terça-feira, 30 de setembro de 2008

No "venir" mas demasiado temprano...

Acabame de chegar este mail e con este título non pensaba que fose unha mensaxe spam a verdade. O contido non ten desperdicio, a ver se podedes adiviñar de que se trata iso de "no venir mas demasiado temprano". Os traductores automáticos fan verdadeiros estragos e eu non deixei de escarallarme lendo isto :

"Encargar en linea-cualidad del producto-100% efecto

Opinión de nuestros clientes:

-Sexo es mas satisfactorio que nunca. El estres y la tension han desaparecido. Ella ya no se amarga, ya no me temo que tendré que denegar su petición. Esto es una sensación física estupenda despues de que sigue el sentimiento profundo.

-Lo mejor de Vi es una confianza que puedes "volar en piloto automático", llegar relajado y sin problemas hasta la esencia, que el miembro sigue mantenerse levantado incluso cuando se interrumpa (ninos golpean a la puerta del dormitorio, ladra el perro, se desliza su condon). Toma de Vi puede hacerse tambien unl regalo grande a su pareja, en el caso de tomar Vi conscientemente. Solamente un consejo: no tiene que decir a ella que estas tomando Vi: autoapreciación femenina es tan vulnerable como la nuestra propia."

Encontro Digital: Pradolongo

Hoje, em "Encuentros Digitales", de "La Voz De Galicia"

inicio del encuentro

Ola a todos, boas tardes, empezamos...

Cambiarías hoxe algo do guión?

Ignacio: Non, non cambiaría nada porque estaba moi pensado antes de empezar a rodaxe.

¿ Cómo fue el rodaje de la película en el interior de Ourense y en pleno verano?

Rubén Riós; A rodaxe levouse ben polo equipo humano. Houbo problemas no aspecto da climatoloxía. Rodamos a 1.500 metros de altura en Pena Trevinca o que fixo que membros do equipo caeran enfermos. Pasamos dos 35 grados aos dous, tres, en pleno agosto con moita facilidade. Iso dificultou un pouco o traballo pero a partires de ahí todo foi moito más fácil.

Como cuantifica vostede esa cifra saída nos medios de 45 mil espectadores? Son 45 mil entradas vendidas en salas comerciais?

Ignacio: Cuantifica o ICAA. Iso ainda non está adecuado a ralidade das entradas vendidas. Pensamos que en 15 días estarán os datos máis fiables porque a película ainda está en taquilla. Os meses de outro e novembro ainda estará nos cines polo que a cifra estará neses parámetros ou por enriba porque en moitos cines ainda non se cuantificou.

¿Para cando o DVD?

I: Se todo vai ben sairá o 15 de decembro en Galicia

de donde sois?

Rubén: Son de Riós, un pequno pobo da provincia de Ourense. De ahí levo o meu nome artístico. Ignacio: Eu son de Petín de Valdeorras, na provincia de Ourense.

yo solo mi mas sincera enhora buena a este osado cineasta un bico moi forte

I: Moitas grazas. Eses ánimos axudan a seguir facendo películas.

la pelicula traspasará las fronteras de España. Llegará a Venezuela?

I: O estar seleccionado para San Sebastián e con premio e unha plataforma impresionante para que a película poida estar en moitos lugares e, por suposto, en Venezuela. De feito este venres marchamos para Frankfurt coa película.

¿De verdad piensa que su película está a la altura de la película rumana que ganó en 2007 en Cannes?

I: Vina onte, casualmente. Quería vela antes e versión orixinal pero con todo este proxecto non tiven tempo ata onte. É un cine de baixo presuposto moi na liña de Pradolongo. Hai un tema que está por medio que é o aborto pero do que realmente fala é da amizade. Ten moito parecido con Pradolongo. Sae dun país pequeno como pode ser Galicia. Os actores están moi ben nesa película, como nos dixeron Natalia Berbeke e o crítico Manuel Hidalgo en San Sebastián cando nos diron o premio como membros do xurado de San Sebastián, que os actores de Pradolongo fixeran unha «interpretación moi fresca» que facía que a historia chegara ao corazón.

Hola Ignacio Vilar, ¿que se sinte ó facer unha película totalmente en galego e que nalgúns cines se negasen a proxectala? despois do tremento exito seguro que os dos cines estes estan tirandose dos pelos ¿non cres? un saudo e os meus parabens polo exito.

I: As grandes distribuidoras norteamericanas donas de moitos cines en Galicia e no Estado español non queren saber do cine rodado en linguas minoritarias coma o galego. De algunha maneira só lles interesa distribuir os seus productos. É moi triste que na capital de Galicia non puideramos exhibir esa película porque de feito estivo no teatro Principal que é do Concello tres días -a tres sesións por día- ateigado. Ao mellor os donos desas salas son calvos (risas).

Qué vos parecen películas coma; lápis do carpinteiro; A lingua das bolboretas;, baseadas en novelas galegas e rodadas aquí, con moitos actores da terra, etc... E incluso quot;Los lunes al sol que case leva Vigo aos Óscar.

R: Levar unha novela ao cine ou a televisión ou a calquera arte visual, xa de partida é moi complicado porque a cámara nunca chegará a onde pode chegar a imaxinación. I: Está moi ben que veñan de fóra a rodar como fixo Polanski en La Muerte y la Doncella, que rodou en Valdoviño pero non son películas galegas. Para min o cine galego é aquel que se roda en galego cos xefes de equipo galegos e cos protagonistas, tanto actores como actrices, de Galicia.

Enhoraboa, Pepe. Non tes ningunha foto do sete corvatas? Eu tampouco. Chano

I: (Risas) Si, teño unha foto, ademais fermosa, sobre ese gran personaxe de Petín que é «O sete corvatas».

Enhorabuena Ignacio, me encanto tu pelicula. Has conseguido situar al cine gallego en una cota de nivel mas que aceptable, pero me gustaría preguntarte como se compatibiliza: Progreso y Romanticismo en fe de rico

I: Grazas por decir que Pradolongo sitúa ao cine galego nunha cota aceptable. De momento non temos problema porque hai máis romanticismo que progreso pero, non estaría mal facerse millonario, sobre todo con unha película coma Pradolongo.

¿cal é o teu próximo proxecto?

R: En principo de cara ao verán (sin firmar) pero en vista teño tres pelis. En dúas son o prota e nunha secundario. Non me gusta decir o nome porque me ensinaron cando falas dun proxecto antes de facelo, non sale. Nestes momentos estou preparando a miña segunda curta como director xa que a primeira, «¿Adeus Edrada?», en Galicia foi a mellar curta deste ano e levou varios premios nacionais e máis de vinte nominacións. Iso deume forzas para involucrarme agora na segunda que vai a tocar a represión que recibiu unha rapaza no ano 50 por querer ser actriz. I: Estou preparando a miña cuarta longametraxe. O título é «Vilamor» para rodar na provincia de Lugo, se todo vai ben en xullo e agosto do ano que ben. Nestes intres estou co guión.

Cre que o uso da lingua galega na película xustifica o baixo nivel do guión, dos actores e da dirección?

R: Entón ¿que está ben para ti da película? Só o idioma. E non quero pecar de galego respondendo con outra pregunta. I: Neste caso, rodar en galego potencia aos actores e ás actrices e fai máis creible a historia.

Cal credes que é o futuro do cine feito en galego?

R: Eu creo que seguir facendo na liña de Pradolongo, mellores películas que Pradolongo. Pero para facelas mellores ten que haber referentes. I: Chano piñeiro, fai vinte anos, con «Sempre Xonxa» empezou un camiño do que Pradolongo colleu a testemuña. Unha industria cultural consolídase con moitas películas, sexan boas ou malas pero, coas nosas historias, o noso idioma, os nosos actores, os nosos técnicos,... Así lograremos estar presentes na gran pantalla en todo o mundo.

Parabéns por conseguir que o cinema galego teña presencia nas salas de todo o país, e aguante e compita, sen perder puntos, co resto de cine. Ignacio, grazas por contribuír, desde sempre, e desde todos os ámbitos do mundo cinematográfico. Grazas e sorte para todos.

