Idiomas peninsulares

Cando menos, interesante a reflexión de Miguel Anxo Fernán Vello neste artigo publicado recentemente no xornal Galicia Hoxe:

Unha e outra vez, por mor da actualidade, claro é, presentadores de TV e locutores de radio de media España, todos eles xornalistas profesionais, teiman en pronunciar Artur -evidentemente, para se referir ao novo presidente da Generalitat- cargando o acento na primeira sílaba do nome, e resultando así que o que soa é Arthur ou Ártur, pronunciado á inglesa. E o mesmo acontecía co lembrado Ernest Lluch, cuxo nome propio en boca da maioría dos profesionais españois da comunicación pasaba a ser Érnest. Os xornalistas de TV son capaces de pronunciar correctamente os nomes de George Clooney ou Arnold Schwarzenegger, mais amósanse impedidos de lle conceder ao nome catalán do Molt Honorable a súa verdadeira e correcta pronuncia sendo como é palabra aguda. Ao escritor portugués José Saramago practicamente nunca lle pronunciaron en España o seu J portugués de nacemento e procedencia e a Paulo Coelho señoritas e señoritos parlantes nas canles televisivas españolas adoitan convertelo case sempre en Coelo. ¿Tan difícil resulta, e máis para xornalistas que chegan coa súa voz a millóns de persoas, pronunciar os nomes cataláns ou portugueses de xeito correcto? O certo é que diante tanta teima recorrente en pronunciar mal os nomes e apelidos (vexan tamén aí Cárod por Carod) de cataláns, portugueses e galegos (Tokso ou Tosio por Toxo), un chega a pensar que os xornalistas españois, con moi poucas excepcións, ou son irrespectuosos con certos nomes que consideran alleos ou practican unha sorte de ignorancia que manda chover na Habana. ¿Por que son capaces de pronunciar a palabra show ou Wa-shington e se revelan incompetentes para proferir correctamente Xunta, que pasa a ser na maioría dos casos Ksunta? As Academias da Lingua desta vella Iberia (cinco, contando coa portuguesa) ben poderían dicir atinado algo ao respecto. Porque falar mal, tan mal como se fala, non é só un exercicio de ignorancia e de incompetencia, é tamén un grave desprezo ás nosas culturas e aos nosos idiomas.

Brutal actuaçom da Polícia em Rússia

Pois isso, umha detençom brutal, brutal... téde-lo que ver.
Parece que estam todos borrachos. Que barbaridade, que pasada....

Evoluçom coas mãos

El CSIC patrocinó trabajos racistas para reafirmar la inferioridad de los negros

Los estudios marcaron el discurso oficial franquista y determinaron la actuación colonial de España en África en los años cuarenta y posteriores

"La materia prima que más interesa en nuestros territorios es el hombre. ¿Qué es capaz de hacer este hombre negro, de ojos más negros que su piel, grandes pero inexpresivos; de nariz corta y ancha, de boca amplia? ¿Qué capacidad somática y psíquica alcanza a desarrollar? (...) ¿Qué trabajo es capaz de desarrollar? La solución a todos estos problemas la consideramos absolutamente necesaria, si queremos colonizar racionalmente nuestros territorios. De otra parte cabe preguntar: ¿es posible en África una colonización espiritual o solamente hay posibilidad real de una colonización material?". Así comenzaba el libro Capacidad mental del negro, escrito en Guinea Ecuatorial por los doctores Vicente Beato y Ramón Villarino, publicado por la Dirección General de Marruecos y Colonias, en el año 1944 y reeditado por el Consejo Superior de Investigaciones Científicas (CSIC) una década después.

Segue aqui

A justiça dum lonjano pais nom tem a documentaçom no seu próprio idioma

Ciencia ficçom? Nom. Lamentávelmente, realidade.
Lamentavelmente esse pais é Galiza.

E para mais inri, o que se julga é de julgado....

O xulgado no que foi citado Callón, sen documentación en galego

O presidente d'A Mesa emprega o seu dereito a "non declarar" tras non serlle facilitados en galego os documentos da denuncia que interpuxo contra el o xuíz decano da Coruña.

O presidente d’A Mesa pola Normalización Lingüística, Carlos Callón, aferrouse ao seu dereito "de non declarar" tras ser denunciado polo xuíz decano da Coruña, Fraga Mandián, por "afear" o seu defensa do topónimo 'La Coruña'. En concreto, Callón solicitara a documentación "en galego" e que aínda non lla facilitou.
En concreto, o presidente d’A Mesa rexeitara publicamente as declaracións do maxistrado durante un xuízo contra un veciño coruñés nas que supostamente aseguraba non ter "ningún rubor en usar a ilegalidade do topónimo La Coruña". Así, a asociación pronunciouse para lembrar "obrígaa dos servizos públicos de cumprir a lei por encima das súas opinións particulares", neste caso a Lei de Normalización Lingüística.

Ler a noticia completa.

O militar que apostou polo galego na escola en 1906.

Em A Nosa Terra por X. Enrique Acuña

Fixo fortuna militar en Cuba e o seu escalafón colonial e caribeño deulle para chegar a coronel. En La Habana de finais do século XIX Luís Otero y Pimentel escribía libros de literatura castrense que lle garantían ascensos e medallas pensionadas e á vez coñecía a vida e obra de tantos galegos e galegas que moraban na grande illa do Caribe.

Luís Otero Pimentel aos 40 anos. Arquivo A Nosa Terra

Oficial de Estado Maior emparentado cun antigo vicerrei das Indias con solar nas terras lalinenses de Outeiro en Duxame, no ano 1914 esgotaba o seu retiro de militar español na derradeira praza na que obtivera destino. Como tratando de non esquecer de todo as rúas habaneiras o seu final traslado a Cádiz deulle ao escritor Luís Otero y Pimentel a tranquilidade precisa para non ter xa que teorizar en temas propios da milicia ou escribir as súas particulares Nuevas aventuras de D. Quijote de la Manchadesde as que sermoneaba o maremagnum político administrativo que daquela era a colonia cubana, para afondar, agora xa como emigrante, na lembranza sempre acesa e reivindicativa do idioma que mamara e aprendera no país natal.

Antes xa ensaiara a novela cando a biblioteca do semanario Follas Novas lle editara a súa histórica e fantástica prosa de A Campaña de Capreórneca (1898). Cando se restaura e recupera esta obra en 1994, con edición de Modesto Hermida, tamén se repara noutras entregas do militar elaboradas co uso literario dun español compartido, en maior ou menor medida, co seu galego entre culto, particular e popular.

Otero y Pimentel publicou poemas co título Mirando o Ceo en La Habana de 1898, pezas teatrais como Camiño de Santiago (1904) e Madre ejemplar. Comedia en cuatro actos sobre costumbres gallegas en prosa y versos gallegos y castellanos (1914), ambas as dúas publicadas en imprentas gaditanas.

A pesar da milicia como oficio que exercía Otero y Pimentel, un máis que humilde folleto, tamén editado en Cádiz en 1906 no obradoiro da Revista Médica, dá conta do singular perfil deste coronel do exército español. Trátase dun opúsculo de 16 páxinas que el mesmo sufragou do seu bolso co ánimo de facer chagar como agasallo ás súas amizades en Galiza co obxecto de facer “un obsequio a los alumnos de las escuelas de mi país”.

Titulou a súa obriña As campanas de Duxame acreditando na súa cuberta a autoría “por el coronel D. Luis Otero y Pimentel”. Para os textos protocolarios e introductorios escolleu un español que lle serviu para aclarar o destino dun proxecto que el entendía como didáctico e pedagóxico. Mesmo recomendaba aos destinatarios do seu galano editorial que “se serviran destinar los restantes[exemplares] a los alumnos y alumnas de las escuelas” das comarcas onde vivían.

O valor real da obra, fóra dos 29 versos de catro estrofas escritas na súa totalidade en galego, malia o que lle daba cabo ao poema, vén dado polo chamamento escrito como carta “a las alumnas de los colegios y escuelas de Galicia” a fin de que utilicen un libro, recordemos, escrito e publicado e patrocinado por un coronel do tan rancio exército do Reino de España.

A poética d'As campanas de Duxame reflecte unha clara postura reinvidicativa do que Otero Pimentel denomina “limpia fidalguía”. Unha historia que agacha, desde claves biográficas dun estrañado da terra como el, as baronías da súa familia asentada en Lalín e un relato que nace na Casa Grande de San Miguel de Duxame e no morgadío do seu antepasado Andrés de Otero. Mais as campás que protagonizan e lle dan título á súa obriña en verso son as da mesmísima igrexa de Duxame que outro antepasado de Otero, esta vez Domingo Antonio de Otero, edificara cal obra pía e nas que nos seus bronces gravara os apelidos que glorificara como vicerrei das Filipinas.

Na epístola que lle escribe ás súas destinatarias “amiguitas” Otero Pimentel pregúntase: “¿quién será este señor que, sin conocernos, nos envia un obsequio de ínfimo valor material, pero de gran valor moral, puesto que encierra mucho interés para nuestro porvenir?”. E faino, el que xa tiña por costume enviar libros de forma non venal ás escolas de Galiza, coa conciencia de que lles estaba a repartir un libro de lectura en galego para que “iluminen la nueva senda que debe trazarse el país”.

As campanas de Duxame, e o seu breve poema protagonizado por un neno que sente a saudade das badaladas parroquiais na emigración [¡Campanas escrarecidas / que lonxe de vos me tedes / con ansias encarecidas / pido que sempre cantedes] é un esquecido chanzo fundacional e un sinalado pre-texto desa historia da literatura escolar en galego que retorna en tempos de dificultades certas. Daquela era todo un coronel quen apostaba, en 1906 e do seu peto, por uso do galego na escola.

