbitos urbanos, gran parte de las clases medias, la totalidad de las altas y la mayoría de los jóvenes de cualquier clase social. Irrumpir en gallego en algunos de esos ambientes va de lo impropio a lo extravagante y, en casos extremos, a lo temerario. Y desde luego, quien lo hace es porque es un paleto o es nacionalista. Por ignorancia o por provocar, vamos.

"¿Usted habla gallego porque quiere o porque se lo imponen?", le preguntó en fecha tan remota como el pasado lunes un taxista a un amigo mío, un artista muy conocido. Cuando el cliente le contestó que lo hacía voluntariamente, el chófer concluyó: "Entonces es galleguista". Usar el idioma propio de Galicia es ideológico. Usar el otro, no. Ser sorprendido hablándole por la calle en gallego a un niño pequeño suscita en algunos viandantes miradas tan reprobatorias como si, en lugar de emplear la lengua de sus ancestros, se le fuese azotando con una vara. En una actividad extraescolar he visto como un padre se dirigía a sus hijas cambiando de idioma según el volumen (en bajo en gallego, en alto en castellano). La situación es tan de libro que, como no podía ser de otra forma, afecta más a las mujeres.

Territorios bilingües, en los que predomina el gallego, pero hay un dominio funcional de ambas lenguas y a nadie extraña el registro idiomático del interlocutor ni saca conclusiones por el que tenga, son los demás. Y como la Amazonía, están en fase menguante. Cada vez más, sea en las ciudades o en las villas, en cualquier escala social, la lengua vehicular, la que se usa en el primer contacto con un desconocido, es el castellano. Si los dos interlocutores descubren que son gallegohablantes, se suelen pasar a su idioma, en algunos casos incluso con cierta complicidad. O no. Lo normal es que una dependienta atienda en español, por mucho que se la interpele en gallego y ella haya estado hablando con una compañera en la misma lengua. En una época en la que frecuenté hospitales, no dejaba de sorprenderme -relativamente- cómo la presencia de un único castellanohablante en una habitación de cuatro cambiaba el registro de los otros tres. Lo mismo pasaba, claro, ante la presencia del personal médico. En resumen, los gallegohablantes tienen más facilidad para cambiar de registro -son los realmente bilingües- y tienen que hacerlo mucho más para evitar situaciones de conflicto.

Pese a que seguramente constituya una sorpresa para aquellos que viven en un mundo impermeable al vernáculo, la mayoría de la población es gallegohablante, como aseguran las estadísticas. Así que este panorama de acoso y descrédito de la mayoría por la minoría sólo se explica porque ese teórico equilibrio oficial no es tal. "Aquí vivimos todos con un bilingüismo y una cohabitación razonablemente bien, sabiendo que iba ganando el castellano y en retroceso el gallego", dijo Pachi Vázquez en este periódico, de forma tan expresiva como semánticamente ambigua (el "razonablemente bien" ¿es complemento circunstancial de la primera frase, de la segunda, o de ambas?). O como aclaró Gloria Lago en otro, los militantes del castellano soportaban la legislación teóricamente equilibradora en la enseñanza porque no se aplicaba, hasta que se intentó hacerlo. Es decir, el derecho está ahí, y lo que ha hecho Feijóo ha sido recordar de nuevo que pretender ejercerlo puede tener consecuencias.

