Final de ano

Aínda que por estes pagos pasen por veces as plantas rodadoras dos desertos, vaia hoxe a felicitación aos amigos e amigas da zona vella. Despois dun ano tan bo por tantas razóns, un mellor aínda ano que veña para todos e cada unha.

E de non nos vermos por acá, que nos vexamos en persoa, e por ben.

Forte abrazo para os vellacos e a xente nova! Feliz ano triskadekafílico!

Xa tardaba unha de gatos...

Para escachar coa risa ;-)

a long, long time ago...

... I can still remember how
That music used to make me smile

Ven isto a conto dunha mensaxe que recibín onte no Facebook.

Moitos de vós lembraredes aquela web (ghastaspista.com) na que xunto a algúns dos máis grandes da música galega aparecía unha humilde ¿maqueta? dos, daquela aínda mozos, Zángalla Mángalla.

Pois ben, hai pouquiños días outro dos egréxios colaboradores deste blogue engadía, 5 anos despois do último, un novo comentario ao "En Concerto" de Zángalla Mángalla. E que ten que ver o facebook en todo isto? Pois que foi o xeito en que me atopou Raquel Gamallo, a rapaza que xestiona ghastaspista.com, para reenviarme dito comentario. Así que velaí o comparto con vós:

Oscarparadela: Rapaces cada vez que escoito a maqueta morro de nostalixa, tedes que xuntarvos e gravar un LP en directo a modo de despedida ben feita como fixeron os Heroes del Silencio!! vos encargádevos da música que eu movo o tema técnico Biquiños a tod@s!!

Estaba ollando como redirixirvos a mensaxe e ocorreuseme buscarte no facebook

Un saúdo!!

http://www.ghastaspista.com/discos/comenta.php?id=141

Comentarios - Zángalla Mángalla - "Maqueta "

www.ghastaspista.com

Así que o desafío está sobre a mesa, agora só nos queda "actuar" (nunca mellor dito) en consecuencia. Iso si, en canto as crianças (recén vidas e a piques de vir) deixen un chisquiño de tempo.


PD: Por certo, ás veces préstame máis esta versión do American Pie

Ponthus e Sidoine, reis de Galiza e Bretanha

Esta fermosa historia narrada musicalmente:



Gústavos?

Reflexión apoiada en citas célebres

Que a esquerda está dividida é un feito incontestable dende a súa propia formulación. Que a dereita controla e manipula os medios informativos masivos (aos que subvenciona con cartos públicos) non nos colle de sorpresa. Que a actitude pasivo-pasota-queimad* favorece ao resultado electoral da dereita, divide máis á esquerda e é 99% froito da manipulación informativa, é un feito. Que a escisión no nacionalismo non chegou no mellor momento está á vista. Que a vella garda cometeu erros de integración das diferentes correntes dentro do nacionalismo tamén o vemos todos. Que a esquerda triunfa electoralmente cando se presenta unida demóstrao a historia. Que ser político e facer política implica saber negociar, ceder, contrastar intereses e plantexar o ben común! Que o 90% do electorado nacionalista de esquerdas temos o "corazón partío" e non sabemos dicir se queremos máis ao papá ou á mamá! Que esa mesma porcentaxe nos sentimos irmáns da maioría de propostas de esquerdas! Que non nos cremos nin que os da UPG sexan malos malísimos manipuladores, nin que os Irmandiños e Máis GZ queiran esnaquizar o nacionalismo galego nin que IU sexan uns españolistas! "Se nos organizamos, follamos tod*s" (Antón Reixa) "Sexa quen sexa, un nacionalista é un compañeiro" (Mª Xosé Bravo) "Luchamos entre nosotros mientras ellos se ríen, unámonos contra ellos porque sólo son muerte" (La Polla Records) "Odiamos aos romanos, pero inda odiamos máis..." (Monty Python) "A coalición é un acordo de unidade de acción e non un casamento, e segue aberta" (X.M.Beiras) "Es lo primero, ganar la guerra y después, sólo después, podremos hacer la revolución" (Siniestro Total) "A nosa posición, no BNG, é clara e coherente: soberanía, democracia e traballo. Unha posición transformadora e emancipadora no social e no nacional, para poñer o centro nas persoas, nas maiorías sociais, nos seus dereitos e benestar" (Xavier Campos) E quixera lexitimar esta reflexión apoiado no privilexio que me proporciona o contar entre os meus fans (e algúns tamén amig*s) con Ana Pontón, Martiño Noriega e Carlos Aymerich... (entre outros) Longa vida ao nacionalismo de esquerdas! Roberto Sobrado

Temporada de patos

Que pasa, garot@s? Isto xa me lembra unha pelícona mexicana, entitulada tal que o título deste post. O blogue coma unha bandada de patos en que ás veces vai un adiante, despois outro, coma en triángulo ou ala delta: poeticamente, fendendo o aire do tempo.

