Acompanho-vos no sentimento.

Carta de parabens de ROBERT NEAL BAXTER à AGAL, polo 30 aniversário, misturado e remegido com reflexions de como ser reintegracionista nom practicante.
Interesante leitura para aqueles que gostem da temática e tenham dilemas existenciais sobre ll e lh, ou nh e ñ. Como é óbvio, eu concordo com moito do que el di, mas com algumhas outras para nada. Eu prefiro ser practicante.

http://terraetempo.com/artigo.php?artigo=1753&seccion=8

Aqui vai o outro artigo ao que ele próprio fai referência:


http://terraetempo.com/artigo.php?artigo=789&seccion=13

E aqui umha pequena mostra:

Eis o quid da cuestión: é posíbel escribir nun galego xenuíno independentemente da ortografía. Obviamente non coincido con AGAL na conveniencia de loitar para a restitución a curto prazo da grafía histórica do galego. Mais sigo a me considerar ideoloxicamente reintegracionista, se ben -por razóns que teñen máis a ver coa precarísima situación da lingua galega na sociedade do que con argumentos propiamente filolóxicos- me decanto persoalmente pola grafía españolizada (recoñézoo) da RAG, reformada en 2003 tras acadar un amplo consenso, reforma que considero positiva, aínda que non totalmente satisfactoria.Do mesmo xeito que tamén existen autoras/es que, ao mesmo tempo que reivindican a recuperación gráfica do galego, publican a súa obra ou parte dela na mesma grafía españolizada que a priori rexeitan. No entanto, non vexo aí ningunha contradición real, pois, como xa dixen noutro artigo, concibo o reintegracionismo (que non 'lusismo', xa que o país de referencia será sempre a patria galega) non como unha simple cuestión de ene agás e ces cedillados -de facto, non faltan exemplos de castrapo escrito á portuguesa que dista moito de ser galego reintegrado, por moito çom, ese duplo, xota ou acento circunflexo que houber- senón como un compromiso real coa lingua xenuína da Galiza, con independencia do español, sen renunciar á variedade diatópica interna do galego-portugués, mais sen caer na trampa do isolacionismo enxebrista que nos debilita fronte ao poderío do dominio do español.
Fago miñas, pois, as palabras de Teresa Moure (Ecolingüística. Entre a ciencia e a ética, páx. 68):

"[...] concordamos coa necesidade de acudir ao portugués na procura dun referente para formas léxicas ou gramaticais que non chegamos a desenvolver pola anormalidade do noso contexto social, que privou a lingua dunha vertente culta. No entanto, non utilizaremos o criterio de confluencia co portugués para ilustrarmos a nosa importancia no mundo, entre outras razóns porque non parece autorizado o argumento de que as linguas sexan máis relevantes por contaren con máis ou menos falantes."

Dito doutro xeito: abonda con que o galego sexa noso, lingua da Galiza, mais recoñecendo a unidade lingüística coa familia galego-portuguesa fronte "ás lóxicas opresoras do estado" (ibidem).