terça-feira, 31 de maio de 2011

Organiçaçom Mundial da Saude: os telemóveis podem produzir cancro

A Organização Mundial da Saúde adicionou esta terça-feira o telemóvel à sua lista de cancerígenos, a par do chumbo e do clorofórmio, devido às radiações emitidas pelos aparelhos telefónicos móveis.
A decisão reverte todas as posições tomadas pela OMS até ao momento, que afirmava não haver qualquer relação directa entre o uso do telemóvel e o desenvolvimento de doença oncológica. Agora, e apesar de não ter surgido nenhum dado que estabeleça uma ligação explícita entre o uso daquela tecnologia e supostos efeitos nocivos para a saúde, a OMS adopta um princípio de cautela há muito defendido por alguns especialistas internacionais. Ou seja, o risco não é certo, mas é possível.

A OMS age após recomendação de um grupo de 31 cientistas de 14 países. Em 2008, o SOL falou com a cientista israelita Siegal Sadetzki, que alertara para o risco de desenvolvimento de tumores nas glândulas salivares após o uso intenso e prolongado do telemóvel. Sadetzki tinha identificado uma incidência superior deste tipo de cancro entre utilizadores intensivos de aparelhos móveis, com a doença a desenvolver-se no lado da cabeça onde os pacientes habitualmente encostavam o telemóvel.

A radiação emitida pelos telemóveis é comparada pelo neurologista-chefe do hospital californiano Cedars-Sinai, Keith Black, à de um microondas de baixa potência. Segundo os especialistas, há dois momentos em que o risco pode ser maior: quando se atende uma chamada (momento em que a radiação é momentaneamente mais forte) e quando o sinal é fraco (o que leva o aparelho a realizar um esforço maior para estabelecer ligação com a antena de telecomunicações mais próxima). Já em relação ao uso de auriculares e do bluetooth, não existe ainda acordo sobre se estes acessórios diminuem ou aumentam potenciais riscos de saúde.

Em anos recentes, aumentaram as vozes a apelar a uma maior cautela por parte dos utilizadores de telemóveis, recomendando que não se encoste totalmente o aparelho ao ouvido e que não se use o telefone móvel durante demasiado tempo. É especialmente desaconselhada a utilização intensa do telemóvel por parte de crianças. A Agência Europeia do Ambiente e várias universidades norte-americanas estão entre as organizações que há vários anos recomendam um uso limitado desta tecnologia.



http://sol.sapo.pt/inicio/Sociedade/Interior.aspx?content_id=20617



http://edition.cnn.com/2011/HEALTH/05/31/who.cell.phones/index.html

Puto Coke - GgAaL-EGO

sexta-feira, 27 de maio de 2011

Que xoguetes para gatos máis simpáticos ;)





No son los mercados financieros

Outra perspectiva do que acontece....


Artículo publicado por Vicenç Navarro en el diario PÚBLICO, 26 de mayo de 2011

Este artículo cuestiona la interpretación generalizada (incluida en amplios sectores de las izquierdas) que atribuye el desarrollo de las políticas públicas de clara orientación neoliberal en el Estado español a la presión de los mercados financieros. El artículo señala que tal presión condiciona pero no determina tales políticas, pues hay otras políticas alternativas que no se consideran como consecuencia del enorme poder que la burguesía financiera, industrial, y de servicios tienen sobre el Estado y sobre los mayores medios de información y persuasión.

