quarta-feira, 29 de agosto de 2012

Post útil

Un dos zonavelheiros xa lle pode sacar proveito ipso facto. Outros dous, se por ben é (expresión galega para desexar que unha cousa saia ben), non han tardar en darlle uso... canción de berce enjebre onde as haxa...


E coa mesma, pois un breve repaso estival, coa idea de insuflarlle algo de movemento ao artefacto da Old Zone. Xa o dixo un crítico literario: sempre que escribimos, estamos escribindo sobre nós.

Incluso aqueles que falan sobre a composición das rochas de Marte, escriben dalgún xeito sobre eles mesmos. Ou déixanse ver no que escriben. Tal me sae o texto: tal estou.


De modo que direi que a min, O'Poldow, estes meses de xullo e agosto se me escaparon como agua nun cesto, coma area nas mans, como fume. Sen moita cousa física feita derradeiramente, acórdanme agora aqueles versos de Qué Vedo:


Retirado en la paz de estos desiertos, 

con pocos, pero doctos libros juntos, 
vivo en conversación con los difuntos, 
y escucho con mis ojos a los muertos. 

Si no siempre entendidos, siempre abiertos, 
o enmiendan, o fecundan mis asuntos; 
y en músicos callados contrapuntos 
al sueño de la vida hablan despiertos. 

Las grandes almas que la muerte ausenta, 
de injurias de los años vengadora, 
libra, ¡oh gran don Joseph!, docta la imprenta. 

En fuga irrevocable huye la hora; 
pero aquélla el mejor cálculo cuenta, 
que en la lección y estudios nos mejora.



Dos cales coñecía a primeira estrofa, e non acabo de entender de todo as dúas últimas. Inmerso na inmediatez deste post, na inmediatez dos interfaces do blogue, opto por non todo pontificar e, tosco, continúo.

Do verán, así, lembro agora unha opípara cea con tres músicos do sur do país, que por extrañas vías foi vista até do outro lado da mare oceana. Un gorentoso (teño que utilizar ese adxectivo) francisco frango á grelha, boa compaña, todo así como de repente. Boas novas, saber que a vida é fecunda e múltiple para xente coñecida é próxima.

Antes, o día da Pátria, o 25 máis estraño e desnortado: anovando, medio compromisando, bloqueando. E como di unha miña amiga mineira: Quem tem tres mulheres nao tem nenhuma.

Días pola aldea: segar (algo), botar man nas festas, saber de parques eólicos, de concursos eólicos. Ter a impresión de que se Otero Pedrayo ou Afonso Daniel vivisen hoxe... pois... non sei. Tipo: A nosa terra non é nosa?

Chegarme a oferta de liquidación do fondo editorial d'A Nosa Terra.

Pasa o verán, virá o outono.

Agora tomo o sol. Pero até agora

traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.


Non, tampouco iso. Libros coma ilustres compañas. Xusto en fronte:

Maravilhas de Sao Tiago. Narrativas do Liber Sancti Jacobi (Codex Calixtinus), de Maria do Amparo Tavares Maleval.

E para que este sexa un post útil de verdade, tomo agora o traballo de transcribir a tradución de Tavares Maleval da historia De Guillelmo milite capto quem comes gladio percussit collo nudato et eum ledere nequivit

[De Guilherme, cavaleiro cativo a quem um 
conde agrediu com a espada no colo 
desnudo e nao pôde feri-lo]


CAPÍTULO XX (LÍBER SANCTI JACOBI, 1998b, p. 377-378)



Despois de transcorrido muito tempo e quando já o nosso glorioso Sao Tiago, por seus muitos milagres, resplandecia em todas as regioes do orbe, aconteceu que entre os condes de Fonte Calcária e um cavaleiro seu vassalo chamado Guilherme deflagrou-se uma forte contenda. Havendo saído este a cavalo a pelejar decididamente contra o conde, ambos com seus soldados se encontraram e travaram combate. Mas falhando a tropa do cavaleiro, bateu em retirada e ele próprio foi feito prisioneiro e levado à presença do conde. E como mandasse o conde que o degolassem, clamou em voz alta o cavaleiro: "-Sao Tiago, apóstolo de Deus, a quem Herodes matou à espada em Jerusalém, ajuda-me e livra-me da espada do carrasco". E três vezes suportou o golpe no colo inclinado, alçando as maos ao céu, sem que nele aparecesse ferida alguma.



Vendo, pois, o verdugo, que nao podia feri-lo com o gume da espada, dirigiu-lhe a ponta contra o ventre para atravessá-lo. Mas Sao Tiago a embotou de tal maneira que sequer sentiu o choque dela.



Admirado o conde destas coisas com todos os que o acompanhavam, mandou que o encerrassem amarrado em un castelo. Mas ao amanhecer do dia seguinte, invocou a Sao Tiago entre seus gemidos, e entao o próprio Apóstolo, aparecendo diante dele, lhe disse: "-Eis-me aqui a quem chamaste". O local entao se encheu de aroma e luz claríssima, tanto que todos os soldados e demais pessoas que ali estavam se acreditaram instalados na amenidade do paraíso. E em meio ao resplendor, precedendo-o Sao Tiago e levando-o pela mao, na presença de todos e havendo ficado os guardas como cegos, chegou o cavaleiro até à porta traseira do castelo e, aberta esta, continuaram juntos até uma milha fora das muralhas. Assim ocorreu que este cavaleiro, completamente tomado de amor a Sao Tiago, veio a visitar seu corpo e igreja no dia de sua translaçao e contou tudo exatamente como o temos dito. Isto foi realizado pelo Senhor e é maravilha aos nossos olhos. Seja, pois, para o Supremo Rei a honra e a glória pelos séculos dos séculos. Assim seja.