I: Unha das satisfacións máis grandes para min coma director é o que sentín na promoción polos 190 institutos deste país. Sentir que os rapaces e as rapazas se emocionaban con nós porque se sentían protagonistas e romper prexuicios lingüísticos e culturais.

Hola. Non puiden ver aínda a vosa película, pero Rubén Ríos paréceme un dos mellores actores galegos da súa xeración. ¿Ten algún novo proxecto de cine? (creo que está moi desaproveitao na TV). Unha aperta

R: Dos proxectos falamos tres preguntas máis arriba. Con respecto a televisión teño que dicir que mo teñén apuntado máis veces. Eu estoulle moi agradecido a este formato porque me deu segurida e cartos para poder seguir adicándome ao que máis me gusta. O problema reside en que en teatro e en cine danche o tempo que non tés en televisión.

me gustaria saber si cubrio el presupuesto o perdio dinero???

I: Rodar en galego significou que o 30 por cento da financiación non a puidemos conseguir fóra. Falo de TVE e da FORTA. Iso quere dicir que empezamos a rodaxe sen ter pechada a financiación pero, por sorte, unha vez que estás na auga tés que nadar e ahí estamos.

moi boas, que se sinte ter rodado entre a xente da lousa? e verdade o que deles se escoita ?

R: A min tratáronme moi ben. A xente da Lousa, a xente do rural, a xente das vilas e seguiría nomeando xentes coas que tratamos en rodaxe. I: Para min esta película significou conocer a fondo o mundo das lonxeiras e teño que dicir que nos abriron as portas en todo o que pedimos e que nos facilitaron a rodaxe.

Boas tardes. Antes de nada quixera darvos as miñas felicitacións polo último premio. A miña pregunta é: qué se sinte cando se gaña un premio tan importante mediáticamente e estar de lado ó mesmo tempo de actores, actrices e directores tan importantes como os que pisaban a alfombra roxa?

R: Compartir hotel con John Malkovich non pasa todos os días e que Natalia Berbeke che saque as bágoas -non polo guapa que é, se non polo emocionada que estaba falando da nosa película...Pero deixando iso a un lado, despois de ir a moitos festivais, ningún do nivel de San Sebastián, por suposto, Neste último o que máis me impresionou é que hai mercado de cine por tódalas partes. I: Había 800 medios acreditados e máis distribuidoras e produtoras de todo o mundo.

Rubén, ¿que destacarías do teu personaxe?

R: Que sendo un rapaz tímido loita ao longo de toda a película polos seus ideais.

Coñezo a Tamara, pero... ¿que tal é como actriz e como compañeira de rodaxe?

Como vedes en xeral, o mercado e estado actual do sector audivisual no país? (sou estudante de audivisuais en Portugal, pero eu sou de Vigo), moitas grazas

R: Estase andando no bo camiño. En Galicia nestes intres temos actores, técnicos e historias para facer un bo cine. I: Tamén contamos coa axuda decidida da Consellería de Cultura da Xunta de Galicia e gustaríanos contar tamén coa axuda decidida de outros responsables que ainda non apostan polo noso cine.

Ola Ignacio, vémonos en Frankfurt o venres!! temos moita curiosidade en visionar «Pradolongo» Un saúdo! IALMA

R: Hola Ialma. Es o noso primeiro contacto con Frankfurt. Dinos como vas ir vestida para coñecerte (Risas) vémonos o venres.

Fin del encuentro

I e R: Gracias por estar ahí e por valorar o traballo porque iso quere dicir que vos sentastes nunha butaca a vela. O cine galego precisa do apoio de todos.

CADAVER EXQUISITO VI

Capítulo II


Dom Alberte de Longueirom era um home sério e piadoso. O primeiro que mandara construir naquelas terras que lhe deixara o Bispo fóra umha ermida. De seguido, falara cos arquitectos da diócese para que começaram os trabalhos para o paço. Seria o máis grande em leguas a redonda, e o máis rico e poderoso. O terreo era cham no val, pero arrodeado por outeiros majestuosos. As vinhas cresciam bem, a terra era fertil e as gentes dóceis. Seria facil administrar aquelas suas posessons e cobrar os impostos. Mais havia algo... havia algo extranho naquel lugar. Percebia um nom sei que que o desasosegava. Aquela fraga que já talaram, fóra frecuentada por mulheres velhas de oficios proibidos, por mencinheiras e bruxas de artes escuras.... Nom havia moito tempo que a Inquisiçom queimara publicamente a umha mai e a sua própria filha, vizinhas dumha parróquia apenas a meio dia de caminho, por practicar bruxeria. Bom, ele mesmo usara algumha vez os serviços dalgumha mencinheira, lembrava. Quando era novo tivo que beber aquelas ervas cocidas e repetir aqueles cantares para matar os vermes do seu ventre. O que os médicos do seu pai nom puideram curar, era frecuente acodir ás gentes da aldeia, discretamente.... Máis ele nom queria duvidar de Deus nem dos seus representantes na Terra. Corria o ano 1636 e tinha cousas máis importantes nas que pensar. O Paço que levaria o nome da súa família estava case terminado. Faltavam pequenas cousas: o muro exterior, os jardins. Fazia falta esculpir na entrada o seu escudo de armas: umha oliveira com umha cuncha embaixo, e...
- Meu Senhor!
- Escoito-te, Dinis....
- Atopamos a alguem durmindo dentro do paço, na sala de armas.
- Durmindo? Por Deus!! Nom estava vigiada esa sala?
- Si, meu senhor. Nom sei como entrou, a porta estava trancada e havia guardas todo o arredor, nom sei como....
- Quem é, Dinis?
- É umha rapariga. Leva extranhas roupas, de tecidos que nunca antes olhara. Ninguem dos serventes a viu pola vila ou nas aldeias dos arredores... É cousa do demo, meu senhor. Quando falamos com ela... o seu sotaque... as suas palavras.... Deus me perdoe, pero nunca vim cousa igual. Agora témo-la atada no pátio, aguardando por vocé, meu senhor. Cousa do demo...
- Cousa do demo? Isto esta-me acabando coa paciéncia Dinis! Tenho que resolver eu todos os problemas? Tes medo, Dinis? Tes medo dumha rapariga atada? Tes medo que monte numha escoba e bote a voar, que che bote mal de olho?
- Nom, meu senhor, eu...
- Vou para lá eu mesmo. Mentres, mandade a um home á avisar á guarda da Inquisiçom. Se é umha meiga, que se encargue a Igreja, se é umha simples ladroa, encargarei-me eu de impartir justiza. Sabedes já como se chama, polo menos?
- Giana, meu senhor.

segunda-feira, 29 de setembro de 2008

CADAVER EXQUISITO V

Bueno, o melhor quere escrever alguem pero non me poido conter!!!!!


- Vou. Dixem. Pero de onde raios sacou você esse coitado coelhinho?
- O destiño, non hai dúvida!.

O coello estaba algo queimado, a cociña nunca fora a especialidade de D. Anselmo.

- Pensei que morreras, ya sabes, os Monteira...
- ...Furada (interrumpiu). Iso é auga pasada. (dun mordisco meteu no papo media perna de coello)
- Pero... quedaches soio, con eses depravados, como te salvaches?
- D. Aquilino.
- D. Aquilino?
- Si, o Boticario, lémbraste del?.
- Si, pero, que facía no cemiterio a esas horas da noite?
- Pois seica a muller lle enfermou(dixo falando ca boca chea), xa sabes, levaba anos sen sair da casa, tíñalle medo a xente, iso non é bó para o corpo, Aquilino fíxolle unha mediciña para calmarlle a dor pero trabucouse ca dose e bueno...que desgracia. O pobre home, por medo a rematalos seus días no calabozo, envolveuna nunha alfombra e levóuna no cabaló pola noite até o cemiterio para metela no panteón familiar. A xente non a botaría en falta, de feito xa se olvidaran dela.
- Pobre home, e vaia susto deveu levar!
- O susto o levaron os Monteira Furada, vérono sair do panteón e creeron ver un morto. Eu non comprendía por que fuxían até que din media volta. Vin a silueta de Don Aquilino saindo do panteón cos brazos en alto e chorando dunha maneira pantasmagórica. Coñecino de seguido pola súa coxeira, xa sabes, naceu cunha perna máis pequena ca outra.
-Si, ten un camiñar ben gracioso.

