2 h 25 min para que termine este ano

Manda caralho, e ai vai outro....

Precisam-se ideias

Precisam-se ideias para o blogue.

Eu pensara em algo assi como umha conta de twitter onde puideramos publicar chios desde o movil directamente a umha secçom do blog... poderá-se fazer?

A ver, que outras cousas?

44%

Este blogue poderia ser mais ou menos umha amostra do que se coce no nosso pais, na nossa geraçom polo menos:

Oishu Galiza
Edu P. Madrid
crisbodelon Madrid
Manuel Madrid
Toupix Madrid
OSCARPARADELA.COM Madrid
Maria Lisboa
O'Chini Lisboa
O'Pablo Galiza
gusta_vete Galiza
O'Poldow Galiza
Amorím da Couta Galiza
π Galiza
The Sobrado Galiza
Marta Galiza
Txomin Madrid
Danito Galiza
O home de Luou Galiza


Emigrados 44%.

Saúdos mesetarios

Boas compañeir@s...

con menos asiduidade da que me gustaría, pero sigo a ler o blogue moi esporádicamente (aínda que ultimamento cada vez con menos tempo para "participar")...

Saúdos dende a capital do Imperio... Bó Nadal! Feliz Aninovo! e bicos e apertas para tod@s!

Outra carta do Pai de Antom Santos.

Pinga a pinga o puteo: falo do sistema carcerario

unha amiga ponme en contacto telefónico cun galego que vive en Aranjuez, e a voz hospitalaria deste novo amigo abrénos as portas da súa casa, para que nos aloxemos cando vaiamos aló, e ofrécese a levar un paquete á cadea para o Preso

os paquetes deben entregarse en domingos alternos, desta volta ten que ser o 25 de decembro, cando a cultura occidental está presidida polo espírito do natal

aproveitámonos do ofrecemento do noso home de Aranjuez, aínda que non ten coche, e o derradeiro autobús dos domingos desde o Centro Penitenciario é as cinco e dez, e o paquete debe entregarse ás sete, nunca antes

o amigo busca persoa amiga motorizada e cara aló vai, ao km 28 da "Carretera Nacional 400", no domingo frío de decembro

chama sobre as oito e media, e dinos que non querían deixarllo pasar, que para entregar o paquete cómpre estar autorizado polo preso: é todo mentira, pero tanto ten, hai que procurar a maneira de provocar

non me quixen poñer en plan legalista, conta o noso galego de Aranjuez, había moitísima tensión, unha muller chorando, trasladáranlle o home sen avisar, xente á que lle poñían problemas cos seus paquetes, berros.... eu procurei o meu mellor sorriso para que se compadecese de min e de vós o funcionario...

...recolleron o paquete, pero dixeron que tiñan que revisalo, e ao cabo pasou, pero devolveronme uns pantalóns de chándal, que non cabían, dixeron que non cabía algo que eles mesmos acababan de tirar da bolsa !....era unha prenda pensada para abrigarse dos rigores daquel inverno mesetario

a ver se o resto da roupa e os libros chegan, a ver...

ben o sei, si, ben sei que non vai ser a derradeira pinga de crueldade, haberá máis, e tamén enxurradas.

Bon Nadal!!!!

Que pasedes unhas boas festas!!! ( e se pasades por Santiago, dade un toque! que no me entere yo :-P)

A Conselheira de Trabalho di que os jovens emigram porque querem

http://www.abc.es/agencias/noticia.asp?noticia=1046144

Santiago de Compostela, 22 dic (EFE).-La conselleira de Traballo, Beatriz Mato, ha rechazado hoy que los jóvenes gallegos emigren de Galicia por falta de oportunidades, sino que muchos lo hacen para de manera temporal, por prácticas de trabajo o para formarse, y acusó a la oposición de intentar crear una "falsa alarma" a este respecto.

En respuesta a una interpelación del BNG en el pleno del Parlamento, Mato ha constatado que la valoración de la Xunta sobre las cifras de emigración juvenil "sería mala si los jóvenes marcharan de Galicia por falta de oportunidades, si fuese así no podría ser más que negativa esa valoración,".

Pero ha puntualizado que hay que tener en cuenta que "muchos jóvenes marchan al extranjero de manera temporal, con beca, con programas de prácticas laborales y también para formarse".

También ha destacado que hay juventud de otras comunidades y del extranjero que viene a Galicia "en busca de oportunidades" y "si estuviésemos tan mal, aquí no vendría nadie", ha concluido.

La diputada del BNG Ana Belén Pontón ha reprochado que la conselleira afirme que "la gente joven marcha porque quiere", una justificación que considera "la vieja teoría de Fraga", en referencia al argumento de anteriores Gobiernos del PP.

También la parlamentaria del PSdeG Silvia Fraga ha manifestado que, con este tipo de justificaciones, la Xunta actual "hacen buenos a los del Gobierno de Fraga".

A su juicio, el Ejecutivo autonómico "no está haciendo nada para impedir que la imagen de un joven con la maleta a la espalda sea habitual", a lo que ha añadido que la juventud no marcha "por que les apetezca, sino porque no tienen otro remedio".

Mato ha criticado que la oposición esté creando esta "alarma injustificada" al decir que los jóvenes "marchan como en la época de Fraga porque aquí no hay oportunidades". Por el contrario, aunque ha reconocido que conseguir estas oportunidades puede "ser difícil", considera que no más que en otras comunidades.

La conselleira ha destacado que la tasa de desempleo juvenil en Galicia es del 33 por ciento, lo que supone 12,6 puntos por debajo de la cifra estatal, y ha asegurado que 2007 fue, después de 2010, el año en el que más jóvenes marcharon de Galicia, un total de 28.128 personas.

Además, ha señalado que "el mayor incremento en emigración juvenil" se produjo también en 2007, cuando gobernaba en Galicia el bipartito.

Pontón ha destacado el incremento del desempleo juvenil en los últimos años con el PPdeG, al recordar que cuando llegaron al poder estaba en el 21 por ciento, y que casi 40.000 universitarios fueron contratados por universidades de fuera de Galicia en los últimos años, lo que supone "casi la mitad de los que terminan su carrera" en la comunidad gallega.

Por eso, ha reclamado a la Xunta que "tome en serio" el problema del desempleo juvenil y la fuga de cerebros, a lo que Mato respondió que el paro entre los jóvenes es su "máxima preocupación" y aunque haya circunstancias difíciles, el Gobierno está tomando "todas las medidas para mejorar la situación". EFE

Cesaria Evora, Angola

PD: Obrigado Oscar P., por dar a conhecer este video ;)

Carta do pai de Antom Santos.

Boas tardes, amigos e amigas:

Onte, domingo 18, quince días xustos despois de que o prenderan, puidemos ver a Antón. Respiramos, a súa nai e o seu pai. Ao seu irmán non lle permitiron entrar.

