Caro diario

Non é doado describir a mistura de sentimentos que me invadiu de súpeto (xenreira, pena, tristura...) cando lin o relato que vos deixo de seguido:


Por Diego Taboada ( Xornal.com 07/06/2010)

Onte quedeime mirando as estrelas na terraza durante horas. Fágoo cando me sinto nervioso ou inquedo e non atopo o motivo. Cravo a mirada no ceo e tento debuxar novas constelacions; logo póñolles nome e apúntoas no meu caderno.

Qué raro, caro diario: as miñas constelacións non son exactamente iguais que as constelacións que me ensinara de pequeno o profesor de astronomía. Ademais, non teño porque poñerlles o mesmo nome, ¿non sí?

Pola tarde adiqueime a debuxar cousas no meu mapa de Galicia; cun rotulador vermello arrodeei os principais puntos xeográficos de industrialización, cun rotulador negro tracei o percorrido das redes de transporte, cun rotulador verde marquei o punto xeográfico das centrais hidroeléctricas e os muíños de vento... e cun rotulador azul situei o emplazamento das cárceres.

Mañá teño pensado comezar a trazar o percorrido da diáspora, a que comeza no éxodo rural-urbano e a que sae, alén mar, polo Atlántico, e alén terra, cara lady Europa. ¿Sabes, caro diario?, sempre tiven a intuición de que a diáspora era a dor sublimada deste país. O seu particular retorno do reprimido. Levamos anos, anos e anos intentando dulcificar a realidade da diáspora, mais non damos. Se Freud resucitase e montase unha rede de consultas psicanalíticas na Galiza, podería xuntar estudos de caso abondo para escribir unha parábola bíblica en forma de novela. Non sei se o resultado sería dramático, tráxico ou épico, o que si sei é que non sería cordial e amable.

Caro diario, pouquiño a pouquiño vou camiñando do descoñecido cara o coñecido. Gústanme as verdades concretas, as pequenas linguas, as pequenas culturas, as pequenas memorias. Sinto que o meu ego escacha en mil anacos cando ensancho a fiestra pola que observo e interpreto o mundo: é entón cando sinto que estou preparado para amar. Mais para amar, hai que atreverse a coñecer. E para amarse, caro diario, hai que atreverse a coñecerse.

Malos tempos para a lírica: patriotismo androcéntrico e amizade bursátil. Eclipse do internacionalismo solidario.

¿Sabes?, onte saín á noitiña para beber algo. O señor Pablo, o mecánico, estaba na esquina da barra. Tiña os ollos húmidos e abaneábase de babor a estribor, coma un navío Inglés. Dicía, en voz alta:

–¡Hai que evolucionar, hostia! Tanto galego nin tanta leria. ¿Para qué nos sirve falar un dialecto que falan catro monos?

A xente que o escoitaba asentía con rotunda gravidade, con circunspecto silencio.

–Ademais, a xente que queira galego, moi sinxelo, ¡que o pague, hostia!

Os compañeiros de esmorga seguían asentindo mentras roían os seus mondadentes na barra, coma quen chega a unha verdade indiscutible a golpe de hispano casticismo.

Sentín un nó no estómago e comezou a acelerárseme un chisco o corazón. Síntoo, caro diario, son débil. A ignorancia, adubiada con violencia faime perder o control. Prefiro sementar burbullas persoais que construír comunidades do odio.

¿Lembras, por certo, aqueles versos de Brecht?:

Desgraciadamente, nós
que queríamos preparar o camiño cara a amabilidade
non puidemos ser amables.
Mais vós, cando cheguen os tempos
nos que o home sexa amigo do home
pensade en nós con indulxencia


Pois ese é o meu problema, caro diario: non podo deixar de ser amable por ningunha causa. Para min, a amabilidade é un imperativo categórico, algo que podo controlar, e o amor, o máis milagroso dos azares, algo que nunca poderei controlar.