Anselmo tirou os osos relamidos do coello ás brasas da foguera, e clavóume a mirada.

- Xacobe...
- Si?
- Atoparemos a Giana.

Fin do primeiro capítulo.

Bueno, penso que a historia precisa de estructura, cecáis poida seguir noutra linea de tempo ou noutro escenario ou eu que sei!! :)

CADAVER EXQUISITO IV

Pois isto vai vento em popa! Que bem! muito me alegro. A ver, Chini. O do sitio para isto está bem, pero penso que é mais vissual ponhe-lo aqui. Nom se pode fazer doutra forma? Já me dirás. Ai vai a quarta entrega.

Um silêncio absoluto asolagava o carro. Dom Anselmo, logo de uns quilómetros, e ainda despois de toda aquela tençom, ficara durmido. Nom me dera tempo a recuperar-me do sobresalto para perguntar-lhe nada. Que facia ali? Como conseguira fuxir dos Monteira Furada? Eu, com os meus próprios olhos, mirara como se enfrontava a eles para conseguir que eu fuxira. Nom o iam deixar marchar tam doadamente. O certo é que nom contava voltar ve-lo com vida. Nom mo explico! Que extranho.

- Este home...é-che umha caixa de sorpresas! Pensei.

Aproveitando a situaçom eu tamém aproveitei para botar um sono. Logo de asegurar umha certa distância com o Paço de Longueirom, botei o carro fóra da estrada e metin-me por umha pista forestal entre o mato. Estava canso e os palpos pessavan-me, pronto eu mais Dom Anselmo combinávamos num profundo e reparador sono. Ali de novo topei-me com ela. Minha doze Giana, confuso distinguia a sua face mentras a levavam de onde mim. Umha luva negra premia-lhe o pescozo. Umha sombra indistinguível atrás de-la levava-a, calada, maligna, com olhos cintileantes e cum ruin sorriso que a asustava, afogando-a de medo. Umha luva negra, umha sombra...aqueles olhos! Algo vermelho, que nom chegava a ver com claridade, decorava aquela luva. Que era?

- Nom pode ser...Minha pobre Giana...Vou, vou!!!! Farfulhei durmido.

Espertei no carro suoroso e desorientado. Um arrecendo a rica comida espabilou-me as tripas. Dom Anselmo estava afora, fixera umha pequena cacharela e nela assava um pequeno coelho mentres me mirava orgulhoso. Díxo-me:

- Por fim espertaches rapaz, deves estar esfomeado? Vem comer algo.
- Vou. Dixem. Pero de onde raios sacou você esse coitado coelhinho?

O ángulo perfecto

Aqui vos deixo unhas fotiños sacadas dende o ángulo perfecto para facelas.... especiais.












PD: Gon, que boa ideia co Cadaver Exquisito, a ver se me inspiro e colaboro!!

domingo, 28 de setembro de 2008

cadaver III

Eu vou seguir escarallando esta historia, hahaha, xa empeza a parecerse un pouco a frankenstein con eses estilos narrativos tan distintos!! (pola miña parte chea de castelanismos, tamén)

Pero, ¿que diantres facía el aquí?
Quíxenme erguer de inmediato, pero os 100 kilos do profesor Anselmo aplastábanme o tórax. A súa cara rechoncha estaba a escasos centímetros da miña e o seu alento fedorento abafábame e facíame desmaiar. Era un misterio a dieta que seguía o profesor, pero era como se comese caracois podridos tódolos días. Os seus ollos cravaronse nos meus e centellearon cun brillo especial, case obsceno. A comisura dos seus beizos comezaban a esbozar un húmido sorriso. Unha sensación de arrepío erizou os pelos máis diminutos do meu corpo. Agarreino polos hombros e cunha forza titánica, case sobrehumana, lanceino polos aires a sete metros de distancia.

-¡Axiña! Hai que liscar de aquí.
O profesor , sacudiuse a gabardina e un pouco desconcertado subiuse ao fiat bravo. Antes de que tivese tempo de pechar a porta pisei ben a fondo o acelerador.
-Agarrese ben o peluquín, profesor!

sábado, 27 de setembro de 2008

CADAVER EXQUISITO II

Hei Gonçalo! si que comeza forte a historia! que ben escrita! dame a sensación de que precisa un flash-back para comprender como e porqué chegou ese home ata ahí pero non me atrevo... así que aportarei algo a iste intre se tensión. (correxíde os erros e castelanismos, ok?)

Un lóstrego iluminou o cuarto e nese intre a sombra semellou pálida coma un esquelete. A porta pechóuse dun golpe, e sentín un tremor por todo o corpo coma se pasara a mesma morte diante dos meus ollos. A fora zoaba o vento e batía as contras das xanelas mentres as árbores do xardín revirávanse endemoniadas enchendo de follas o pazo. Unha vez máis non fixera caso do mestre Anselmo, quen xa me advirtira que cas cousas do outro mundo nunca hai que traballar soio.
O mellor era liscar e canto antes. Din media volta, e comencei a correr polos pasillos, o chan de madeira carcomida parecía querer derrubarse baixo os meus pes, o pazo era un auténtico laberinto, xa non me lembraba da saida, atravesei a cociña e un lóstrego partiu os cristais das xanelas convertíndoos en pequenos anacos resvaladizos e centelleantes. Estaba perto, non había dúvida, xa escoitába o tembleque do motor do meu coche que deixara aceso por se había que fuxir. Adentreime noutro pasillo que estaba cheio de portas batentes polo vento, no fondo albiscávase o que puidera ser a saida. Somentes tiña que votar unha última carreira e deixar atrás esas portas endemoniadas. Co corazón nun puño collín forzas e comencei a correr. As portas batían más e máis forte e cada vez veía máis perto a saida, de súpeto a silueta dun home interpúxose no meu camiño e ca velocidade que levaba xa era tarde para non turrar con él. A colisión foi boa, fumos dando rolos polo chan partindo a porta da saida e caendo escaleiras abaixo até quedar os dous mallados xusto diante do meu coche. Era D. Anselmo!


Bueno... espero que non jodera o conto XD XD

D. Anselmo e un mestre que sabe de todo e góstalle facer de investigador, forense, medium e sobre todo axudar ó protagonista, ah! i está meio tolo. Pode ser un bo recurso!.

CADAVER EXQUISITO

Hoje de novo estou no meu posto de trabalho, presto. Já é tarde e nom estou o que se di mui canso, nom saimos em todo o dia. Umha práctica pola manhá e um chisquinho de tenis de mesa e baloncesto polo serám. Agora frente ao PC procuro na internete algo de entretemento - nom do que se practica espido - e nom dou topado nada demasiado interesante. Miro o blogue e sempre os mesmos, que está mui bem, pero onde raios se metem todos os que estám anotados na mantida - bem alimentada - listagem que flanqueia a beira dereita? Hai algúns que nem se estrearom, para que puxerom o nome entom? Farám de orelhas peludas - empregando o termo radioaficionado - e asexarám as nossas estórias sem saber nós deles? Mais bem seriam olhos peludos...Comodamente sentados mirando pro monitor, sabendo de nós....que atrevemento, que osadia!!! Eu pola minha banda reclamo a sua presenza, já nom por deferência senóm por obriga! Os de sempre, os que sempre escrevemos tamém temos direito a saber das suas vidas, inquedanças, troulas, viagens e assuntos vários. Digo eu, que nom outro.