A parte da chamada de 45 segundos que puido facer á casa o 8 de decembro, o único contacto que o preso tivo co exterior foi pola denuncia que entregamos hai unha semana (luns 11 de decembro) no Xulgado de Garda de Compostela. Como tiñan que presentarlla para cumprir requisitos legais, Antón puido saber que o día 10 nos presentaramos aló, pero que non nos permitiron nin velo, nin falar con el.

Na cadea, como adoitan, antes de nos levar á zona de "comunicaciones", péchannos nunha sala, á xente que pasamos do exterior. Métente alí dentro, despois do cacheo, sen nada enriba a parte da túa roupa. Quédanse os funcionarios co teu documento legal de identidade. Cando está completo o fato de visitantes identificados, a porta péchase lentamente, co ruído exacto que debe facer a porta dunha prisión.

Descobres, nos vinte minutos que te fan agardar, que é un espello, ese lateral que parece unha fiestra grande. Supós que, detrás del, poden estar observándovos. Ves o patio, e non podían faltar os rolos de aramio de espiño nas beiras. Alí sobrevive, moi mal, unha oliveira. Pensas que a esa árbore débelle ser moi duro soportar as condicións climáticas daquel ermo dos arredores de Aranjuez onde erixiron o Centro Penitenciario Madrid VI. Cadeiras incómodas. Moito frío. Unha nena de menos de ano e medio, no colo da súa nai, co pai dentro da prisión, que xa sabe dicir nena guapa mamá papá e sinala sen se equivocar todas as partes do seu corpiño, se llas nomeas co protocolo adecuado.

Noutra parede, as láminas, as reproducións de cadros que nos fan estarrecer, a min e á miña compañeira, coa color comida polo ambiente. A que está máis cerca é unha reprodución de Three Sisters, de Edumund Charles Tarbell (podedes vela no adxunto a este correo). Tres mozas en apracible impresionista conversa burguesa, a calma nun entorno ameno, verdes e flores. Pouco que ver coa espera no locutorio (deixarano vir hoxe?), cos aparellos que resoan, que renxen con ruídos desagradables, pouco que ver co cristal que se interpón entre nós e Antón, cando, por fin chega.

Non por iso foi menos intensa a nosa primeira conversa. El está ben. Organizado, con deporte e lecturas e debuxando banda deseñada, e non dou máis detalles porque sei o pouco que lle gusta a Antón que se fale del.

Manda apertas para todos e todas as súas amigas (algún, algunha temos en común), para quen está a apoiar este escuro caso de mil maneiras, e preparase con serenidade para a carreira de fondo na Audencia Nacional.

El é atleta. Dixérame que este ano ía preparar unha Marathon. Daquela, ningún dos dous sabiamos que a carreira ía ter estas características.

Apertas, miñas tamén, e mil grazas.
Saúde,

Xosé Luís Santos Cabanas.


P.S. A María Osorio vírona seus pais sábado. A ela xa lle levaron o documento (exhorto) para nomear avogados. A Antón aínda non lle chegou, pero está en trámite. Esta lentitude prodúcese por como está actuando a Audiencia Nacional. Está claro que, entre as preocupacións deste tribunal, non están os dereitos máis elementais dos cidadáns. A pesar deles, a pesar da Audiencia, digo, parece que as cousas van avanzando.

Heil Diez!!!

Esta foto é real. http://www.elmundo.es/elmundo/tags/f9/rosa-diez.html
Nom deixar esta foto ao alcance dos nenos.
Consulte com seu médico ou farmacéutico.

Bertolt Brecht (1898-1956)

Não há pior analfabeto que o analfabeto político. Ele não ouve, não fala, nem participa dos acontecimentos políticos. O analfabeto político é tão burro que se orgulha de o ser e, de peito feito, diz que detesta a política. Não sabe, o imbecil, que da sua ignorância política é que nasce a prostituta, o menor abandonado, e o pior de todos os bandidos que é o político vigarista, desonesto, o corrupto e lacaio dos exploradores do povo.

Xogos de mesa alternativos, a miña ludoteca persoal I : Os lobisomes de castronegro ;)

Ola, vouvos falar dalguns xogos que adquirin últimamente e que me gustaría que algunha vez teñamos a oportunidade de xogar cando nos reunamos ;)

Vou a comezar co noso querido xogo da "Mafia" que atopei editado en Francia baixo o nome de "Les loups-garous" e que parece que tamen está publicado aqui baixo o nome de "Los hombre lobo de castronegro". A mecánica do xogo é a mesma, pero en vez de mafiosos, homes-lobo, e de cidadáns, aldeanos. O mais interesante é que nos xogamos a unha version bastante limitada a tres personaxes: mafiosos, cidadáns e catana. Pero neste que merquei hai unha variedade de personaxes que poden dar moita mais chicha ao xogo. A única pega que lle vexo é que hai que contar con bastantes xogadores... (poden xogar ata 18!)

Estas son as novas personaxes:

(E aquí sí que copio e pego)

-Ladrón. Si sobran, se dispondrán dos cartas boca abajo encima de la mesa. La primera noche, podrá descubrir las cartas y cambiar la suya por una de las dos. Si las dos cartas son de hombre lobo, estará obligado a cambiarla.

-Cupido. Enamora a dos personas al azar. Los enamorados se despertarán después de cupido (a la orden del narrador) y se reconocerán. Cuando uno muera, el otro también morirá de pena automáticamente. (¡Oooooooooooohhhh!). Así pues, la función de los enamorados es protegerse mútuamente eliminando a los demás jugadores. Ninguno de los dos, sabrá la verdadera identidad del otro, por ello la trama se enreda cuando uno de los dos enamorados es un hombre lobo…

-Vidente. Cada noche, podrá descubrir la identidad de uno de los jugadores, a su elección, para poder ayudar a los aldeanos pero con total discreción para impedir que sea descubierta.

-Hombres lobo y la niña. Los primeros son los malos-malísimos de la película, que van matando a un jugador por noche, elegido en consenso entre ellos. -Mientras es el turno de los hombres lobo, la niña puede espiar quiénes son los hombres lobo, pero si no lo hace con disimulo y es descubierta… ¡irán a por ella!

-Bruja. Puede preparar dos tipos de pociones: curativa y venenosa. La curativa, para salvar a la persona devorada por los malvados licántropos. Incluso puede salvarse así misma si ha sido ella la víctima. La venenosa con la que matará por la noche el jugador que ella quiera. Sólo puede utilizar cada poción una vez por partida.

- Cazador. Cuando el jugador que lleva al cazador muere, se dispara su arma en su último aliento, con lo que muere una persona más, de su elección que podrá ser lobo o aldeano (o un personaje especial). (Nota: A veces, amenazar con llevarse por delante al que te está acusando puede salvarte la vida, aunque sea un farol).

