quinta-feira, 29 de outubro de 2009

HRP-4C

Os japoneses tomam mui em sério isto da robótica. Cumha povoaçom cada vez mais envelhecida, pronto necesitarám mão de obra para cuidar dos seus maiores. Um dos argumentos (por incrível que pareza) é que nom estám dispostos a aceitar inmigrantes para fazer o que podem resolver por si sós.

Velaqui este novo aparelhinho, dotado dumha aparíéncia bem lograda, e capaz de imitar certas expresons faciais.



terça-feira, 27 de outubro de 2009

"Entrevista" de Carlos Luis a Carlos Callón.

Nom se pode ser mais tendencioso! Que vergonha!


Mirade o que se pode fazer com um bo veículo longo! hehehe!!!!

segunda-feira, 26 de outubro de 2009

Había una mesa con mucho dinero y políticos

O domingo, em La Voz, saiu esta espeluznante entrevista ao tipo do PP que destapou o caso Gurtel. Nom tem desperdício. Tenho que dizer que se agradece que haja gente honesta no PP. Por outra banda, o senhor Negreira montando barulho outra vez que se A Coruña ou La Coruña, (com L de GurteL, como dixo o outro). Para que nos centremos no que é importante, e nom miremos aonde hai que mirar. Picaremos? Viva a parvocrácia!!! VIVAAAAAAAAAAA!!!!

Entrevista | JOSÉ LUIS PEÑAS
Ex concejal de Majalahonda por el PP, destapó el caso Gürtel


No se considera ni un traidor, ni un héroe, ni un arrepentido, ni un topo de la policía. «Soy una persona normal y corriente, no Superpeñas, un simple ciudadano que tomó una decisión que creo fue la correcta», asegura. Esa decisión fue grabar entre el 2005 y el 2007 sus conversaciones con los responsables de la trama y aportar luego 18 horas de audio a la Fiscalía Anticorrupción. Insiste en que sigue siendo militante del Partido Popular -el PP de Miguel Ángel Blanco y del primer Aznar, aclara-, aunque ha puesto al partido contra las cuerdas.

-¿Por que decidió grabar?

-Vi el fotograma de un vídeo en pausa en un hotel en el que había una mesa con mucho dinero y políticos. Era septiembre del 2005. Yo ya tenía la mosca detrás de la oreja. En diciembre oí una conversación en la que uno de los que están imputados le dice a Correa que si no le dan una cantidad de dinero revienta un asunto. A los dos días empecé a grabar. Tenía mucho miedo.

-¿Qué responsabilidad tiene Mariano Rajoy?

-Es el máximo responsable político, porque tenía conocimiento de la trama, de cómo funcionaba, sabía que esas empresas estaban pidiendo contratos en nombre del PP, eso es un delito y no lo denunció. Tuvo que ser valiente y hacer como yo, ir a los juzgados. Ahora está preocupado porque sabe que él pudo haber estrangulado el Gürtel en un principio si en vez de echarlos de Génova y dejarlos a su libre albedrío en Valencia y Madrid los denuncia en un juzgado.

-Argumenta que dio órdenes al tesorero nacional y al gerente para que no lo hicieran.

-Pues que los denuncie. Un diputado es autoridad y el Código Penal dice que todo el que lo es tiene obligación de denunciar. Era secretario general y responsable de campaña. ¿Le pide un plus a Ricardo Costa y él no lo tiene?

-¿Quién era Correa en el PP?

-Hacía todos los actos, las campañas, lo coordinaba todo. Tenía un poder inmenso en el PP sin poseer el carné. Era el número siete y formaba parte del sanedrín de Aznar e íntimo de Agag. Era muy respetado, deseado, todos querían verlo para hacer business. La trama organizó la boda de la hija de Aznar y una parte se pagó con dinero público, y no me refiero a la seguridad.

-¿Habrá más sorpresas cuando se levante el secreto del resto del sumario?