Noutra orde de cousas. A otra cosa mariposa. Pois si que me aburro! E como me escoito mui alto pensando, penso cousas. Isto...tenho umha idea, a ver que vós parece. Ai vai! Entre todos os do blogue imos escrever umha estória, um conto..o que saia! Vou-me explicar melhor, eu hoje nesta mensagenm vou escrever umha primeiras linhas e entre todos imos continuando-a, pouco a pouco, quando apeteça. Estaria bem que o senhor administrador cria-se um oco especial para isto, para que fose toda sequida e mais doada de ler. Vamos fazer umha espécie de cadaver exquisito literário entre todos. Aguardo que gostedes da ideia, poida ser um experimento muito interessante! Ansio que nom escrevam sempre os mesmos e participemos todos. Podem sair cousas bem curiosas. Começo eu.. a ver...cousa jeitosa!!

Naquela estáncia nom havia mais que móbeis velhos e farrapos emporcados. A pedra enxabrecida das paredes perfumava de humidade o já de por si fedorento quarto.No teito pendurava umha enferrujada lámpada que abaneava com umha luz esmorecente. O seu pendular movimento construia sombras pantasmagóricas e, numha delas, albiscáva-se o que parecia alguém. Sobre umha alfonbra, inmóbil,com os olhos abertos. Eu já abrira a porta, e consternado olhei como aquela sombra espectral tornava a cabeça, com olhos grandes, silenciosa. Mirava-me!
Nom devím chegar tam longe, nom devím segui-la até aqui.

sexta-feira, 26 de setembro de 2008

O final feliz dos contos de fadas é imposible, segundo os expertos...


Ola (sen H!!!) seguindo coas miñas infantiladas cuentistas deixovos aquí unha noticia que lin hoxe na voz e que me fixo moita gracia. Penso que teñen toda a razón do mundo, pero dende logo que temas tan serios abordan os expertos!!! hahaha, acaso vanse poñer a revisar e modificar os finais de todos os contos clásicos?

Un congreso de expertos debate el «final feliz» de los cuentos
Wilhelm Solms considera que de haber vivido en el siglo XXI, la Bella Durmiente y Blancanieves ya se habrían divorciado. Pasaron gran parte de su cuento de hadas sumidas en un sueño profundo y, tras despertar al calor del primer beso de amor, se casaron con un completo desconocido, algo que sólo termina bien en la literatura.Ésa es al menos la tesis del germanista Wilhelm Solms, que hoy presentó una ponencia en el congreso internacional de la Sociedad Europea de Cuentos de Hadas (EMG), en la localidad bávara de Bad Brückenau, que este año aborda el concepto de «final feliz».

Según explicó a Efe, las parejas que inician su andadura común en esas condiciones, tienen pocas probabilidades de perdurar. «No deberíamos leer los cuentos de forma tan poco crítica, ni dejar que los cuentacuentos nos induzcan al error», asegura.A su juicio, los galanes de esas historias lo único que sabían de los seres deseados es que eran «hijas de reyes y guapas», algo en lo que cree que no puede basarse una relación, y además, al conocerlas «tenían los ojos, que son las ventanas del alma, cerrados». «No saben nada de ellas como individuos», agrega.

Bodas en el subconsciente.

Su idea de desmitificar los finales felices proviene de su convicción de que esas bodas de cuentos de hadas quedan grabadas en el subconsciente de los niños -sobre todo de las niñas- que luego se crean unas expectativas «irreales» de sus parejas «reales».«Se crea la ilusión de que el otro debe hacerme feliz a mí y no de que yo debo hacer feliz al otro», explica el germanista, quien afirma haber observado el «desencanto» posterior al enamoramiento en un sinnúmero de ocasiones.
Además, para Solms, ser príncipe y tener sangre azul en las venas no es garantía de ser un buen marido.
Así se refiere en concreto al enamorado de la Cenicienta, al que define como una suerte de «Casanova barriobajero» pues se rodea de mujeres hermosas para escoger a la más bella y no permite a su pareja bailar con nadie más en toda la noche.
La leyenda del zapato de cristal, el hada madrina y la calabaza convertida en carroza que sigue encandilando corazones en todo el mundo es, para Solms, un reflejo de los «sueños de muchas niñas que anhelan ser salvadas por un príncipe para no tener que abrirse camino en la vida ellas solas».Aunque admite que el seductor termina «redimiéndose a sí mismo» pues, pese a todo, supera sus prejuicios de clase y en lugar de escoger a una princesa lucha por encontrar a su humilde amada y se casa con ella.

Trabajar duro por el amor.
Sin embargo, para la librera y «cuentista» Lindre Knoch, que también participa en el congreso junto a otros 300 expertos, el tradicional «final feliz» no es producto de la casualidad, sino que siempre es consecuencia del trabajo bien hecho por parte del héroe o la heroína.«Evidentemente, si analizamos esas historias de amor desde una óptica actual, no podemos partir de la base de que vayan a funcionar. Pero en los cuentos también queda claro que se debe trabajar duro para conseguir ese amor», explicó a Efe.A su juicio, el «felices para siempre» no surge espontáneamente del fugaz flechazo inicial sino que se alcanza tras superar las «pruebas difíciles» a las que deben enfrentarse los protagonistas y que incluyen desde «matar a la bruja hasta vencer al dragón».

Rapunzel, la excepción.

No obstante, la pragmática teoría de Solms sí contempla alguna excepción en que el clásico «vivieron felices y comieron perdices» resulta creíble como en «Rapunzel», pues su príncipe persevera en su conquista, queda desconsolado cuando la pierde, la busca sin descanso y lucha por rescatarla de la torre donde está cautiva.
Según Solms, ésta es una de las pocas parejas de cuento de hadas «de la que sí podríamos creer que vivieron felices para siempre», pues considera que son «escasas» las posibilidades de que el chico y la chica de los demás cuentos «alcancen una vida matrimonial feliz».Para la «cuentista», no obstante, pueden extraerse valores «quizá más profundos» de historias que terminan de modo «infeliz» como las del danés Hans Christian Andersen, que han sido «dulcificadas» en su adaptación a la gran pantalla para contentar a un mayor número de espectadores.

quarta-feira, 24 de setembro de 2008

¡Como te son los galleguiños!


Aquí vai unha de tópicos. Só falta a Santa Compaña!!!
Hai tempo gardei este artigo de opinión do plural xornal El País. Fíxome gracia o que opinan de nós, e por extensión de Rajuá.


Disparos a um brigadista

Atopei isto hoje em El Correo Gallego,
Que caralho esta passando?

http://www.elcorreogallego.es/index.php?idMenu=5&idNoticia=345771

El brigadista tiroteado consiguió hablar con sus padres antes de desvanecerse

16.00h El joven permanece en el servicio de reanimación del CHOU, tras extraerle las balas y un riñón dañado




Juan Carlos L.D., de 35 años, peón del Servicio de Extinción de Incendios de la Xunta, que fue tiroteado esta madrugada cuando regresaba del trabajo a su casa, avisó a su familia de que había sido herido por impacto de bala antes de desmayar se, según informó a Efe el alcalde de Xunqueira de Ambía, José Luis Gavilanes.

El regidor estuvo hoy con la familia del joven, que permanece ingresado en el Servicio de Reanimación del Complejo Hospitalario de Ourense, y su padre le relató lo ocurrido, tal como se lo contó su hijo después de las 4:00 horas de hoy.

Según el relato del padre y de la Guardia Civil, Juan Carlos terminó su turno de trabajo en la brigada de extinción de incendios de Xinzo de Limia (Ourense) a las 04:00 horas y volvió a su casa, en Cerdeira (Xunqueira de Ambía), por la carretera que une su pueblo con Piñeira de Arcos (Sandiás), pero dos kilómetros antes de llegar a su domicilio encontró la carretera invadida por ramas y troncos de pino por lo que bajó de su coche para apartarlas, momento en el que una persona, con el rostro tapado, se puso ante él y le disparó, incluso mientras huía.

El brigadista llamó a sus padres y les explicó que acababan de tirotearle y que se hallaba "cerca de casa" y luego se desvaneció, estado en el que encontraron, minutos después, sus familiares, dentro de su coche que estaba en la cuneta.

El padre explicó a Gavilanes que su hijo recibió cuatro impactos de bala que le afectaron al pecho, abdomen, ingle y pierna, lo que le provocó una importante pérdida de sangre, que le provocó el desmayo.