Se está generalizando un entendimiento de la realidad que nos rodea que asume que los estados han perdido su capacidad de decisión, teniendo estos que actuar según los dictados de los mercados financieros. Esta percepción va acompañada de una narrativa en la que las categorías de poder como poder de clase y lucha de clase han quedado totalmente sustituidas por el “poder de los mercados que determina lo que ocurre en cada Estado”, incluido el español. Como escribía un articulista en uno de los rotativos de mayor difusión del país, “el capital ya no se personifica en la burguesía”. Según tal postura, esta burguesía ha sido substituida por unas élites financieras que no son propietarias de nada excepto de la capacidad de producir papeles que ni siquiera son dinero, pero de los que derivan montañas de dinero. Y que a pesar de haber causado la crisis continúan recibiendo ayudas públicas del Estado (pagadas por todos nosotros con los impuestos) que les permiten continuar con sus prácticas especulativas y no productivas que empeoran la situación.
De ellos se deduce que la burguesía ha perdido también su poder, haciendo incluso irrelevante el análisis de clases. La estructura social se convierte así en ricos y pobres, con la mayoría definida como clase media, nuevas categorías de estructura social agrupadas dentro de estados, cuya capacidad de decisión queda determinada por los mercados financieros. Es importante subrayar que los propios gobiernos –para justificar sus altamente impopulares políticas públicas– apelan al mismo argumento indicando que no hay otra alternativa que seguir los dictados de tales mercados.
Esta lectura de la realidad, sin embargo, es errónea, y es fácil demostrarlo. En primer lugar, las políticas que el Estado español está imponiendo a la población (flexibilización del mercado de trabajo con mayores facilidades otorgadas al empresario para que despida al trabajador, recortes del gasto y empleo público, disminución de salarios, retraso de la edad de jubilación, y congelación de las pensiones, entre otras medidas) son intervenciones públicas que la supuestamente desaparecida burguesía española ha deseado desde hace muchos años. A la luz de estos datos, indicar que la burguesía ha desaparecido o que no tiene impacto sobre el Estado me parece un error. Como diría Lope de Vega, “nunca los muertos estuvieron tan vivos”. Esta burguesía, tanto la burguesía financiera como la industrial, tienen intereses distintos y otros coincidentes. Y entre estos últimos está el utilizar “la presión de los mercados financieros” como excusa para llevar a cabo lo que siempre han deseado. Naturalmente que la burguesía española (y sus componentes en los distintos pueblos y naciones de España) es ayudada por la burguesía de los estados miembros de la UE, cuyos instrumentos políticos controlan las instituciones de la UE.
Pero los agentes externos no son los que determinan lo que ocurre en España. Condicionan y facilitan, pero no determinan. La atención a lo externo diluye la importancia de lo interno, que es lo determinante. La clase dominante española (término ausente en la narrativa hegemónica) es la que influencia al Estado español. Y parte de su poder ha sido transmitir el mensaje de que no hay alternativa a las políticas que se están siguiendo en respuesta a los agentes externos, los mercados financieros. Y predeciblemente, los medios de mayor difusión juegan un papel clave en la promoción de este mensaje.
Pero no es cierto que no haya alternativas. Sólo un ejemplo. El déficit del Estado podría reducirse, en lugar de recortar el gasto y empleo público, mediante el aumento de los impuestos, alternativa que ni siquiera es considerada por los dos partidos mayoritarios o debatida en los mayores medios. Los partidos a su izquierda han propuesto alternativas creíbles y factibles basadas en los cálculos de los propios inspectores de Hacienda del Ministerio de Hacienda que han indicado que, revirtiendo las ventajas fiscales que se han hecho en los últimos quince años (y que han favorecido a los grupos más pudientes de la población) podrían haberse obtenido 35.000 millones de euros, sin afectar a la carga impositiva de la mayoría de la población, consiguiendo más dinero que el que se ahorra mediante recortes sociales, tales como la congelación de las pensiones y/o el recorte del empleo público. Es más, si España tuviera la misma política fiscal progresiva que Suecia, el Estado (tanto central, autonómico, como municipal) conseguiría 200.000 millones de euros más de los que obtiene. El hecho de que estas alternativas no entren en el debate político responde a la marginación y discriminación sistemática que los medios de mayor difusión ejercen hacia tales fuerzas políticas. En realidad, la escasa diversidad ideológica de los medios en España es uno de los problemas mayores que tiene la democracia española. Otra es la Ley Electoral que margina al segundo partido de la izquierda (IU), debilitando con ello a toda la izquierda.
Hay una lucha de clases en España en la que la burguesía –la clase dominante en España– gana en bases diarias. Decía el financiero estadounidense Warren Buffett: “Esto es la lucha de clases, y la mía, la de los ricos, la está ganando”. El señor Botín (burguesía financiera) y el señor Martín Villa y el señor Amancio Ortega (burguesía industrial y servicios) podrían decir lo mismo en España. Todas las empresas del Ibex (excepto tres) han continuado teniendo beneficios, de los cuales los más importantes, pero no los únicos, han sido los de los bancos. Mientras, la clase trabajadora está pagando la crisis que los primeros crearon. Un síntoma del poder de la clase dominante es que nadie habla ni de clases, ni de lucha de clases, considerando tales categorías como anticuadas, en las que incluso se llega a la conclusión de que la burguesía ha desaparecido.