-Si con 17.000 folios tiene este alcance, figúrese con 34.000. Está la trama internacional, los paraísos fiscales, además no ha dado tiempo aún a examinar muchas carpetas incautadas.

-¿Qué le parece el intento de Camps de implicar a Zapatero en el caso Gürtel?

-Muy burdo. Entiendo su nerviosismo, porque Gürtel es el mayor caso de corrupción de la historia de la democracia, el sumario es muy tozudo y puede suponer un enorme descalabro para el PP.


http://www.lavozdegalicia.es/espana/2009/10/25/0003_8060425.htm

domingo, 25 de outubro de 2009

"Mar libre"

Aqui vai un trailer dunha peli rodada en Galicia dirixida por Daniel de la Torre (primeira longametraxe), e con algúns actores miticos de aquí. A peli creo que foi rodada para a tele, pero a verdade polo trailer ten un acabado que podería ser estreada en calqueira cine. Ten boa pinta, a ver...

sábado, 24 de outubro de 2009

De Anás a Caifás, y de Herodes a Pilatos

Magistral (coma sempre) o Xose Luis Barreiro, hoje em La Voz de Galicia. Tal vez a única cousa aproveitável nesse panfleto tendenciosso. Artigo original aqui.

De los dos mil millones de cristianos que hay en el mundo, no hay más de seis docenas de estudiosos que saben por qué Cristo fue condenado a muerte. Y a pesar de ello no hay ni un solo cristiano que tenga la menor duda de que la condena pronunciada por Pilatos fue absolutamente injusta, la más injusta -¡que ya es decir!- de cuantas registra la historia. ¿Y cómo es posible que se llegue a esa convicción generalizada sin saber nada sobre el fondo de la cuestión? La respuesta es muy sencilla: porque la Iglesia, que sabe muy bien cómo transmitir por mensajes simples las realidades más complejas, dejó de explicar las causas de la condena para enseñarle a la gente cómo le condenaron. Y así se asentó entre los cristianos el conocido dicho «de Anás a Caifás, y de Herodes a Pilatos», para dejar claro que aquel modelo judicial no funcionaba, que las competencias de cada tribunal no estaban claras, que las calificaciones de los crímenes eran casuísticas, y que a Cristo le tocó la cruz como le podía haber tocado una semana de relax en los balnearios del mar Muerto.

Y eso mismo es lo mismo que yo siento cuando veo al pobre pirata somalí pasando sucesivamente de Anás a Caifás, y de Herodes a Pilatos, mientras se estudia quién es competente para juzgarlo, si lo interrogamos como blasfemo o sedicioso, si pertenece a la jurisdicción autónoma de Herodes el galileo o a la internacional de Pilatos el romano, y si, a causa de su edad, va a ser tenido por criminal peligroso o por niño inadaptado al que hay que darle una beca.

En medio de este impresionante espectáculo, en el que se mezclan rigor y chapuza a partes iguales, lo que le suceda al pobre pirata depende más de la ruleta judicial que de las leyes. Y por eso, aunque sea una triquiñuela poco elegante, propongo una solución inspirada en la antigua ley de fugas: que lo pongan en libertad en Rentería, en medio de una trifulca callejera, y que, cuando lo detenga la Ertzaintza, le acusen de ver volcar una papelera en un acto de kale borroka. Porque en este supuesto ya no le valdría de nada ser menor, ni refugiarse en la indefinición de su crimen. Sería un terrorista peligroso, miembro de ETA en la quinta derivada, es decir, kaleborrokero , presoak-kalerista , aberzale, bebedor euskotabernario , batasuno y terrorista. Y nadie le libraría de quince años de cárcel, cumplidos íntegramente.