El herido fue sometido a una intervención quirúrgica, que se inició a las seis de la mañana y que duró cinco horas, según informaron fuentes sanitarias, que añadieron que el paciente permanece en el servicio de Reanimación, tras extraerle las balas y un riñón dañado, según explicó su padre al regidor local.

Las fuentes familiares y vecinales consultadas por Efe coincidieron en referirse a Juan Carlos L.D. como una persona tranquila y trabajadora.

Gavilanes lo conoce desde que empezó a formar parte de la brigada municipal de extinción de incendios en el año 2005 y mostró su "sorpresa" ante lo ocurrido y su convicción de que el autor tiene que conocer la vida del herido, ya que sus turnos cambian continuamente "y sin embargo sabía que ayer saldría a las 4 de la madrugada", agregó.

segunda-feira, 22 de setembro de 2008

Berberechinhos....

Gwyneth Paltrow prefiere los berberechos al jamón ibérico

La actriz estadounidense Gwyneth Paltrow ha presentado en Nueva York la serie 'Spain...on the road again', sobre la gastronomía de nuestro país, en la que ha asegurado que prefiere un buen plato de berberechos antes que la morcilla o el jamón ibérico.

Además de los berberechos, le vuelven loca las anchoas, el queso manchego y la paella, y ahora prefiere no comer morcilla ni jamón, como solía hacer cuando vivía de adolescente en la localidad de Talavera de la Reina (Toledo).

"Cuando tenía 15 años comía jamón todos los días. Mi 'padre' es ganadero y tenía jamón de pata negra, y yo comía de todo, hasta morcilla", explica la actriz, en referencia a su estancia en casa de una familia española, a la que considera como propia.

"No como carne desde hace 15 años", asegura Paltrow, quien ha grabado 13 capítulos de un nuevo programa en la televisión pública estadounidense PBS, que pretende acercar la geografía y la gastronomía española a los televidentes de EEUU.

Paltrow presenta 'Spain...on the road again' junto a la actriz española Claudia Bassols, el chef televisivo Mario Batali y el prestigioso columnista de 'The New York Times' Mark Bittman, quienes, a lo largo del programa, recorren España en busca de sus mejores platos.

"No pude decir no a una oferta como ésta: una gira por España en un coche y con un gran cocinero como Mario Batali es algo increíble", explicó la estadounidense, quien dijo que, gracias al programa, pudo descubrir lugares que no conocía, como "Galicia y Granada, algo impresionante".

"El mejor recuerdo que me llevo de este programa es estar en Galicia con las mariscadoras en el agua. Eso me encantó. Fue muy especial conocerlas", aseguró la actriz, quien destacó "el sentimiento muy especial" que siente por España.

http://www.elmundo.es/elmundo/2008/09/22/gentes/1222079540.html?a=2348f87d828849d07760f95aba2ad788&t=1222109918

A suprema explicaçom da crise das hipotecas "subprime"

Havia tempo que nom esmendrelhava tanto. Que bem o fam o cabrois!! As caras e gestos dos tipos insuperáveis. E, aparte da brincadeira, fica todo mui bem explicado. Divertido e didáctico. Nom deixedes de ve-lo!!

http://www.wikio.es/video/365111

sexta-feira, 19 de setembro de 2008

Setembro de 1933: Galiza, unha nación en Europa.


Esta semana cúmprense 75 anos do recoñecemento nacional do noso país polo Congreso de Nacionalidades Europeas, organismo da Sociedade de Nacións, predecesora da ONU.
"O Partido Galeguista, partido nacional dos galegos, representado no parlamento español polos deputados Otero Pedraio, Castelao e Suárez Picallo, declara solemnemente (...) que conta con máis de dous millóns de almas e habita a totalidade do territorio de Galiza, é unha nación ben definida, que se diferencia claramente dos outros pobos que habitan España. A súa orixe, a súa historia, o seu idioma, e os seus costumes xustifican esta diferenza dunha maneira absoluta". Con esta declaración, presentada en galego e en inglés e aprobada polo IX Congreso de Nacionalidades Europeas que tivo lugar en Berna entre o 16 e o 18 de setembro de 1933, o noso país ingresaba neste organismo adxunto á Sociedade das Nacións (a ONU de entreguerras). Esta semana, xa que logo, cúmprense -exentos de celebración institucional ningunha- os 75 anos do recoñecemento internacional de Galiza como nación europea. No entanto, dende a Fundación Plácido Castro -intelectual e político galeguista que nos representou en Berna- pretenden contrarrestar o esquecemento oficial coa organización dunha mesa redonda para analizar este feito histórico. Será este venres ás 20.00 horas na Casa da Cultura de Vigo, e contará coa presenza dos deputados do BNG e do PSOE no parlamento español Olaia Fernández e Ceferino Díaz, respectivamente. A intención é que un membro do outro partido con representación no Hórreo tamén participe, mais "problemas de axenda" fano pouco probábel. Ningunha outra formación foi convidada. Moderará o encontro Xulio Ríos, director do Igadi -instituto que alberga á Fundación Plácido Castro- e un dos principais impulsores da recuperación e da divulgación daquel recoñecemento, de que, tal e como escribía o propio Castro días despois en El Pueblo Gallego, "por primeira vez na súa historia, Galiza concorreu con personalidade propia a un Congreso internacional". Ríos considera que serviría ademais para resolver un dos principais problemas que se presentaron o ano pasado durante o debate para a reforma estatutaria: "Fóra do fin político de cada un, xa sexa a autodeterminación, a independencia, o autonomismo, o rexionalismo, ... o sucedido en 1933 é un feito histórico". "É unha realidade da que hai un gran descoñecemento na sociedade e que os líderes políticos galegos non deberían obviar", engade. A Fundación tamén está a xestionar coa Concellaría de Cultura de Vigo a colocación dunha placa en memoria de Plácido Castro na rúa da Reconquista, lugar onde viviu o cambadés logo de que un tribunal militar da Coruña o condenase a vivir como mínimo a 100 quilómetros de Muxía pola súa actividade política durante a II República Española. Non sería a primeira vez. Hai cinco anos inaugurouse outra placa no mesmo lugar, mais poucas semanas despois apareceu esnaquizada.

quinta-feira, 18 de setembro de 2008

Cousas varias: cine, literatura e física...

Hola, a todos, todas, xa paso de poñer comentarios, e resumir todo nun post, hehe:

Dende logo Poldiño que vidorra te levas aló en Brasil, que envexa (sana). Estou un pouco con Gonzalo de que os teus post teñen unha narracion moi peculiar e enrevesada, será cousa da deformación profesional, hehe. Terei que botarlle un ollo a esa peli que contas, ten moi boa pinta, ten estetica tipo blade runner?

Falando de cine xa aproveito para informaros de que a peli aqui mencionada "Pradolongo" vai a recibir o cuarto premio "Ciudad de San sebastian film comission" en recoñecemento ao reflexo dos valores paisaxísticos, culturais e sociais da comarca de Valdeorras, onde foi rodada. Cada vez picame mais a curiosidade por vela, porque o trailer parecíame tan soso, inda que xa sei que un non se pode fiar dos trailers haha.

Outra cousa interesante e que Santiago de compostela acollerá no 2010 un dos congresos de literatura infantil máis importantes do mundo: o congreso internacional de IBBY (International Board on Books for Young People) onde se da o premio máis prestixioso de literatura infantil e xuvenil equivalente ao premio Nobel, o premio "Hans christian Andersen". Este premio concedese a un escritor e a un ilustrador polo conxunto da súa carreira. Como referencia, unha das primeiras escritoras en recibilo foi Astrid lindgren (pipi calzaslargas) ou Günter Grass(premio nobel de literatura) que sorprendentemente levou o premio andersen no 2005 como ilustrador! (Non entendo moi ben isto, porque inda que as ilustracions que fixo para un libro de andersen estan ben, este premio suponse que é para toda unha carreira, para unha contribucion duradeira á literatura infantil e xuvenil, e non para unha obra concreta... ???)