http://www.vnavarro.org/?p=5680

quinta-feira, 26 de maio de 2011

Así da gusto manifestarse...

As melhores frases nas dobragens ao galego

Corto e colo:
http://miraquefaciles.blogspot.com/2011/05/as-millores-frases-de-dobrexe-en-galego.html


Tódolos amantes do cinema preferimos ollar sempre as películas na súa linguaxe orixinal, en Versión Orixinal (con o sen subtítulos). Pero os galegos, sempre facemos unha excepción, e son esas xoias de dobraxe a nosa lingua que coa gracia do noso idioma, maila a dos traductores e actores de dobraxe conferen a certas películas o caracter de mítico a súa dobraxe.

E desas míticas dobraxes xurden míticas frases. Grandes exemplos:


Na primeira triloxía da "Guerra das Galaxias":
-Luke, non poñas os carro diante dos bois, dille Yoda a Luke durante o seu adestramento.
-Terma Chewee, que escorrego; Han Solo a Chewbacca no Halcón Milenario.
-Isto non che é como peneirar, meu!; conversa entre Han e Luke sobre o hiperespazo.
-E ti ris, furabolos!; Han Solo a Chewbacca, despois de que Leia rexeitara a Han.

Na serie "Dallas":
-¿Estás bébeda, Sue Ellen?; considerada a mais mítica frase do dobraxe galego.

"Instinto Básico":
-Ti ves unha perrecha e poste tolo.
-¿Cómo, fodiches nela?

"Terminator 2"
-Vai rañala, raparigo; versión do "Sayonara, bay" castelán, o do "Hasta la vista" original.

"Mystic River"
-Fillo do porco, marrán seguro; dito pola persoaxe que interpreta Sean Penn.

"O prezo do poder"
-Róncalle o carallo; di Tony Montana (en castelán foi "hay que joderse")

"Hot Shots 2"
-Escomenzamos a mañá cunha tonada de ana Kiro, di Charlie Sheen

A saga de debuxos de Son Goku "As bolas do dragón"
-Es un pimpim, Son Goku; dille Vexeta
-Voute esnaquizar, verme noxento.

"Pulp Fiction"
-Chámome Purrús, e por moito que latriques desta non sálva-lo cú; di Jules.

"Aberto ata o mencer"
-¿Queres que te coma a perrecha?

Os debuxos de "Shin Chan"
-Cuiño, cuiño

"A casa Rusia"
-Entras nun urinario, poste a falar cun moscovita e cando rematas de abanea-la pirola, amas esa cidade ; por Sean Connery

"O Sarxento de Ferro"
-No coche do meu vello, co depósito cheo, unha man na cona e polo cú un dedo; un dos cánticos.

"Demolition Man"
-Pensei que ía pras patacas; Stallone a Sandra Bullock.

"O silencio dos cordeiros":
-Podo cheirar a tua crica dende eiquí, dille un preso a Jodie Foster.