- Alguacil/ Alcalde. Cuando se llega a un consenso, se descubre la carta del jugador que ha sido linchado. ¿Hombre lobo?¡Enhorabuena! ¿Aldeano? Oh-oh…

En este momento, se designa a un alguacil, este no es un tipo de personaje sino un cargo que se elige a votación y cualquier jugador (¡incluso un hombre-lobo!) puede ostentar. El voto del alguacil cuenta doble en caso de empate. Este puesto es codiciado por los hombres lobo, por lo tanto, el pueblo siempre va a estar vigilante y al mínimo indicio de deslealtad intentará ajusticiarle. (Incluso a veces sin motivo, por el simple hecho de tener el cargo).

Taboa de reparticion de personaxes de base:

Taboa de reparticion con tódalas personaxes:

Qué? Vai unha partidiña? ;)

Caza de bruxas e criminalización mediática do independentismo galego.

Por Raul Asegurado Pérez, Manoel Santos e Antom Fente Parada.

Erguéstesvos cedo / aquel día. – A costume do / do traballo - / mañá – cediño / pra facernos / coa vosa / morte.

As recentes detencións de persoas ligadas co independentismo galego e os movementos sociais impélennos a manifestar a nosa preocupación polo emprego do “terrorismo” como arma do Estado español para cauterizar o tecido social da nosa nación.

Non é a primeira, nin a última vez, que o poder emprega a pantasma do terrorismo para atacar todo tecido social que se move nas marxes do sistema e farao con máis forza agora que a toupa voltou emerxer con forza o 15 de marzo e que a deslexitimidade e descomponsición da II Restauración borbónica chegou ao paroxismo.

Acusan de terrorista ao redactor do Novas da Galiza Antom Santos, historiador e activista social sempre disposto á entrega de tempo de traballo gratuíto por Galiza, porque dispuña de armas de destrución maciza, como Hussein cando o de Iraque: un computador portatil e dun lapis de memoria. Ou que los dos nuevos detenidos escondían en su casa ocho litros de gasolina, un tratamento mediático sensacionalista, carente de rigor e vomitivo. Se esas son as acusacións e se as distintas versións se contradín a cada paso e repetin a verdade oficial orwelliana estamos dentro do que rezaba aquela pintada nunha parede Compostelana: todos terroristas, nadie es inocente.

A Radio Galega dedicou dous dos catro parágrafes da nova a repasar a historia do EGPGC, como se cando se menciona a Fraga a metade do tempo se fixera referencia ao seu pasado fascista. Amais. as versións do nº de detidos, lugar, causas, etc. defiren uns a outros medios, mais o que non varía é a criminalización dos detidos e a anulación dalgo fundamental: a presunción de inocencia. EL País, antes de rectificalo, titulaba así a nova: Detenidos en Vigo dos terroristas que atentaron contra la casa de Fraga. Co paso das horas outros medios informaban que ían atentarcontra intereses de la Xunta ou contra os príncipes de Asturias. Segundo La Voz de Galicia La policia fustra en A Coruña atentado horas antes de la llegada de los príncipes. Simple especulación mediática.

Ao tempo esquecen eses medios de (in)comunicación, completamente manipulados e verticais, a violencia cotiá exercida sen ningunha caste de pudor polo sistema sobre os traballadores, sobre as persoas sen teito (dúas delas mortas n’A Coruña na semana pasada), sobre as mulleres, sobre os sen papeis, sobre os desempregados, sobre unha mocidade sen futuro... e así seguido.

Na historia do nacionalismo galego é unha constante o ataque á sociedade civil máis consciente do país e, como demostrou o caso Egunkaria en Euskal Herria, o terrorismo é o mellor escudo para acometer esta empresa de demolición sistemática e de criminalización da sociedade civil e dos centros sociais:

Na noite do 27 ao 28 de abril do mesmo ano lévase a cabo tamén a detención doutros dous mozos en Monforte, José M. Pavón González e Esther Cancio Figueiras, acusados de repartir panfletos asinados pola UPG, en relación coas mobilizacións do 1º de Maio, cargo do que serán xulgados e absoltos polo Tribunal de Orde Pública, en agosto de 1974.

A vista de todos estes feitos, a propia organización upeguista chegará a afirmar que “o réxime trata de desencadear unha acción regresiva contra nós, na medida que consideran -segundo as palabras do Xefe de brigada Político Social da Galiza- que somos unha forza política considerada como perigosa. A Garda Civil ten na Galiza o mandato de que non quere nin un só militante”¹.

Agora aquel vello Tribunal de Orde Pública metamorfoseuse en Audiencia Nacional sendo os detidos que non sexan postos en liberdade xulgados alí e podendo esperar tres anos polo xuízo, con probabilidade moitos serán absoltos, mais a imprensa non vai dedicarlle o tempo nin a campaña que si dedicaron as súas detencións. A perversa Lei antiterrorista non aforra na incomunicación e dispersión de reclusos moitas veces inocentes, mais criminalizados por un circo mediáticoque sospeitamos vai ser cada vez máis frecuente. A día 6 de decembro catro dos detidos ingresan en prisión seguindo incomunicados, mentres que a única proba incriminatoria contra Santos e Osorio é que os seus carnets de conducir nun trasteiro dos rexistrados e unha garrafa de gasolina na garaxe que agora se sabe estaba baleira.

De feito, aí está por exemplo o caso de Cata Alonso. Detida e posta en liberdade sen cargos após tres días de incomunicación en Madrid. Ningún medio ractificou nada cando a acusaron de terrorista o día que foi detida e non pode ser terrorista nin culpábel de nada quen é detida sen cargos. Esta Lei antiterrorista leva por diante a quen sexa.

Vaia por diante, no entanto, que os asinantes deste documento non defendemos a loita armada e acreditamos na política por medios pacíficos. Como Lenin indicaba «non se pode basear unha táctica revolucionaria apenas nun sentimento revolucionario. A táctiva debe ser trazada a sangue frío, cunha obxectividade rigorosa, tendo en conta todas as forzas de clase no Estado en cuestión (e até en todos os Estados que o rodean e en todos os Estados, á escala mundial) e tamén a experiencia dos movementos revolucionarios»². Precisamente unha das chaves para a repolitización da sociedade no 15-m foi o seu carácter pacífico, aínda cando os corpos represivos exerceran a violencia por veces sobre el, ou aínda cando se desaloxa a Sala Yago e a presenza de líquidos (lixivia do Froid) é aprobeitada pola versión do Grande Irmán para defender que tiñan cócteles molotov.

No contexto actual a esquerda nacionalista basca nunca avanzou como agora, cando meteu en cintura os seus “militares”, cando o poder civil e o movemento transformador emerxeron en sintonía co coa dirección política do movemento, sen vasalaxes a ningunha loita armada que demostrou facer máis dano que outra cousa. Resistencia Galega, se realmente existe como entramado, nin ten base social nin beneficia en nada ao medre da consciencia nacional nin á loita pola emancipación social e nacional do pobo galego. Máxime cando a historia doutras organizacións semellantes demostrou estar inzada de infiltrados que rematan por perxudicar ao movemento civil e que en nada melloran as condicións materiais de existencia das xentes do común. O Estado social está sendo remudado polo estado penal, mais aínda hai liberdades e non un contexto social de violencia revolucionaria, que, en todo caso -e véxase hoxe Grecia-, non é cousa dunha elite ou vangarda de ningún tipo.