Premios aparte, o congreso tratará ese ano dun tema moi interesante "A forza das minorías" que se enfocara dende diferentes ángulos:a literatura infantil e xuvenil como unha minoría no conxunto da literatura;a situacion das LIX en linguas minoritarias e minorizadas e a súa contribución á normalización desas linguas ;os lectores con minusvalías e necesidades especiais; o acesso á literatura polos nenos sen infancia; a problemática do xénero na LIX e os valores de pluralidade e tolerancia na literatura. En fin que ao que lle interese xa sabe.

E cambiando de tema, atentos señores físicos!!! un señor famoso e importante no mundo científico como Stephen hawking vai a dar unha conferencia o venres 26 de setembro presentando o seu ultimo libro. Tamén recibirÁ I premio fonseca o sábado.Ainda que seguro que xa o sabiades, non se vos escapa unha! Cando lle comentei isto fai tempo a Diego, acordeime de que lle regalara varios libros de Stephen (para los amigos) e que podería ir alí e que lle botase uns bos autógrafos hahahaha! Decateime pronto que o pobre o único que lle podería botar son uns bos escupitajos, a non ser que na sua super silla computerizada teña unha máquina para estampar firmas. Preguntome como será unha conferencia dada por este home? Será lenta? alguen fala por el e o tipo está so de corpo presente? haberá preguntas finais que terán contestacions que se demorarán eternamente?


Bueno, pois iso e todo de novas por hoxe raparigos. Unha aperta.

PD: por moito que me concentre non consigo ver a bailarina danzando do revés, inda que se me poño cabeza abaixo...

quarta-feira, 17 de setembro de 2008

DÍAS ESTRANHOS, CORENTENA (ou o primeiro intento da Crónica Serodia do Porto de Galinhas)

Ehem, Ehem... gustaríame falar de distopías, de disnea, de rubéola.
Hai case cuarenta días que cheguei (que volvín chegar, quen o diría, ouh, ao Brasil).



Et voici que me presta comezar este estranho poust (En busca do tempo perdido, de Marcel Poust) tanto tempo retrasado cunha fermosa imaxe dun belo filme que ledamente me gustaría recomendarvos (e aí quedan eses adxectivos): Strange Days, de Katherine Bigelow.

Lembro velo na sala do terceiro do Fonseca (algúns coñecéstela, outros poderedes ver algún día un megaplástico documental que O’Sheeney pronto ha dar á luz), naqueles tempos bos en que había cable gratuíto e aínda non estabamos enganchados a internet.

Lenny Nero é un chanquiñas –así o traduzo. Lin na rede: un looser– que se ve inmerso nunha trama escura de traficantes de soños, viaxes mentais que permiten acceder a memorias alleas (aparece algo similar en Minority Report). Hai unha chica-ghuapa (Juliette Lewis, que a min sempre me ten algo de poestisa galegante) no camiño da perdición, perdidiña de todo; unha mullereza que apoia ao Lenny na súa busca, a nubia da foto, Angela-Basset-mi-má); o efecto 2000 (lembrades, anciáns?), paisaxes neo-punk: unha marabilla.
É sci-fi, noir e de acción, como lin agora aquí nuns foros, documentándome.

E fala da distopía (dis + topos), o lugar irreal; non utópico, baseado nalgunhas cidades coñecidas. Futurista: lémbrame a esta metrópole, que agora alumea a noite trala xanela do meu cuarto.

E o que agora é negro, malva, intermitentemente amarelo, de día é así:



E o sol parece xogar ao escondite tras os prédios.

De noite non, de loite a lúa goberna e as avenidas énchense dunha calma que parece augurar os engarrafamentos do día despois. Últimamente (aleluia!) comecei a coñecer algo a noite paulistana, tamén por causa do traballo, que nestes case corenta días desde a última vinda foron bastantes as correrías de ónibus e de metró, as visitas e as connaissances.

Tudo bem, mais ao final collín unha gripe que en tres días me tivo e me ten fungando, mal-respirando (disnea, disnea, Walt Disnea) e da que apenas vou saíndo grazas ao mel de Xirargha (co que sempre viaxo) e as atencións de meus parentes paulistanos (ah, la familia, dirés... e a propiedade privada e o amor!).

E que fixen en todo este tempo en que incluso o Master da Zonavelha me inxuriou alcumándome con extraños nomes (ese sufixo -ix, what does it mean, Shainix)?

Pois chegoulle: de entrada, participei si do macroevento. Impre e pre-sionante.
- E hoje tiveram muita gente? –pregunteille a unha das da taquilla.
- Bom, mais ou menos. Vinheram uns setezentos ónibus.

Un recinto enorme, o da Bienal, onde campaban macroeditoriais, especializadas moitas e delas en libros de auto-axuda, de fe, desas movidas. Como dicía o outro día un amigo, falando da enorme presenza da relixiosidade neste país (na foto de cima, o que se vé é certamente unha enorme igrexa batista)... no Brasil, as pessoas precisam.

Os editores galegos fixeron un primeiro desembarco, tratando de promocionar e vender, como explicarades aquí, ben os propios libros, ben os dereitos para traducir, ben o dereitos para imprimir eses libros. Nunha distopía tipo beau-rêve aquí o país convértese nun ótimo mercado para a nosa literatura e a nosa música. Doucement. Polo pronto, malia o descoñecemento que da cultura de Gz hai por estes lares, percibo un interese e unha falta de prexuízos (no medio universitario, mais, quand même) cara ao noso idioma e a nosa cultura que non sempre se atopa xa non digo cruzando o Miño ou indo para Castela, senón certamente dentro dos moitos muros internos de chez nous.

Entre os convidados ao evento polo Ministerio de Cultura de España, varios galegos: Rubén Ruibal (premio nacional –español– de literatura dramática coa súa obra Limpeza de Sangue, que vos recomendo, especialmente aos coruñitas), Marilar Aleixandre (que falou sobre literatura infanto-xuvenil) e Mercedes Peón. Acontece que o único espectáculo musical promovido polo Ministerio (España era, xunto con Turquía, país invitado) foi o seu. Será cousa de ser Monsieur le Ministre viciño curuñita?

O certo foi que concerto foi no abraiante Memorial de América Latina, e ao público gustoulle ben. Sihá é, ao meu ver, un paso máis ao lonxe no proceso de creación e de busca musical que MP emprendeu hai tempo. Confuso e estraño por momentos, lúcido entre as trebas tamén, ás veces. Como de carne viva. Non son os verdadeiros artistas os que propón e que desfán, e que non están atados a pareceres mediáticos? (Ata aquí a improvisada pseudo-crítica musical).
- Cada un que fale do que sabe!
- Tá bom, pois entón calarei un pouco. [Pinches censores do iso, ou era o super-eu?]

Os días seguintes a Bienal tamén foron corridos (visitas dalgún amigo lector de galego, dalgún poeta, conferencias)... mais vou esperar para contarvos máis. Mañá era para tomar vacina de rubéola, que aínda non a puxen –aquí están en campaña para erradicala, e o hipocondríaco que levo dentro está que rebenta- e próeme o antebrazo...
Ah, e tamén empezo un curseto.

Houbo máis cousas polo medio, xa vos irei falando algo, e sobre Porto de Galinhas.

A tout a l’heure, mes amis, gostei moito dos poustes máis vívidos (apendix-city, madrid at night, vigo’s fire)... Cúidense, mes chers et mes chéries.

segunda-feira, 15 de setembro de 2008

Gay-poeira


Ola a tod@s de novo! despois dunhas semaninhas de descanso post-apendiciteal, aquí vos deixo este pavero video.
Ah! Tamén quero agradecervos a tod@s polos ánimos dados fai unhas semanas...moitas gracias e apertas!!.

domingo, 14 de setembro de 2008

Polémica entre hemisférios

Para que lado gira a bailarina?