Da Bolha Inmobiliaria à Crise (por Aleix Saló)

Didáctico video para comprender Españistán....

terça-feira, 24 de maio de 2011

A sala Nasa pecha

Carta de despedida:

Estimada tripulación:
Onte a cidadanía de Compostela outorgoulle a maioría absoluta no governo municipal a Conde Roa. Este é un feito que vai ter un impacto importante sobre a vida cultural da nosa cidade. E por suposto, supón un punto e a parte para a Nasa.
Os ataques constantes dirixidos contra nós durante os últimos tres anos, baseados en ameazas, insultos e mentiras supuxeron unha dura proba, sobre todo a nível persoal, ao comprobarmos a impunidade coa que un político pode estragar a imaxe e a credibilidade dunha persoas e dunha entidade diante da opinión pública.
Nesta situación, a comandancia da Nasa ten decidido abandoar a primeira liña da acción cultural. Desde hoxe, a nosa presencia fai imposible a continuidade do proxecto Nasa, pois sen a colaboración municipal non ten viabilidade e tampouco ten sentido. Por outro lado, non temos estómago para colaborar no proxecto de cidade de Conde Roa, baseado na descalificación e persecución dunha parte da sociedade compostelán, como vimos de comprobar nos últimos anos.
Porén, consideramos que a proxección de futuro do proxecto cívico e cultural da Nasa non debe depender exclusivamente dos membros desta comandancia. E non o dicimos só polo cansancio acumulado durante estes anos, que é moito, senón porque é o momento de explorar novas fórmulas de xestión cultural máis participativas, nas que a toma de decisións sexa máis colectiva.
Así que, para pensarmos o futuro da Nasa entre toda a xente que forma parte da tripulación, gustaríanos convidarvos a unha sesión de reflexión e debate o próximo sábado 11 de xuño ás 12,00h. Será como unha sesión vermú para intercambiar ideas, facer propostas e pensar en aberto cal é a cultura que queremos para a nosa cidade e como queremos participar nela.
Insistiremos nesta convocatoria ao longo das próximas semanas, tanto para achegarvos temas a discutir como para pedirvos propostas de debate e organización. Contamos coa vosa participación.
E non queremos deixar pasar a oportunidade para agradecervos o voso apoio e acompañamento, sen o que non teriamos chegado ata aquí.
Un forte abrazo,
A Xunta de Comandantes

http://www.galiciahoxe.com/mare/gh/o-poder-absoluto/idEdicion-2011-05-24/idNoticia-672071/

segunda-feira, 23 de maio de 2011

Elapsed time: heavy traffic

Aeroporto internacional Logan de Boston

Digno de escoitar...

Deixounos caladiños...



Que conste que en RNE hay moitos programas de radio. O que escoito eu pola tarde "Asuntos propios" está a favor do movemento do 15-M e son mais críticos co goberno.

Esto da verdadeiro noxo...

"Los ciudadanos avalan con sus votos a los candidatos imputados"

http://politica.elpais.com/politica/2011/05/22/22m/1306096447_114445.html


Pero que merda de ética e ideais ten a dereita?

domingo, 22 de maio de 2011

Non saimos do lixo...

Protagonizada por Leo arremecaghoná entre outros...

NON SAIMOS DO LIXO cap.1 "A televisión" from komunikando tv on Vimeo.



NON SAIMOS DO LIXO cap.2 "A Cultura" from komunikando tv on Vimeo.





Pois aquí tes máis capitulos. Van polo 8:

http://vimeo.com/10203995

sexta-feira, 20 de maio de 2011

Um grupo de professores toma umha TV pública em Grécia

Xa teñen páxina propia...

Se queredes mais información sobre o movemento "Democracia real ya" aqui esta a sua páxina web:

http://democraciarealya.es/

quinta-feira, 19 de maio de 2011

Algo está cambiando...