BIBLIOTECA DIGITAL MUNDIAL www.wdl.org/pt

Esta ferramenta inprescindível reúne mapas, textos, fotos, gravações e películas de todos os tempos e explica em sete idiomas as jóias e relíquias culturais de todas as bibliotecas do planeta. “Tem, sobretudo, caráter patrimonial”, antecipou ontem Abdelaziz Abid, coordenador do projeto impulsionado pela Unesco e outras 32 instituições. A BDM não oferecerá documentos correntes, senão "com valor de patrimônio, que permitirão apreciar e conhecer melhor as culturas do mundo em idiomas diferentes: árabe, chinês, inglês, francês, russo, espanhol e português. Mas há documentos em linha em mais de 50 idiomas". Entre os documentos mais antigos há alguns códices precolombinos, graças à contribuição de México, e os primeiros mapas de América, desenhados por Diego Gutiérrez para o rei de Espanha em 1562", explicou Abid. Os tesouros incluem o Hyakumanto darani, um documento em japonês publicado no ano 764 e considerado o primeiro texto impresso da história; um relato dos aztecas que constitui a primeira menção do Menino Jesús no Novo Mundo; trabalhos de cientistas árabes desvelando o mistério do álgebra; ossos utilizados como oráculos e rastros chineses; a Bíblia de Gutenberg; antigas fotos latinoamericanas da Biblioteca Nacional de Brasil e a célebre Bíblia do Dianho, do século XIII, da Biblioteca Nacional de Suécia. Fácil de navegar Cada jóia da cultura universal aparece acompanhada de uma breve explicação de seu conteúdo e seu significado. Os documentos foram escaneados e incorporados em seu idioma original, mas as explicações aparecem em sete línguas, entre elas o GALEGO (VIVA PORTUGAL!!) A biblioteca começa com uns 1200 documentos, mas foi pensada para receber um número ilimitado de textos, gravuras, mapas, fotografias e ilustrações. Foi apresentado oficialmente na sede da Unesco, em Paris, a Biblioteca Digital Mundial já está disponível em Internet, através do lugar http://www.wdl.org/. O acesso é gratuito e os usuários podem ingressar diretamente pela Web, sem necessidade de registrar-se. Quando um faz clic sobre a direção http://www.wdl.org/, tem a sensação de tocar com as mãos a história universal do conhecimento. Permite ao internauta orientar sua busca por épocas, zonas geográficas, tipo de documento e instituição. O sistema propõe as explicações em sete idiomas (árabe, chinês, inglês, francês, russo, espanhol e galego-português). Os documentos, por sua vez, foram escaneados em sua língua original. Desse modo, é possível, por exemplo, estudar em detalhe o Evangelho de San Mateo traduzido em aleutiano pelo missionário russo Ioann Veniamiov, em 1840. Com um simples clic, podem-se passar as páginas de um livro, acercar ou afastar os textos e movê-los em todos os sentidos. A excelente definição das imagens permite uma leitura cômoda e minuciosa. Entre as jóias que contém pelo momento a BDM está a Declaração de Independência de Estados Unidos, bem como as Constituições de numerosos países; um texto japonês do século VI considerado a primeira impressão da história; o diário de um estudioso veneziano que acompanhou a Fernando de Magallanes em sua viagem ao redor do mundo; o original das "Fabulas" de Lafontaine, o primeiro livro publicado em Filipinas em espanhol e tagalog, a Bíblia de Gutemberg, e umas pinturas rupestres africanas que datam de 8.000 A .C. Duas regiões do mundo estão particularmente bem representadas: América Latina e Médio Oriente. Isso se deve à ativa participação da Biblioteca Nacional de Brasil, a biblioteca Alexandrina de Egito e a Universidade Rei Abdulá de Arábia Saudita. A estrutura da BDM foi calcada do projeto de digitalização a Biblioteca do Congresso de Estados Unidos, que começou em 1991 e atualmente contém 11 milhões de documentos em linha. Seus responsáveis afirmam que a BDM está sobretudo destinada a pesquisadores, mestres e alunos. Mas a importância que reveste esse lugar vai bem mais lá da incitação ao estudo das novas gerações que vivem num mundo audiovisual. Este projeto também não é um simples compêndio de história em linha: é a possibilidade de aceder, intimamente e sem limite de tempo, ao exemplar invalorable, inabordable, único, que a cada uno alguma vez sonhou com conhecer.

terça-feira, 22 de setembro de 2009

Poema ao C4 da Anhanguera




E ti, ouh C3 vermellón e impávido!
Alí coma a min te me tinhan, a 9000 ou máis legoas
E impertérrito.
A tarde caía em Sampaulo coma um vinho espeso,
e eu fora com meus primos, ver coches para eles compraren...

(Ás veces tem um sentimento de un oceano enteiro feito no meu peito
(E naufragar, volverse Moby Dick!))

Así, cheghamos á concesionaria da Peugeot, que era a Anhanguera-Lille. Achei ridículo: todas as concesionarias tenhen o nome duplo, brasileiro e mais francés. Pensei: São Paulo-Paris, Rio-Marsella, Breizh-Natal, pero la Galice, c’est toujours está onde sempre chez nous a nosa casa!?

pEro ali estabas ti, C3, e tan inesperado!!

-E cês têm não algum carro feito no extrangêêro?
-Temos sim.
-E da Espanha tem algum?
-Temos sim. Aquele lá que o senhor tava antes olhando.

E ser era o mais bonito, abofé! Estivérao vendo antes, e fora o que mellor nos gustara. Brevemente (e com temor do ridículo e do inocuo), alouminheilhe o vidro de atrás... “E fixeche-lo mesmo caminho ca min, vighés!!"

A terrae mais presente ca nunca, e fume de paipa, saudade, silenzo... e máis a possibilidade de fragmentar o pagamento sen xuros...