Así que vai un terceiro meu seguido xa post, e que sexa cuaternario. Musical por un, francófono por outra, pseudo-canadiado por un terceiro, montrealés pola miña banda. Novidoso polos que menos se manifestan. Igual vistes estes días os europeos a nova sobre a victoria do soberanistas no Québec, que se saldou cun morto debido a un tolo... Os galego-chineses a güevo que a viron.

No Estado Españolo, preparando por Levante a Diada os cataláns, sen reparar en gasto de bandeiras esteladas. Aquí sen clima de eleccións, polo menos o clima aquel do Brasil que eu lembro, en que cada candidato tiraba o seu propio jingle e as eleccións parecíanse ás veces a un concurso da OTI.

E dígome eu agora: E el que canción darían os polo menos catro partidos nazonais da Galiza?

ANOUVA roubaríalle seguramente a participación de Juan Pardo ao propio PêPe, e "Xuntos" adquiriría tintes soberanistas. Habería en todo caso que ver se o devandito trobador aínda está vivo, ou polo labor.

OSOE tiraría de clásicos, e na súa onda latina de pana remontada, talvez optase polo título esclarecedor do seu posible senviver: "No soy de aquí ni soy de allá" (Do magnífico Facundo Cabral que, por outra parte, ben vale unha misa atea, e morreu dunha maneira que mandou moito carallo en Guatemala...).

E despois a parella de baile dos que bailan senlleiros. O PêPe e o Blo-Q. Con estes, é claro, foi cos que máis voltas tiven que darlle. Respecto aos últimos -que algún día serán os primeiros- talvez descubran o que eu veño hai anos dicindo polo calado: que as verdadeiras raigames da Galiza futurible pasan... por Jalisco, e botaríanse á música de veras.

E Pêpe? Seguramente botarían man de Michel Tellô, eu creo, excusándose nos recortes, pero négome a darlles aínda máis cancha nin a uns nin ao outro...

E quedemos en fin por hoxe cos soberanistas, quebequeses e sentimentais.

.

Bichos

Nós

Post útil

Un dos zonavelheiros xa lle pode sacar proveito ipso facto. Outros dous, se por ben é (expresión galega para desexar que unha cousa saia ben), non han tardar en darlle uso... canción de berce enjebre onde as haxa...

E coa mesma, pois un breve repaso estival, coa idea de insuflarlle algo de movemento ao artefacto da Old Zone. Xa o dixo un crítico literario: sempre que escribimos, estamos escribindo sobre nós.

Incluso aqueles que falan sobre a composición das rochas de Marte, escriben dalgún xeito sobre eles mesmos. Ou déixanse ver no que escriben. Tal me sae o texto: tal estou.


De modo que direi que a min, O'Poldow, estes meses de xullo e agosto se me escaparon como agua nun cesto, coma area nas mans, como fume. Sen moita cousa física feita derradeiramente, acórdanme agora aqueles versos de Qué Vedo:

Retirado en la paz de estos desiertos, 

con pocos, pero doctos libros juntos, 

vivo en conversación con los difuntos, 

y escucho con mis ojos a los muertos. 

Si no siempre entendidos, siempre abiertos, 

o enmiendan, o fecundan mis asuntos; 

y en músicos callados contrapuntos 

al sueño de la vida hablan despiertos. 

Las grandes almas que la muerte ausenta, 

de injurias de los años vengadora, 

libra, ¡oh gran don Joseph!, docta la imprenta. 

En fuga irrevocable huye la hora; 

pero aquélla el mejor cálculo cuenta, 

que en la lección y estudios nos mejora.

Dos cales coñecía a primeira estrofa, e non acabo de entender de todo as dúas últimas. Inmerso na inmediatez deste post, na inmediatez dos interfaces do blogue, opto por non todo pontificar e, tosco, continúo.

Do verán, así, lembro agora unha opípara cea con tres músicos do sur do país, que por extrañas vías foi vista até do outro lado da mare oceana. Un gorentoso (teño que utilizar ese adxectivo) francisco frango á grelha, boa compaña, todo así como de repente. Boas novas, saber que a vida é fecunda e múltiple para xente coñecida é próxima.

Antes, o día da Pátria, o 25 máis estraño e desnortado: anovando, medio compromisando, bloqueando. E como di unha miña amiga mineira: Quem tem tres mulheres nao tem nenhuma.

Días pola aldea: segar (algo), botar man nas festas, saber de parques eólicos, de concursos eólicos. Ter a impresión de que se Otero Pedrayo ou Afonso Daniel vivisen hoxe... pois... non sei. Tipo: A nosa terra non é nosa?

Chegarme a oferta de liquidación do fondo editorial d'A Nosa Terra.

Pasa o verán, virá o outono.

Agora tomo o sol. Pero até agora

traballei cincoenta anos sin sosego.

Comín o pan suando día a día

nun labourar arreo.

Gastei o tempo co xornal dos sábados,

pasou a primavera, veu o inverno.

Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo

i a miña mocedade. Nada teño.

O patrón está rico á miña conta,

eu, á súa, estou vello.

Ben pensado, o patrón todo mo debe.