Santiago Niño Becerra: "En 2010 empezará la crisis de verdad y será brutal, terrible"

El catedrático de Estructura Económica de la Ramon Llull augura que la recesión durará diez años

Santiago Niño Becerra, nacido en Barcelona hace 57 años, es un hombre que habla claro. Catedrático de Estructura Económica, es profesor en la Facultad de Economía IQS de la Universitat Ramon Llull. Considera que la situación económica mundial va a ir "tendencialmente a peor" en los próximos tres años y que todas las medidas que se están aplicando no van a servir porque responden a un viejo manual que ha quedado obsoleto.

-¿Estamos ya en crisis?
-No, que va. Yo diría que estamos en "precrisis". La crisis empezará a mediados de 2010. Pero es que, además, lo que viene ahora y lo que vendrá no se parece en nada a lo que vivimos en 1993 o en el 2000. Esto es otra película, es una crisis sistémica. De parecerse a alguna cosa, se parecería al "crack del 29".

-¿Por qué es una crisis sistémica?
-Porque la manera como está funcionando el sistema se tiene que cambiar. En 1993 hubo un problema, se inyectó dinero en forma de crédito y se acabó. En 2000, lo mismo. Ahora no. Aplicamos un manual viejo que ya no funciona. Se han agotado las herramientas que se pusieron en marcha como el hiperconsumismo, el hipercrédito o la hiperdeuda y pasamos a otra película…

-¿Cuándo empezó esta "precrisis"?
-En septiembre de 2007 cuando se manifestó el problema de las subprime.

-¿Y hasta cuándo durará?
-Se alargará hasta junio o julio del año 2010. La tendencia dentro de este periodo será a peor. Esto no significa que un día la bolsa suba o que otro baje. En 2010 empezará la crisis económica de verdad. Caída "a plomo" hasta mediados de 2012. Habrá un hundimiento a nivel económico, y será a nivel mundial.

-¿Qué pasará a partir de 2010?
-Durante el periodo 2010-2012 el nivel de la caída será brutal, terrible. Habrá economías que sufrirán muchísimo, por ejemplo la española, la alemana, la estadounidense o la china. Habrá un periodo de estancamiento hasta 2015 y, a partir de ahí, comenzará un periodo de recuperación muy lento hasta 2018-2020. Estamos hablando de una duración de 10 años, similar a la "Gran Depresión" norteamericana de la década de 1930.

-¿El capitalismo ha llegado a su fin?
-El colapso del sistema capitalista aún no se ha producido. Los sistemas tienen una vida de 250 años. El capitalismo empezó entre 1815 y 1820 y terminará más o menos en 2070. Lo que ahora vivimos es una crisis de ajuste, como ocurrió en 1929. Las características del capitalismo no cambiarán pero el ajuste que se hará será muy importante.

-¿Cuáles son las posibilidades que tenemos para capear el temporal?
-Nada. Esto ha de pasar. Es inevitable.

-¿Pero los ciudadanos no tienen ninguna opción para intentar salir menos afectados?
-Yo siempre recomiendo que si alguien tiene deudas, que no se endeude más. Quien no tenga, que no se endeude y si una persona tiene deudas y dinero ahorrado, que lo dedique a reducir deuda. Otra cosa es que, antes de comprar nada, la gente se pregunte si realmente lo necesita. Que calculen muy bien cuales son las expectativas de sus ingresos y adapten el gasto. Lo que no sea necesario, no es importante.

-¿Habrá muchas empresas que puedan aguantar esta situación?
-No, habrá cierres en cascada. La evolución será cada vez a peor y, a partir de 2010, se acelerará.

-¿La culpa es de los bancos y las inmobiliarias?
-La culpa no es de una persona o de un grupo de personas. Las medidas que se han tomado han llevado al desastre. Pero si estas medidas no se hubieran tomado, no se hubiera crecido como se ha crecido. Y todos hemos estado muy contentos de crecer así.

-¿Habrá bancos que quebrarán?
-Sí, pero aunque un banco haga fallida no pasa nada. El problema es que, dentro de un escenario como el actual, que un banco caiga supone un torpedo a la confianza. El sistema que hemos montado no está atado con cables de titanio, está unido con algo tan intangible como es la confianza que, cuando se rompe, ya no se puede reparar.

-¿Es una buena decisión que los Gobiernos usen dinero público para salvar a las empresas?
-No servirá de nada. Se tiene que hacer porque el modelo dice que es lo que debe hacerse. Esto sirve para tapar un agujero, pero se abrirá otro. Estamos hablando de cifras tan brutales que es imposible tener dinero suficiente para tapar todos los agujeros.

-¿Cómo sabremos que estamos saliendo de la crisis?
-La recuperación se percibirá en el ambiente. El primer síntoma de la recuperación vendrá hacia 2012 porque no iremos a peor. El segundo signo será que algunas personas empezarán a hacer cosas.

-¿El resultado de esta crisis será la aparición de una nueva potencia económica?
-Yo opino que la figura del Estado irá a menos y que las grandes corporaciones tendrán más fuerza. Creo que General Electric es la primera corporación del futuro, es un caso a estudiar. En el futuro habrá más eficiencia, orden, aprovechamiento,…

-¿Grandes corporaciones como las de la película "Rollerball", que planteaba un futuro en el que las multinacionales controlaban el mundo?
-Sí, eso mismo.

Coco e trufa

Lady Gaga en Lisboa

Este venres fomos ó concerto de Lady Gaga no Pavilhão Atântico. Foi impresionante.
Habia unhas camisetas ben simpáticas á venta que dician: "I don´t have money to pay my rent, but I can come to Gaga´s concert". Eche ben verdade....jejeje...

Aqui vos deixo un video dos teloneiros, "Semi Precious Weapons" e unhas vistas do panorama:



E aqui um cachinho de Alejandro . O son non é moi bo. Cambiaronos de sitio por un erro nas entradas :(capullos! Dende o outro sitio viase todo mellor!!! (Ahhh....os dous videos foron gravados por nós)

O PP de Brion denuncia um conflicto lingüistico no concelho

Parece que em Brion tamem hai "imposicion del gallego". Menos mal que está ai o PP velando pola "libertad".

Isto dá-me tanto nojo que nom vou fazer mais que colar o link.... Pais em estado putrefacçom. Todos complices, por acçom ou omissom.

Em Xornal: O PP de Brión recorre a un suposto conflito lingüístico para atacar ao alcalde socialista

Aconteceu num centro comercial calquera....

Saudos desde Trento, no Tirol italiano!!!

A viagem em comboio desde Verona a Trento é impresionante. Os Alpes som mesmo impresionantes. Rodeiam a cidade como gigantes. Umha sensaçom única. Os primeiros dias nom tirei fotos (venho a trabalhar, mecaghonacona), e quando tivem tempo, havia umha névoa que tapava as montanhas....assi que deixo esta foto da web. A única diferencia é que agora hai mais neve.

Saude!

Autobombo II

Última hora: As eleccións en Cataluña

1 CIU Gana as eleccións sen conseguir a maioría . 59 escanos frente a 48 do ano 2006¿Con quen pactará?.

2 O PSOE baixa de 37 a 31 escanos.(Efecto ZP)

3 O PP pasa a ser a terceira forza política en Cataluña ,de 14 a 19 escaños (con unha candidata xenófoba, en tempos de crise estes discursos calan moi ben na xente e o PP e experto en aproveitar a conxuntura).

4 Batacazo de ERC ( de 21 a 9 escaños).Determinadas políticas ainda que sexan boas non resultan eficaces se que nas leva a cabo e unha persoaxe esperpéntica(Carod).

5 Os partidos minoritarios máis ou menos seguen a mesma linea que en 2006.

Conclusión:Os cataláns en tempos de crise torcen para dereita pero non para o PP que en Cataluña (afortunadamente) seguirá a ter unha posición irrelevante.Por outra banda o proxecto Zapatero está acabado e esto afectalle tamén as CC.AA donde goberna o Psoe.

Marcha can d'ahí !!!

A memoria da lingua

20 entrevistas a persoas de diferentes idades e condicións sociais aproxímannos á memoria histórica da lingua galega. Unha nova perpectiva para ollar o galego e para sacar do esquecemento a situación de represión que viviu e vive a nosa lingua. A través da historia viva das súas protagonistas achegámonos ao pasado máis recente da lingua galega e tamén á situación actual que está a vivir.

As Candongas do Quirombo.
Agosto - Outubro 2010
Galiza

A memoria da lingua from as candongas do quirombo on Vimeo.

Mais inculteces...pa mondarse!

¡Barre dentro, Xosé Castro! (Asuntos Propios)

A la "conferencia discopub" con Xosé Castro (Asuntos Propios)

Salimos de 'deudas' lingüísticas con Xosé Castro (Asuntos Propios)

Umha notícia que nom é notícia

Estou a ver o canal de TVE 24 horas. Um dos canais internacionais de TVE....

Estam co programa "tenemos una pregunta para usted"..."Sr Artur Mas", produzido por television española.

Leva respostando todo o tempo em catalam. Assi mesmo, o público pergunta em catalam e castelam, diria que a maioria em catalam, pero repartido. Com normalidade. TVE puxo um traductor em off, como se fai com outras moitas línguas do mundo.