Porque el Derecho, según la habilidad procesal, tiene soluciones para todo o para nada. Y porque en términos procesales quizá no haya mucha distancia entre Cristo bendito, que murió como un criminal, y el pirata somalí que se va a ir de rositas. Porque los dos anduvieron de paseo, por cuenta del Estado, de Anás a Caifás y de Herodes a Pilatos.

quinta-feira, 22 de outubro de 2009

UNHA OCURRENCIA PARA ESPERTAR UNHA MULHER POLA MAÑANCINHA...




Bueno, é simplemente unha ocurrencia, en ningún momento o tomedes coma un consello ou boa idea e sobretodo (quizais o máis importante) nin se vos ocurra mentar o meu nome se vos decidides a levalo á práctica.....

quarta-feira, 21 de outubro de 2009

A outra cara de Santiago Rey


La Voz publicava em setembro umha série de reportagens onde apareciam os domicílios da família de Lendoiro e imagens dumha propriedade dum dos seus filhos, à parte de dados bancários e privados. Deste jeito tam mesquinho e despossuído de toda ética periodística, Santiago Rey volveu demostrar do que é capaz para danar aos adversários, usando o seu panfleto propagandístico para moldear a opiniom pública dacordo aos seus proprios intereses e credos particulares, para governar desde a bancada sem necesidade de ser eleito.

É por isso, que RCD, (o jornal do Desportivo d'A Corunha, do senhor Lendoiro) publica imagens do seu domicílio particular: o paço de Santi, ademais dumha pequena biografia para conhecermos máis a Santi, a modo de justa retaliaçom.

Velaqui alguns fragmentos:

Sorprende la actitud, lo que parece fe ciega de algunos redactores de La Voz de Galicia, que ponen su pluma no ya al servicio de su periódico y el estado de opinión de una ciudad, que esto al cabo es de buenos profesionales, sino a las fobias de su editor Santiago Rey Se supone que estos redactores tendrán alguna conciencia de su profesionalidad y en sus momentos de raciocinio sopesarán que atacar a la familia de una persona honorable, sin sopesar lo que se escribe bajo el mandato y la instigación de un personaje cuya propia familia él mismo ha destruido, es un contubernio de muy baja categoría. Porque a su editor y jefe, su familia le ha retirado toda relación, siendo notoria su última gran ‘hazaña´, de robar la esposa y ahora parece que pretende además hasta el propio piso, de su primo, la persona que le acogió en sus momentos más difíciles, y una de las escasas personas que le hablan o hablaban. Se debe suponer también que estos redactores y sus responsables, como por ejemplo Luis Ventoso y Fernando Hidalgo, que tendrán su familia e hijos, en algún momento tendrán que justificarse ante ellos y explicar cómo debe actuar un padre de familia, exponiendo las verdaderas razones por las que su patrón actúa así en la vida, o quedarán ante ellos como simples mercenarios.

Aqui podemos ver a reportagem completa
http://canaldeportivo.com/rcd/pagina/043/034
http://canaldeportivo.com/rcd/pagina/043/035

Ademais disso, Lendoiro (PP) parece que descubriu a pólvora agora e se da conta de que La Voz é o medio de comunicaçom que mais dinheiro recibiu (case tanto como todos os demais juntos!!!!). Parte desde dinheiro, claro, por promocionar o galego. Que risa, nom?

http://canaldeportivo.com/rcd/pagina/043/032
http://canaldeportivo.com/rcd/pagina/043/033

Em fim, assi che som os que manexam o cotarro no nosso pais....., assi as gastam.
VIVA A MERDA!

domingo, 18 de outubro de 2009

Pedro Madruga, Cristovo Colom

Fai uns dias vin um interesante artigo sobre os escritos em galego de Cristovo Colom... Passou-se-me pega-lo no blog, e já nom está de rabiosa actualidá, pena. Hoje, sem embargo, buceando buceando encontrei outro de hai um ano. Aqui o deixo. Material de primeira para o Cadaver, que em paz descanse....

