DÍAS ESTRANHOS, CORENTENA (ou o primeiro intento da Crónica Serodia do Porto de Galinhas)

Ehem, Ehem... gustaríame falar de distopías, de disnea, de rubéola.
Hai case cuarenta días que cheguei (que volvín chegar, quen o diría, ouh, ao Brasil).



Et voici que me presta comezar este estranho poust (En busca do tempo perdido, de Marcel Poust) tanto tempo retrasado cunha fermosa imaxe dun belo filme que ledamente me gustaría recomendarvos (e aí quedan eses adxectivos): Strange Days, de Katherine Bigelow.

Lembro velo na sala do terceiro do Fonseca (algúns coñecéstela, outros poderedes ver algún día un megaplástico documental que O’Sheeney pronto ha dar á luz), naqueles tempos bos en que había cable gratuíto e aínda non estabamos enganchados a internet.

Lenny Nero é un chanquiñas –así o traduzo. Lin na rede: un looser– que se ve inmerso nunha trama escura de traficantes de soños, viaxes mentais que permiten acceder a memorias alleas (aparece algo similar en Minority Report). Hai unha chica-ghuapa (Juliette Lewis, que a min sempre me ten algo de poestisa galegante) no camiño da perdición, perdidiña de todo; unha mullereza que apoia ao Lenny na súa busca, a nubia da foto, Angela-Basset-mi-má); o efecto 2000 (lembrades, anciáns?), paisaxes neo-punk: unha marabilla.
É sci-fi, noir e de acción, como lin agora aquí nuns foros, documentándome.

E fala da distopía (dis + topos), o lugar irreal; non utópico, baseado nalgunhas cidades coñecidas. Futurista: lémbrame a esta metrópole, que agora alumea a noite trala xanela do meu cuarto.

E o que agora é negro, malva, intermitentemente amarelo, de día é así:



E o sol parece xogar ao escondite tras os prédios.

De noite non, de loite a lúa goberna e as avenidas énchense dunha calma que parece augurar os engarrafamentos do día despois. Últimamente (aleluia!) comecei a coñecer algo a noite paulistana, tamén por causa do traballo, que nestes case corenta días desde a última vinda foron bastantes as correrías de ónibus e de metró, as visitas e as connaissances.

Tudo bem, mais ao final collín unha gripe que en tres días me tivo e me ten fungando, mal-respirando (disnea, disnea, Walt Disnea) e da que apenas vou saíndo grazas ao mel de Xirargha (co que sempre viaxo) e as atencións de meus parentes paulistanos (ah, la familia, dirés... e a propiedade privada e o amor!).

E que fixen en todo este tempo en que incluso o Master da Zonavelha me inxuriou alcumándome con extraños nomes (ese sufixo -ix, what does it mean, Shainix)?

Pois chegoulle: de entrada, participei si do macroevento. Impre e pre-sionante.
- E hoje tiveram muita gente? –pregunteille a unha das da taquilla.
- Bom, mais ou menos. Vinheram uns setezentos ónibus.

Un recinto enorme, o da Bienal, onde campaban macroeditoriais, especializadas moitas e delas en libros de auto-axuda, de fe, desas movidas. Como dicía o outro día un amigo, falando da enorme presenza da relixiosidade neste país (na foto de cima, o que se vé é certamente unha enorme igrexa batista)... no Brasil, as pessoas precisam.

Os editores galegos fixeron un primeiro desembarco, tratando de promocionar e vender, como explicarades aquí, ben os propios libros, ben os dereitos para traducir, ben o dereitos para imprimir eses libros. Nunha distopía tipo beau-rêve aquí o país convértese nun ótimo mercado para a nosa literatura e a nosa música. Doucement. Polo pronto, malia o descoñecemento que da cultura de Gz hai por estes lares, percibo un interese e unha falta de prexuízos (no medio universitario, mais, quand même) cara ao noso idioma e a nosa cultura que non sempre se atopa xa non digo cruzando o Miño ou indo para Castela, senón certamente dentro dos moitos muros internos de chez nous.

Entre os convidados ao evento polo Ministerio de Cultura de España, varios galegos: Rubén Ruibal (premio nacional –español– de literatura dramática coa súa obra Limpeza de Sangue, que vos recomendo, especialmente aos coruñitas), Marilar Aleixandre (que falou sobre literatura infanto-xuvenil) e Mercedes Peón. Acontece que o único espectáculo musical promovido polo Ministerio (España era, xunto con Turquía, país invitado) foi o seu. Será cousa de ser Monsieur le Ministre viciño curuñita?

O certo foi que concerto foi no abraiante Memorial de América Latina, e ao público gustoulle ben. Sihá é, ao meu ver, un paso máis ao lonxe no proceso de creación e de busca musical que MP emprendeu hai tempo. Confuso e estraño por momentos, lúcido entre as trebas tamén, ás veces. Como de carne viva. Non son os verdadeiros artistas os que propón e que desfán, e que non están atados a pareceres mediáticos? (Ata aquí a improvisada pseudo-crítica musical).
- Cada un que fale do que sabe!
- Tá bom, pois entón calarei un pouco. [Pinches censores do iso, ou era o super-eu?]

Os días seguintes a Bienal tamén foron corridos (visitas dalgún amigo lector de galego, dalgún poeta, conferencias)... mais vou esperar para contarvos máis. Mañá era para tomar vacina de rubéola, que aínda non a puxen –aquí están en campaña para erradicala, e o hipocondríaco que levo dentro está que rebenta- e próeme o antebrazo...
Ah, e tamén empezo un curseto.

Houbo máis cousas polo medio, xa vos irei falando algo, e sobre Porto de Galinhas.

A tout a l’heure, mes amis, gostei moito dos poustes máis vívidos (apendix-city, madrid at night, vigo’s fire)... Cúidense, mes chers et mes chéries.