Eu non lle debo

nin xiquera iste sol que agora tomo.

Mentras o tomo, espero.

Non, tampouco iso. Libros coma ilustres compañas. Xusto en fronte:

Maravilhas de Sao Tiago. Narrativas do Liber Sancti Jacobi (Codex Calixtinus), de Maria do Amparo Tavares Maleval.

E para que este sexa un post útil de verdade, tomo agora o traballo de transcribir a tradución de Tavares Maleval da historia De Guillelmo milite capto quem comes gladio percussit collo nudato et eum ledere nequivit

[De Guilherme, cavaleiro cativo a quem um 

conde agrediu com a espada no colo 

desnudo e nao pôde feri-lo]

CAPÍTULO XX (LÍBER SANCTI JACOBI, 1998b, p. 377-378)

Despois de transcorrido muito tempo e quando já o nosso glorioso Sao Tiago, por seus muitos milagres, resplandecia em todas as regioes do orbe, aconteceu que entre os condes de Fonte Calcária e um cavaleiro seu vassalo chamado Guilherme deflagrou-se uma forte contenda. Havendo saído este a cavalo a pelejar decididamente contra o conde, ambos com seus soldados se encontraram e travaram combate. Mas falhando a tropa do cavaleiro, bateu em retirada e ele próprio foi feito prisioneiro e levado à presença do conde. E como mandasse o conde que o degolassem, clamou em voz alta o cavaleiro: "-Sao Tiago, apóstolo de Deus, a quem Herodes matou à espada em Jerusalém, ajuda-me e livra-me da espada do carrasco". E três vezes suportou o golpe no colo inclinado, alçando as maos ao céu, sem que nele aparecesse ferida alguma.

Vendo, pois, o verdugo, que nao podia feri-lo com o gume da espada, dirigiu-lhe a ponta contra o ventre para atravessá-lo. Mas Sao Tiago a embotou de tal maneira que sequer sentiu o choque dela.

Admirado o conde destas coisas com todos os que o acompanhavam, mandou que o encerrassem amarrado em un castelo. Mas ao amanhecer do dia seguinte, invocou a Sao Tiago entre seus gemidos, e entao o próprio Apóstolo, aparecendo diante dele, lhe disse: "-Eis-me aqui a quem chamaste". O local entao se encheu de aroma e luz claríssima, tanto que todos os soldados e demais pessoas que ali estavam se acreditaram instalados na amenidade do paraíso. E em meio ao resplendor, precedendo-o Sao Tiago e levando-o pela mao, na presença de todos e havendo ficado os guardas como cegos, chegou o cavaleiro até à porta traseira do castelo e, aberta esta, continuaram juntos até uma milha fora das muralhas. Assim ocorreu que este cavaleiro, completamente tomado de amor a Sao Tiago, veio a visitar seu corpo e igreja no dia de sua translaçao e contou tudo exatamente como o temos dito. Isto foi realizado pelo Senhor e é maravilha aos nossos olhos. Seja, pois, para o Supremo Rei a honra e a glória pelos séculos dos séculos. Assim seja.

E... bo foi!

Abascal dice que prefiere seguir con escolta a que España se rompa

DONOSTIA. Pese al nuevo tiempo abierto tras el fin definitivo de las actividades de ETA anunciado el pasado 20 de octubre, el exparlamentario del PP en la Cámara de Gasteiz Santiago Abascal lo tiene claro: "Prefiero una España con escoltas pero unida que libre pero rota". En declaraciones a Intereconomía, el presidente de la Fundación para la Defensa de la Nación Española, Denaes -que fundó en 2006- dice esperar que sus hijos no tengan que ir a la universidad con guardaespaldas, como fue su caso. Sin embargo, añade que "para mis hijos deseo otra cosa: una España unida. Prefiero que vayan con escolta en una España unida que libres en una España rota". http://www.noticiasdegipuzkoa.com/2012/08/18/politica/euskadi/abascal-dice-que-prefiere-seguir-con-escolta-a-que-espana-se-rompa

Camiom de bombeiros submergivel

Bombeiros en Melbourne, Austrália, conducem atraves dum caminho inundado, com água quase tam alta como o camióm. Manda narices!!

Ponthus e Sidoine, reis de Galiza e Bretanha

A finais do século XIV, un anónimo escritor bretón, «quizais un pai ou preceptor«, redactou o Roman de Ponthus et de la Belle Sidoine, un libriño ilustrado destinado á ensinanza e entretemento dos fillos da nobreza bretona. Podería ser unha noveliña máis de cabaleirías, xurdidas ao abeiro da rica tradición artúrica comezada por Chrétien de Troyes, pero para nós é algo máis.