Ai vai:

Tras las huellas gallegas de Colón

Alfonso Philippot Abeledo, con un ejemplar de "Colón gallego. El almirante de las mil caras". J DE ARCOS

El vigués Alfonso Philippot sostiene que el almirante era en realidad Pedro Madruga




Ágatha de Santos / VIGO
Cuarenta años lleva Alfonso Philippot investigando sobre el origen gallego de Cristóbal Colón, tesis que ya planteó a finales del siglo XIX el historiador Celso García de la Riega en su libro "Colón español", basado en documentos de los archivos de Pontevedra en los que figuraba una larga lista de navegantes apellidados Colón. La historia oficial admite que la finca pontevedresa "La puntada" perteneció a Mariano Colón de Toledo, duque de Veragua, descendiente del almirante. A pocos metros, en Porto Santo (Poio), se hallan las ruinas de la llamada "Casa natal de Cristóbal Colón".
"Hay muchas coincidencias en las trayectorias de ambos personajes que nos induce a pensar que se trata de la misma persona", afirma Philippot, autor de "La identidad de Cristóbal Colón" y "Colón gallego, el almirante de las mil caras". Pero si hay un dato clave éste es, asegura, la audiencia que ambos tuvieron el 20 de enero de 1486 en la corte de Castilla. Según Philippot, Pedro Madruga habría ido a ver a los Reyes Católicos para intentar recuperar sus propiedades y con un proyecto: una nueva ruta hacia las Indias.
Pero, ¿cuándo y por qué se produce el cambio de identidad? "Los Reyes Católicos obligaron a Pedro Madruga a exiliarse en Portugal tras tomar partido por Juana la Beltraneja. Esto sucedió en 1479, fecha en que, según los historiadores portugueses, llegó a Lisboa Colón. Muchos de los que huyeron utilizaron distintos apellidos para no ser reconocidos. Pedro Madruga adoptó el de su madre, Constança de Colón, y el nombre de su infancia, Cristóbal", relata Philippot, quien matiza que Pedro es el nombre con el que Fernán Eanes de Soutomaior rebautizó a su hijo bastardo cuando le tuteló, en 1440.
Philippot aporta un documento de propiedad del 14 de octubre de 1496 alude a un tal XPº de Colón, dueño de una finca heredada en Pontevedra, abreviatura que según asegura, corresponde a Xristóval Pedro. "Acerca de la dualidad de su nombre, Petrum Colonum, informaron ya Lucio Marineo Sículo, en 1530, y Gaspar Frutuoso, en 1580, en su obra "Saudades da terra", agrega.
El empleo de vocablos en gallego y el de topónimos de las Rías Baixas en muchas villas fundadas en el nuevo continente también constituye otra prueba del origen gallego del descubridor. "Por si fuera poco -agrega-, la nave capitana del primer viaje la bautizó con el nombre de "La gallega" o "Santa María, la Gallega", tal y como constata el padre Sarmiento en una nota hallada en la catedral de Lugo", agrega.
"Otro dato relevante es que uno de los hijos de Pedro Madruga,Cristóbal, acompañó al virrey, don Diego Colón, en su viaje a las Indias como lugarteniente de Ponce de León. En Puerto Rico fundó las villas de Távora, en memoria de su madre, y Sotomayor en honor a su padre", añade Philippot que encontró también una carta del alcalde de San Juan al rey Fernando, del 25 de noviembre de 1511, informando de la muerte de Cristóbal Colón de Soutomaior a manos de los indios.
También ha encontrado Philippot coincidencia de parentesco entre ambos personajes. "Durante su estancia en Portugal, Pedro Madruga se alojó con Pedro Correa de Acuña, primo de Teresa de Távora y marido de Elena Perestrello, media hermana de Felipa Muñiz (esposa de Colón)", relata.
Philippot hace referencia además al museo dedicado a Colón en Pensilvania (EE UU), con objetos del castillo de Soutomaior, vendidos por la marquesa de Ayerbe, María Vinyals, heredera del marqués de la Vega Armijo. "Entre éstos están la espada de oro, el escritorio y el escudo de Colón, sobre el que se grabó el suyo el marqués de Mos, y gran parte del mobiliario del castillo, en cuya decoración figura la concha de vieira del escudo de esa casa", alude.