Que bonito se está a poñer esto, que bonita está a praza Sol en Madrid e en xeral gústame o ambiente que se está a palpar ó longo de todo o territorio.Todo isto, apesares de que medios da extrema dereita (Libertade dixital,Intereconomía....)estén a facer grandes esforzos para desacreditar estas manifestacións espontáneas (que si son todos "perriflautas"´,que si son okupas, ou que si é unha manifestación provocada pola ezquerda en visperas das eleccións).Bueno o certo é que dada a altura intelectual de estas persoas, tampouco hai moito que temer,favorécenos máis que persoaxes de certo nivel coma o escritor Jose Luis San Pedro abrazen esta causa.Tamén a pesares de que certo sector da esquerda este a facer esforzos para abrazar tales manifestacións como propias.O certo é que algo está pasando, non sabemos canto durará nin cales serán as súas consecuencias pero algo está pasando.Esto tiña que pasar,era previsible.Esta é a xeneración que chamaban "NI" os políticos hasta que se deron de conta que non podían esixir que traballasen cun 20% de paro as súas costas.Unha xeración "NI" que ten que pagar as consecuencias de que a xeración"traballadora" invertise e especulase a máis non dar co ladrillo e coa banca.Así a actual crise financeira mundial está a ser gobernada por un presunto agresor sexual a nivel internacional(Dominique Strauss-Kahn) por un inepto a nivel estatal(J.L.Zapatero) ou por un delincuente mafioso a nivel autonómico (Francisco Camps en Valencia).Esto é todo o que nos ofrece a democracia que eles nos queren impoñer e todo elo co apoio da prensa rancia de este sitio que se fai chamar país, que non lle prestaron atención e mesmo ningunearon os xoves hasta que sairon a rúa.
Pero que se tranquilice a xeración que acuñou o termo "NI".Esta revolución é pacífica polo momento e creo hai máis nivel intelectual que no 1936 cando se terminou metendo ó país nunha Guerra Civil.
Esta noite mentras apague a luz antes de deitarme volverei a pensar que algo está cambiando...

Movemento 15-M / "Democracia real ya" ou "Indignados"

http://www.publico.es/espana/377075/no-hay-prohibicion-que-pare-a-los-indignados-elecciones2011





Ogallá que se contaxie por todo o pais. En Santiago so hai acampados unhas cen persoas (universitarios) na praza de obradoiro, onte pararon o trafico uns minutos na porta do camiño. A ver se crece!

terça-feira, 17 de maio de 2011

Una revolución silenciada



Los islandeses se han rebelado contra su gobierno, exigiendo que no se pague la deuda de los bancos.


La información ha sido siempre un arma de poder. Controlar la información es controlar lo que la gente conoce y, por lo tanto, condicionar su visión de la realidad y, con ella, sus acciones. En nuestras sociedades mediáticas, la información se ha convertido en el centro de la batalla política, pues el acceso de los ciudadanos al mundo, a la realidad, se realiza a través de los medios de comunicación. Su potencia se ha podido comprobar estos días con los sucesos del Magreb, donde las movilizaciones se han extendido como la pólvora gracias a la televisión e internet.

Lo que no aparece en los medios, no sucede. Esa es la máxima que se ha debido de aplicar con el extrañísimo caso de Islandia. Sí, Islandia. Islandia debería ser noticia, portada de informativos. ¿Por qué? Pues porque en Islandia, la población ha tomado las calles, cacerola en mano, para mostrar su radical oposición a su gobierno. Y la movilización ciudadana no solo ha provocado dos crisis de gobierno, sino que ha forzado un proceso constituyente, la redacción de una nueva Constitución que evite que se repitan situaciones como las que se han producido a lo largo de esta crisis global. ¿Y qué situaciones son esas?