A novela narra un conflito a escala global, no que o protagonista é Ponthus, o fillo do Rei suevo de Galicia Thibour. Durante o século V ou VI, un enorme exército de 30.000 musulmáns capitaneado por Broada, Sultán de Babilonia, desembarca na Coruña co obxectivo de conquistar o país. A desfeita é total. Thibour morre en combate, o reino cae; a penas Ponthus, o seu fillo, consegue escapar en barco con trece leais. Chegarán ás costas da Bretaña, onde serán acollidos polo lugartenente do rei, e alí Ponthus farase un home de renome, aínda que pasa por momentos de desdita. Traizoado por un membro do seu séquito galego, Gannelet, exíliase ao máxico bosque de Brocelianda, como xa fixeran antes os cabaleiros do ciclo artúrico e Merlín. Alí gañará sona de gan cabaleiro xustador. O bosque de Brocelianda, na Bretaña, lugar de retiro de Ponthus.



 No Roman de Ponthus et de la Belle Sidoine toda Europa vive asolada pola ameaza sarracena. Ponthus repele as invasións musulmanas na Bretaña e en Inglaterra, e serve como cabaleiro de fortuna ao rei inglés fronte aos irlandeses. Todo el é un modelo cabaleiresco, namorado de Sidoine, a filla do Rei de Bretaña, de quen numerosos subterfuxios, trampas os enemigos a separan. O seu amor, pola contra, perdura contra todo. Ponthus recrea as historias de Ulises, errante, fóra da súa terra, valéndose co seu enxeño para zafar das emboscadas; ao mesmo tempo é Lanzarote, orfo de pai e nai e fillo de rei estranxeiro que prospera grazas á súa valía persoal. Despois de matar ao esposo de Sidoine, o Duque de Borgoña, e casar con ela, Ponthus consegue a vella arela de volver a Galicia e reconquistar o país. Logo, co territorio pacificado, volverá con Sidoine de peregrinación a Compostela.

A noveliña, editada en galego como Ponthus e Sidoine, reis de Galiza e Bretaña por Paulo Nogueira, é un libro de gravados, no que cada aventura é insinuada con apenas un verso que acompaña a unha ilustración. Non é difícil imaxinar que era unha historia pensada para ser contada e imaxinada nova cada vez, que podía estenderse oralmente na dirección que marcasen os camiños da noite e o interese dos nenos. Hoxe, cos cambios no ritual da lectura, devorámola en a penas vinte minutos. Pero son vinte minutos emocionados: fálannos dunha Galicia imbricada no mundo atlántico do que nunca deberamos ter marchado, cunha identidade propia de reino independente, con cidades coñecidas a nivel internacional, mergullada nas lendas do ciclo artúrico, na fronteira coas civilizacións africanas do sur. E está aí: non é unha invención de Murguía, da Xeración Nós, ou un desideratum de celtistas exaltados. É unha chamada con cornamusa desde outra das fisterras a través dos séculos. Unha lectura moi moderna. 

http://www.manuelgago.org/blog/index.php/2007/06/17/ponthus-e-sidoine-reis-de-galicia-e-bretana/

Moi bo chiste!

(Sinto non traducilo...)
Se encuentran, Rajoy, Berlusconi y la reina de Inglaterra en el infierno... Berlusconi le contaba a la reina de Inglaterra que había un teléfono rojo en el infierno y que iba a hablar con el diablo para pedirle autorización para usarlo.
Rápidamente, fue y le pidió al diablo permiso para hacer una llamada a Italia, para saber cómo estaba el país después de su partida. El diablo le concedió la llamada y habló durante 2 minutos. Al colgar, el diablo le dijo que el coste de la llamada eran 3 millones de euros, y Berlusconi le pagó.
Al enterarse de esto, la reina de Inglaterra quiso hacer lo mismo y llamó a Inglaterra durante 5 minutos. El diablo le pasó una cuenta de 10 millones de libras.
Rajoy también sintió ganas de llamar a España para ver cómo estaba el país, y habló durante 3 horas. Cuando colgó, el diablo le dijo que eran 25 céntimos de Euro.
Marianico se quedó atónito, pues había visto el coste de las llamadas de los demás, así que le preguntó por qué era tan barato llamar a España...
Y el diablo le respondió:

- Mira, barbas, con la cantidad de parados, las huelgas, los recortes en los hospitales públicos, los problemas educativos, la prima de riesgo, la Gurtel, el Faisán, la ETA, la inmigración, la falta de justicia, la impunidad y corrupción política, la inseguridad ciudadana, el desgobierno, Camps, Chaves, Griñán, las manipulaciones Rubalcaba, los incendios, la Bolsa , los
chascarrillos de Esperanza Aguirre, los problemas de vivienda, las Sorayas, Tomás Gómez, Gallardón, Aznar desde las FAES, el inefable Zapatero prodigioso, la alargada sombra de Felipe González, las aventuras del Rey y el “listo” de Urdangarín, España es un caos, un infierno... ¡Y de infierno a infierno la llamada es LOCAL!

Regreso ao pasado...

"Yo soooooooy un gorron un gorron un gorron"

Com esta marca de calidade no extrangeiro, a Espanha espera-lhe um século de recessom

A ver nené, di papá!!

O blusóm de Higgs em "Mixórdia de Temáticas"

Interesantíssimo documentário sonoro sobre o blusóm de Higgs, centrado e sério.