Link á noticia original no Faro de Vigo


E de regalo, e para quem tenha tempo e goste, aqui vos deixo outro interesante artigo publicado no Portal Galego da Lingua sobre a lingua que empregava nos seus escritos, A língua de Cristóvão Colom, José-Martinho Montero Santalha (Universidade de Vigo)

sábado, 17 de outubro de 2009

Cracks do futbol

Velaqui deixo um video que mandou o Dani num mail multitudinario deses....hehe...mira que me rim!!!




Por certo, moitas desas pasam-lhe atá aos melhores de cada casa!

sexta-feira, 16 de outubro de 2009

5 mil milhons de moscas nom podem estar equivocadas. COME MERDA!!!


Gostei deste artigo de Javier G. Mendez, aparecido no Xornal. Que vos preste....puffff que mundo meu Deus....que mundo!!

El Voto Basura

Lo más espeluznante de la corrupción, no es que salpique a los partidos, que impregne de cierto olor a podrido algunos despachos oficiales, que quieran esconderla debajo de la alfombra los políticos que salen perjudicados o quieran utilizarla, como arma de destrucción electoral masiva, los políticos que circunstancialmente salen beneficiados. El problema no es que los medios de comunicación afines a los presuntos culpables intenten disfrazarla, mientras los medios de comunicación afines a sus rivales se convierten en ventiladores esparciendo basura por los cuatro puntos cardinales. La cuestión ni siquiera es el agujero que produce en la capa de ozono de la democracia, ése ecosistema de la convivencia humana afectado por el calentamiento global y el deshielo de las ideologías.

El drama de la corrupción, es que ni siquiera ha provocado todavía un movimiento verde cuyo estímulo sea la defensa de la limpieza y la transparencia del sistema. La falta de democracia interna en los partidos, las leyes electorales con ases en la manga, las inmunidades de gobernantes y legisladores, son nocivas emisiones de gases que contaminan el menos malo de los sistemas políticos, proclamado hace ya más de una decena de décadas por Winston Churchill. Ha llovido tanto desde entonces, Director, que deberíamos tener derecho a poder soñar con la evolución de esa especie a la que llamamos demócratas.

Y, sin embargo, nada se mueve. El otro día, en Portugal, políticos acusados o condenados por delitos graves, se presentaban como candidatos a las elecciones municipales. Algunos de ellos incluso salían elegidos por aplastantes mayorías en municipios como Gondomar, como Oeiras, que se han convertido en paradigmas de la complicidad electoral ciudadana. Es posible que el votante siempre tenga razón, como el cliente en los grandes almacenes. Pero cuando algo huele a podrido en un pueblo, en una comunidad autónoma, en un país, y las encuestas preelectorales o los propios escrutinios indican que los ciudadanos se han tapado la nariz, han mirado para otro lado y han depositado un “voto basura”, a uno se le viene a la cabeza aquel célebre graffiti pintado en las paredes de la España en transición: “¡cinco mil millones de moscas no pueden equivocarse: coma mierda!”

Link ao artigo original no Xornal

terça-feira, 13 de outubro de 2009

Retomando o gusto polos concursos

Boas!

si, si... xa sei que nunca escribo nada por aquí e todo iso, pero vendo as fermosuras que se poden facer debuxando saltóns ou louvando un citröen abofé que lle quitan a un as gañas (NOTA: como diría meu pai "nunca desculpas lle faltan ao mal pagador")

Vou ao grao... resulta que hai uns días cheguei dunhas minivacacións en Menorca (por certo, lugar máis que recomendábel para calquera "zonavelheiro" que se preze), o conto é que subindo algunhas fotos ao meu facebook ocorreuseme un concurso un tanto chorras, pero que me vale como disculpa para subirvos a seguinte foto dun sitio guapísimo o "Far de Favàritx", paisaxe luar con solos de lousa guapísimos e un faro que parece saído dalgunha ilustración da nosa Marta... pois ben, velaí vai a foto



e máis a pregunta: Se vos fixades nos cabelos deste dous marabillosos especímenes de homo sapiens se cadra notaredes algo curioso, ocórrosevos algunha idea do "que" e do "por que"?

sexta-feira, 9 de outubro de 2009

"Grelos de Galicia", EM LATA!!!!