Seguro? Olhade outra vez....

quarta-feira, 10 de setembro de 2008

O MAIOR INCÊNDIO EM VIGO DESDE HAI 20 ANOS

Pois a ver que vos parecem estas fotos, tirou-no-las um fotógrafo professional hai uns dias num incêndio que tiverom em Vigo e ao que fumos botar umha mam. Menudo petate, nom vos imaginades como foi aquilo. Os bombeiros de Vigo levavam a trabalhar desde as tres da madrugada, logo chamarom por nós a isso das seis, estivemos trabalhando até as duas da tarde aproximadamente. O indêndio declarou-se no complexo industrial do Gorxal, pertinho do límite com Porrinho. Ardeu todo, almacêns de productos químicos, electrónica, colchóns, camións e um mui longo etc. O certo é que foi do mais gordo que tivemos até o de agora. Aquilo parecia umha batalha campal...nom estivo mal.






















terça-feira, 9 de setembro de 2008

O nosso Elucidário

Falando das fantásticas conexions que o nosso cerebro ás vezes fai, lembrei aquel livro de Gonzalo Navaza, O Elucidario co que botaramos tantas risas.

Lusifer: Demo portugués
Ozono: Az ganaz de durmir

Vou deixar um link permanente a este post, para ir engadindo co tempo e em forma de comentário as differentes elucidaçons das que nos lembremos, ou novas que se nos vaiam ocorrendo. Aos que nom conhezades o elucidário, enseguida lhe pilharedes o tranganilho... hehe...

Algumha máis, pois? So lembro estas duas...

domingo, 7 de setembro de 2008

Sonhos e Realidades

Iste Post é máis para un blog persoal que un compartido, pero contareino algo diluido.
A movida e que o pasado xoves, George, o meu compañeiro de piso convidoume a ir á súa festa de cumpreanos que ía facer o venres. Dixo que faría unha botellona nun parque perto da praza de touros das “Ventas”, cunha pandilla que ten de gamberretes. A min deume cousa … pero apunteime.
A noite do xoves soñei que estaba na festa rodeado de porreiros e rapazas “Chonis”.
Lémbrome que había unha meniña morena e delgadiña que miraba moito pra min.
Eu non lle din importancia, miraría por casualidade, non tiñamos nada que ver un có outro. Os “gamberretes” encargáronme ir buscar xelo ó bar máis perto. Ela apuntouse pra ir conmigo. Fumos camiñando a escuras polo parque e notei unha química moi forte no ambiente, unha atracción mutua e profunda. Nos sentamos nun banco e falamos de todo coma cando duas medias laranxas se coñecen… moi lindo... pero xusto ahí despertei, eso si, cun soriso de orella a orella pero… foi un sono.

Chegou o día da festa i eu desexaba que estivera a piva do sono alí… pero o chegar ó parque eran todo maromos. Non paraban de berrar e falar sobre o Atletic, uns fumaban porro tras porro e outros chupaban o dedo con MDMA.
Ó final da noite collimos uns taxis e fumos ó centro a buscar uns After-Hours.
Entramos no “13” (zona Opera) After singular pois non hai música, dante uns cascos na entrada e todos escoitan o mesmo. E gracioso sacalos e observar á xente bailando no silencio. Escoitábamos música house a todo volumen. Na parte de atrás había un piano medio roto. Como estaba escarallado souben que non pasaba nada por fozar nel, así que senteime, saquei o casco da orella dereita para escoitalo e comencei a tocar de xeito endemoniado a melodía House que estaba a escoitar todo o mundo.
De súpeto alguén sentouse a miña esquerda i… era ela!! A do sono!! Tiña os ollos máis grandes. Eu non daba crédito. Os dou sorrimos coma se nos recoñecéramos. Comenzou a falarme e a preguntarme sobre o piano e como é posible que pudiera tocar a melodía dos cascos, falamos e falamos, tiña unha amiga lesbiana por alí, a tipa era gorda có pelo curto e cara de mala hostia, levaba unha camiseta que poñía “Aquí mando yo!” que medo!... eu tratei de evitala.
Bueno e falamos e falamos e collimos o metro e parecíamos tontos, non podíamos deixar de mirar o un para o outro. Fun a súa casa, ensinoume a súa colección de CD’s e bailamos mambo coma nutrias marinas toda a noite. Sempre escoitei que é mellor facelo en casa delas por que teñen a neveira chea, é certo pois á mañanciña, despedinme i ela deume un queixo e unhas morcillas XD .
E bueno, eiquí remata a historia, que cousas, a partir de hoxe estarei máis atento, e a ver se sono que me toca a lotería!! :)

Boda rusa. Assi e como se divirtem logo dumha boa misa ortodoxa.

E insisto que nom estou a favor da violência gratuita, pero isto nom tem desperdício.

sábado, 6 de setembro de 2008

A ideologia dos guerreiros





Fai dous dias foi a conveçom republicana. Impresionante. Foi como um filme épico. Os discursos forom grandilocuentes, sobre a história e o destino de América. Sobre cómo se fixo o pais máis poderoso, e sobre como deve actuar para segui-lo sendo.
A melhor forma de defender-se dos inimigos, é atacando, golpeando. O ejército guarda as eséncias, é o centro da pátria. Tamem falarom do petróleo, da energía que o move todo, e de como fazer valer os seus intereses onde estiverem, recurrindo á força se fór necesário.

Tenhem a um candidato herói. Fora capturado polo vietnamitas, fora torturado e resistira mentres na casa lhes berravam aos soldados que voltavam. Fala de integridade e de grandeza. Fala de Deus, da família, e da Pátria.
Defenderá aos seus aliados até o final. Nom se vai amedrentar ante ninguem, já seja Rússia ou Al-Qaeda.

Country, first!!
God bless América!!

Aplausos ensurdecedores, homens chorando nas gradas, mulheres, nenos, veteranos de guerra, todos em éxtase colectivo.

Que Deus nos colha confesados.
Amem.

sexta-feira, 5 de setembro de 2008

Rosa Díez: "Non nos interesa a identidade dos galegos"

Si, si ,si....umha identidade imposta polos fanáticos integristas....

A última vez que estivem em Galiza, todo o mundo levava burkas, mandava aos seus filhos a estudar esa nova clase de madrasas chamadas galescoas (ganháns, caralho!), todos os rótulos estavam em galego, TV só em galego, nem um jornal em espanhol, se che oiam umha palavra em castelhano um pailano-talibam che cortava as mans. Nim falar tenho dos avogados, juices etc, todo em galego. Que morrinha me dá o idioma de Cervantes, em LaCurunha, El Firrol, El Vigo, La Compuestela y en el PuenteVedra já apenas se escoita. Dior mior, que horror, que desfeita fixo o BNG em só dous anos. Hai um ambiente irrespiravel. Todo o mundo sabe que o galego é umha merda pinchada num pau inventada por uns indivious com palestinas e pelo ghichoso, que inventam palavros para comfundir ao pueblo gallego. O castellano está a punto de DESAPARECER el LA GALICIA!!! Sancho Panza! Acercadme la lanza, que alla voy!!!!!!!

Gracias a Deus que venhem os cidadáns democráticos, nada fascistas, e super-chachi-culturalistas a nos liberar de tanta opressom integrista. HAGASE LA LUZ e mala chispa confunda aos identitários (galegos, claro, nom aos espanhois, isso nom é nacionalismo, isso é ser normal, é ser tolerante)

http://www.vieiros.com/nova/68824/rosa-diez-non-nos-interesa-a-identidade-dos-galegos
-------------------------


Rosa Díez: "Non nos interesa a identidade dos galegos"

A presidenta de Unión, Progreso y Democracia asegura que o seu partido impedirá que o BNG acabe gobernando en Galiza.

O obxectivo que se marca UPyD para os vindeiros comicios electorais é impedir que o BNG sexa determinante no goberno. Rosa Díez fixo estas declaracións en Santiago de Compostela, onde confirmou a intención da súa formación de presentarse ás eleccións parlamentarias.

"Non nos interesa a identidade dos galegos, como tampouco aos galegos lles importa esa identidade", dixo a presidenta de UPyD, quen se amosou preocupada pola situación que se vive en Galiza. Na súa opinión actualmente estamos nunha situación de "regresión" porque o goberno está máis preocupado pola identidade que polo progreso. En concreto tivo palabras para o nacionalismo galego, fronte ao que contrapuxo a súa formación que "defende o Estado", e tamén para os demais partidos galegos, "influídos por ese galeguismo que non interesa a ninguén".