Mentres, Galiza, que conta tamem com língua própria, pero que alem disso é idioma internacional travestido, segue a debatir se ensinar aos nenos matemáticas em galego merma as suas capacidades de aprendizagem, se devemos fazer os actos públicos em castelam "para que entiendam los de fuera", etc.

''Os humoristas temos que rachar cos tabús da Monarquía e da Igrexa''

Kiko da Silva (Vigo, 1979) tivo claro dende sempre que se quería adicar a facer banda deseñada. A carreira de Belas Artes decepcionouno por atoparse cun mundo ''máis baleiro do que pensaba''. Foi a aposta polos seus propios proxectos o que conseguiu enchelo. BD Banda deulle aos autores galegos a posibilidade de publicar as súas creacións e, máis tarde, a de ser remunerados por elas. No 2007, a revista Retranca xurdiu cando ''ninguén daba un duro por ela'' e acaba de vivir un dos seus episodios máis ''surrealistas'' co 'secuestro' do número 28 por parte da imprenta pola súa sátira sobre a visita do Papa.

Pregunta: Vostede é licenciado en Belas Artes, pero algunha vez témoslle oído renegar desta formación. Que lle faltou nesta carreira?

Resposta: A carreira o que me deixou claro é que o mundo da arte non me interesaba o máis mínimo e que estaba máis baleiro do que eu pensaba. Está todo moi centrado nas modas, nos cartos e, sobre todo, no circuito que xa está montado ao redor do que se chama arte con maiúscula, no que os creadores, a verdade, teñen moi pouca marxe para maniobrar. Hai unha tendencia dos críticos a decidir o que é arte e o que non e iso tirábame bastante para atrás.

P: Vostede di que a BD é a novena arte. Que lles diría aos que a menosprezan?

R: Aí hai un debate moi longo e eu quedeime cuns vídeos que se chamaban 'Radio Cómic: el noveno arte' que estaban feitos no País Vasco. Despois creo que tanto eu como toda a miña xeración decidimos empezar a chamalo así. A min a verdade é que me dá igual que sexa noveno, quinto, cuarto... O que teño clarisimo e que é unha arte que é tan válida para expresar coma calquera outra. Aínda con poucos anos de vida, ten unha gran versatilidade e unhas posibilidades que aínda están sen explorar. Foi un crítico francés quen o plantexou, o da novena arte, agarda un momentiño (consulta o seu ordenador)... Francis Lacassin.

P: Falando de franceses, varios autores galos influiron en vostede.

R: Sí, sí, sen lugar a dúbida. Para os que nos criamos lendo certo tipo de cómics como Tintín, Astérix e Obélix ou Blueberry é moi dífícil que non nos inflúan. Tiñan unha forza que eu, por exemplo, non atopaba nas historias dos tebeos de superheroes. Que si, que están moi ben debuxados, pero lembrábanme máis a telenovelas que a historietas. Nos cómics europeos hai moitas variedades e moitos xéneros distintos cubertos e a verdade e que atpoei mas interés en ler banda deseñada aí que no cómic americano. Despois, curiosamente, e aínda que igual non se ve visualmente pero si a nivel narrativo, influíume moito o manga.

P: Hai quen pensa que o cómic é literatura de serie B...

R: Para min é literatura, literatura gráfica, pero literatura ao fin e ao cabo. De serie B? Mira, a min mólanme as pelis de serie B, entón non o podo considerar ningún tipo de expresión artística negativa. Creo que todo o que teña detrás unha intención comunicativa ten que ser respetado. Outra cousa é que che guste máis ou que che guste menos, pero últimamente, por exemplo, o que si que non atopo é no mundo da arte en comparación co número de obras que si atopas noutros eidos como na ilustración, na banda deseñada ou no cinema Dáse prioridade ao que debería ser o traballo do crítico, é dicir, á análise da obra e non á obra en si, ao que quere contar. Case o artista de hoxendía e máis un analista da súa propia obra que un creador da mesma.

Artista polifacético
P: Ilustrador, viñetista, editor... Desfruta máis dalgunha faceta ou da igual sempre que estea ligado á banda deseñada?

R: Home, eu nacín para facer banda deseñada. Téñoo claro e creo que é unha arte que ten moito por dar e dá moita liberdade á hora de traballar, probablemente, porque non está metida nun circuito de marchantes, deses nos que se moven tantos cartos e no que realmente hai máis postureo que traballo en si. O cómic é algo moi persoal do autor co lector e iso nótase despois á hora de ver obras. Realmente hai unha comunicación moitísimo máis forte nun cadro cando está nun museo. Non chegas da mesma maneira ao espectador e na banda deseñada iso conséguese porque realmente a persoa acaba trasladándose a un mundo que doutra maneira non poderías atopar. Cando vas a un cinema estás rodeado de xente e hai un montón de persoas. Non estás na túa intimidade. Cando estás lendo unha banda deseñada si que estás na túa intimidade persoal e podes disfrutar desa historia que che está contando un autor dunha maneira moito máis intima.

P: Traballa como ilustrador de La Voz... Para ilustrar en prensa que parte é o debuxo e que parte a análise da realidade?

R: No traballo de prensa o importante é ter unha boa idea. Que estea mellor ou peor debuxada xa ten menos importancia. Ninguén che vai dicir que o debuxo dunha viñeta é malo, pero si che din que o chiste é malo se non fai graza. O fundamental é ter moi claro o guión da viñeta, obsesióname atopar unha idea suficientemente clara para plasmar a noticia. Á hora de debuxar son bastante rápido e non teño maior problema.

P: Nótaselle a un viñetista a súa ideoloxía política ou os debuxos cínguense á liña editorial do medio no que traballe?

R: Un cando está facendo unha viñeta ten que saber para que medio está traballando. Non é o mesmo facela para Retranca ou para El Jueves que para A Nosa Terra ou Xornal. O seu público é distinto. É polo mesmo que un fotógrafo non lle mandaría a mesma foto a Interviú que a El País. Iso si, todos temos unha posición ideolóxica na vida, sexa política ou non, desde o momento en que comezamos a tomar decisións. Non se pode facer humor sen ideoloxía, exactamente igual que non se pode facer xornalismo sen ideoloxía.

Proxectos pioneiros
P: Non tivo medo á hora de embarcarse en proxectos cuxa viabilidade xeraba dúbidas. Que importancia tivo en Galicia o nacemento de BD Banda?

R: Iso é un tema que o debe contestar mellor un crítico ou un estudoso da Banda Deseñada. Eu só sei cal foi o leit motiv que me levou a creala. Estaba estudando e en Galicia non había ningún tipo de publicación, nin fanzines, e era necesario ensinar a cantidade de grandes autores que había na nosa terra e que non tiñamos onde publicar. O que pasou foi que BD Banda empezou como un catálogo de autores galegos e acabou medrando e converténdose nunha asociación cultural que despois xa editaba libros e ben, a día de hoxe, aínda non sei a onde vai chegar. Eu tiña presente ao Frente Comisario, que coñecía de oídas porque era moi novo cando empezaron a traballar en Ourense, e tanto eu como Cano Paz tiñamos claro que había que rexurdir aquela sensación de grupo galego, de xente que faciamos cousas.

P: Co paso de fanzine á profesionalización da publicación, había medo de perder liberdade creativa polo beneficio económico?

R: O de gañar cartos era algo xa utópico. O tema da profesionalización foi porque vimos que BD Banda chegara a un punto que xa non podía crecer máis como fanzine. Conseguíramos o feito histórico de que unha publicación feita en galego e por galegos acadara o premio en Barcelona ao mellor fanzine e decidimos que aquela etapa xa estaba superada e pechada. A maior parte da xente que colaboraba connosco xa non se podían chamar amateurs. Había que dar o seguinte paso. Non se trataba tanto de que nós gañásemos pasta como de que os colaboradores empezasen a gañar pasta, aínda que fose pouca.

P: Máis ou menos ao tempo que se profesionaliza BD Banda nace Retranca e xa leva funcionando tres anos. Agardaban que se asentara deste xeito?

R: O tema é que ninguén daba un duro por nós. A xente pensaba que tiñamos unha macrosubvención detrás ou algo así, porque cada vez que se intentaba facer unha publicación humorística en Galicia non chegaban a bo porto ou dependían demasiado de diñeiro público. Eu tiña claro que había oco e optamos por facelo dunha maneira seria, coas contas claras, facendo un estudo de mercado, vendo posibilidades de distribución e publicación para que fora viable. Custou moitísimo.

R: Incluso, ao principio, tivemos problemas cos quiosqueiros, que non querían a publicación por estar en galego. Daban por sentado que non se ía vender, pero demostramos que non só íamos ter un número un. Había xente que non se quería suscribir porque pensaban que nos íamos ir ao tallo e lles teriamos que devolver a subvención! Estou moi contento cos lectores. Sen subvención públicas o único ingreso que temos é a publicidade. E ben se sabe como está agora mesmo. Levamos tres anos porque á xente realmente lle gusta Retranca, e que nos merque nos quioscos é fundamental. Se non non chegariamos ao número 28.

P: Ata que punto se inspiraron en El Jueves?

R: A experiencia de El Jueves é fundamental. Eu levaba traballando desde o ano 1993 coa xente da revista e sabía perfectamente como se montaba. Quería coller partes que nos gustaban de El Jueves, pero tamén diferenciarnos, con seccións máis literarias, por exemplo, e mesturar un pouco a actualidade política coa sociedade galega.

P: En lugar de aniversarios Retranca celebra cabodanos e ten a Santa Compaña como icona. Parece haber unha deriva cara ao humor negro...

