De Gatos!

Vaia, non tocar o tema dos gatos que me emociono. Estes son os gatos que tiven cando vivía en Vilagarcía coa miña compañeira Mónica. En concreto o que que ten cara de mapache é meu, que é un macho, e o outro gato que é unha femia a trouxo ela para que se fixeran compaña. Agora viven felices con Mónica nunha casa con horta en Vilanova.

O meu gato non é tan vaca como o que tes, nin tan torpe, je, je. O meu era bastante espabilado e me recordaba a Garfield, pois o moi cabrón era capaz de abrir a porta da neveira e roubarche un bo chourizo. O final tivemos que vetarlle o acceso á cociña.

Que un gato se meta nos armarios cando chega a un sitio descoñecido é normal. Os gatos son bastante sensibles aos cámbios e buscan o lugar da casa onde máis seguros se sintan: oscuro, pechado e o máis inaccesible posible. Pouco a pouco se sinten máis confiados e van explorando os sitios. Eso sí curiosidade teñen dabondo. O cabrón do meu gato cando atopaba a oportunidade colábaseme fora do piso e nin te enterabas. Cando o notabas en falta saias a buscalo e sempre estaba no cuarto (e último) piso. A última aventura foi arriscada, pois decidiron facer un piso máis co trasteiro, e estaba todo en obras e apuntalado, ¿e onde foi o cabrón a esconderse? Alí. Cando fun a buscalo trouxeno no colo "clavado" literalmente. Aínda conservo os buratos que me deixou das unllas na camiseta que levaba. Aínda así ese gato me mola moito e o boto de menos de vez en cando.