Los tres bancos principales de Islandia se lanzaron, al abrigo del neoliberalismo rampante, a una política de compra de activos y productos fuera de sus fronteras. Como ha ocurrido con numerosas entidades bancarias, esos productos resultaron ser basura, de esa que a Rodrigo Rato le parecía una estupenda apuesta financiera cuando era director del FMI, lo que llevó a las citadas entidades a la bancarrota por sus deudas en Holanda y Gran Bretaña. El gobierno islandés procedió a nacionalizar los bancos y a asumir sus deudas. Ello supuso que cada ciudadano de Islandia se encontrara con una deuda de 12.000 euros. Como ocurre por todas partes del planeta, la mala gestión de entidades privadas debe ser enjugada por instituciones públicas y, por lo tanto, por la ciudadanía en su conjunto.

La diferencia radica en que los ciudadanos islandeses, ante el escándalo de la situación --escándalo que es asimilable al que sucede en todos los países occidentales-- se rebelaron contra su gobierno. Así, se lanzaron a la calle, exigiendo que no se pagara la deuda de otros. Unos otros que cuando tienen beneficios no se acuerdan de los ciudadanos y los estados, pero que recurren ansiosos a ellos cuando se encuentran en situaciones de apuro. El gobierno, que insistía en pagar la deuda, por la presión del FMI y de los gobiernos de Holanda y Gran Bretaña, se vio forzado a convocar un referéndum, en el que el 93% de la población se negó a pagar la deuda de otros. Ello provocó una crisis política de profundas dimensiones que ha desembocado en dos crisis de gobierno y en la creación de una comisión de ciudadanos de a pie encargados de redactar una nueva Constitución. Los islandeses se han hartado de que les tomen el pelo y han decidido tomar su destino en sus propias manos.

El caso es sorprendente. Pero lo que quizá sea más sorprendente es que este proceso, que se viene desarrollando en los dos últimos años y que está en plena efervescencia, con una ofensiva del Partido Conservador para declarar ilegal el proceso constituyente (¡qué miedo tienen los conservadores de toda laya a la ciudadanía!), que este proceso, insisto, no haya merecido un solo comentario en los informativos. Cuando los volcanes de Islandia estallaron hace meses, sus cenizas cubrieron Europa y provocaron un enorme caos aéreo. Probablemente, el temor de que las cenizas del volcán político islandés provocaran efectos sociales en Europa es una explicación plausible de este silencio. El efecto contagio, lo hemos visto en el Magreb, es una de las características de la sociedad mediática.

Los islandeses nos muestran un camino diferente para salir de la crisis. Tan sencillo como decir basta y recordar que la política, y quienes la ejercen, debe estar al servicio de la ciudadanía, y no de los intereses de entidades privadas cuya voracidad, cuyo egoísmo, cuya falta de ética (véase el caso de los recientes bonus por 25 millones de euros a directivos de Cajamadrid) está en el origen de esta crisis. En Islandia se ha cursado orden de detención contra los ejecutivos de las entidades en cuestión. En Islandia, arrinconando a los partidos sistémicos, empeñados, como aquí, en someterse a los dictados de los mercados, la ciudadanía se ha convertido en protagonista. Los islandeses lo han dicho claro: que las deudas las paguen los que las generan, que la crisis la pague los que la han producido.

Profesor de Filosofía. Universidad de Zaragoza

Sacado de:
http://www.elperiodicodearagon.com/noticias/noticia.asp?pkid=647878


Islandia no, Magreb sí

Las movilizaciones en Islandia no pueden ser presentadas por los medios con simpatía, sino con preocupación.

Siguiendo con la cuestión que abordaba hace unos días, la silenciada revolución islandesa, que ha supuesto un vuelco en el panorama político de esta pequeña nación europea, hay que preguntarse cuál es el motivo de que un hecho de estas características no haya tenido reflejo mediático, mientras que cada día nos desayunamos, comemos y cenamos (TVE ha llegado a tener tres periodistas en El Cairo) con los sucesos del Magreb, con las revueltas populares de Túnez, Egipto o Libia.