Unha descuberta revolucionaria: o bolseiro de Giggs

Tirado da reportaxe "A revolutionary discovery: the bolsery os Giggs", en  NATURE SCIENCES, (July, 2012):

"A descuberta deste particular vén revolucionar a física na súa cerna. Deconfiabamos que Ryan, sobre todo cando corría pola estrema dereita, alteraba a percepción do espazo tempo por causa da curvatura da materia esférica. Craso erro. Desde a semana pasada, puidemos saber que o que ten é un bolseiro que traballa para el, agás cando xoga con Cymru", declarou o profesor H.P. Wells, do laboratorio do Cerne en Suíza a esta revista.

Xoán Guixar (32, Cangas do Morrazo), deste xeito,  é o verdadeiro responsable da meteórica carreira de Ryan Giggs. Desde o 1999, cando o Manchester gañou a Champions en Barcelona, é quen centra, canea e remata nos partidos no canto do coñecido xogador galés. "Comecei cunha bolsa FEUGA e despois xa fun enlazando unha noutra. O carallo é que aínda teño unicamente tres meses cotizados", confesa Guixar.

FOTO: Compañeiros de Ryan Giggs no Manchester United felicitándoo pola renovación do seu bolseiro cun novo contrato de prácticas.

Deixa-te guiar oooooo!! Som engenheiro!

Castro-chavista socialista

A notícia deixou infartado a mais dum. A raiz das reacções de amigos cantantes e fãs, Ricky Martin numha carta dirigida aos seus admiradores indicou, “Sou chavista e castrista, e que? Sou socialista como o meu amigo René Pérez “Residente” (Calle 13). Já cansei de estar em armários. Nom quero estar nunca mais num. Já nom me importa o que pensem os demaiss”, dixo o cantante boricua.

http://www.eldinamo.cl/2012/06/27/ricky-martin-se-declara-castro-chavista-socialista/

Os jogadores de "La Roja" tributaram fora de Espanha as primas da Eurocopa e o Mundial

HahahahahahAHAHAHAHAhahahahahahahaha...haha...ha! Nom se me ocorre outra cousa mais inteligente que dizer... http://www.cadenaser.com/espana/articulo/icv-pide-limitar-primas-seleccion-espanola-futbol/csrcsrpor/20120628csrcsrnac_18/Tes

Seguro que xa coñecedes

Espanha vs França. Orgulho pátrio.

Via https://twitter.com/javimoya/status/216842204071739393/photo/1/large

Buf que morto está isto...

 O capitán tamén abandonou o barco? ay, ay, ay.... :P

Romper o xeo...

Moi bo video de como intentar romper o xeo a hora de ligar...con Berto en buenafuente...Mimá que farta de rir!! Teño agujetas nas tripas...:-)

Activismo e ficcion

Activismo y Ficción (Metrópolis, TVE2) from leodecerca on Vimeo.

Vídeo simpático, que fala de cómo se utilizan aspectos da ficción como os superheroes, como ferramenta no activismo político. "Unemployed man" e o reverendo Billy son a caña! hahahaha....Vese rápido ;-)

El peor enemigo de España... los españoles

Ao fío deste interesante artigo de Sala i Martín, foi inevitable escribir a seguinte reflexión que dende hai moitos días me ferve na cabeza con toda a situación que estamos a vivir... Opinen vostedes!

Na aldea do meu pai, moita xente emigrou a Venezuela entre os anos 50 e finais dos 70. Cando viñan de vacacións todos mencionaban o impresionante país que era, cos seus privilexiados paisaxes e inmensos recursos naturais, o que paradoxicamente contrastaba coa pésima economía do país en xeral e da maior parte da poboación en particular. E tamén sempre coincidían no diagnóstico, que resumían na mesma frase: "Venezuela é un gran país, pero ten un problema: os venezolanos"... (nunca deixou de sorprenderme escoitar esas frases a persoas dun país do que había que emigrar).

O problema de España son os españois, e máis concretamente o sistema mental-cultural español, que eu compendiaría en tres paradigmas: mantenella e no emendalla, negación da realidade e ausencia de responsabilidade persoal (ética e xurídica).

Esta mentalidade irreflexiva, irracional, irresponsable, individualista e cortoplacista producíu os máximos efectos destrutivos despois de que se dera ao seu redor o mellor caldo de cultivo para ela: un período de tempo longo (suficiente para que moitos dos individuos afectados por esta mentalidade considerasen perpetuo) con abundancia de cartos fáciles e ausencia de límites éticos ou xurídicos.

O feito de dispoñer durante tanto tempo de moitos cartos que non xeramos co noso esforzo posiblemente non tivo parangon en toda a Historia dos Reinos da Península Ibérica, se exceptuamos a etapa do ouro e a prata americana. A literatura do Siglo de Oro describe exquisitamente os resultados da magnífica xestión das élites casteláns sobre toda esa inconmensurable riqueza para a poboación e a economía do Reino de Castela naquel intre. A longo prazo, gustaríame lembrar que cando España entrou na CEE, a inmensa maioría do seu territorio estaba moi lonxe da media da riqueza europea... Agardemos que a historia non se repita.