Porén as actuais detencións semella que aproveitan a existencia do explosivo de Eduardo Vigo Domínguez para reprimir o independentismo en xeral, atacando a membros de Causa Galiza e persoas como Antom Santos e María Osorio cunha lexislación brutal que prolonga as detencións e crea espazos de impunidade para a tortura e os maos tratos. Ao tempo criminalízanse os centros sociais coa policia ás portas para criminalizalos perante a sociedade e precintiar algúns sen orde xudiciaria. Isto é o que nós denunciamos e denunciaremos sempre, mentres o BNG mostra unha actitude ben pouco afortunada.

1 Rubiralta Casas, Fermí (1998), De Castelao a Mao. O novo nacionalismo radical galego (1959-1974): orixes, configuración e desenvolvemento incial da UPG, Noia, pp. 172-173.

2 Lenine: A doença infantil do comunismo, Europa-América, Lisboa, p. 93.

Ostrás Pedrim, a que vos (e nos) espera...

Uff.. Ontem confirmei umha notícia que me deixou os pelos coma fungueiros, ou coma os ferros dumha grade, ou... ai carvalheira!...

Tinha-a visto por ai, em Chuza penso, mas nom em nenhum médio desses centrados e responsáveis, ou seja, um desses que estam supercontentos com Feijoo e agora com Rajoy....

Bom, o caso é que minha mãe confirmou-me que efectivamente estam a negar em Galiza cobertura sanitária à gente que leva mais de 1 ou 2 anos (nom lembro) desempregados, sem cotizar. O sinal de alarme o levou umha senhora quando foi ao médico de cabeceira e tras passar o cartom da segurança social o médico dixo. No-no.... A tipa começou a investigar e denunciou públicamente (seguramente num médio radical desses de esquerdas e de "peludos" como dixo um imbécil um dia na tele) e logo apareceram outros cassos de gente que lhe negaram as medicinas na farmácia (quero dizer, a preço subvencionado) etc.

O senhor Feijoo saiu enseguida a desmentir. Bom. Mas já sabemos por onde vam os tiros. Tomemos nota todos os que levamos fora da casa um tempo.... Que Deus Multinacional nos pilhe confesados.

Amém.

Confirman la expulsión de un guardia civil que dijo que su nacionalidad era la gallega

http://www.elmundo.es/elmundo/2011/11/17/galicia/1321548483.html

Jura de bandera en la Academia de Baeza. | EL MUNDO

• El guardia alumno Miguel Limia se mostró contrario a jurar la bandera
• No entendía 'por qué tenía que jurar bandera si es más gallego que español'
• 'No daría la vida por España pero sí por un ciudadano', afirmó
• La actitud de Limia fue denunciada por sus compañeros ante sus superiores
• Le dijo a otro: 'no te emociones con las canciones de tu mierda de patria'

Europa Press | Madrid

Actualizado jueves 17/11/2011 17:52 horas

• Disminuye el tamaño del texto
• Aumenta el tamaño del texto

Comentarios 142

La Sala Militar del Tribunal Supremo ha ratificado la sentencia del Tribunal Militar Central que expulsó de la Academia de la Guardia Civil de Baeza (Jaén) al guardia alumno Miguel Limia, que se mostró contrario a jurar la bandera española y que afirmó que no era "español sino gallego" argumentando que "Galicia es una nacionalidad y lo contempla la Constitución".

La actitud de Limia fue denunciada por sus compañeros ante sus superiores y la dirección de la Academia le abrió un expediente disciplinario que concluyó con su expulsión al ver el Ministerio de Defensa que había cometido una falta grave al atentar contra la dignidad de la Guardia Civil.

Según consta en la sentencia, a la que ha tenido acceso Europa Press y que adelanta Diario Jaén, el aspirante a guardia civil pronunció frases como "que su nacionalidad era la gallega porque Galicia es una nacionalidad y lo contempla la Constitución" y que "no daría la vida por España pero que sí lo haría por un ciudadano".

Asimismo, mostró "total indiferencia" hacia el acto de Jura de Bandera y aseguró "que no entendía por qué tenía que jurar bandera si es más gallego que español" y "que no tenía intención" de hacerlo porque era algo que "no entendía".

Liria también expresó que la Guardia Civil tenía actitudes "anticuadas" y manifestó su intención de abandonar el cuerpo en el momento en que aprobara el ingreso en el Cuerpo Nacional de Policía. También expresó su deseo de pertenecer a la Policía Autonómica de Galicia cuando ésta se creara.

'Mierda de patria'

En la sentencia del Alto Tribunal también se recoge que en un ensayo con música militar para un desfile, Limia se dirigió a un compañero que se encontraba en formación detrás de él y le advirtió: "Ten cuidado, no te emociones con las canciones de tu mierda de patria".

El Supremo considera probado que el alumno mantuvo conductas "rebeldes" y recoge que, según denunció una de sus compañeras, tenía intención de hacer "lo contrario de lo que le pidieran" y "lo que le daba la gana".

El Tribunal ha rechazado así el recurso presentado por el alumno, en el que, entre otros motivos, consideraba que no se había respetado el principio de presunción de inocencia y que la sanción era desproporcionada. Al respecto de esta última, Limia defendió que su presunta conducta debería de haber sido sancionada únicamente con una suspensión durante cinco días.

Dark Resurrection.Volume O.

Mirade o que se pode fazer com ganhas e mui bo gosto. Um dentista italiano chamado Angelo Licata, fan desde neno da saga Star Wars fixo esta película com um orçamento de tam 7000 euros, nom deixedes de ve-la. Nom vai ser todo política, língua e gatos.

We are the 99%. Global uprising.

A porta pechada.

O mestre Beiras volta dar-nos umha outra liçom. Nom deixerdes de ler este conto que nos trai com binoculares o que está por vir, e como nom, já foi. Agasalho para a leitura, ademais!

Andaba eu a remexer antonte, de madrugada, nunha vella cómoda arrombada no faio da nosa casa, na percura duns documentos hai tempo xa traspoleirados, mais que agora precisaba arrecadar. Néstas, no batifúndio de aquiles caixóns ateigados das chirimboladas máis diversas, emergullaron as lapelas dunha carpetiña amarela, ou millor diría amarelecida, que puña escrito da miña man 'orixinais en balde'. Díxenme: "outra máis" -poisque delas háivolas abondas, ciscadas polos recantos máis insólitos da casa entremedias de feixes inordes de papeis ás veces atados con bramante, ou amoreados en caixas de cartón, ou como neste caso, recluídos en caixóns, gavetas ou lacenas a porta pechada, ao xeito do inferno do 'Huis clos' de Sartre. Con todo, a curiosidade incitoume a fisgar no contido da carpetiña: varios fascículos de manuscritos, con cadanseu clip, dous diles con copia mecanografada na miña vella máquina elétrica, hai tempo xa difunta, e datados en xuño do 1993, ún mesmo esactamente na noite do San Xoán. Non tiña na memoria pegada ningunha de telos escrito, mais despois de lélos e tida conta das datas, cadraban co episodio da miña expulsión do Parlamento galego, decretada polo daquela seu Presidente, o finado Vitorino Núñez, en execución das ordes de Fraga, no proceso de amputación da lei reguladora da cámara e demouca dos dereitos da oposición. No entanto, o contido de un diles, ou se queredes a parábola que relata, pareceume tan transladábel ao proceso que estamos a vivir e ao desenlace eleitoral do vindeiro domingo, que non me non resisto a transcribírvolo eiquí e sometelo á vosa consideración. Deste xeito, ademáis, cedo ás benguiadas reclamacións de algúns de vós e crebo -inanque só sexa por un día- o mutismo de palabra escrita no que me mantiña desque o nazinecio poder tatexo autoanémico asasinara o 'Galicia Hoxe' que daba acollida ás miñas prosmeiras prédicas dominicais.

H & H: REPÚBLICA DE WEIMAR EN LILIPUT.

Cóntannolo os bos libros de Historia -esa literatura decote subversiva por ser veraz, e que portanto o sistema disuade cada vez máis procazmente de lér. Foi o caso nun cultísimo país da moi civilizada Europa. Aconteceu alí a instrutiva peripecia da resistíbel ascensión ou medre 'contra natura' dun anano mental e moral que nomearemos abreviadamene Hit, no colo dun mastodonte con miolos de cuspe de grilo que, tamén por abreviar, chamaremos Hind.

Había nesa altura no tal país un rexime político moi versallescamente democrático e, para máis señas, republicán. Un rexime de moles liberdades xurdido despois dun grorioso período reaccionário como é debido, de guerras e de império, alí coñecido e numerado até duas veces como Reich, e que desembocara nunha igualmente groriosa ruina, co fachendoso arruallo nacional a pedir por portas, ou sexa, humillado e endebedado polos catro costados ou pontos cardinais.

Levaba a liberal constitución dese rexime o nome dunha vella cidade até daquela coñecida no mundo por algo tan distante e contraposto á política e aos xurisconsultos como son as artes da música e da poesía, quer sexa Goethe, Schiller ou Liszt: Weimar. Para culmen de fatalidades, no punto e hora en que comeza a historia ou esperpento de H & H, ou Hit & Hind, desencadeárase en todo o hemisferio darredor dese civilizado e cultísimo país a crise económica e drama social máis graves de tódolos tempos modernos, co consabido correlato de descomposición moral e destrago de valores éticos estabrecidos de antigo, que os santos padres de turno se apresuraron a condear urbi-et-orbe sen perda de tempo, para adverténcia dos homes todos de boa vontade -que desventuradamente resultaron ser ben poucos, mália que escolleitos.

É xusto nese intre preciso, como por un casual, cando ao anano mental e moral nomeado Hit dáselle por botarse a medrar, contra tódalas leis da natureza, insisto -e máis coa desnutrición e fame que aló inzaban por mor da crise, e que il pasaba tamén poisque tampouco niso a fortuna o agraciara. Medra primeiro nos herbais dun recanto verde do grande país: na Bavaria -cousa distinta da Babia, e disimule o perspicaz leitor. A seguida, un mangado de trogloditas fosilizados no paleozoico, mais que o cámbeo climático inducido pola crise devolvera á vida tansiquer vexetativa, con megafonía a esgalla, e cun desleigado mintirán enveleñado nas universidades pola decadéncia de oucidente e especializado en difundir infundios e falacias como quen larga matute con envoltorio de cousa fina, o tal Hit, anano saltarín, salta, faltaría máis, e en só dous anos, de ter 12 a obter 107 acólitos empoleirados nas cortes lexislativas do país en custión. Non satisfeito con iso, noutros dous anos máis estírase até 230 escanos ocupados polos seus sosias, igualiños todos a il e máis antre si coma cagallas de merda ou gasto do mesmo bicho. E tudo moi democrático, por sufraxio universal, libre, individual e segredo dos cultísimos e civilizados cidadáns do espello de oucidente que era o tal país.

Acadada esa estatura, o Hit arrepónselle ao Hind en eleicións presidenciais, humíllao, faino pasar á segunda volta e arrepáñalle nada menos que o 37% dos votos. Nunca tal vira nen imaxinara o mangallón do Hind, vellote que en tempos fora home de armas tomar, heroi coas armas vencido mais, con todo, símbolo inviolábel da honra nacional posta a salvo. E máis, inda non reposto do abraio, bambeante a atoutiñante coma os homes de ferro teutóns descabalgados por Alexander Nevsky sobor do xeo do lago que a seguida os engulira, o big Hind -como xa daquela deran en alcumalo os raposeiros cinéfilos do entón- axiña ía ter que presenciar algo inconcebíbel polo seu maxín -poisque imaxinación, o que se di tal, o cuspe de grilo non é que dea pra moita. Tivo, nefeito, que mirar ao Hit convirtido en xefe de governo co apoio duns semifusos que se dicían centristas e nacionalistas, seguidores dun tal Papón-Nunes, que coidaban que os deputados chamábanse así polas deputacións -e inda menos mal con esa opción semántica- e que, enfin, praticaban o nen si nen non senon todo o contrario, ou sexa, mande vostede, patrón.

Á marxe ficaban uns señores moi formais, finos e comedidos, que invocaban a socialdemocracia e tiñan rango de segunda forza na cámara que inda daquela era de representantes que non de gas. Asosegados e impertérritos, por estimaren que a cousa non ía con iles, non perdían a calma por mixiricadas tais como as ocurrencias do Hit. E en frente... Boh!, en frente só combatían 81 garulos atrabiliarios que vistían raro, non cortaban o pelo por riba das orellas como estaba mandado, e predicaban unha cousa esotérica, moi axiña extinta, que iles chamaban comunismo. Éranvos tolos incendiarios natos. De xeito que ao Hit non lle custou nen chisco convencer á caste política e máis a toda a clase meia do país, que xa daquela se declaraba unánimemente apolítica e mesmo por iso votaba en masa ao Hit, de que aquiles garulos incendiaran nada menos que o pazo do Parlamento -que ali chamaban Reichstag, asi de raro. Prendeunos a todos, craro é, e con toda xustiza. E así puido o Hit facer aprobar polo Reichstag unha lei na que o tal Reichstag se suicidaba, colectiva e institucionalmente, pasándolle a Hit, nos mesmiños fuciños dun estupefacto Hind, plenos poderes para governar e lexislar por decreto á marxe desas liberaloides institucións obsoletas, custosas, molestas e insalubres que eran a cámara lexislativa e máis o paspán do Hind, aínda Presidente.

De alí en diante, todo foi como as proprias rosas. Hit suprimíu tódolos sindicatos (agás o seu), tódolos xornais de partidos (agás do seu tamén), e finalmente tódolos partidos (agás, obviamente, o seu: algún tiña que haber). Anticipouse á imaxinación de Orwell convirtindo ao desleigado mintirán xa aludido -agora relembro que o chamaban Pequeno-Goeb- en xefe do Ministerio da (Única) Verdade, con poder absoluto sobor dos mass media a-políticos restantes. Puxo en prática o antiquísimo aforismo de que "a rúa é miña", facendo efectivamente donos da rúa aos seus candorosos e animosos plebeios, orgaizados nunhas siglas equívocas: as SA, disque. Mais cando, bébedos de 'ardor combativo', empezaron a criarlle incordios cos profisionais das armas, fixo que os plebeios fosen liquidados polos aristócratas -istes tamén con siglas equívocas: as SS, seica. E digo "disque" e digo "seica" porque a min aprendéranme que, no mundo normal, para os plebeios está a Seguridade Social, e as Sociedades Anónimas en troques están para os plutocráticos aristócratas. Mais, ben mirado, é obvio que o país desta historia de H & H non era o mundo normal, senón o mundo ao revés. Abrevio. Finalmente, palmou o big Hind, e o anano Hit, que tanto medrara que xa lle cabía todo o Estado na cabeza, xuntou na sua persoa a xefatura de governo, o poder lexislativo e máis a xefatura do Estado. Hala!.

Miragreiramente, o maravilloso enxendro nacía como desenlace dun proceso 'nidiamente'democrático, desenvolto coa forza dos votos nas institucións deseñadas pola constitución de Weimar. E o povo foi totalitariamente feliz: aclamacións clamorosas, concentracións imensas en campos ad-hoc ou fóra diles, milleiros de instrumentistas e coristas multiplicando exponencialmente os decibelios da música de Wagner, fartura de grandeza nacional e de produción de aceiro comestíbel, e moita máis bendición de dios que omito eiquí, foron nourritures terrestres abondosamente ofrecidas e consumidas pola cultísima e civilizada cidadanía de 'escravos felices' dese país de fábula -mal que lle pesase xa daquela ao tácitamente citado Gide e outros pederastas e comunistas coma Bertolt Brecht, que pretendían ter razón iles sós frente á evidencia da felicidade das masas e dos votos nun energuménico orgasmo nacional inenarrábel. E así remata a peripecia ou esperpento de H & H, ou Hit & Hind, con este final feliz indiscutíbel, tanto para Hit que accedeu temporalmente á groria imperial neste mundo, canto para Hind que descansa eternamente na groria celestial do outro.

Cóntannolo os bos libros de historia, os veraces, dixen. Só nunha cousa penso que se enganan ou erran -pois mintiren non é cousa conciliábel con seren veraces. Penso así eu porque niles pónselle ao país do esperpento en custión o nome dun lugar ou topos inexistente. Vós diredes, leitores: chámano Galiza. Engano ou erro enormísimos, non si?. Xa dicía eu!. porque o nome verdadeiro non é ise. O nome verdadeiro é Liliput. Ou tampouco, meu señor Swift?.

Reboraina de Aguiar, xuño do 1993.

Xosé Manuel Beiras

Canta cultura xunta

Vaia tres fenómenos da televisión...

Xirarg(h)a

E logo nunca vos falei de Xirargha? Xirarga é a parroquia onde me criei de rapaz, e á que sempre volvo coma ao centro dun labirinto... valla o arrouto poético.

Pois velaquí que o mes pasado, baixo os ánimos dunha miña amiga e parenta -que tamén Marta coñece- e cos auspicios dun coñecido de Amorím da Couta -que traballa no Museo de Lugo e seguramente é un dos homes que máis saben de contos populares na Galiza- organizamos, digo, unha "Polafía" alí en Xirarga.

Se non tivestes ocasión aínda de saber dalgunha destas festas-reunións, direivos que é un proxecto que lle repenica moito o aquel, respectuoso e revitalizador da cultura de noso de sempre, a aldeá, a esquecida, e dispoñible eficazmente agora na rede, onde todo se multiplica, claro, coma na casa dos espellos. Ná páxina da Asociación de Escritores en Lingua Galega (www.aelg.org) hai un arquivo coas que xa se fixeron, e tanto para contadores de contos coma para galegos da diáspora son material que vale a pena...

Foron varias semanas ou lúas de preparación e ao final alí se xuntaron os veciños e veciñas (que entre eles algúns nin se falaban...), contamos con Celso F. Sanmartín, un dos mellores contadores do País, uns pandereteiros óptimos, de Pontevedra... nervios, ata a TvG por alí... mas tudo ficou muito bom.

E facendo, en fin, por vez enésima mal-uso do Blog para o auto-bombo (un auto-bombo grupal, en todo caso) déixovos, digo, aquí o enlace á parroquia da miña tribu, á que sempre estades invitados. Que vos preste. E esquezamos por un momento á curma de Risco.

Outra de gatos ;)

Palabras desde Atenas - Words from Athens.

The Pogues

Conhecedes a The Pogues?
Eu escoitara-os num recopilatório de música celta há tempo.... Conhecia o som, mas nom a personagem

E ontem, o Manolo mostrou-mos....


Aqui vai umha entrevista... brutal...
;)

Moda íntima

Lorenzo deixa de pór ghuarreridas no blog e compra un chándal!

Apertando o Super Carafuncho

Sei que alguns de vós ides gostar até o paroxismo....

O Reino Suevo na historiografia

O Dr. Anselmo López Carreira apresenta-nos esta mágnifica palestra para comemorar o 1600 aniversário da fundaçom do nosso Reino da Galiza no 410 como o primeiro reino europeio.

Este é o primeiro de quatro, se vos interessou aqui podedes ver os outros três:

http://blip.tv/fesga/anselmo-l%C3%B3pez-carreira-no-congreso-internacional-1600-anos-do-reino-de-galiza-parte-1-4-4320356

P.S: Há tempo lembro que puxera já algum video de Anselmo López Carreira, espero nom tenha sido este, penso que nom

Hai formas e formas de durmir...

Non deixan de sorprenderme e fartarme de rir ;)

Simon´s cat!!

Son breves e partes o cu. Os gatos son tal cual!! O que teña un entenderáo :P

A crise, o sistema e a soberania.

A Mudança de Paradigma 2ª Parte: Que é o que se ensina na Galiza. O paradigma galeguista

Por José Manuel Barbosa

http://despertadoteusono.blogspot.com/2011/10/mudanca-de-paradigma-2-parte-que-se.html
Que é o que se ensina na Galiza?

A Galiza é politicamente um apêndice da Espanha, e isto é assim do ponto de vista legal-institucional como até o dia de hoje também é o País Basco ou a Catalunha. A Galiza também é um apêndice da Espanha no seguimento oficial da ideologia, muitas vezes, anti-galega, cousa que não acontece nos dous países antes nomeados que sabem defender os seus interesses políticos e económicos por acima do poder estatal. Assim, a Galiza reproduz o paradigma castelhanista tanto no ensino como maioritariamente na investigação, exceptuando honradíssimos casos como os de Camilo Nogueira, Anselmo López Carreira, João Bernárdez Vilar, José António López Teixeiro, André Pena Granha, Higino Martins Esteves, ou os históricos Ricardo Carvalho Calero e Ernesto Guerra da Cal, e ainda mais alguns que não nomeio por falta de espaço.

Nos estudos oficiais na Galiza ensina-se o seguinte:

· A Cultura chamada Castreja e os Celtas têm pouco ou nada a ver, de forma que qualquer elemento civilizacional galaico se diz de origem mediterrânico. Na época romana a Gallaecia quase não existe. Tudo é latino do ponto de vista cultural e latim do ponto de vista linguístico. O elemento indígena não achega nada útil à formação da futura Galiza e Roma é quem a inventa. Antes de Roma não há nada. É o vazio.

· Os suevos são um povo bárbaro, no senso pejorativo da palavra, que não deixa pegada nenhuma e o seu Reino é anedótico. Os suevos são bárbaros e os visigodos estão romanizados, o que significa que são mais civilizados. São estes últimos os que marcam a personalidade de toda a península incluída a Galiza. Não há elementos importantes e interessantes a salientar para a historiografia europeia no Reino Suevo, nunca Reino de Galiza ou Gallaeciense Regnum.

· Os muçulmanos ocupam também a Galiza (porque ocupam “Hispania tota”) que já nesta altura se identificava territorialmente com a Galiza actual. Astúrias é um Reino que “reconquista” e “repovoa” Galiza (4) para a causa cristã e a importância do País do apóstolo São Tiago descoberto por um Rei asturiano é mínima. Galiza é um ninguém, não tendo qualquer protagonismo nem militar, nem social, nem económico, nem quaisquer outros. Nesta altura é Astúrias a importante que lhe passa a testemunha a Leão e esta finalmente a Castela. Durante toda a Idade Média a Galiza é um objecto passivo nos acontecimentos da parte cristã da península e passa a ser um “Reino” pontualmente duas ou três vezes por acidentes políticos que se reencaminham da mão de Reis com interesses leoneses ou castelhanos (que finalmente vinha a ser o mesmo). Ser Rei de Galiza (a Galiza entendida territorialmente como a de hoje, não como a real daquela altura) é como não ser nada e normalmente nem se nomeia na historiografia geral peninsular porque os Reis da Galiza são Reis muito pontualmente ou são segundões sem transcendência histórica. Tudo em função de Castela (ou Castela-Leão) (5)

· A independência de Portugal conta-se como um acontecimento que tem “algo” a ver com a Galiza.

· Algum Rei chamado o Sábio deu-se-lhe curiosamente por escrever em galego porque era esta uma língua muito linda e poética mas esse rei era castelhano e a língua por excelência de toda a historiografia oficial é a de Castela falada pelos personagens realmente importantes como o Cid, ou o Rei do qual era bom vassalo como Afonso VI, também castelhano mas mal Senhor porque não defendia os interesses castelhanos.

· Os séculos XIII e XIV são séculos de lutas dinásticas entre Reis e revoluções sociais, mas nada se diz do lugar que ocupa a Galiza em tudo isto, as autênticas motivações, interesses, apoios e projectos da Galiza nestes séculos. Também nada se diz do que Portugal faz a respeito de Galiza.

· Os Reis chamados Católicos, Isabel e Fernando, foram os que “domaram e castraram” Galiza mas também são os que lhe dão gloria e unidade a Espanha. Há alguns que mesmo defendem na Galiza a conversão da Isabel I Trastâmara de Castela em beata como primeiro passo para a sua ascensão a Santa.

· Nos chamados Séculos Obscuros (de final do S. XV até a chegada de Napoleão à península) só há história económica (6), a história política está reservada para a Coroa de Castela ou o Reino da Espanha que vinha ser o mesmo. Galiza era um país de camponeses e marinheiros sem qualquer poder político e por algum personagem mais conspícuo do que os outros porque serve à Coroa.

· Durante os séculos XIX e XX Galiza só achegou escritores e galeguistas que não andavam metidos na política e por isso foram importantes. Todos eles sentiram-se muito espanhóis e o galeguismo é um pensamento mais do que nada cultural embora tivesse uma expressão regionalista que o espanholismo assume com normalidade. Mesmo o galeguismo nacionalista tinha disto último só o nome, porque todos os galeguistas defendiam a ideia de Espanha.

Qual é o paradigma galeguista?

Diz-se habitualmente que a história é contada sempre pelos vencedores. Neste caso, o paradigma galeguista é o que não triunfou e é por isso pelo que para além de não ser oficial, nem se ensina, nem se acredita nele. Mesmo as provas, as evidências, os documentos, os textos e as pessoas que os expõem tenham da sua parte toda a autoridade e a veracidade.

· Antes de Roma o N.W. peninsular estava habitado por um povo proto-celta matriz dos celtas do mundo Atlântico. Assim é como no-lo demostram os estudos de várias universidades britânicas seguindo estudos genéticos e mesmo a moderna Teoria da Continuidade Paleolítica de Mário Alinei, Francesco Benozzo e ainda o anteriormente o Professor galego André Pena Granha que já expus esta teoria, pelo menos no que diz respeita ao Noroeste peninsular vários anos antes do que fosse exposto pelos professores italianos, mas como na Galiza tudo passa pela peneira castelhanista não houve forma de que transcendesse.

· A língua dos chamados galaicos e lusitanos era a mesma e ocupava todo o Norte e o Oeste da península até o Tejo aproximadamente. Portanto, o parentesco galaico-lusitano era já anterior a Roma. Roma só dividiu pelo Douro com o fim de dividir para vencer. Prova importante para isto é que nas guerras lusitanas participassem tropas galaicas. Se os galaicos forem outro povo muito distante e alheio aos lusitanos essas guerras não seriam da sua incumbência e portanto não participariam.

· Durante a ocupação romana, a Gallaecia foi uma das províncias do império mais sucedidas economicamente, culturalmente e do ponto de vista artístico sendo o elemento indígena fulcral. Figuras como Prisciliano, Egéria, Paulo Orósio, e Idácio Lémico foram prova da importância da Nossa Terra. A figura de Prisciliano poderia equiparar-se a outras paralelas dentro do mundo céltico e atlântico como São Patrício, São Davide ou Santo André. Aliás, Prisciliano, pode dar pistas a respeito do fenómeno Jacobeu já que há quem assegura que quem realmente está (ou estava) em Compostela não era São Tiago, mas Prisciliano. As provas não são determinantes, mas a lógica leva por esse caminho.

· Os suevos, um povo germânico dos mais evoluídos e “romanizados”, constituíram na Gallaecia, a zona mais rica e desejável para eles da península, o primeiro Reino independente de Roma com um projeto militar e político de unificação peninsular com capital em Braga e com o apoio, colaboração e implicação dos galaicos que o sentiam como seu. A importância dos mesmos é grande: Com eles a Gallaecia constituiu-se no primeiro Reino medieval da Europa; foram os primeiros em emitirem moeda, o Sólidus suevo; os primeiros em legislar, administrar e construir um Estado; o primeiro Reino cristão após Roma; os criadores da mal chamada “letra visigótica” já que na realidade começou a existir na Gallaecia antes da chegada dos godos; os criadores da primeira arte pré-românica com elementos como o chamado arco de ferradura que na historiografia castelhanista diz-se visigodo; os primeiros em assumirem o cristianismo católico antes do que qualquer outro povo germânico, por isso a sua aceitação pelos galaicos. Na historiografia castelhanista diz-se que foram os visigodos os primeiros em aceitarem o catolicismo...

· Durante a unificação suevo-visigótica a Galiza manteve a sua personalidade política e administrativa, cultural, social e económica, contrariamente à ideia castelhanista dum Reino unificado visigótico com capitalidade centralista em Toledo e primeira amostra de Estado Espanhol pan-peninsular. Os Reis tinham o título de “Reis de Espanha, Galiza e a Gália” entendendo que a Galiza e a Espanha eram realidades diferentes. A Gália num princípio ocupava a actual Ocitânia para posteriormente ficar só na Septimánia ou Narbonense.

· A entrada dos muçulmanos na península deve-se à chamada dos vitizanos galegos. O domínio muçulmano da Espanha excluía por definição a Galiza fazendo desnecessária qualquer intervenção militar por parte destes por contarem com o apoio dos seus aliados vitizanos que eram quem tinham o poder na Galiza. Posteriormente a Galiza manteve um vazio de poder no conjunto do País mas governado por régulos de entre os que haveria que salientar os das Primórias, nome que se lhe dava naquela altura às comarcas do actual oriente asturiano e que levaram a iniciativa na posterior unificação de toda a Galiza. Da territorialidade da Galiza suevo-visigótica, só a região conimbriguense fez parte da Spânia (ou Al-Ândalus) para posteriormente ser recuperada e volta a perder por várias vezes por e para a Galiza.

· O nome do “Reino de Astúrias” ou “Reino de Leão” não é o que está recolhido nos documentos andalusis, carolíngios, papais, germânicos, anglo-saxónicos, bizantinos e escandinavos. O nome que figura neles é o de “Reino de Galiza” ou mais justamente em latim “Gallaeciense Regnum” (às vezes “Christianorum Regnum”). Dentro dos textos peninsulares, só uns poucos safaram da manipulação posterior do século XIII e posteriores. Os outros, redigidos muito posteriormente aos eventos que narram (7) não são fiáveis.

· Os conceitos de “Reconquista” e “Repovoação” não são interpretados igualmente pela historiografia galega e a castelhana. Para a castelhana é a recuperação do território nacional perdido por conquista e invasão muçulmana, mas para a historiografia galega nunca existiu um programa consciente durante a Idade Média de ocupação da Espanha muçulmana, nem um processo cronológico continuado de conquista. Desde a reunificação da Galiza após a entrada muçulmana até o século XI não houve variações importantes de limites territoriais. Contrariamente houve variações desde a anexação de Toledo, momento desde o que começa realmente o avanço cristão desde o Norte. Por outra parte “Repovoar” é interpretado para o castelhanismo como “tornar a povoar o que antes estava vazio ou povoado com outras pessoas alheias dum ponto de visto étnico e que houve de expulsar para manter a uniformidade nacional”. No entanto, segundo a versão galega a palavra “Repovoar” vem do latim originário REPOPULARE que vem sendo tornar a organizar um território, não do ponto de vista demográfico mas do administrativo e do político.

· Segundo o paradigma galego, o Reino de Galiza foi o protagonista da maior parte da Idade Média e o projecto de unificação peninsular. Castela surgiu quando esse projecto já estava encaminhado fazendo-se com ele e manipulando a historiografia. Para Castela, a Galiza simplesmente não existe, nem antes nem depois. Durante o Século XIII em adiante se vai levar a cabo por meio de determinadas pessoas com nomes e apelidos a eliminação do nome da Galiza dos documentos e o processo histórico leva a eventos que consolidam Castela como a construtora da actual Espanha (8). A separação de Portugal, a castelhanização de Leão e a união de Castela com Aragão fecham o processo.

· Os chamados “Séculos Obscuros” enquadrados dentro da Idade Moderna para o nosso paradigma não são tão obscuros. Na Galiza houve vida política embora dependente e com vontade de recuperação em alguns casos. O maior e mais importante episódio desta época é o seu final, quer dizer, a guerra contra os franceses no que a Galiza de facto agiu com total independência, com o seu governo, o seu exército, a sua política fiscal e diplomática e de facto quem conseguiu com ajuda do exército aliado britânico a expulsão dos franceses da Espanha e a derrota de Napoleão. O nosso País foi o primeiro da Europa em ficar livre de franceses. Infelizmente a ideia de fidelidade a um Rei fez com que essa independência de facto fosse cedida a uma monarquia quem poucos anos depois (em 1833) eliminaria o “Reino da Galiza” da cartografia, da legalidade, da diplomática e da nomenclatura para criar quatro províncias sem mais conexão entre elas do que pudesse haver com outras do novo “Reino da Espanha”.

No que diz respeito da língua, o paradigma galeguista sempre defendeu a unidade linguística galego-portuguesa e a necessidade da unificação e confluência entre as falas galegas e as portuguesas. Há hoje um galeguismo que isso não aceita, mas é o “galeguismo” oficial e dependente chefiado pela mesma ideia que gere o paradigma castelhanista. A origem da nossa língua está naquele “Gallaeciense Regnum” medieval que se quer negar desde Castela e ainda naquele “Galaico” ou “Proto-Galaico” do século X do que nos falam Carvalho Calero ou Rodrigues Lapa está mesmo a origem do castelhano que não é mais do que uma variante oriental extrema do Asturo-leonês ou galaico-oriental em contacto com o substrato basconço. O galego-português é a variante que os nossos vultos denominam como galaico-ocidental. O famoso “Mio Cid” não está redigido originalmente em castelhano medieval porque este não existia, mas em navarro-aragonês como nos dizem mesmo prestigiosos autores espanhóis como Rafael Lapesa ou Alonso Zamora Vicente. As chamadas “glosas emilianenses” e “glosas silenses” origem do castelhano segundo nos contam na escola, no liceu e na universidade não estão em castelhano, mas em navarro-aragonês. O castelhano é uma língua que se elabora a partir das falas de contacto entre o galaico-oriental (ou astur-leonês), o basco e o navarro-aragonês que era uma fala emparentada com o gascão e o catalão. No tema da língua o supremacismo castelhano e castelhanista agiu do mesmo jeito: destruindo documentação, manipulando informação e reduzindo o protagonismo da Galiza e do galego(-português).