R: É que o humor negro é moi galego. Sempre estamos a voltas coa morte! Queriamos que a iconografía da revista se recoñecese fácilmente, desde fóra incluso, cun montón de tópicos galegos que estaban sen explotar. Case foi moi obvio. O lema 'Lerasnos de morto se non nos les de vivo' fai referencia a San Andrés de Teixido, A Santa Compaña é a mascota, e o de celebrar cabodanos foi un pouco por broma, porque todo o mundo daba por morta á revista. E xa decidimos soterrala e celebrar o funeral, que nos parecía moito máis divertido que celebrar o aniversario.

Un estraño secuestro
P: A revista vén de vivir un dos seus episodios máis estraños co secuestro da Imprenta Jiménez Godoy pola sátira sobre o Papa. Como viviron isto?

R: A situación é tan surrealista que non sabemos moi ben como definila. Persoalmente creo que a imprenta cometeu un erro moi grande, sobre todo, porque publicaron unha historia moi pouco católica (refírese á revista Scifiwordl, na que sae en portada unha monxa bicando unha pistola) e vese que a xustificación moral que defendía a empresa non rexe por igual para todos os clientes.

P: Pensan que puido ser algo persoal?

R: Penso que se este número saíra cando non viñera o Papa, pois igual non tiñamos este problema. Eu creo que ten que haber algo de presións por aí, porque en números anteriores xa sacamos temas falando da pederastia na Igrexa ou un especial dicindo que hai que foder máis porque baixa a natalidade en Galicia e nunca pasou nada sendo impreso pola mesma xente. Por iso resulta tan estraño que xurda isto a unha semana da chegada do Papa.

P: A El Jueves foi un xuíz quen lle secuestrou unha portada sobre a Monarquía. Son este e a Igrexa os sectores máis delicados á hora de facer humor?

R: Son tabús que temos que comezar a rachar os humoristas, pero eu creo que non hai nada que non sexa 'chisteable'. Podemos rirnos de nós mesmos e, incluso, de calquera relixión. Dinnos que non nos metemos cos islamistas, pois que traian a un islamista pagándolle tres millóns de euros e xa verán como facemos unha portada! Non podemos vivir nunha sociedade democrática e ter unha serie de estamentos intocables. E faime graza cando nos comparan. O noso non é un secuestro, eu póñoo entrecomillado. Non nos queren dar algo que é noso. Un secuestro xurídico só o pode facer un xuíz ou un Estado, por iso é tan ridícula esta situación.

P: É máis ben un roubo?

R: É un perxuizo empresarial no que a imprenta amosa moi pouca profesionalidade, porque eles non son os editores desta publicación para decidir os contidos nin se merece ou non estar na rúa. Son meros impresores. De tódolos xeitos, paréceme gracioso cando me falan da comparación con El Jueves. Aí é onde se ve que hai distintos niveis. Aos cataláns é a Casa Real quen lle pega o toque e a nós é un señor de Murcia! E que temos menos glamour ata niso!

P: Pero máis posibilidades de gañar unha batalla legal que contra a Casa Real...

R: A cousa está enriba da mesa e teremos que consultalo cos avogados. Pero claro, se de súpeto isto fai que vendamos tres veces máis, non sei que lle imos poder pedir a un xuíz. Se esta campaña nos axuda, que oxalá sexa así, pois benvida sexa. Se non chegamos a tempo e perdemos cartos, teremos que tomar medidas. O que si que hai é xente que pensa que esta é unha campaña publicitaria ideada por min... Se é verdade, dígolle ás grandes multinacionais que me contraten xa! É que sei facer o mesmo que Leonardo Di Caprio en Origen, meterme na cabeza de impresores de Murcia e facerlles que tomen decisións absurdas e delirantes.

A cuestión lingüística
P: A revista viviu outra polémica cando un membro do PP cualificou de obscena unha viñeta sobre a lingua. Sente que ás veces queren coaccionar a súa liberdade de expresión?

R: Non, porque el mesmo se descualificou. Comezou a falar de que aquelo era unha publicación subvencionada e dunha relación coa Xunta inexistente. Hai políticos que pensan que só se pode sacar unha publicación en galego se hai cartos públicos detrás e con iso xa, para min, dixo moito. Efectivamente, era unha historieta pornográfica, pero é que estaba lendo Retranca e non unha revista infantil. É como se non te queres poñer do fígado oíndo dicir burradas á dereita e te pos a ver Intereconomía! Un ten que saber que tipo de medio de comunicación está consumindo.

P: Cal é o posicionamento lingüístico de Retranca?

R: Tanto en BD Banda como en Retranca temos moi claro o noso posicionamento. Non é unha cuestión de liberdade, senón de principios. Somos galegos e queremos que se publique en galego. Que fagamos algunha publicación en castelán para o resto do Estado é unha cuestión de mercado pura e dura. Nós estamos pola defensa do galego, e falándoche xa como Kiko da Silva paréceme brutal o que se está facendo cara a nosa lingua e a nosa cultura. E como xeración que nos toca defendela non podemos quedar quedos. Hai que pegar o golpe na mesa e evitar que o ataque acade o seu cometido, que é facer un fondo dano á cultura galega.

P: E entre os políticos galegos, hai boa materia prima para facer Retranca?

R: Si, si. E haina en tódolos partidos. Temos políticos interesantes para sacarlle moita punta a nivel humorístico. Pero é que parte do traballo dos políticos é ser caricaturizados e o que non o saiba equivocouse de profesión. De feito, Fraga, que aguantou no poder moitísimo tempo, coleccionaba as caricaturas, as boas e as malas. Sabía moi ben onde estaba e que iso formaba parte da súa profesión. O que penso é que neste momento faltan políticos con sentido do humor en Galicia e é algo fundamental para adicarse a ela.

P: Presumen de ser autosuficientes. Cre que os produtos que reciben subvención pública están desprestixiados?

R: O problema é que se a recibimos nos capan e nos deixan con menos liberdade que se non a temos. Entón preferimos andar máis xustos e ter toda a liberdade do mundo que recibir x cartos e estar debaixo dunha espada de Damocles. No entanto, creo que as subvencións son boas para certo tipo de produtos, pero outros son perxudicados por recibir cartos dun determinado grupo, dá igual que sexa da esquerda ou da dereita. É negativo cando fas crítica política e social. Non debería haber toques para suavizar certo tipo de críticas, pero por desgraza sucede. Retranca non tería sentido se tivera cartos públicos detrás porque o 80% do que facemos nunca sairía publicado.

http://www.galiciae.com/nova/66774.html

Una reflexión a Papa pasado

XL Barreiro Rivas
Artigo de Opiniom, domingo 7 de Novembro.

Esta última semana no hice otra cosa que ensalzar la peregrinación pontificia, defender la actuación de la Xunta, y dar sentido democrático a los gastos generados por la seguridad y el protocolo del Estado. La visita me pareció importante como ciudadano y como cristiano, aunque cumplo mucho mejor con mis deberes y convicciones políticas que con mis obligaciones y creencias religiosas. Pero ahora, a «Papa pasado», quiero hacer algunas críticas, por si pueden servir para cuando peregrine Benedicto XVII.

La peregrinación del Papa hubiese calado mucho más si, en lugar de la parafernalia montada para que la gente lo saludase en la carretera y pudiese asistir a la misa, se hubiese optado por dejar libre y expedita la plaza del Obradoiro, y se hubiese celebrado la eucaristía en la propia catedral. Dentro del templo -porque apenas cambiaría nada si fuesen dos mil, y no seis mil, los privilegiados asistentes al acto-, o en la gran escalinata del Obradoiro -donde los marinos cantaron la Salve - con un sencillo altar como el que usan en Roma. Porque al final la pantalla de TVG le ganó el pulso al altar, mientras la basílica, con sus cuatro plazas, podría haberse convertido en la iglesia más grande del mundo.

Esta solución mejoraría la estética de los actos y su retransmisión, ahorraría miles de euros correspondientes al altar y a la iluminación y sonorización de la plaza, y daría más sentido pastoral a la visita. Y nada hubiese impedido que el Papa saliese a la escalinata a rezar el Ángelus y a impartir la bendición. Las críticas y los costes se hubiesen rebajado a la mitad, la espiritualidad y la belleza de los actos se hubiese multiplicado por mucho, y el espectáculo de confusión entre lo político y lo religioso hubiese mejorado de forma significativa. La catedral, que acogió un solo acto, pudo acoger tres -una misa, una recepción a los enfermos y una alocución a los políticos e intelectuales cristianos, por ejemplo-, y el contacto del Papa con el pueblo hubiese mejorado notablemente.

El otro error fue gastar tanto esfuerzo y tanta seguridad en convertir el trayecto de Lavacolla a Santiago -puro monte y clima desabrido- en un camino de honra, en vez trazar el recorrido del papamóvil dentro de la ciudad. Los compostelanos y los peregrinos lo hubiesen agradecido mucho, la gente podría esperar en las calles tomando un café y bien atendida, y la televisión se habría recreado en bellísimas perspectivas. La diferencia sería abismal, aunque la opción que yo propongo hubiese obligado a bloquear -como se hizo en Barcelona- quince manzanas de casas, que en Compostela equivalen a toda la ciudad.

¿Qué por qué no lo dije antes? Porque, aunque tienen mi móvil, nadie me lo preguntó.

http://www.lavozdegalicia.es/opinion/2010/11/08/0003_8835449.htm

Ignorância e Poder.