Agora fálase dunha posible década perdida. Eu coido que, como mínimo, será unha xeración a que necesitaremos para lavar a lamentable e bananera imaxe de improvisación, inmadurez, incompetencia, irresponsabilidade e falta de seriedade que a sociedade española, a través das súas clases política, xudicial, económica e financeira, está a dar no mundo. A un extranxeiro que lese na prensa as novas do Rei, Garzón, Bankia, Díaz Ferrán, ou vise nos telexornais as imaxes de Rajoi fuxindo dos xornalistas no Senado ou Zapatero só nas xuntanzas internacionais, que se lle pasaría pola cabeza? Se todo isto acontecese en Venezuela, seguramente un español pensaría "¿E estes son os xefes? Se é o mellor que produce esta sociedade..." Por certo, pola conta que nos trae, espero equivocarme!

Durante varios anos vivimos como "cigarras", dándolles leccións ás "formigas" de como había que facer as cousas. Éramos españoles, el ejemplo y envidia del mundo. Nuestros deportistas eran los mejores... Agora, como sabiamente din en Xogo de Tronos, "Winter is coming". Na miña aldea dirían que nos agarremos, que veñen curvas...

Disculpade se me extendín demasiado, pero ultimamente disfruto dunha inflamación constante das miñas gónadas por culpa de toda esta situación tan inxusta e que ofende tanto á intelixencia. A permanente búsqueda do culpable, a permanente ausencia de consecuencias... É moi curioso, todo o mundo o fixo sempre ben, todo o mundo sabe quen o fixo mal, pero nunca aparece ningún responsable nin hai ningún delito ou sanción aplicable a todo o que non se fixo ben... No fondo, todo é moi español: pase o que pase, non pasa nada pero fálase moito para aparentar que pasa algo.

Remato cunha frase magnífica de Ralph W. Emerson, escritor, filósofo e poeta: Canto máis alto falaba do seu honor, máis rapidamente contabamos os cubertos.

Poema

Sinto non traducilo...pero é tan fermoso ;-)

ESTA NOCHE

"tus poemas
sobre mujeres
se seguirán leyendo
dentro de cincuenta años,
cuando todas ellas
hayan desaparecido",

me dice
por teléfono
mi editor.

querido editor,
parece que las mujeres
han desaparecido ya.

sé lo que quieres decir

pero dame
una mujer
de verdad viva
esta noche
caminando
en dirección a mí

y quédate con todos los poemas

los buenos
los malos
o cualquiera que pueda escribir
después de éste.

sé lo que quieres decir.

¿sabes tú
lo que quiero decir yo?

C. Bukowski

O pozo de Aran

Vou recuperar este temita popero de Carlos nuñez. A ver se imos millorando a calidade dos temas musicais ;-)

 

En compensación do anterior

Outra idea de México, DF

Temazo!

Xa que vexo que andades un pouco atravesados e dandolle as drogas...eu vou por o meu graniño de area :P

Música para días atravesados

Novas de hoje.

Mirade o que punham no telejornal hoje quando me erguím.

More poetry (morre poesía)

POEMA PARA SER LEÍDO Y CANTADO Sé que hay una persona que me busca en su mano, día y noche, encontrándome, a cada minuto, en su calzado. ¿Ignora que la noche está enterrada con espuelas detrás de la cocina? Sé que hay una persona compuesta de mis partes, a la que integro cuando va mi talle cabalgando en su exacta piedrecilla. ¿Ignora que a su cofre no volverá moneda que salió con su retrato? Sé el día, pero el sol se me ha escapado; sé el acto universal que hizo en su cama con ajeno valor y esa agua tibia, cuya superficial frecuencia es una mina. ¿Tan pequeña es, acaso, esa persona, que hasta sus propios pies así la pisan? Un gato es el lindero entre ella y yo, al lado mismo de su tasa de agua. La veo en las esquinas, se abre y cierra su veste, antes palmera interrogante... ¿Qué podrá hacer sino cambiar de llanto? Pero me busca y busca. ¡Es una historia!

3 Set. 1937 César Vallejo

Nom ponhades à vossa nai no FB!!! hehehe!!!

Escudo

Estes dias lembrei-me do escudo este que circula por internete coa cousa de Repsol....

Por certo, que bom que o blog recupera actividade. Pero poñede os marcadores ou labels, please, sobre todo ti, Marta, que fuches das primeiras em queixar-te! Que logo é dificil encontrar cousas arquivadas!

Binta e a gran idea.

Comparto aqui tamén esta preciosa curta de Javier Fesser ("El milagro de P. Tinto") nominada aos oscars no 2007 como millor curtametraxe. Narrada dende o punto de vista dunha nena senegalesa de 7 anos é unha lección de humildade en toda regla...Tomade asento e disfrutade.

