Y qué decir de nuestra madre España, Este país de todos los demonios En donde el mal gobierno, la pobreza No son, sin más, pobreza y mal gobierno Sino un estado místico del hombre, La absolución final de nuestra historia? De todas las historias de la Historia Sin duda la más triste es la de España, Porque termina mal. Como si el hombre Harto ya de luchar con sus demonios, Decidiese encargarles el gobierno Y la administración de su pobreza. Nuestra famosa inmemorial pobreza, cuyo origen se pierde en las historias que dicen que no es culpa del gobierno sino terrible maldición de España, triste precio pagado a los demonios con hambre y con trabajo de sus hombres. A menudo he pensado en esos hombres, a menudo ha pensado en la pobreza de este país de todos los demonios. Y a menudo he pensado en otra historia Distinta y menos simple, en otra España En donde si que importa un mal gobierno. Quiero creer que nuestro mal gobierno Es un vulgar negocio de los hombres Y no una metafísica, que España Debe y puede salir de la pobreza, Que es tiempo, aún para cambiar su historia Antes que se la llevan los demonios. Porque quiero creer que no hay demonios. Son hombres los que pagan al gobierno, Los empresarios de la falsa historia, Son hombres quienes han vendido al hombre, Los que han convertido a la pobreza Y secuestrado la salud de España. Pido que España expulse a esos demonios. Que la pobreza suba hasta el gobierno. Que sea del hombre el dueño de su historia.Apología y petición
sexta-feira, 20 de janeiro de 2012
Still Consursazo!
Volvendo á cotidianidade maluca dos nosos días (barcos afundidos, internet capada, descubrimento de minas de coltán na aldea de meus pais...) tomemos un intre para o xogo, o esparexemento e a -dispensando- cultura. De modo que outra vez "Concursazo!", para que o blogue continúe a ser eterno en canto que cíclico, ao modo dos universos doutro arxentino indispensable, que non debe faltar na dieta básica de ningún occidental: J.L. Borges.
Así que vos propoño a continuación un poema en forma de "sextilla" e máis un reto, rapto ou arrouto... Mes bons frères et bonnes soeurs, brothers and cousins: despois de lelo... de que ano, século ou lustro, semana ou tempo en fin diriades que é?
Non vale, de entrada, avalanzarse gatunamente ao corta e pega e ao google. Despois xa miramos de quen é, e de cando. Pero a pregunta de por detrás é máis ben... será que é eterno?
À vous!!
Subscribe to:
Postar comentários (Atom)
8 Comments:
Eterno? Agardo que non...que algún dia collamos o touro polo rabo...(ou era polos cornos?) e isto cambie...
Nin idea de quen é. Pero pola forma de escribir diría que é de este século e non da época do libro del buen amor y compañía :-) Hehehehe
Aghá! Pois eu creo que ao touro, ou ao boi, había que collelo polos cornos, claro. "Atarse los machos", din en México, ou a fábula grega do axóuxere e o gato... Mais é iso, tá correto o século (c'était pas si dificille, ça), pero o que me a min chamou atención é que podía ser do un, do dous, do dez ou do doce deste século ou o pasado... alguén máis se aventura?
Pois se 'e dos tempos de Trajano nom me extranharia nada. Pero penso como marta.
Mas, que bom, em qualquer caso!
Na época de Traxano non sei como sería o conto, pero en todo caso Hispania (xa postos ao apunte bibliólogo) parece que era só un concepto xeográfico, coma para nós Os Balcáns. Ou sexa que igual algún dicía Gallaecia de todos os demonios, ou Baética, ou Tarraconense de todos os demonios... E isto é un desmadre: desde cando? A saber como era nos tempos das mámoas... MAIS BOM, se non hai máis participacións, repártovos o premio ex aequo... mais... de que década, xente?
Nho!!!!
E tomaches-me o de Trajano a sério!? Nom o!!!
Eu diria que isso é de principios de século... 10,20...
Chini pero ti xa debes de saber de quen é, e de cando! ;P...eu tamén diria de principios, anos 30...guerra civil...etc
Máster, eu sempre te tomo a serio, que sei que estás a punto de romper o bolsón (de Ryan Giggs). Serio ou brincadeira, seguro que os romanos tamén o asinaban (eu cando me poño verborreico non hai quen me ature). E ben... tachán tachán!
O home (é un home) é Jaime Gil de Biedma, e o ano é o 1962. Pero efectivamente: podía ser dos 30, da Guerra, de onte, ou de Hidacio de Chaves (outro que podiamos invitar para o blogue). Unha figura poética moi interesante, polo que era, e polo tempo en que viviu.
Como sempre acaban as fugaces aparicións do Concursazo, isto saldarase con compridas birras, así que xa volas vou anotando. Marta e Lorenzo: cadansúa birra poética.
Continuaremos. Apertas!
Repámpanos!! É que me colheches de passeio que senom!!! Muito bem acertado o dado sobre Hispania, ainda que se ponham como se ponham, esse nome nunca foi umha divissom administrativa romana, mas já saberedes que a História de Espanha, ademais de todo o que conta o poema,é mintireira em corpo e alma. Saude!
Post a Comment