Em http://www.mundogaliza.com/index.php?option=com_content&view=article&id=9955:ignorancia-e-poder&catid=109:jose-manuel-barbosa&Itemid=2440


A história do ser humano é uma constante luta contra o desconhecimento na procura do saber e da ciência, o que converte a ignorância no elemento negativo a vencer mais importante de todos. O conhecimento e o saber dão poder, mas quem tem conhecimento e está à contra do poder político converte-se num herege, num apóstata e num subversivo. O autêntico poder sempre está na sombra e à vista estão pessoas na maioria das vezes medíocres e pusilânimes que mais do que nada estão para cobrir um vazio necessário e passar o tempo histórico que há que exprimir ao vulgo, mas quando realmente a lucidez e o poder se aliam é quando a história dá personagens que são autênticos pontos de referência para a humanidade; no entanto, aqui do que vou falar é de todo o contrário; vou falar da ignorância com poder, que é o mais comum e o que está mais presente no dia a dia, como no caso do primeiro presidente do Panamá, Amador Guerrero quem organizou um acto político de importância internacional o dia que o Canal de Panamá se abriu ao trânsito marítimo.

O Senhor Guerrero convidou todas as delegações das armadas europeias à apertura do Canal em 1914, mas comprovou como alguns países não assistiam nem deixaram nada dito no que diz respeito da sua assistência, como foi o caso da Confederação Helvética. Incomodado, o Senhor Guerrero, e ofendido porque nenhum barco da Suíça tivera assistido a tão importante inauguração, deu ordem aos seus ministros para prepararem com toda a formalidade, uma declaração de guerra contra tão impertinente país. A final e não sem pouco esforço, conseguiram fazer-lhe entender que a Suíça não tinha frota, e muito menos militar.

Outro caso absurdo de ignorância com poder foi o do primeiro delegado dos EEUU (não podia ser de qualquer outro país!) no Conselho de Segurança da Organização das Nações Unidas, Warren Austin, quem em 1948, quando se estabeleceu o novo Estado de Israel, a tensão política chegou a tal ponto que acabou em uma guerra aberta entre os hebreus e os palestinianos. O Senhor Austin pediu publicamente desde a ONU aos dous países que arranjassem o conflito “como bons cristãos”.

Lembro também o caso que aconteceu em 1890 na Abissínia. O Negus, quer dizer, o monarca do país, Menelik II, teve conhecimento da invenção da cadeira eléctrica três anos antes por Harold Brown, um empregado da empresa que era gerida polo famoso Thomas Alba Edison. O macabro invento chegou ao conhecimento do Menelik que pensou que aquilo ia ser um autêntico símbolo do seu poder naquele pobre país, mas não se deu conta, nem sabia o bom do homem, que aquele instrumento de morte funcionava com electricidade, cousa que na Abissínia dos finais do século XIX ainda nem se sabia o que era. O Negus comprovou como aquela cadeira virava totalmente inútil para aos seus fins quando teve a oportunidade de tê-la presente. Por fim e para sair do assunto com certa elegância decidiu utilizá-la como trono.

Vem-me à memória mais outro episódio não menos engraçado, e é que nos anos anteriores à primeira guerra mundial, o Sultão da Turquia Mehmet V deu ordem de capturar um grupo de mercadores austrohúngaros que penetraram no país legalmente para favorecerem as revoluções no Império Otomano comunicando com total liberdade e impunidade pelo país mensagens em clave para subverter o ordem político estabelecido. Quando o governo autrohúngaro por meio dos seus legados investigou o assunto, descobriu que os pobres mercadores vendiam bicicletas cujas dínamos eram capazes de realizarem um alto número de revoluções por minuto e as mensagens secretas não eram mais do que fórmulas químicas de farmácia para curarem pequenas feridas da pele.

Pois bem, tudo o que acabamos de contar parece próprio de épocas obscuras nas que as culturas e as civilizações estavam ainda com os cueiros postos, mas é que o que vos vou contar agora aconteceu na Galiza “autoanémica” -como é que diria o nosso José Manuel Beiras-, do século XXI e é a notícia saída no jornal “La Región” de Ourense o passado dia 20 de Janeiro de 2006 na página 23. Nesse pequeninho artigo situado na margem da folha diz-se-nos que uma organização chamada FUNDEU (Fundación del Español Urgente) acentua o apelido FEIJÓO no primeiro “O” segundo a sua análise diária do uso da língua espanhola nos meios de comunicação e faz uma advertência de que o segundo apelido do político dos Peares do PP Alberte Nunes Feijó (Alberto Nuñez Feijóo) leva “tilde” -como se lhe chama em castelhano ao acento gráfico-. As razões são fundamentalmente de uso por parte da sua família pelo que anima a respeitar a grafia escolhida por eles.

A nossa opinião é que a palavra “Feijó” é uma palavra galego-portuguesa, não castelhana, e que nós grafaríamos com um só “O” e com “J” proveniente da forma greco-latina PHASEOLU que teria por significado o mesmo do que Feijão de cujas formas é variante; seria o nome vulgar e extensivo que se lhe dá a umas plantas da família das leguminosas, com espécies, variedades e formas muito cultivadas e apreçadas na alimentação. Tem por sinónimo Fava e o seu correspondente castelhano seria “Frijol”, termo muito utilizado em alguns lugares de América.

Não sei se essa fundação linguística defensora do idioma espanhol tem qualquer publicação onde nos aconselhar a utilização de formas tão espanholas como “Guáxinton” para a capital dos Estados Unidos; Yan Yaques Custó para o conhecido oceanografo francês; Roberto Xúman e Güilian Xespir para o famoso músico germano e para o literato inglês; Margarita Zaxer para a ex-primeira ministra britânica (ou Margarita Colmenero!! Que também poderia ser) ou Fransuá Miteján para o também ex-presidente francês. O que sim sabemos com segurança é que o Senhor Feijó não protestou nem contestou à Fundeu, mas nós desde a nossa modéstia, reivindicaríamos, desde o respeito à opção pró-castelhanista do chefe do PP galego e presidente da “Xunta de Galicia” a forma ALBERTO NÚÑEZ FRIJOL, para sermos justos e exactos e ajudarmos à coerência ideológica de tão preclaro e digno personagem.

José Manuel Barbosa

Membro de Número de AGLP (Academia Galega da Língua Portuguesa)

Diretor Administrativo do IGEC (Instituto Galego de Estudos Celtas)

Sócio da AGAL

Integrante do Clube dos Poetas Vivos.

Retranca conseguiu-no!!

Retranca conseguiu chegar aos kisokes ontem, a pesar dos pesares. Assim o Papa puido desfrutar (ainda que alguns nom o quixeram) da liberdade de prensa, e das diferentes opinions.


http://revistaretranca.blogspot.com/2010/11/habemus-retranca-xa-estamos-nos.html

No blogue de retranca, tamben informam de publicacions que a imprenta nom se negou a imprimir.... em fim aluncinante:
http://revistaretranca.blogspot.com/2010/11/o-papa-rodeado-de-pasta-non-monxas.html

Pero bom, que se auntoflagelem porque nom conseguirom retrasar a saida da revista, justinho a tempo!! Ala!! Poir ai!!

Como tocar as pelotas de jeito profissional em política

Um deputado do PP rasga papeis de forma ruidosa ao pé de Mónica Oltra (INICIATIVA-COMPROMÍS) mentras esta intervem numha comissom do parlamento valencião. Mais umha exibiçom de política chulesca na Comunidade Valenciana.

Caminho a-Teu

Mais em http://seioque.com/index.php/caminhoateu

Manifestaçom contra visita de Ratzinger remata em cargas policiais

Em http://galizalivre.org/?q=noticia/05.11.2010/manifesta-om-contra-visita-de-ratzinger-remata-em-cargas-policiais

Centos de pessoas dérom-se cita hoje na Alameda de Compostela na manifestaçom convocada contra a visita do papa Bento XVI à capital galega. A marcha foi impedida por numerosos efectivos da polícia espanhola, que despregárom um amplo dispositivo em Porta Faxeira e na Praça do Toural. A gente mantivo-se concentrada desde as 20h30 até as 21h30 aproximadamente, baixo as palavras de ordem "Visita papal, estado policial", "As cruzes vam com as porras" ou "Ratzinger nom te esperamos". O manifesto afinal da concentraçom, lido por um membro de Crentes Galegos, foi acolhido com grandes aplausos.

Quando a concentraçom estava a disolver-se, com numerosos grupos de gente abandonando a Alameda, produziu-se umha carga policial sem mediar qualquer incidente de por médio, fugindo a gente cara a Praça de Maçarelos e pola Senra arriba. Nestes momentos ainda nom se sabe qual é o número de feridos. Perto da Praça da Galiza, num beco sem saída, três policiais sinalárom para um repórter de Galiza Contrainfo, dizendo-lhe que "já estavas avisado", para a continuaçom golpeá-lo nas pernas e na vídeo-cámara. Nesses momentos um companheiro de outro meio acudiu a ajudá-lo, sendo ameaçado também.