Ao melhor vós já o sabiades, pero eu descobri-no aqui. Manda caralho!!!!
Pois resulta que os portugueses som uns fans dos grelos, os restaurantes tenhem bastantes pratos feitos com eles. Som considerados delicatessem!

O meu chefe dixo-me o outro dia -mentres se tomava um prato de grelos- que os melhores grelos eram sem dúvida os da Galiza. Ele sempre que ia ali traia tantas latas de grelos como podia. Galiza é o único lugar do mundo que oferece grelos em lata.

Pois parabéns aos que tiverom a ideia!!!!
PD: a proxima vez que estéja por ai, já me fixarei a ver se as vejo...na minha vida, oes!!!!

sábado, 3 de outubro de 2009

Botadura oficial de ProLingua: dorna plural "para que non afunda a ilusión"


Unha iniciativa para que a lingua e cultura galegas non sexan condenadas a ser "un bonsai ao que lle cortan as pólas cando se atreve a medrar demasiado".


Ilusión, rebeldía, esperanza, gañas de traballar, vontade de colaboración e optimismo inxectouse este sábado na asemblea fundacional da plataforma ProLingua. Unha iniciativa que botou a andar con masiva afluencia este primeiro sábado de outubro ao salón de actos da Facultade de Filoloxía da Universidade de Santiago de Compostela.

Interveu en primeiro lugar Francisco Fernández Rei, quen subliñou o escenario de preocupación e desalento do que hai uns meses xurdiu a idea de unir voces en favor de "crear algo apartidario e plural capaz de traballar a prol da visibilización da lingua" e para "devolver o idioma ao lugar que merece". Fernández Rei definiu a xornada como "un día feliz para acudir á botadura de Prolingua" á que comparou cunha dorna "de fasquía plural" e "símbolo do país". Botando man do vocabulario mariñeiro, continuou o profesor Fernández Rei apuntando que "mesmo no mal tempo a dorna é barco seguro se leva bo patrón ou patroa". Ao fío, advertiu que, logo dun tempo con vento lixeiro "de popa", para a lingua o vento chega agora de proa, ameazando freala. Por ese motivo, remitiuse ás verbas dos vellos mariñeiros, que tiran da expresión "voltaghear" para definir a estratexia de aproveitar os refachos para navegar nesa condición adversa.

"O que Galiza necesita"
"Estou en Prolingua porque quero estar cos bos, coa xente miña, e estou totalmente seguro de que temos razón e ademais non mentimos", expresou de seguido Xabier P. Docampo, de cuxa cabeciña saíu inicialmente a idea de crear algo semellante ao que agora abrolla como a plataforma Prolingua, e encargado de explicar máis polo miúdo os detalles do funcionamento do colectivo. "Sempre puxemos fe e traballo, pero agora hai que poñer algo máis", salientou en referencia á vontade de Prolingua de autofinanciarse coas achegas dos seus asinantes e renunciar a calquera subvención de institucións públicas ou privadas. "Dise que cada país ten o que merece, pero Galiza neste momento debe ter o que necesita", desafiou Xabier Docampo, instando os presentes ao compromiso activo para garantir que a plataforma poida desenvolver "unha chea de cousas visíbeis e necesarias" en favor da lingua galega.

