Sonhos e Realidades

Iste Post é máis para un blog persoal que un compartido, pero contareino algo diluido.
A movida e que o pasado xoves, George, o meu compañeiro de piso convidoume a ir á súa festa de cumpreanos que ía facer o venres. Dixo que faría unha botellona nun parque perto da praza de touros das “Ventas”, cunha pandilla que ten de gamberretes. A min deume cousa … pero apunteime.
A noite do xoves soñei que estaba na festa rodeado de porreiros e rapazas “Chonis”.
Lémbrome que había unha meniña morena e delgadiña que miraba moito pra min.
Eu non lle din importancia, miraría por casualidade, non tiñamos nada que ver un có outro. Os “gamberretes” encargáronme ir buscar xelo ó bar máis perto. Ela apuntouse pra ir conmigo. Fumos camiñando a escuras polo parque e notei unha química moi forte no ambiente, unha atracción mutua e profunda. Nos sentamos nun banco e falamos de todo coma cando duas medias laranxas se coñecen… moi lindo... pero xusto ahí despertei, eso si, cun soriso de orella a orella pero… foi un sono.

Chegou o día da festa i eu desexaba que estivera a piva do sono alí… pero o chegar ó parque eran todo maromos. Non paraban de berrar e falar sobre o Atletic, uns fumaban porro tras porro e outros chupaban o dedo con MDMA.
Ó final da noite collimos uns taxis e fumos ó centro a buscar uns After-Hours.
Entramos no “13” (zona Opera) After singular pois non hai música, dante uns cascos na entrada e todos escoitan o mesmo. E gracioso sacalos e observar á xente bailando no silencio. Escoitábamos música house a todo volumen. Na parte de atrás había un piano medio roto. Como estaba escarallado souben que non pasaba nada por fozar nel, así que senteime, saquei o casco da orella dereita para escoitalo e comencei a tocar de xeito endemoniado a melodía House que estaba a escoitar todo o mundo.
De súpeto alguén sentouse a miña esquerda i… era ela!! A do sono!! Tiña os ollos máis grandes. Eu non daba crédito. Os dou sorrimos coma se nos recoñecéramos. Comenzou a falarme e a preguntarme sobre o piano e como é posible que pudiera tocar a melodía dos cascos, falamos e falamos, tiña unha amiga lesbiana por alí, a tipa era gorda có pelo curto e cara de mala hostia, levaba unha camiseta que poñía “Aquí mando yo!” que medo!... eu tratei de evitala.
Bueno e falamos e falamos e collimos o metro e parecíamos tontos, non podíamos deixar de mirar o un para o outro. Fun a súa casa, ensinoume a súa colección de CD’s e bailamos mambo coma nutrias marinas toda a noite. Sempre escoitei que é mellor facelo en casa delas por que teñen a neveira chea, é certo pois á mañanciña, despedinme i ela deume un queixo e unhas morcillas XD .
E bueno, eiquí remata a historia, que cousas, a partir de hoxe estarei máis atento, e a ver se sono que me toca a lotería!! :)