Na Praça do Pam, onde se achava um dos ecráns gigantes colocados polo Jacobeu, houvo numerosos distúrbios, disparando os policiais bolas de borracha. Nesses momentos também houvo cargas em Porta do Caminho, subindo várias carrinhas por Casas Reais. Sobre as 22h00 um grupo numeroso de manifestantes voltou reunir-se na Porta do Caminho, onde cinco carrinhas rodeárom os acessos. Um grupo de manifestantes curtou a rua de Sam Pedro cruzando vários contentores. Um grupo de polícias de choque dirigiu-se entom ao popular Bar 'As Duas', golpeando a porta até que as proprietárias se vírom obrigadas a baixar as reixas. Em Porta do Caminho continuavam as palavras de ordem de "Fora as forças de ocupaçom" e "Visita papal, estado policial", juntando-se numerosos transeuntes aos protestos em vista do descontrolo total da polícia espanhola. As numerosas carrinhas estacionadas na rua rematárom por provocar problemas de circulaçom, sendo um condutor mesmo ameaçado por um agente antidistúrbios, golpeando-lhe o automóvel com a porra. Ao pouco produziu-se umha nova carga, golpeando o jovem R.S.I. na cabeça produzindo-lhe umha brecha da que está a ser atendido nestes momentos [ver a imagem das companheiras de Galiza Contrainfo]. Quatro mulheres e dous homens fôrom retidos durante vários minutos para serem identificados, enquanto a rua de Sam Pedro voltava a ser cortada pola acçom de pequenos grupos. Os agentes, que se negárom a identificar e levavam o número de placa oculto, rematárom por deixarem em liberdade as seis pessoas detidas, levando ilegalmente a documentaçom dumha delas. Pouco antes de chegar a ambuláncia os policiais marchárom nas carrinhas entre os assobios da gente, e berros de "marchade para Espanha!".

Incidentes pola manhá na Zona Velha: "o me hablas en español o te llevo a comisaría"

Durante o meio-dia de hoje, de 12 a 14 horas, a AMI de Compostela manifestou-se pola zona velha, portando várias pessoas lemas como "A vossa moralidade contra a nossa liberdade", "Ratzinger = Nazi" ou "Viva Galiza Ceive e Laica". Ao entrarem na Praça da Quintá um grupo de agentes da polícia espanhola identificou-nos entre ameaças: "te voy a partir la cara por listillo", dixo-lhe a um dos jovens. Durante a identificaçom umha moça deu-lhe o número do bilhete de identidade em galego, recebendo como resposta um "o me hablas en español o te llevo a comisaría". A moça, ao repetir em galego o seu número de B.I., viu como o agente visivelmente enfurecido, lhe atirou o caderno no que tinha apontado o número ao chao, entre berros de "a mi me hablas en español que estoy en mi país". Dous viandantes que ficárom a observar o incidente fôrom identificados também, e retidos o mesmo tempo que os independentistas. Um jornalista do El País que estava a fotografar o acontecido também foi fotografado. Depois disto proibírom-lhe a entrada no Obradoiro. Segundo um dos jovens da AMI, está é "umha mostra mais da repressom estatal à mocidade independentista, acentuada pola visita do Chefe de Estado do Vaticano".

Os inmigrantes som as causas de todos os problemas!!!

La SGAE cierra puticlub porque la gente va allí «a descargar»

En cumplimiento de la llamada Ley Sinde -más infame entre los internautas que las cadenas de mails con amenaza de matanza de gatitos-, efectivos policiales han clausurado el prostíbulo «Los Perineos», situado en el kilómetro 56 de la carretera que une los municipios de Villañordosa de Cuesquetes y Prados del Orco. La clausura se llevó a cabo por orden de la SGAE, con la mediación de la Comisión de Propiedad Intelectual. «No puede ser que la gente se dedique a descargar con tanto alborozo y con total impunidad. Hay que poner fin a esta situación», arguyen fuentes de la SGAE.

La policía cerró el puticlub en plena madrugada y detuvo a todos los presentes en el establecimiento. Fuencislo O. G. T., vecino de la zona y cliente habitual de «Los Perineos», fue forzado a abandonar el local, del que tuvo que salir inmovilizado por dos agentes policiales, con las manos esposadas a la espalda, la chorra fuera y el peinado de tejadillo dantescamente alborotado. «¡Descargar no es un crimen! ¡Nos da mucha alegría a la gente!», exclamaba Fuencislo a su salida de la casa de lenocinio, sin dejar de forcejear con los agentes y con un goterón viscoso penduleándole desde la punta de la picha.

Chari, una de las meretrices más veteranas del local, experta en echar polvos conejeros a gran velocidad y apodada Rapid-Chari por ello, declaró a la prensa: «No pueden ponerle puertas al campo. Este tipo de descargas son como las que hacíamos cuando íbamos al instituto, entre amigos, por compartir y por probar. Es sólo que el progreso ha hecho que ahora podamos llegar a más gente, es decir, desde que arreglaron la carretera intercomarcal y la asfaltaron como Dios manda nos llegan muchos más camioneros.»

Torrenciana Peláez, alcahueta bisexual a la que llaman la bi Torren, no dudó en aportar su opinión: «¿Cambiar el modelo de negocio? Pues claro que hay que cambiar el modelo de negocio. Yo antes trabajaba de pescadera pero con esto del puterío saco mucho más. Digo.»

http://www.eljueves.es/2010/11/03/sgae_cierra_puticlub_porque_alli_gente_descargar.html

La Xunta, receptiva a dar a Piqué las ayudas que negó a Ryanair

Depois do abraço de Iberdrola, outro capítulo de Mr. Feijoo e a sua carreira hacia Madrid...

El presidente de Vueling, Josep Piqué, anunció ayer que la aerolínea recuperará, en la temporada estival de 2011, las líneas aéreas entre Santiago y Zúrich y entre A Coruña y Ámsterdam –eliminadas este fin de semana– pero no retomará la ruta entre Vigo y Bruselas, que no considera rentable. Además, aseguró que estudiará cubrir las conexiones que elimine Ryanair en enero, dado que la Xunta se mostró ayer receptiva a negociar con la compañía de Piqué las ayudas que negó a la irlandesa.

Seguir lendo:

http://www.xornal.com/artigo/2010/11/02/galicia/xunta-receptiva-dar-pique-ayudas-nego-ryanair/2010110223592700571.html

Y las patatas? - En el aire, pues!!

Una empresa vasca produce patatas de siembra en el aire, sin tierra

La producción se realiza mediante el novedoso sistema llamado aeroponía, gracias al que se obtienen unos 20 tubérculos por planta en lugar de los tres o cuatro que se consiguen tradicionalmente.

Newco, sociedad para la Transferencia de Tecnología en Patata, en colaboración con el Instituto Vasco de Investigación y Desarrollo Agrario, Neiker-Tecnalia, está llevando a cabo un proyecto para la producción de patatas de siembra en el aire, sin necesidad de tierra. La producción se realiza mediante un novedoso sistema conocido como aeroponía. Esta técnica consigue aumentar la productividad, ya que se pueden obtener unos 20 tubérculos por planta en lugar de los tres o cuatro que se consiguen por los métodos convencionales.

Asimismo, el sistema evita la incidencia de las enfermedades que existen en el suelo y supone un gran ahorro de agua y fertilizantes, según han destacado los promotores del proyecto. Se trata de la primera experiencia en España de producción a gran escala de la primera generación de patata de siembra mediante el sistema aeropónico.

El sistema de cultivo aeropónico para la producción de la primera generación de patata de siembra se desarrolla en invernaderos y consiste, básicamente, en mantener las raíces de la planta al aire y en condiciones de total oscuridad.

En concreto, para que la planta y los tubérculos puedan desarrollarse se aplican nutrientes en las raíces mediante un sistema de nebulización, que pulveriza de forma periódica agua enriquecida con nutrientes. El hecho de que los tubérculos se desarrollen al aire, permite una gran aireación de las raíces, y que no estén afectados por los patógenos existentes en la tierra, por lo que se aumenta "considerablemente" la producción por planta. Este incremento abarata sustancialmente el precio del tubérculo.

Asimismo, han destacado que la novedosa forma de cultivo permite reducir "considerablemente" la cantidad de agua y fertilizantes necesaria para la producción. Además, la aeroponía permite aportar, de forma precisa, la cantidad de ambos elementos que necesita la planta en cada fase de su desarrollo, con lo que se consigue una producción más sostenible desde el punto de vista medioambiental.


http://www.eitb.com/noticias/sociedad/detalle/532944/una-empresa-vasca-produce-patatas-siembra-aire-tierra/

Nai aos dez anos

Una niña de 10 años ha dado a luz en Jeréz de la Frontera


Vejamos.... se a filha e descendentes a seguir seguem a este ritmo... a rapasa pode chegar a ser bisvoa aos 40 anos!!! E tataravoa aos 50!! E bistataravoa aos 60!!! E.... Deus!!!

Un Papa más català que galego

Noticia de El Mundo. Que cada um tire as suas conclussons.

No hay color. El catalán gana por goleada al gallego en las celebraciones litúrgicas del papa Ratzinger en su próxima visita a Santiago de Compostela y a Barcelona, los días 6 y 7 de noviembre.

Resto da noticia, El Mundo.

A revista retranca "secuestrada" pola imprenta

NOTA DE PRENSA :
A revista Retranca, especial visita do Papa, secuestrada pola imprenta

O número da revista Retranca que estaba a piques de saír, que tiña como tema central a próxima visita do Papa a Galicia, acaba de ser secuestrado pola imprenta. Os propietarios da empresa Imprenta Jiménez Godoy, radicada en Murcia, néganse a entregar os exemplares da revista para a súa distribución, aducindo o seu desacordo moral co contido da mesma.

Nunha conversa telefónica mantida con Kiko da Silva, director de Retranca, o dono de Imprenta Jiménez Godoy explicou que a revista, aínda que xa estaba impresa e lista para o envío á distribuidora, non se ía entregar porque a empresa que dirixe estaba en total desacordo “co ataque ao Papa e á Igrexa”. É a primeira vez que unha imprenta, cun traballo xa impreso e cun contrato de por medio, decide unilateralmente non entregar a publicación alegando a súa disconformidade cos contidos da mesma. Retranca deixa claro que foi a imprenta a que acudiu á nosa empresa para ofrecerse a imprimir a nosa publicación, sabendo de sobra que se trata dunha revista satírico-política.