Vaya por delante que entiendo que lo normal es lo que está sucediendo, informativamente hablando, con el Magreb, es decir, que sucesos de tal transcendencia sean recogidos por los medios. Lo que resulta sorprendente, desde esa presunta objetividad de los medios, encargados, en teoría, de contarnos lo que sucede, es el silencio que se cierne sobre Islandia. Porque, si en Islandia ocurren cosas, ¿por qué no nos las cuentan? Por ello, me atreveré a proponer una hipótesis explicativa.

El tratamiento que los medios están realizando de los acontecimientos del Magreb subraya que son movilizaciones de carácter democrático contra regímenes de carácter autoritario. No vamos a entrar ahora a valorar que, de la noche a la mañana, regímenes amigos, y en algunos casos puestos como ejemplo, véase Túnez, se hayan convertido en feroces dictaduras a las que ese faro de la libertad y la democracia que se llama Occidente exige respeto a los derechos humanos y libertades. No vamos a hablar de ello, ni de esa hermana monarquía marroquí, tan amada por nuestra Corona. Lo que sí voy a subrayar es que se describen las movilizaciones como movilizaciones de ciudadanos, se ha dicho textualmente, que "quieren ser como los europeos". Es decir, somos tan magníficos que todo el planeta desea ser como nosotros. Resulta difícil saber con qué objetivos se mueven las masas en el Magreb, incertidumbre que, en el fondo, carcome a nuestros gobiernos. Sin duda, los proyectos políticos serán diversos: desde islamistas radicales hasta liberales, pasando por comunistas, nacionalistas, etc. Pero el mensaje mediático es claro: quieren ser como nosotros. Es una manera de subrayar lo afortunados que somos, pues no tenemos que recurrir a poner en peligro nuestras vidas para alcanzar la libertad: ya somos libres. Tanto, que somos la envidia del planeta. Podemos continuar con nuestra siesta democrática, abismados ante la televisión, y decidir con tranquilidad, y muy democráticamente, quién nos representa en Eurovisión o si la mano del defensa en el área fue o no penalti. ¡Vote, vote usted!

Las movilizaciones en Islandia, ésas que se han cargado dos gobiernos, que han exigido el encarcelamiento de los jerifaltes económicos del país, que se han negado a asumir las deudas de los bancos, que han promovido una asamblea popular para redactar una nueva Constitución, que han dado un corte de mangas al FMI y a los mercados, esas movilizaciones no pueden ser presentadas por los medios con simpatía, sino con preocupación. Porque subirían al escenario a un pueblo que, lejos de doblegarse, de asumir deudas ajenas e imposiciones irracionales, ha dicho basta. El efecto de imitación que provocan los medios es brutal. La televisión estuvo en el centro de las revueltas de los países del Este, que comenzaron a imitarse los unos a los otros; lo ha estado en las revueltas del Magreb, con los efectos que estamos advirtiendo. Por eso es preciso silenciar a Islandia, o poner sordina a las diez huelgas generales de Grecia, no vaya a ser que a los europeos nos dé por pensar que, hombre, igual tienen razón los islandeses y ya vale de que nos tomen el pelo. Y empezáramos a reunirnos en las plazas, y a coger cacerolas, y a decirles a los Tanto-monta-Monta-tanto (PP-PSOE-CIU-PNV-PAR-CC) que hasta aquí hemos llegado.

Aquel volcán islandés de nombre impronunciable, aquel que llenó Europa de cenizas, sirve de perfecta metáfora para lo que acontece. El volcán político del norte debe ser silenciado, pues su nombre --no recuerdo bien si es democracia o participación popular--, en nuestras geografías políticas neoliberales, resulta impronunciable. Es preciso borrar las huellas de su erupción.