Como primeira acción, Prolingua distribúe un pequeno pin co símbolo da plataforma. O abrocho, destacou Docampo, quere "visibilizar o orgullo da nosa lingua e a necesidade de defendela, promovela e falala". A curto e medio prazo, o escritor avanzou unha ducia doutras ideas que Prolingua pretende desenvolver, entre outras: a elaboración dun amplo argumentario "que contrarrestre as mentiras que se están a difundir", a distribución de colantes con lemas a prol da lingua, a promoción do galego en ámbitos como o da Igrexa ou o ensino e a organización dunha "gran marcha pola lingua" en maio de 2010.

"Motivos" plurais para o apoio a unha iniciativa plural
"Actuar en positivo" e despregar "accións sociais que ninguén fará se non as facemos nós", foron obxectivos destacados polo escritor Agustín Fernández Paz na defensa do nacemento de Prolingua, ao que definiu tamén como acción de "rebeldía ante o intento de deslexitimar dereitos dos galegofalantes". Evocou Fernández Paz á histórica Rosa Parks, figura clave do movemento polos dereitos civís nos Estados Unidos e protagonista dunha faísca decisiva o día que se negou a cederlle o asento no bus a unha persoa branca. Recordou o escritor vilalbés as palabras de Parks: "Estaba farta de ceder e ceder", e considerounas inspiradoras á hora de reclamar para os galegofalantes igualdade de dereitos no país para que a nosa cultura "non sexa un bonsai ao que lle cortan as pólas cando se atreve a medrar demasiado".

Falou tamén Mercedes Queixas quen repasou o contexto de represións e prexuízos que lle fora imposto a seus avós e pais e dixo estar segura de que a xeración de súas fillas "habita unha páxina en branco que entre todos podemos axudar a escribir" contribuíndo a que "estean orgullosas de quen son e de onde veñen". "A cidadanía debe marcar os tempos e ser o motor dos cambios", engadiu Queixas. "Eu estou en Prolingua por meus fillos", sentenciou tamén Henrique Costas. Pola súa parte, Pilar Ponte destacou unha vez máis a heteroxeneidade das persoas que apoian Prolingua arredor "dunha causa común que nos une: o galego". Da súa banda, e para ilustrar a tal pluralidade, Martin Pawley quixo cinxirse á breve lectura dalgunhas das ducias de profesións dos primeiros mil asinantes do manifesto: mestres, avogados, camareiros, historiadores, economistas, labregos, mariñeiros, un fareiro, farmacéuticos, editores, carteiros, libreiros, pasteleiros, veterinarios... Xosé Luís Rodríguez Pardo chamou a defender a lingua "como se fose a nosa vida". "Será, se todos queremos, Prolingua para sempre", arreboloulle ao auditorio. Finalmente, Rafael Cuíña, pechou a rolda de motivacións da decena de promotores que falaron inicialmente, recordando o paradoxo de súa infancia cando na escola lle impartiron "aulas de galego en castelán" e subliñou o seu "compromiso absoluto coa lingua" e a vontade de loitar contra "complexos de inferioridade" que lastran o idioma na sociedade.

O núcleo de traballo de Prolingua artellarano neste inicio un grupo de arredor de corenta persoas, entre os que están os antes mencionados, mais na asemblea quedou lanzada a chamada á colaboración e o traballo de todo aquel que queira realizar achegas de calquera tipo. Na web Prolinguagalega.org está toda a información ao respecto, incluídos enderezo electrónico e ligazóns a redes sociais. Prolingua constituirase a efectos formais como asociación, pero sublíñase que internamente seguirá un funcionamento "non xerárquico". En breve, comezará a constitución dunha rede de núcleos comarcais de apoio, información e traballo.

"Necesitamos máis ollos, máis mans, máis cerebros e máis corazóns, porque os inimigos da lingua son poderosos", advertiu Xabier Docampo. "Dependemos das nosas forzas... e xogamos na casa", animou.

quinta-feira, 1 de outubro de 2009

Ultimo traballo para a editorial Galaxia...



Teño algunhas mais no blog, así que xa sabedes...