E... bo foi!



domingo, 19 de agosto de 2012

Abascal dice que prefiere seguir con escolta a que España se rompa

DONOSTIA. Pese al nuevo tiempo abierto tras el fin definitivo de las actividades de ETA anunciado el pasado 20 de octubre, el exparlamentario del PP en la Cámara de Gasteiz Santiago Abascal lo tiene claro: "Prefiero una España con escoltas pero unida que libre pero rota". En declaraciones a Intereconomía, el presidente de la Fundación para la Defensa de la Nación Española, Denaes -que fundó en 2006- dice esperar que sus hijos no tengan que ir a la universidad con guardaespaldas, como fue su caso. Sin embargo, añade que "para mis hijos deseo otra cosa: una España unida. Prefiero que vayan con escolta en una España unida que libres en una España rota". http://www.noticiasdegipuzkoa.com/2012/08/18/politica/euskadi/abascal-dice-que-prefiere-seguir-con-escolta-a-que-espana-se-rompa

segunda-feira, 6 de agosto de 2012

Camiom de bombeiros submergivel

Bombeiros en Melbourne, Austrália, conducem atraves dum caminho inundado, com água quase tam alta como o camióm. Manda narices!!

Ponthus e Sidoine, reis de Galiza e Bretanha


ponthus.jpg



A finais do século XIV, un anónimo escritor bretón, «quizais un pai ou preceptor«, redactou o Roman de Ponthus et de la Belle Sidoine, un libriño ilustrado destinado á ensinanza e entretemento dos fillos da nobreza bretona. Podería ser unha noveliña máis de cabaleirías, xurdidas ao abeiro da rica tradición artúrica comezada por Chrétien de Troyes, pero para nós é algo máis.

A novela narra un conflito a escala global, no que o protagonista é Ponthus, o fillo do Rei suevo de Galicia Thibour. Durante o século V ou VI, un enorme exército de 30.000 musulmáns capitaneado por Broada, Sultán de Babilonia, desembarca na Coruña co obxectivo de conquistar o país. A desfeita é total. Thibour morre en combate, o reino cae; a penas Ponthus, o seu fillo, consegue escapar en barco con trece leais. Chegarán ás costas da Bretaña, onde serán acollidos polo lugartenente do rei, e alí Ponthus farase un home de renome, aínda que pasa por momentos de desdita. Traizoado por un membro do seu séquito galego, Gannelet, exíliase ao máxico bosque de Brocelianda, como xa fixeran antes os cabaleiros do ciclo artúrico e Merlín. Alí gañará sona de gan cabaleiro xustador. O bosque de Brocelianda, na Bretaña, lugar de retiro de Ponthus.

brocelianda.jpg

 No Roman de Ponthus et de la Belle Sidoine toda Europa vive asolada pola ameaza sarracena. Ponthus repele as invasións musulmanas na Bretaña e en Inglaterra, e serve como cabaleiro de fortuna ao rei inglés fronte aos irlandeses. Todo el é un modelo cabaleiresco, namorado de Sidoine, a filla do Rei de Bretaña, de quen numerosos subterfuxios, trampas os enemigos a separan. O seu amor, pola contra, perdura contra todo. Ponthus recrea as historias de Ulises, errante, fóra da súa terra, valéndose co seu enxeño para zafar das emboscadas; ao mesmo tempo é Lanzarote, orfo de pai e nai e fillo de rei estranxeiro que prospera grazas á súa valía persoal. Despois de matar ao esposo de Sidoine, o Duque de Borgoña, e casar con ela, Ponthus consegue a vella arela de volver a Galicia e reconquistar o país. Logo, co territorio pacificado, volverá con Sidoine de peregrinación a Compostela.

A noveliña, editada en galego como Ponthus e Sidoine, reis de Galiza e Bretaña por Paulo Nogueira, é un libro de gravados, no que cada aventura é insinuada con apenas un verso que acompaña a unha ilustración. Non é difícil imaxinar que era unha historia pensada para ser contada e imaxinada nova cada vez, que podía estenderse oralmente na dirección que marcasen os camiños da noite e o interese dos nenos. Hoxe, cos cambios no ritual da lectura, devorámola en a penas vinte minutos. Pero son vinte minutos emocionados: fálannos dunha Galicia imbricada no mundo atlántico do que nunca deberamos ter marchado, cunha identidade propia de reino independente, con cidades coñecidas a nivel internacional, mergullada nas lendas do ciclo artúrico, na fronteira coas civilizacións africanas do sur. E está aí: non é unha invención de Murguía, da Xeración Nós, ou un desideratum de celtistas exaltados. É unha chamada con cornamusa desde outra das fisterras a través dos séculos. Unha lectura moi moderna. 

http://www.manuelgago.org/blog/index.php/2007/06/17/ponthus-e-sidoine-reis-de-galicia-e-bretana/