A cantiga-himno da esquerda francesa

Menos mal que aínda resisten os descendentes de Astérix e Obélix!

Esta cantiga é o himno oficioso de todas as manifestacións de Melenchon. Escointándoa un se anima a facer cousas e non o dá todo por perdido. Algo lin da letra, pero convido ao Departamento de Linguas da Zona Velha a que continúe co seu loubable esforzo filolóxico e nos faga unha traducción para poder comprendela perfectamente. Por favor, procedan...



PS: ando a escoitar ao grupo en spotify, e debo dicir que 'tache bastante ben.

Poesía amorosa-punk-antiga

Aínda non sei cómo carallo aprobei o latín da carreira. Pero ese é outro conto. Hoxe era para porvos un poema xeitoso, que estou de insomnio, e acabei dando con Catulo (vai o enlace á páxina en castelán, que me pareceu máis completa...). De modo que unha tradución libérrima (a internet non é mala de todo, abofé) dun dos seus textos máis coñecidos, e despois a versión castelán doutro, que me pareceu de gran exquisitez. Lean, lean. A Zona Velha máis vella ca nunca...

Viuamus, mea Lesbia, atque amemus,
rumoresque senum seueriorum
omnes unius aestimemus assis.
Soles occidere et redire possunt:
nobis, cum semel occidit breuis lux, 

nox est perpetua una dormienda.
Da mi basia mille, deinde centum, 

dein mille altera, dein secunda centum, 

deinde usque altera mille, deinde centum. 

Dein, cum milia multa fecerimus 

conturbabimus illa, ne sciamus, 

aut nequis malus inuidere possit,
cum tantum sciat esse basiorum.

Vivamos, miña Lesbia, e amémonos,
aos murmurios dos escrupulosos vellos
non lles fagamos caso nin chica.
Poden os soles morrer e voltar:
nós, porén, coma o candil cuxa luz se apaga
habemos de durmir a noite máis longa.
Dáme mil bicos, logo cen máis,
mil outra vez, e outra vez un cento,
despois aínda outros mil, e outro cento.
E logo, despois de miles nos dar
atrapallaremos a conta, e xa a non saberemos, 

para que ningún desgrazado nos poida botar

o mal de ollo en sabendo a conta dos bicos.

......

En defensa de su honradez

Os daré por el culo y me la vais a chupar,

Aurelio comevergas y Furio julandrón,

que, por mis versos, como son ligeros,

me habéis considerado un desvergonzado.

Es, de hecho, procedente

que el poeta honorable sea personalmente casto;

no es necesario que lo sean sus versos,

que, en definitiva, tienen sal y gracia

si son ligeros y desvergonzados

y pueden provocar las cosquillas,

no digo a los muchachos, sino a esos peludos

que no pueden mover sus duros lomos

¿Vosotros, porque habéis leído muchos miles de besos,

me consideráis poco hombre?

Os daré por el culo y me la vais a chupar..

Autocensura lingüística

Há poucos dias, um companheiro falava-me do caso que lhe aconteceu como representante de umha entidade ecologista, quando tivo que renunciar a ser entrevistado num canal televisivo espanhol por se negar a deixar fora o seu idioma, que é o de todas e todos nós: o galego.

Este companheiro recebera um telefonema do canal de televisom espanhol Telecinco, para o entrevistar em relaçom a um conflito ambiental na comarca de Trasancos. Acedeu, claro, mas na altura da entrevista, quando começou a responder na nossa língua, o entrevistador pediu-lhe para falar em espanhol, ao qual este companheiro, com bom critério, se recusou. A entrevista ficou por aí...

Lembro agora este caso enquanto vejo no Telejornal doutro canal privado espanhol, La Sexta, que vários porta-vozes da recentemente criada Plataforma em Defesa das Fragas do Eume, militantes de organizaçons políticas nacionalistas galegas, respondem em correto castelhano às perguntas sobre a grave situaçom originada na Capela polo incêndio florestal do passado fim de semana.

Suponho que a avaliaçom realizada por algumhas pessoas, incluídas as que acabei de ver na televisom, será que o importante é levar a mensagem dos movimentos sociais aos grandes meios de comunicaçom, sendo a língua utilizada um aspeto secundário. Nom é a minha, que considero ser a língua utilizada, num contexto de substituiçom lingüística como o galego, parte fundamental do objetivo discursivo.

Nom é preciso lembrar aqui a desigual consideraçom que tem o catalám em relaçom ao galego, no mercado mediático espanhol. Todos e todas vemos como aparece habitualmente legendada, em boca de empresários, políticos, desportistas profissionais, cantores... em funçom do interesse jornalístico da informaçom e do peso que de facto tem umha comunidade lingüística articulada e em autoconstruçom como é a catalá.
O catalám nom é invisível.

Na Galiza, onde a situaçom parece mais a da desarticulaçom ou esfarelamento final da nossa comunidade de falantes, o poder lingüístico está todo do lado do espanhol, sem que nem sequer as pessoas e coletivos mais sensibilizados com a questom pareçam ser conscientes do que está em jogo e do avançado processo de destruiçom da nossa comunidade lingüística.

