sábado, 31 de dezembro de 2011

2 h 25 min para que termine este ano

Manda caralho, e ai vai outro....

Precisam-se ideias

Precisam-se ideias para o blogue.

Eu pensara em algo assi como umha conta de twitter onde puideramos publicar chios desde o movil directamente a umha secçom do blog... poderá-se fazer?

A ver, que outras cousas?

44%

Este blogue poderia ser mais ou menos umha amostra do que se coce no nosso pais, na nossa geraçom polo menos:

Oishu Galiza
Edu P. Madrid
crisbodelon Madrid
Manuel Madrid
Toupix Madrid
OSCARPARADELA.COM Madrid
Maria Lisboa
O'Chini Lisboa
O'Pablo Galiza
gusta_vete Galiza
O'Poldow Galiza
Amorím da Couta Galiza
π Galiza
The Sobrado Galiza
Marta Galiza
Txomin Madrid
Danito Galiza
O home de Luou Galiza


Emigrados 44%.

sexta-feira, 30 de dezembro de 2011

Saúdos mesetarios

Boas compañeir@s...

con menos asiduidade da que me gustaría, pero sigo a ler o blogue moi esporádicamente (aínda que ultimamento cada vez con menos tempo para "participar")...

Saúdos dende a capital do Imperio... Bó Nadal! Feliz Aninovo! e bicos e apertas para tod@s!

segunda-feira, 26 de dezembro de 2011

Outra carta do Pai de Antom Santos.

Pinga a pinga o puteo: falo do sistema carcerario

unha amiga ponme en contacto telefónico cun galego que vive en Aranjuez, e a voz hospitalaria deste novo amigo abrénos as portas da súa casa, para que nos aloxemos cando vaiamos aló, e ofrécese a levar un paquete á cadea para o Preso

os paquetes deben entregarse en domingos alternos, desta volta ten que ser o 25 de decembro, cando a cultura occidental está presidida polo espírito do natal

aproveitámonos do ofrecemento do noso home de Aranjuez, aínda que non ten coche, e o derradeiro autobús dos domingos desde o Centro Penitenciario é as cinco e dez, e o paquete debe entregarse ás sete, nunca antes

o amigo busca persoa amiga motorizada e cara aló vai, ao km 28 da "Carretera Nacional 400", no domingo frío de decembro

chama sobre as oito e media, e dinos que non querían deixarllo pasar, que para entregar o paquete cómpre estar autorizado polo preso: é todo mentira, pero tanto ten, hai que procurar a maneira de provocar

non me quixen poñer en plan legalista, conta o noso galego de Aranjuez, había moitísima tensión, unha muller chorando, trasladáranlle o home sen avisar, xente á que lle poñían problemas cos seus paquetes, berros.... eu procurei o meu mellor sorriso para que se compadecese de min e de vós o funcionario...

...recolleron o paquete, pero dixeron que tiñan que revisalo, e ao cabo pasou, pero devolveronme uns pantalóns de chándal, que non cabían, dixeron que non cabía algo que eles mesmos acababan de tirar da bolsa !....era unha prenda pensada para abrigarse dos rigores daquel inverno mesetario

a ver se o resto da roupa e os libros chegan, a ver...

ben o sei, si, ben sei que non vai ser a derradeira pinga de crueldade, haberá máis, e tamén enxurradas.

sábado, 24 de dezembro de 2011

Bon Nadal!!!!

Que pasedes unhas boas festas!!! ( e se pasades por Santiago, dade un toque! que no me entere yo :-P)

sexta-feira, 23 de dezembro de 2011

A Conselheira de Trabalho di que os jovens emigram porque querem

http://www.abc.es/agencias/noticia.asp?noticia=1046144

Santiago de Compostela, 22 dic (EFE).-La conselleira de Traballo, Beatriz Mato, ha rechazado hoy que los jóvenes gallegos emigren de Galicia por falta de oportunidades, sino que muchos lo hacen para de manera temporal, por prácticas de trabajo o para formarse, y acusó a la oposición de intentar crear una "falsa alarma" a este respecto.

