quarta-feira, 29 de agosto de 2012

Post útil

Un dos zonavelheiros xa lle pode sacar proveito ipso facto. Outros dous, se por ben é (expresión galega para desexar que unha cousa saia ben), non han tardar en darlle uso... canción de berce enjebre onde as haxa...


E coa mesma, pois un breve repaso estival, coa idea de insuflarlle algo de movemento ao artefacto da Old Zone. Xa o dixo un crítico literario: sempre que escribimos, estamos escribindo sobre nós.

Incluso aqueles que falan sobre a composición das rochas de Marte, escriben dalgún xeito sobre eles mesmos. Ou déixanse ver no que escriben. Tal me sae o texto: tal estou.


De modo que direi que a min, O'Poldow, estes meses de xullo e agosto se me escaparon como agua nun cesto, coma area nas mans, como fume. Sen moita cousa física feita derradeiramente, acórdanme agora aqueles versos de Qué Vedo:


Retirado en la paz de estos desiertos, 

con pocos, pero doctos libros juntos, 
vivo en conversación con los difuntos, 
y escucho con mis ojos a los muertos. 

Si no siempre entendidos, siempre abiertos, 
o enmiendan, o fecundan mis asuntos; 
y en músicos callados contrapuntos 
al sueño de la vida hablan despiertos. 

Las grandes almas que la muerte ausenta, 
de injurias de los años vengadora, 
libra, ¡oh gran don Joseph!, docta la imprenta. 

En fuga irrevocable huye la hora; 
pero aquélla el mejor cálculo cuenta, 
que en la lección y estudios nos mejora.



Dos cales coñecía a primeira estrofa, e non acabo de entender de todo as dúas últimas. Inmerso na inmediatez deste post, na inmediatez dos interfaces do blogue, opto por non todo pontificar e, tosco, continúo.

Do verán, así, lembro agora unha opípara cea con tres músicos do sur do país, que por extrañas vías foi vista até do outro lado da mare oceana. Un gorentoso (teño que utilizar ese adxectivo) francisco frango á grelha, boa compaña, todo así como de repente. Boas novas, saber que a vida é fecunda e múltiple para xente coñecida é próxima.

Antes, o día da Pátria, o 25 máis estraño e desnortado: anovando, medio compromisando, bloqueando. E como di unha miña amiga mineira: Quem tem tres mulheres nao tem nenhuma.

Días pola aldea: segar (algo), botar man nas festas, saber de parques eólicos, de concursos eólicos. Ter a impresión de que se Otero Pedrayo ou Afonso Daniel vivisen hoxe... pois... non sei. Tipo: A nosa terra non é nosa?

Chegarme a oferta de liquidación do fondo editorial d'A Nosa Terra.

Pasa o verán, virá o outono.

Agora tomo o sol. Pero até agora

traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.


Non, tampouco iso. Libros coma ilustres compañas. Xusto en fronte:

Maravilhas de Sao Tiago. Narrativas do Liber Sancti Jacobi (Codex Calixtinus), de Maria do Amparo Tavares Maleval.

E para que este sexa un post útil de verdade, tomo agora o traballo de transcribir a tradución de Tavares Maleval da historia De Guillelmo milite capto quem comes gladio percussit collo nudato et eum ledere nequivit

[De Guilherme, cavaleiro cativo a quem um 
conde agrediu com a espada no colo 
desnudo e nao pôde feri-lo]


CAPÍTULO XX (LÍBER SANCTI JACOBI, 1998b, p. 377-378)



Despois de transcorrido muito tempo e quando já o nosso glorioso Sao Tiago, por seus muitos milagres, resplandecia em todas as regioes do orbe, aconteceu que entre os condes de Fonte Calcária e um cavaleiro seu vassalo chamado Guilherme deflagrou-se uma forte contenda. Havendo saído este a cavalo a pelejar decididamente contra o conde, ambos com seus soldados se encontraram e travaram combate. Mas falhando a tropa do cavaleiro, bateu em retirada e ele próprio foi feito prisioneiro e levado à presença do conde. E como mandasse o conde que o degolassem, clamou em voz alta o cavaleiro: "-Sao Tiago, apóstolo de Deus, a quem Herodes matou à espada em Jerusalém, ajuda-me e livra-me da espada do carrasco". E três vezes suportou o golpe no colo inclinado, alçando as maos ao céu, sem que nele aparecesse ferida alguma.



Vendo, pois, o verdugo, que nao podia feri-lo com o gume da espada, dirigiu-lhe a ponta contra o ventre para atravessá-lo. Mas Sao Tiago a embotou de tal maneira que sequer sentiu o choque dela.



Admirado o conde destas coisas com todos os que o acompanhavam, mandou que o encerrassem amarrado em un castelo. Mas ao amanhecer do dia seguinte, invocou a Sao Tiago entre seus gemidos, e entao o próprio Apóstolo, aparecendo diante dele, lhe disse: "-Eis-me aqui a quem chamaste". O local entao se encheu de aroma e luz claríssima, tanto que todos os soldados e demais pessoas que ali estavam se acreditaram instalados na amenidade do paraíso. E em meio ao resplendor, precedendo-o Sao Tiago e levando-o pela mao, na presença de todos e havendo ficado os guardas como cegos, chegou o cavaleiro até à porta traseira do castelo e, aberta esta, continuaram juntos até uma milha fora das muralhas. Assim ocorreu que este cavaleiro, completamente tomado de amor a Sao Tiago, veio a visitar seu corpo e igreja no dia de sua translaçao e contou tudo exatamente como o temos dito. Isto foi realizado pelo Senhor e é maravilha aos nossos olhos. Seja, pois, para o Supremo Rei a honra e a glória pelos séculos dos séculos. Assim seja.



E... bo foi!



0 Comments: