Carta do pai de Antom Santos.

Boas tardes, amigos e amigas:

Onte, domingo 18, quince días xustos despois de que o prenderan, puidemos ver a Antón. Respiramos, a súa nai e o seu pai. Ao seu irmán non lle permitiron entrar.

A parte da chamada de 45 segundos que puido facer á casa o 8 de decembro, o único contacto que o preso tivo co exterior foi pola denuncia que entregamos hai unha semana (luns 11 de decembro) no Xulgado de Garda de Compostela. Como tiñan que presentarlla para cumprir requisitos legais, Antón puido saber que o día 10 nos presentaramos aló, pero que non nos permitiron nin velo, nin falar con el.

Na cadea, como adoitan, antes de nos levar á zona de "comunicaciones", péchannos nunha sala, á xente que pasamos do exterior. Métente alí dentro, despois do cacheo, sen nada enriba a parte da túa roupa. Quédanse os funcionarios co teu documento legal de identidade. Cando está completo o fato de visitantes identificados, a porta péchase lentamente, co ruído exacto que debe facer a porta dunha prisión.

Descobres, nos vinte minutos que te fan agardar, que é un espello, ese lateral que parece unha fiestra grande. Supós que, detrás del, poden estar observándovos. Ves o patio, e non podían faltar os rolos de aramio de espiño nas beiras. Alí sobrevive, moi mal, unha oliveira. Pensas que a esa árbore débelle ser moi duro soportar as condicións climáticas daquel ermo dos arredores de Aranjuez onde erixiron o Centro Penitenciario Madrid VI. Cadeiras incómodas. Moito frío. Unha nena de menos de ano e medio, no colo da súa nai, co pai dentro da prisión, que xa sabe dicir nena guapa mamá papá e sinala sen se equivocar todas as partes do seu corpiño, se llas nomeas co protocolo adecuado.

Noutra parede, as láminas, as reproducións de cadros que nos fan estarrecer, a min e á miña compañeira, coa color comida polo ambiente. A que está máis cerca é unha reprodución de Three Sisters, de Edumund Charles Tarbell (podedes vela no adxunto a este correo). Tres mozas en apracible impresionista conversa burguesa, a calma nun entorno ameno, verdes e flores. Pouco que ver coa espera no locutorio (deixarano vir hoxe?), cos aparellos que resoan, que renxen con ruídos desagradables, pouco que ver co cristal que se interpón entre nós e Antón, cando, por fin chega.

Non por iso foi menos intensa a nosa primeira conversa. El está ben. Organizado, con deporte e lecturas e debuxando banda deseñada, e non dou máis detalles porque sei o pouco que lle gusta a Antón que se fale del.

Manda apertas para todos e todas as súas amigas (algún, algunha temos en común), para quen está a apoiar este escuro caso de mil maneiras, e preparase con serenidade para a carreira de fondo na Audencia Nacional.

El é atleta. Dixérame que este ano ía preparar unha Marathon. Daquela, ningún dos dous sabiamos que a carreira ía ter estas características.

Apertas, miñas tamén, e mil grazas.
Saúde,

Xosé Luís Santos Cabanas.


P.S. A María Osorio vírona seus pais sábado. A ela xa lle levaron o documento (exhorto) para nomear avogados. A Antón aínda non lle chegou, pero está en trámite. Esta lentitude prodúcese por como está actuando a Audiencia Nacional. Está claro que, entre as preocupacións deste tribunal, non están os dereitos máis elementais dos cidadáns. A pesar deles, a pesar da Audiencia, digo, parece que as cousas van avanzando.