Só assim se explica a fácil renúncia dos nossos porta-vozes, nom só numha problemática social concreta como a dos incêndios no episódio que comento, mas no conflito que atravessa qualquer acontecimento social, especialmente se conta com a interposiçom do alto-falante televisivo. Como podemos, nas circunstáncias que vivemos, renunciar ao uso do nosso idioma no nosso próprio país na primeira oportunidade em que nos colocam um microfone diante para falar do que quer que seja?

Podemos reclamar e queixar-nos pola atitude lingüicida das instituiçons públicas e privadas, claro; mesmo pola escassa consciência lingüística que coletivamente nos carateriza como povo, resultado de um histórico processo de extorsom ainda em marcha. No entanto, dificilmente poderemos avançar na recuperaçom de todo esse património se nós próprios nos invisibilizamos e exercemos a mais efetiva das repressons: a autoimposta em forma de autocensura.

Eu fico com a atitude do companheiro de que falei no início, que preferiu ser vítima da censura mediática em lugar de facilitar o labor aos que querem um galego invisível. Muitas atitudes como as dele obrigariam esses mesmos meios a recorrerem mais à legendagem e, sobretodo, tornaria visível a existência de um conflito lingüístico neste maltratado país chamado Galiza.

Por Maurício Castro em Galicia Confidencial.

O imperio dos "sensexo"

Os xaponeses ostentan o record mundial de abstinencia sexual, case un tercio da poboación deixou de "facer o amor"(estando en parella). Pero na rúa o sexo anunciase, págase e convertese nunha grande industria que supon o 1% do producto interior bruto. País de contrastes, documental moi interesante que non deixa de sorprender!

Há futuro? Umha ilussom na distância.

Pintar sobre água

Vede até o final.... Nom decepciona.

Preciosa animación

Quebequesa

Aínda non vos eu nunca viñera coa miña teima do Québec, non si? Pois a iso vou: Québec. No 1995 fixeron un referéndum para seren ou non seren, e ao final a cousa quedou en 51 contra 49%. Un meu amigo de alá dixérame abertamente que fora toda unha "arnaque", e foi alí onde eu aprendín a verba "arnaque", que vén sendo coma a nosa "fraude".

De modo que tamén tiveron, nos anos 60, unha revolución tranquila que puxo as cousas máis ao dereito, e que fixo que os francófonos chegaran ás cotas do poder non xa na política, senón nas fábricas, na rúa, por todas partes. Daquela, aínda se escoitaba -non sei se aínda se escoitará- a algún angloparlante dicir: "Speak white" cando oía, por exemplo, a dous montréaleses falar en francés. "Fala branco", fala ben: speak in english. Es de cumplido caballero que utilice usted nuestra lengua cervantina, isto sóanos a máis dun dos habituais do blogue.

E ben, coa mesma chegamos á poesía: eis "Speak white", o poema. E como os tempos son de présa e aínda falta de habilidade informática, vaivos o link. E o comezo dunha tradución á nosa lingua. Tamén vos digo de entrada o final do texto, que é "nous savons que nous ne sommes pas seuls". Sabemos que non estamos sós.

Michèle Lalonde: Speak White

Speak White

il est si beau de vous entendre parler de Paradise Lost


ou du profil gracieux et anonyme

qui tremble dans les sonnets de Shakespeare

nous sommes un peuple inculte et bègue


mais ne sommes pas sourds au génie d'une langue


parlez avec l'accent de Milton et Byron et Shelley et Keats


Speak White


et pardonnez-nous de n'avoir pour réponse


que les chants rauques de nos ancêtres


et le chagrin de Nelligan…..

- - - & - - -

Falade branco

é tan fermoso escoitarvos falar do Paraíso Perdido

ou do perfil gracioso e anónimo

que vibra nos sonetos de Shakespeare

somos un pobo inculto e tatexo*

pero non somos xordos pró xenio dunha lingua

falade co acento de Milton e Byron e Shelley e Keats

Falade Branco

e perdoádenos por termos só por resposta

o rouco canto dos nosos ancestros

e a saudade de Nelligan**

(....)

*”les québecois sont un peuple inculte et bègue” aparece nun coñecido informe canadiense sobre a situación política a finais do século XIX

**o poeta fundacional da literatura canadiana en lingua francesa, ou quebequesa, morto de novo ou por tuberculose ou morte mala

Peliculas do chino...

Para esmendrellarse...

Umha religióm como Deus manda

Se a ciência demonstrar que algumha crença no budismo está errada, entóm o budismo terá que mudar.
Sua Santidade, o XIV Dalai Lama

Eu saio só

Volta Loretta Martin

Um tira-rolhas de nada

Mais nada....

O facto mais impressionante do universo

Neil DeGrasse Tyson, quizais o mais grande divulgador de ciência básica do momento.

Entruido 2012

Gacham, Arale mais o Dr. Slump! huahua!! Ah! E a merdinha!