Profesor de Filosofía. Universidad de Zaragoza

Sacado de:
http://www.elperiodicodearagon.com/noticias/noticia.asp?pkid=650572


Mas info:

http://www.elciudadano.cl/2011/04/06/¿que-es-lo-que-pasa-en-islandia/

Galician Lyrics



Este ano vai dedicado a un poeta: Lois Pereiro. Publicou dous poemarios, un deles chamado "Poesía última de amor e enfermidade" e unha novela, "Náufragos do Paraíso", colaborou con revistas do seu tempo, coma Luzes de Galicia. Faleceu, segundo din, por causa do aceite de colza desnaturalizado (...lembrades), pero a súa figura nimbouse dunha aura especial por ter contraído a Enfermidade. O AIDS. Así aparece nas fotos que agora ateigan o país. Poeta de culto, tradutor do inglés e o alemán, viaxou por Europa e estivo en contacto coa contra-cultura do seu tempo. O underground, o europeizante. Non renunciou, porén, á súa lingua primeira, a da intimidade. Curiosa a relación cunha muller, Piedad, a quen lle dedica un diario entre os meses de marzo e xuño de 1995 (pouco antes de morrer) e que sae editado este ano. Deixara el escrito que era "irreproducible e impublicable", a menos que o beneficio lle servira a ela para "comerse un sándwich en Chinatown". Alí mestura os idiomas, o castelán, o francés, o alemán, o galego sempre para as cousas máis íntimas. Naquela altura xa non eran parella, que foran.

Unha das súas líricas:

Mala sorte

E por primeira vez desde que souben
que aínda respiraba e seguía vivo
sei o que é sentir medo a non estalo

Interrompido na mellor escea
cando estaba soñando un soño dérmico
de paixón e beleza
cunha serea distancia literaria e sabia

Só ela podía ser tan inoportuna
groseira inculta e pouco delicada
chamándome despois de ter sobrevivido
á confortable atracción do fracaso
e saber dunha vez o que era a vida
amar e ser amado.

Acéptanse interpretacións. Doutro poema del:

Somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que me sobrevivise
sabendo que deberia ter sabido
impedirme a min mesmo

descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous muros de silencio
só puiden evitar vivindo á sombra
inocularlle para sempre a quen amaba
doses letais do amor que envelenaba
a súa alma cunha dor eterna
sustituíndo o desexo polo exilio
iniciei a viaxe sen retorno
deixándome levar sen resistencia
ó fondo dunha interna
aniquilación chea de nostalxia.


Interludio atroz... Doutra parte, Pereiro era irmán do xornalista Xosé Manuel Pereiro, que estivo detrás de proxectos coma Bravú. A Revista que sae cando a situación o require ou o grupo punk coruñés dos anos oitenta Radio Océano.... Recomendabilísimas as columnas que este home perpreta cada luns na edición galega de El País!

Vaia, en fin, a música dos setenta-oitenta e a lembranza, coma aqueles versos de Joy Division, na tradución do Leio i Arremecághona, para Lois... "o amor hanos esnaquizar, outra ves".


quinta-feira, 12 de maio de 2011

¿Por qué? Mourinho (REMIX)

MOURINHO IRRUMPE CON FORZA NO PANORAMA MUSICAL INTERNACIONAL E XA COPA OS PRIMEIROS POSTOS NAS LISTAS EUROPEAS DE ÉXITOS...

domingo, 8 de maio de 2011

Tinhamos que organizar umha partidinha disto....

sábado, 7 de maio de 2011

I just had sex

Hai que ver como vam evolucionando as letras...Depois do I'm fucking you do Enriquito Iglesias, descubro este Great Hit

Que cara de contentos que tenhem no video. Eu escacho.
Mais abaixo colo o mesmo video traduzido ao espanhol, de menor qualidade, para que nom perdades detalhe...hehe :)



sexta-feira, 6 de maio de 2011

Hai que botar a Xandre do Blogue!! "Pero este tipo de que va!!!!!!!!"!!

domingo, 1 de maio de 2011

As melhores imagens da semana

Aqui vos deixo umha série de videos, "as melhores imagens da semana". Youtube está cheio de mais...Para passar um bom pedaço.







Aqui vam mais:
http://www.youtube.com/results?search_query=BEST+IMAGES+OF+THE+WEEK%3A+IMG%21&aq=f