No televexo –tarde de domingo, que eu vía de esguello mentres meus parentes negociaban as prestacións, os eternos invitados do Faustão facendo as mais infaustas babaquices.
*
*
*
*
*
NOTA DO EDITOR: Desculparan os visitadores desta casa este acaso poético, o arrebato de morriña versolibrista. Non, por favor, disimulade.. non se admitan nin comentarios nin se reciban coroas, se vos proguer.

Precaución, niños gitanos en la calzada

Povoado d'As Ranhas, perto d'A Corunha, nas obras do AVE. Nel vivem cinco familias de etnia gitana. Estrella Montoya é umha das vizinhas da zona e irmá do home que instalou o sinal.

http://www.laopinioncoruna.es/coruna-metro/2009/09/22/precaucion-ninos-gitanos/320921.html

quinta-feira, 17 de setembro de 2009

Video Bombeiros...

Ao pe do video aparecen uns iconos e neste ultimo icono: flecha mais WWW, aparece o codigo para copiar e pegar na túa web...De todas formas o video carga como o carallo polo menos dende a miña conexión...

agalega.info - Videos das noticias dos informativos da TVG

quarta-feira, 16 de setembro de 2009

O companheiro Araúxo

agalega.info - Videos das noticias dos informativos da TVG


A nova na que sae está no minuto 22, ide ata ese minuto e dádelle a "play". Se intentades ir pasando pouco a pouco ás veces pérdese a imaxe pero non o son.... E aínda así depende da vossa conexión....Talan, Talan, Talan Dusebayev!!!

domingo, 13 de setembro de 2009

Sinto-o Chini, mais podo comprende-lo.

O PSD paralizará o TAV Porto-Vigo de gañar as eleccións.

A candidata da dereita, Manuela Ferreira, anunciou que tamén cancelará o corredor Lisboa-Badaxoz, e recordou que Portugal "non é unha provincia española".
Redacción - 19:00 13/09/2009
Tags: alta velocidade debate eleccións José Sócrates Manuela Ferreira Portugal TAV
Debate entre Sócrates e Ferreira

Debate entre Sócrates e Ferreira

"Cometemos un erro estratéxico" se Portugal suspende as conexións ferroviarias de alta velocidade co Estado Español, reprochoulle o actual primeiro ministro e candidato do PS (centro-esquerda) á reelección, José Sócrates, á Manuela Ferreira Leite.

Foi este sábado, nun debate televisivo, en que a aspirante do PSD (dereita) á Presidencia do goberno portugués anunciou que de gañar o seu partido as eleccións do 27 de setembro paralizarán o proxecto para unir por TAV Porto e Vigo, así como tamén o de Lisboa-Badaxoz que vai cara á meseta peninsular.

Ferreira, no entanto, reprochoulle ao Sócrates que "Portugal non é unha provincia española", insinuando intereses agochados. "Non gosto de españois metidos na política portuguesa", sinalou a conservadora.

"Preocupación" no goberno español
Ao respecto da polémica, pronunciouse este domingo o ministro español de Fomento, o galego Xosé Blanco, que se mostrou preocupado pola polémica. Ferreira Leite considerou tamén este domingo "normal" a preocupación, mais sostivo que negociará co goberno español de saír electa primeira ministra.

CAMINHADA GALINHEIRO-MONTE ALOIA-GONDOMAR.

Umhas instantaneas para que vos ilustredes sobre a nossa ultima gran caminhata. Botamos umhas nove horas de caminho pero passamo-lo mui bem, a paisagem, as vistas, a magnifica cuchipanda... todo umha marabilha. Ah! Que nom fique impune: o Xandre escaqueou-se logo da comida aproveitando que vinhera comer o Arauxo, um senvergonha! Aguardo que gostedes! A ver pra quando fazemos umha todos os do blogue!

P.D: Nom marquei os acentos por que nom me deixa o maldito PC. (Partido Comunista, claro!


















sexta-feira, 11 de setembro de 2009

O Crime Não Compensa‏





Este ladrão teve que ser levado as pressas para o hospital após ser tirado da grade.

O incidente ocorreu no Museu Oriental de Londres. O suspeito alegou ter arrombado a porta dos fundos do museu e por ali entrou.

O alarme disparou, o que o assustou, provocando sua fuga.
Ele escalou uma árvore e, em seguida, tentou saltar por cima da grade.

No entanto, ele escorregou e foi cair em uma das lanças de cima da grade.
O homem foi encontrado por um motorista que passava pelo local e ouviu seus gritos.