Entre os problemas de Galiza aos que é necesario atopar solución citou o fracaso escolar de un de cada tres estudantes, as dificultades para estudar en castelán ou as fronteiras que se levantan pola cuestión lingüística. Díez defendeu, así, a necesidade de garantir que os pais escollan a lingua para educar os seus fillos e acusou as políticas de normalización lingüística de pretender excluír o castelán do espazo público.

O Venres 12 Concerto Presentación do EP de TRISTE LUNES

Pois iso, tocaremos en "La Boca del Lobo" unha sala mítica de Madrid.
O garito he pequeno pero acolledor e soa moi ben.
Se alguén graba algún video xa o colgarei.
Saude!!

quinta-feira, 4 de setembro de 2008

De tudo um pouco

Boas,
Hai já que descubrira um blog curioso, de um brasileiro, Luiz Leitão. A temática é variada e moi visual. Engadim um link á dereita, e tamem umha lista das postagens máis recentes. Espero que gostedes del, para dar-lhe mais corido ao nosso blog. Seguramente já o vistes, pero esquecím comentá-lo. Tamem se podem deixar comentários anónimos e asinados aos seus posts no seu próprio blog.

Ai vo-lo deixo entom:
detudoblogue.blogspot.com/


Ala, a rasca-la, peeeero com sentidinho.

quarta-feira, 3 de setembro de 2008

"Ijam", a nova tecnoloxía revolucionaria!

Hahaha, isto non ten desperdicio. Hoxe no cursiño de deseño gráfico descubrin esta xoia e botamos unhas boas risas.

Shackleton group, unha especie de axencia de publicidade, creou un anuncio dun novo producto moi parecido ao Ipod. O diseño está tan currado que simula ser un producto máis da empresa Apple: o Ijam. Incluso fixeron unha páxina web.

Vaiamos por orde, vexamos primeiro o anuncio: (tarda un chisquiño en cargar, pero carga, tamén está na súa paxina web abaixo indicada)



E agora vexamos como uns individuos pretenden cambiar o seu Ijam defectuoso nunha tenda Apple de verdade (supoño que en EEUU):





Non deixedes de visitar á páxina está moi currada e coñera!: www.ijam.es

PLANO PARA SALVAR PORTUGAL DA CRISE

Cousas que circulam pola rede do país irmám. HEHE!!!
Passo 1:Trocamos a Madeira e os Açores pela Galiza, mas os espanhóis têm quelevar o Sócrates.
Passo 2:Os galegos são boa onda, não dão chatices e ainda ficamos com odinheiro gerado pela Zara (é só a 3ª maior empresa de vestuário) e a “El Secreto del Mar” (4ª>).A indústria têxtil portuguesa é revitalizada. A Espanha ficaencurralada entre os Bascos e o Sócrates.
Passo 3:Desesperados, os espanhois tentam devolver o Sócrates. A malta não aceita.
Passo 4:Oferecem também o Pais Basco. A malta mantem-se firme e não aceita.
Passo 5:A Catalunha aproveita a confusão para pedir a independência.Cada vez mais desesperados, os espanhois devolvem-nos a Madeirae os Açores e dão-nos ainda o Pais Basco e a Catalunha.A contrapartida é termos que ficar com o Sócrates.A malta arma-se em difícil mas aceita.
Passo 6:Damos a independência ao País Basco.A contrapartida é eles ficarem com o Sócrates.A malta da Eta pensa que pode bem com ele e aceita sem hesitar.Sem o Sócrates Portugal torna-se um paraíso e a Catalunha não causa problemas.
Passo 7:Afinal a Eta não aguenta o Sócrates, e o País Basco pede para setornar território português. A malta faz-se difícil mas aceita (apesarde estar lá o Sócrates).
Passo 8:Fazemos um acordo com o Brasil. Eles enviam-nos o lixo e nósmandamos-lhes o Sócrates.
Passo 9:O Brasil pede para voltar a ser colónia portuguesa. A malta aceita emanda o Sócrates para os Farilhões das Berlengas apesar das gaivotasperderem as penas e as andorinhas do mar deixarem de por ovos.
Passo 10:Com os jogadores brasileiros mais os portugueses Portugal torna-secampeão do mundo de futebol!
Passo 11:Os espanhóis ficam tão desmoralizados, que nem oferecem resistênciaquando os mandamos para Marrocos.
Passo 12:Unificamos finalmente a Península Ibérica sob a bandeira portuguesa.
Passo 13:A dimensão extraordinária adquirida que une a Península e o Brasil,torna-nos verdadeiros senhores do Atlântico. Colocamos portagens nomar, principalmente para os barcos americanos, que são sujeitos a umasobretaxa tão elevada que nem o preço do petróleo os salva.
Passo 14:Economicamente asfixiados eles tentam aterrorizar-nos com o Bin Laden,mas a malta ameaça enviar-lhes o Sócrates e eles rendem-seincondicionalmente. Está ultrapassada a crise!
Facilíssimo, hein ???

Apéndice

Boas rapazes,

Pois este fim de semana foi movidinho para nós, bom, para Maria. A sexta-feira (venres) tinha dores abdominais que iam ganhando em intensidade. Pola noite quase nom puido durmir. Á manhã comprobei quais eram os síntomas da apenditice e eram clavados assi que já fomos por urgencias ao hospital. (Advocate Illinois Masonic Medical Center, horl!). Apos os chequeos standard a diagnose foi clara: apendicite. Digo chequeos standard em teoría, claro, incluindo um TAC. Este dias vimos e ouvimos certas histórias para nom durmir em Galiza nos periodicos e de amigos que foram mandados de volta para casa com o diagnóstico de "eso solo son gases", logo á semana, peritonite, umha infecçom brutal e fodidissima.... para flipar)

Bom, o caso é que a operarom o sábado pola noitinha. Tres pequenos cortes para o instrumental e as microcámaras. Todo saiu bem, o posoperatório bem, já está na casa. Algumha dor de vez em quando pero dentro do normal. Aparte disto, está bastante desanimada porque nom vai poder ir a Nova York este domingo a fazer os segundos parciais, e pode perder todo o que estudou, um ano em branco, voltar a começar... A ver se contactamos os profesores e guardam os primeiros resultados... a ver...

Mais o importante é o realmente importante. Anos atrás umha cousinha assi era algo moi moi sério. Hoje, tratándo-o a tempo, nom deveria haver problema. Os masóns estes (tem conha, tenho que investigar algo sobre este hospital) tratáro-na moi bem, atençom excelente, excelentissima. Sem saltar-se um ápice os protocolos médicos e sem fechar nengumha outra posibilidade por se acaso, até fazer TODAS as probas pertinentes. Pena que os USA tenham esa mania dos seguros privados e nom seguridade social universal, (gora Obama!!!).

Bom, rapazes, menudo estirom deu o blog para 2 dias que nom o miro!!!
Ala, já lhe vou respostar por ai aos outros posts, beijos a tod@s.

terça-feira, 2 de setembro de 2008

Cousa mais aditiva de jogo!

A ver quem acada o nivel mais alto, eu cheguei ao 11. Nom está mal!! hehehe!!!

www.necesitounasvacaciones.com/index.html#juego

A fin do mundo por culpa das partícolas dos científicolos!!!

Que medo dan as partícolas e os partícolos! Pero a culpa non é delas, que fan o que lles mandan, as pobriñas!

Seguro que os científicos tolos e endiañados (en diante "os científicolos"), como anceian dominar o mundo mundial, logo de premer o botón de acender amezaran ao Pentágono con que se non lles dan o que desexan non premerán o botón de parar, pero claro, a Casa Branca non negocia con terroristas, así que para salvar a humanidade e aos que viven fóra dos EEUU, enviarán ao Comando G, John Wayne, Van Damme, Steven Seagal, Rambo, aos cazapantasmas e a Gloria Stefan. Xa temos festa con foghetes!

E digo eu, non sería máis doado cortarlles a luz e a auga a eses científicolos?