Desde Retranca queremos tranquilizar aos nosos lectores anunciando que o número secuestrado estase a imprimir xa noutra imprenta e que chegará aos quioscos en breve.

Tamén queremos facer público que estamos tratando cos nosos avogados para tomar medidas contra os danos e prexuízos causados polo incumprimento de contrato da Imprenta Jiménez Godoy.

Retranca é unha revista galega de humor satírico que leva nos quioscos desde o ano 2007 e que o vindeiro sábado día 30 de outubro celebrará o seu terceiro aniversario cun acto no Café Moderno de Pontevedra ás 20.00 horas. Retranca, a primeira revista galega de humor que consegue sobrevivir sen subvencións, recibiu na súa curta existencia o Premio do Público do Salò do Cómic de Barcelona e acaba de recibir o Premio Ourense á Mellor Iniciativa de Banda Deseñada.

O número era un especial sobre a visita do Papa a Galicia, e conta como autores invitados a colaboradores de la revista EL JUEVES (Jordi March, Guillermo, Manuel Bartual , Fer e Bernardo Vergara) ademais dos colaboradores habituais da revista.

http://revistaretranca.blogspot.com/2010/10/revista-retranca-secuestrada-pola.html

Sanchez Dragó se folló en Tokio a dos crías de 13 años

EN su último libro Fernando Sánchez-Dragó le cuenta a Albert Boadella que se folló en Tokio a dos crías de 13 años, una detrás de otra, y que lo volvieron loco. El delito ha prescrito, comenta muy cachondo, y añade que en verdad le violaron ellas. Sólo le falta pagar una ronda de anís a la cuadrilla e imitar a Torrente: es que las visten como putas. Recuerdo ciertas palabras de Umbral, que hablaba de calzarse a ninfas como de comer sugus. Todo está inventado.

Es la tendencia moderna. La izquierda se ha vuelto beatorra, casi inquisidora, y la derecha por provocar se ha echado al monte. Unos se escandalizan porque a un político se le escapa un "coño" en el mitin -¡sexista, machista!-; y otros, como Salvador Sostres, alaban la recia virilidad de nuestros bisabuelos, pues además de mujer tenían querida y encima se iban de fulanas. Qué machotes, aplaude el columnista de El Mundo. De modo que cuando el presidente endiosado afirma que prohibir el tabaco es de izquierdas, el presidente Dios responde que si le apetece conducir tras beberse una copa qué pasa, ¡hombre!, qué pasa. Ya lo dijo el profesor Neira al ser pillado en el control de alcoholemia: ¡vaya mierda de vida si uno no puede fumarse un puro, echarse un trago y pegarse un revolcón!

Los papeles están cambiados. La izquierda se encierra en el convento y en sus complejos. Empezó liando porros y acaba cerrando el estanco. Y la derecha abandona la sacristía y se las da de destroyer libertaria. Lástima que por ver quién la tiene más grande le ocurre a veces como al broncas del pueblo, que de tanto hacer trompos un día atropella a un vecino. O sea, delinque.

Y no pasa nada. Frèdèric Mitterrand confesó que se acostaba con chaperos en Tailandia, y se encendió en Francia un debate acerca del turismo sexual. Aquí nos limitamos a reír las gracias. Con niñas de 13 años, el Dragó. ¿Tiene usted hijas, hermanas, sobrinas de esa edad? Qué casta, el tío, ¿eh? Y qué silencio en los medios.

http://www.noticiasdenavarra.com/2010/10/23/opinion/columnistas/mar-de-fondo/a-cazar-lolitas

Eu quero un destes e que non morda :)

Que tal van Trufa e Coco?

Pobre minino, que cara de susto, que non fai falla bañalos home...
Eu estou pensando en adoptar un gato do refuxio maña, estou un pouco nerviosa a ver que tal se leva coa miña outra mascota: Paula :P

Ryanair suprimirá las conexiones internacionales de Santiago

Já começo a perder a conta das cousas que o Sr. Feijóo está a desfazer (que nom fazer)...


>> Dejará de operar desde el próximo 11 de enero y se suprimen las rutas a Roma, Frankfurt y Londres desde Lavacolla

>> La empresa culpa a la Xunta por "no colaborar en la promoción de Galicia" y asegura que se perderán 150.000 pasajeros y 150 puestos de trabajo
Ryanair dejará de operar desde el próximo 11 de enero las tres conexiones que unen Santiago de Compostela con Roma, Frankfurt y Londres, y que suponen las únicas conexiones internacionales que la aerolínea opera desde el aeropuerto de Lavacolla. Así lo ha anunciado este jueves en Santiago el director de marketing y ventas para España, Portugal, Malta y Marruecos de Ryanair, Luis Fernández-Mellado, que ha señalado que estas cancelaciones supondrán una pérdida de 150.000 pasajeros internacionales al año para Lavacolla y 150 puestos de trabajo.

Fernández-Mellado ha atribuido este cierre de líneas a la "negativa" por parte de la Xunta de Galicia a "colaborar en acciones de promoción de Galicia en Alemania, Italia y Reino Unido" con Ryanair. "Realizamos una labor promocional --de Galicia-- en la que no nos sentimos apoyados", ha explicado el director de marketing, quien ha resaltado que es necesario "hacer un trabajo fuerte para dar a conocer Galicia en Europa" y no están "dispuestos" ha hacerlo "solos".

Según ha explicado el director de desarrollo de Nuevas Rutas de Ryanair, Ken O'Toole, el tráfico de la aerolínea en Santiago creció un 80 por ciento a lo largo de 2009, cuando generó un tráfico de 520.000 pasajeros. "Estamos muy descontentos con la decisión de la Xunta de no colaborar en la promoción internacional de Galicia como destino turístico", ha sentenciado.

COMUNICACIÓN A LOS PASAJEROS

Ryanair informará ahora de manera directa a cada uno de los pasajeros afectados por la cancelación de estas rutas --que tenían un billete adquirido para estos destinos a partir del 11 de enero-- mediante un correo electrónico de la nueva situación del aeropuerto de Lavacolla. En él, la aerolínea ofrecerá a sus clientes la posibilidad de elegir entre el reembolso de sus billetes o la "opción de volar desde aeropuertos alternativos" como el de Oporto o el de Madrid.

"Oporto, por su situación, puede ser una buena alternativa para los pasajeros gallegos", ha indicado Fernández-Mellado que, sin embargo, ha alertado de la "dificultad" de que los pasajeros europeos lleguen a Galicia sin estas conexiones. Por otra parte, Fernández-Mellado ha anunciado que esta supresión supone también la retirada por parte de Ryanair de la oferta que había realizado a la Xunta para abrir una nueva base de operaciones desde Lavacolla, lo que habría supuesto un incremento de 500.000 pasajeros para el aeropuerto y la creación de 500 puestos de trabajo.

"El potencial de crecimiento perdido en Galicia será transferido a otras comunidades españolas que estén dispuestas a promocionarse y posicionarse internacionalmente", ha señalado el director de marketing, al tiempo que ha lamentado que esta oferta no haya "tenido respuesta" por parte de la Xunta. Ryanair opera en Santiago de Compostela desde el año 2005, cuando se instauró la línea con Londres --la más antigua de las que ahora se suprimen--. La aerolínea, que prevé alcanzar en 2010 un volumen de 600.000 pasajeros transportados, mantendrá sus siete conexiones con otros destinos dentro de España.

http://www.xornal.com/artigo/2010/10/21/galicia/ryanair-suprime-todas-conexiones-internacionales-santiago/2010102111320100691.html

http://www.elcorreogallego.es/santiago/ecg/ryanair-suprimira-conexiones-santiago-roma-frankfurt-londres/idEdicion-2010-10-21/idNoticia-602617/

Carta aberta a Núñez Feixoo.

Por Pilar Garcia Negro em Xornal.com


Escrébolle esta carta, señor Núñez Feixoo, para que teña a ben trasladarlla ao presidente daXunta de Galiza, que sei que o coñece e a quen pode informalo dos extremos principais desta misiva, que serán do seu interese, estou certa. Non fai falta que me agradeza a aclaración que vou facer agora verbo da escrita de dous nomes proprios que acabo de utilizar. Un é o seu segundo apelido, ben galego, como sabe, e que transcrebo da forma correcta para poder ser lido adecuada e non deformadamente: cúmprense así as regras da ortografía e mais da ortofonía. A respeito do segundo, que é o nome da nación onde vostede e mais eu nacemos –e que ambos servimos de maneira notoriamente diferente–, direille que incorre nunha grave ignorancia se pensa e di publicamente que o nome de Galiza encerra algún pecado inconfesábel.

Comezo por lle recordar que está recoñecida legalmente como forma lexítima no acordo ortográfico vixente. Seica debe de ter leituras básicas –de historia, de literatura…– moi distantes xa das súas ocupacións habituais, para caír en semellante dislate. De certo que haberá moito tempo que non ten idem para ler un ilustre antepasado, de apelido homónimo ao seu (¿e será vostede descendente do ilustre bieito?), que é o Padre Feixoo. Así se pronunciaba o sabio benedictino no Discurso XIV do seu Teatro Crítico Universal (1726): “(…) en honor a nuestra patria, diremos que si el idioma de Galicia y Portugal no se formó promiscuamente a un tiempo en los dos reinos, sino que del uno pasó al otro, se debe discutir que de Galicia se pasó a Portugal, no de Portugal a Galicia. La razón es porque durante la unión de los dos reinos en el gobierno suevo, Galicia era la nación dominante por tener en ella su asiento y corte aquellos reyes”.