O ladrão foi levado a um hospital e subentende-se que foi submetido a cirurgia.
Vejam as cenas...

Uiiiiiiiiii!!!
Que situação heim!!!

quinta-feira, 10 de setembro de 2009

Compartilhar a cama faz mal para a saúde, diz estudo

Dormir em camas separadas pode ser bom para a saúde e o relacionamento de um casal, de acordo com estudiosos do sono.

O especialista britânico Neil Stanley, da Universidade de Surrey, disse no Festival Britânico de Ciência, que se realiza neste mês na cidade de Guildford, que compartilhar a cama com o parceiro pode causar brigas por ronco ou disputa pelo cobertor, e levar, assim, à perda de preciosas horas de sono.

Um estudo constatou que, em média, os casais sofrem 50% ou mais problemas ao dormir se compartilham a cama.

Stanley disse que foi estabelecida uma ligação entre dormir mal e depressão, doenças cardíacas, derrame, distúrbios pulmonares, acidentes de trânsito e industriais, e divórcio. Mas, apesar disso, o tema não é visto como um aspecto importante da saúde.

O especialista, que dorme separado da mulher, destacou que historicamente não era para as pessoas dormirem na mesma cama. Segundo ele, a tradição moderna do leito conjugal só começou com a Revolução Industrial, quando as pessoas que se mudavam para cidades superpopulosas enfrentaram escassez de espaço.

Antes da era vitoriana, era raro os casais casados dormirem em leitos conjugais. Na Roma Antiga, o leito conjugal era um lugar mais usado para relações sexuais, mas não para dormir.

Stanley, que criou um dos principais laboratórios para o estudo do sono na Grã-Bretanha, disse que as pessoas hoje deveriam pensar em fazer a mesma coisa.

"Depende do que satisfaz as pessoas. Se elas dormem juntas e ambas dormem muito bem, não devem mudar isso, mas elas não devem ter medo de agir de maneira diferente."

"Todos nós sabemos como é ficar abraçado e depois dizer 'agora eu vou dormir' e ir para o lado oposto da cama. Então, por que não levantar e ir para outro quarto?"

Revirando na cama

Robert Meadows, sociólogo da Universidade de Surrey, disse: "Na verdade, as pessoas sentem que dormem melhor quando estão com um parceiro, mas as evidências sugerem o contrário."

Ele realizou um estudo para comparar o quão bem os casais dormiam quando compartilhavam a cama e comparou aos que não compartilhavam.

A pesquisa envolveu 40 casais e Meadows descobriu que quando os casais dormem na mesma cama e um dos parceiros se mexe durante o sono há uma possibilidade de 50% de perturbar o outro.

terça-feira, 8 de setembro de 2009

Aconteceu en Santos


Pode que fora en Santos ou, quén sabe, talvez en São Paulo, ou mesmo no Rio de Janeiro. A historia referíronma hai pouco, como certa, e debeu ter acontecido cara a metade do século pasado.

E ela foi que un noso paisano chegou ao Brasil, onde o esperaba un coñecido. Logo da cansativa viaxe, paseaba o noso home polas rúas da cidade a canda o seu patricio, cando avistou unha estraña quitanda no medio e medio da beirarrúa.
-E logo aquelo de alí, "cachorro quente", que vén sendo? -dixo o desembarcado, interesado.
-Ah, pois iso -respondeulle o outro-, iso chámanlle eles así. "Cachorro" ser é can. Pero isto aí é de comer, tipo unha empanadilla. Estache bo!
-E ti... cómelo?
-Home claro, e logo! Pois coma todos! Vamos, que imos probar un, para que vexas como é.
E alí se foron os nosos dous Odiseos, un máis desconfiado có outro. E cando o vendedor lle dou aquel pedazo de pan con salchicha, tomate e vinagrete, vai o noso paisano, o que acababa de chegar, e di todo compunxido :

-HOME, HOME, E LOGHO NON ME PODIAS DAR OUTRA PARTE DO CACHORRO?!?!

terça-feira, 1 de setembro de 2009

Pink Floyd The Wall - Pink Floyd - Comfortably Numb


Cousa boa! Que elegáncia este Fluido Rosa!