Con “patria” e “nación”, o P. Feixoo reférese a Galiza, que escrebe “Galicia” mesmamente por facelo en español, non por descoñecer o nome orixinal. Pois ben, case trescentos anos despois, deprime comprobar que un outro Feixoo, facendo alarde dunha ignorancia indisculpábel, negue rotundamente o carácter de nación á Galiza, queira penalizar este nome, e avale e promova medidas directas de destrución do idioma en virtude do cal, o presidente da Xunta existe como tal.

Verbo do nome da cidade da Coruña, permita que lle diga, señor Núñez Feixoo –sempre para que llo transmita ao presidente da Xunta de Galiza–, que o xogo que traen o portavoz do seu partido na Coruña, o alcalde desta cidade, un conselleiro de Educación a quen (a “cidadanía” manda!) me vou permitir chamar señor Velázquez e vostede mesmo dá noxo. Auténtico noxo: ¿quen lles deu permiso para manipularen, cousificaren, prostituíren, a lingua galega, con moitos máis anos de existencia que todos vostedes e que, despois do traballo, da loita e, mesmo, do sangue vertido (si, do sangue vertido) por galegos e galegas amantes e defensores do seu país, viu recoñecido o mínimo dereito a que os seus topónimos tivesen como oficial a súa forma xenuína, auténtica, após anos e anos de deformación contumaz?

¿Quen son vostedes, fachendosos petulantes colonizados profundos, para alterar caprichosamente os nomes que nos legaron todas as xeracións de quen provimos? ¿Canto máis incenso van queimar no altar da españolización forzosa? ¿Canta máis despersonalización e auto-odio van tentar re-inocular nas veas de tanto galego exangüe? ¿De qué autoridade inexistente se sente investido para proclamar alegremente que se pode derrogar ou modificar a Lei de Normalización Lingüística, mesmamente no seu único artigo prescritivo? ¿Qué absurda e deprimente retesía traen entre vostedes (PP, PSOE municipal da Coruña, Xunta…) para ver quen apura máis a españolizar e a incumprir a lei? En España, tutti quanti pelexan por ver quen é máis e mellor español. Aquí, vostedes, por ver quen é menos e pior galego.

Élles aplicábel a todos vostedes, de verdade, a paráfrase daquela humorada de Woody Allen: Galiza me persegue, mais eu corro máis e nunca me alcanza…

Señor Núñez Feixoo: se vostede fose só o funcionario que é de profisión, formaría filas no continxente do que eu denomino ignorantes vocacionais, iso si, moi cuidadosos sempre de garantiren ao máximo a españolidade sagrada da Galiza, pasando por riba de todo o pasábel: das evidencias máis flagrantes, dos nomes que temos, dos lugares onde nacemos (¿quererá vostede tamén transformar en “Los Pilares” os seus Peares de nacemento?), da lexislación e da xurisprudencia estabelecidas ad nauseam.

Dáse a circunstancia, porén, de que un seu homónimo, que seica coñece ben, ostenta a Presidencia da Xunta de Galiza, co cal todo o descrito neste artigo agrávase exponencialmente e dá un contraexemplo deplorábel verbo do que debe ser un gobernante cun mínimo de pundonor e respeito ao cargo que ocupa e a que e a quen llo xustifican. Rectificar é de sabios. Anímese.

Baía non é unha ría

“Alíñanse os planetas. Tápanse as fontes de luz. Calquera cousa... avísame”. Foi anos atrás, era en Compostela. Quen comigo falaba era un curioso (#particular) coñecido meu, músico de mérito e crente en astroloxía. Os días ían a menos (era o outono), e era época de cambio para moitos de nós, para noitos de mós. Empírico como me gustaría ser, non souben nin qué dicirlle, pero agradecín o xesto. Ás veces, non sei se porque Acuario ou Peixes ou qué sei eu están na casa de non sei quén, parece que chegan cambios entre a xente, entre os amigos. Dá vontade de desexarlles os mellores ventos para novas singraduras, para novos portos. E vai e aparece o vídeo dos rapaces de Friol, en Facebook, por todas partes, aínda para máis. Títulos de libros que non lin: “Eu tamén fun coas vacas”, de Alfonso Eiré. E os setenta e os oitenta (non credes, zonavelheiros, que esa distinción de décadas non deixa de ser unha grande pendekhada? Algún de vós se sentiu máis tecnolóxico despois do ano dousmil?) e habíaos que mirabamos o mundo a través da televisión. Mentres Galiza entraba na CCEEUU e o leite ía deixar de ser o que era para tantos e dos que vivían en Compostela escoitabamos palabras de orgullo, aparecía o break-dance na Primeira, os vídeos musicais... Un meu amigo, aos catro anos, cantaba a música de cando Fraga desembarcara na Rexión “votar votar votar / Alianza Populaar” a canda o outro retrouso, menos melódico talvez: “O-tan non / Ba-ses Fóra!”. Desde o ano en que Kubrick imaxinaba o futuro (ouh, o milenarismo!) miramos agora para atrás, e por veces os recordos tínguense dunha como pátina de tenrura. Así, para compensar, hoxe non vou facer unha actividade de aula coma naqueles outros tempos en que me convertera no abandeirado d’O Concursazo. Today, my dear friends, I would like to make an oral english exercise! Máis non vos riades, que o conto é serio. A historia é que naufragando en internet dei cunha canción e un vídeo que me soou coñecido por demais. Do 82. Póndelle que chegara a Galiza no 84-85... et voilá! Con certeza que xa o levaba por dentro, que -coma nos mundos de Platón- coñecer foi só lembrar. A canción chámase “Down Under”, do grupo australiano Men At Work.

http://www.youtube.com/watch?v=MeG-hNXXy6I

“Aló Embaixo” vs. “Aquí ao Fondo”

On this way... umm, you will apologize me for my terrible english. On this way deste xeito, o conto the thing é que these boys estes gharotos chantáronse nas listas de éxitos gringas e máis británicas cunha canción en que lles levantaron a paletilla aos aussies do seu tempo. Aínda hoxe, moitos consideran “Down under” (“Aló embaixo”, un modismo utilizado en inglés para referirse ás terras de Australia e Nova Celandia) coma o himno oficioso do país, e nas olimpíadas de Sidney foi a canción que clausurou os xogos.

Pero ¿qu’est-ce que se passe con “Aló Embaixo”? e máis: ¿que chingados ten que ver isto co’A Zona Velha?

“Can’t you hear, can’t you hear the thunder?”, repite o estrebelo (the easter-view, el estribillo), “Non escóita-lo trebón?” ou “Non escoitáde-lo trebón?”, e preguntábase a xente do 82 que qué thunder era ese. E ese thunder era, segundo dicían eles en entrevista, “os cambios que a sociedade australiana está experimentando, o proceso brutal de americanización do noso país”... To carallo! Que o diga un australiano! Pero iso no que respecta ao fondo, mais o que fixo de Down Under un fenómeno tan especial é, segundo servidor, a forma... os australianos recoñécense nunha serie de tópicos e motivos da súa cultura: ser “de aló embaixo”, comer bocadillos de “vegemite” (un tipo de pasta de levadura de cervexa que seica sabe... a Australia pura), beber Foster’s... en certo xeito, algo que agora explota tamén a publicidade de onda nós.

E especialmente, todo isto peneirado por un riff de reggae baseado nunha melodía tradicional en inglés, “Kookaburra sit in the old gum three” (que lles fixo, 30 anos despois, ter que pagarlle royalties aos avogados da mestra de escola que a compuxera) e adobiado cun dos máis gostosos surrealismos que eu xa vin. E qué vén sendo o teu país: un lugar onde as mulleres brillan (glow, aínda que nalgún lugar -o que aínda é mellor- lin que pode traducirse por “súan”) e os homes “fan as de Dios” (plunder, en libre tradución miña de “saquean”)... ou ben un lugar onde a birra corre a dolor (beer does glow) e os homes botan a raba (“chunder”, de “watch-under”, da xiria surfeira, por potear, aghomitar ou chamar por Raúl)...

A historia narra os máis dispares viaxes dun ou varios australianos, que son recoñecidos como tales nunha excursión de hippies (coa cabeza “full of zombie”, pasados de Dona Maria), en Bruxelas (?) e nunha pocilga de Bombay... non vos perdades as ghetas, as danzas coidadosamente coreografadas... "estasme tentando porque veño da Terra da Abundancia?", pero abundancia de qué, papa-vegemite!

Eis as líricas. E claro, as preguntas... Mirarían os Resentidos Men At Work cando fixeron o que facían? E se eles son de Aló Embaixo nós que poderiamos ser, de Aquí Ao Lado, ou de Aló Ao Fondo? De Por Aí, Xalundes?

Comprándolle pan a un rapaz en Bruxelas

que estaba feito un boi e media metro noventa

Díxenlle, “Fála-la miña linghua?”

E foi el e, rindo, púxome un polbo á feira / un bocata de freba

E dixo,

“Veño dunha terra de Aló ao Fondo

onde a birra corre e os homes potean

“Non oes? Non escóita-lo trono?

Mellor fuxe, é ben que te protexas.

Polo demais, pois encetando xa a etapa das conclusións en Terra Brasilis, e sen ser moi consciente do tempo e o espazo.

Cés desculparán a boutade. Se cuiden, zonavelheiros!