O nacional-catolicismo no governo da Junta de Galiza ()

Por J. Alberte Corral Iglesias

Hoje na Galiza o governo OPUS/PP está levar a cabo a política etnócida mais agressiva contra Nós, os galegos, que houvo no País desde a desapariçom formal do Regime nacional-católico. Toda a política desta seita político-clerical tem como objectivo restaurar a simbiose Estado-Igreja, que sempre foi a estrutura predilecta polo papado para manter o seu controlo sobre povos. A financiamento dos colégios privados da mesma seita, onde se esta a levar a segregaçom por sexo no ensino, o feche de ajudas financeiras e a multiplicaçom de travas aos grupos de recuperaçom dos restos dos assassinados polo fascismo soterrados em montes e gáveas, ecétera,... som depoimento fidedigno do afirmado.

Ninguém nestas alturas nega a importância do ensino e da educaçom no seu conjunto como uns dos aparelhos mais importantes na funçom reprodutora da ordem imperante nas sociedades divididas em classes. Este papel fulcral na conformaçom do imaginário colectivo tenhem-no nídio todas as religions, por isso o seu interesse em controlar o processo educativo em todas as sociedades.

Um dos eixos do domínio ideológico da monarquia sacerdotal vaticana é o monopólio do ensino para as classes medias, de onde saíram a maioria dos universitários e futuros “capatazes” da sociedade, e também a sua Guarda Pretoriana, a alta burocracia estatal que exerce os poderes coercitivos do Estado, controlando na prática ao mesmo. Seria bom o conhecimento pola cidadania, quantos membros dos Estados Maiores dos Exércitos espanhóis, da Judicatura, da Banca, Pessoeiros políticos pertencem a seitas como o OPUS DEI ou outras semelhantes, estudárom em centros de dirigidos e controlados polos libertados políticos do Estado Vaticano (clérigos); e quantos dos mesmos estudárom no ensino público.

A cristalizaçom desta burocracia em casta é um feito estrutural do Estado espanhol. Determinados apelidos som um constante – alguns desde faz séculos – na Judicatura, nos Exércitos, na Banca. A perda do controlo na formaçom destas capas sociais e dos estamentos médios da sociedade é sempre “caussa bellium” para a monarquia sacerdotal. Os exemplos históricos som infindos: a contra-revoluçom espanhola dos 36, Chile... Hoje Venezuela, ecétera.. Já Engels na sua obra “A situaçom da classe operária na Inglaterra” assinalava:

... que a memória das crianças sai trabucada com dogmas incompreensíveis e distinçons ideológicas; que o ódio de seita e a beatice fanática se esperta neles bem cedo, e a educaçom sensata, intelectual e moral é descuidada...

O sempre esclarecedor intelectual e revolucionário, Lenine, lembra-nos na sua obra “Problemas da política internacional e internacionalismo proletário”, que a escola nom é um âmbito alheio à luita de classes, nom é útero onde a totalidade social nom opere:

Em toda sociedade capitalista, qualquer luita séria leva-se a cabo antes de nada nos âmbitos económicos e políticos. Afastar desta luita a questom das escolas é, em primeiro termo, umha falácia absurda, pois nom é possível afastar a escola (o mesmo que a “cultura nacional” em geral) da economia e da política.

Nom podemos esquecer que hoje estamos a viver tempos de globalizaçom totalitária no que ao saqueio puro e duro da riqueza colectiva através das privatizaçons é chamado eficiência económica; a deserçom política: modernizaçom; a peculiaridade espanhola de re-clerilizaçom da sociedade: liberdade. Todas estas falsidades e mentiras som expostas polos “mass média” e os seus alcaiotes como fitos de vanguarda, construindo o imaginário preponderante que consolida o poder do bloco de classes dominante sobre a totalidade social. Este imaginário unificador e coesivo nom se conformam num todo comum, a homogeneidade é proporcionada polos diferentes níveis de ideologia: a filosofia, o folclore, o senso comum e a religiom, etc...

O bloco histórico que sempre há conformado no Estado espanhol a Igreja-Alta Burocracia clerical constituem o que podemos entender como “a sociedade civil“ que garante a hegemonia político-cultural dos interesses da grande burguesia espanhola e do Vaticano. Para estes conquerir essa hegemonia, é indispensável a aceitaçom deste domínio por parte das classes populares com a sua aquiescência passiva ante concepçons apresentadas como “naturais”, quando em realidade som a violentaçom de toda racionalidade. O consenso em torno as ideias de dominaçom é imprescindível para manter esta hegemonia. E no caso particular dos galegos, a perda da nossa dignidade como colectivo é o objectivo fulcral e ideia central do governo clerical que hoje está na Junta da Galiza. Rachar o imaginário unificador que novamente nos tentam impor, obriga-nos a todo galego livre e cidadá a ser presente como beligerantes nos eidos dos que formamos parte no nosso devagar existencial.