En respuesta a una interpelación del BNG en el pleno del Parlamento, Mato ha constatado que la valoración de la Xunta sobre las cifras de emigración juvenil "sería mala si los jóvenes marcharan de Galicia por falta de oportunidades, si fuese así no podría ser más que negativa esa valoración,".

Pero ha puntualizado que hay que tener en cuenta que "muchos jóvenes marchan al extranjero de manera temporal, con beca, con programas de prácticas laborales y también para formarse".

También ha destacado que hay juventud de otras comunidades y del extranjero que viene a Galicia "en busca de oportunidades" y "si estuviésemos tan mal, aquí no vendría nadie", ha concluido.

La diputada del BNG Ana Belén Pontón ha reprochado que la conselleira afirme que "la gente joven marcha porque quiere", una justificación que considera "la vieja teoría de Fraga", en referencia al argumento de anteriores Gobiernos del PP.

También la parlamentaria del PSdeG Silvia Fraga ha manifestado que, con este tipo de justificaciones, la Xunta actual "hacen buenos a los del Gobierno de Fraga".

A su juicio, el Ejecutivo autonómico "no está haciendo nada para impedir que la imagen de un joven con la maleta a la espalda sea habitual", a lo que ha añadido que la juventud no marcha "por que les apetezca, sino porque no tienen otro remedio".

Mato ha criticado que la oposición esté creando esta "alarma injustificada" al decir que los jóvenes "marchan como en la época de Fraga porque aquí no hay oportunidades". Por el contrario, aunque ha reconocido que conseguir estas oportunidades puede "ser difícil", considera que no más que en otras comunidades.

La conselleira ha destacado que la tasa de desempleo juvenil en Galicia es del 33 por ciento, lo que supone 12,6 puntos por debajo de la cifra estatal, y ha asegurado que 2007 fue, después de 2010, el año en el que más jóvenes marcharon de Galicia, un total de 28.128 personas.

Además, ha señalado que "el mayor incremento en emigración juvenil" se produjo también en 2007, cuando gobernaba en Galicia el bipartito.

Pontón ha destacado el incremento del desempleo juvenil en los últimos años con el PPdeG, al recordar que cuando llegaron al poder estaba en el 21 por ciento, y que casi 40.000 universitarios fueron contratados por universidades de fuera de Galicia en los últimos años, lo que supone "casi la mitad de los que terminan su carrera" en la comunidad gallega.

Por eso, ha reclamado a la Xunta que "tome en serio" el problema del desempleo juvenil y la fuga de cerebros, a lo que Mato respondió que el paro entre los jóvenes es su "máxima preocupación" y aunque haya circunstancias difíciles, el Gobierno está tomando "todas las medidas para mejorar la situación". EFE

quinta-feira, 22 de dezembro de 2011

Cesaria Evora, Angola





PD: Obrigado Oscar P., por dar a conhecer este video ;)

terça-feira, 20 de dezembro de 2011

Carta do pai de Antom Santos.

Boas tardes, amigos e amigas:

Onte, domingo 18, quince días xustos despois de que o prenderan, puidemos ver a Antón. Respiramos, a súa nai e o seu pai. Ao seu irmán non lle permitiron entrar.

A parte da chamada de 45 segundos que puido facer á casa o 8 de decembro, o único contacto que o preso tivo co exterior foi pola denuncia que entregamos hai unha semana (luns 11 de decembro) no Xulgado de Garda de Compostela. Como tiñan que presentarlla para cumprir requisitos legais, Antón puido saber que o día 10 nos presentaramos aló, pero que non nos permitiron nin velo, nin falar con el.

Na cadea, como adoitan, antes de nos levar á zona de "comunicaciones", péchannos nunha sala, á xente que pasamos do exterior. Métente alí dentro, despois do cacheo, sen nada enriba a parte da túa roupa. Quédanse os funcionarios co teu documento legal de identidade. Cando está completo o fato de visitantes identificados, a porta péchase lentamente, co ruído exacto que debe facer a porta dunha prisión.

Descobres, nos vinte minutos que te fan agardar, que é un espello, ese lateral que parece unha fiestra grande. Supós que, detrás del, poden estar observándovos. Ves o patio, e non podían faltar os rolos de aramio de espiño nas beiras. Alí sobrevive, moi mal, unha oliveira. Pensas que a esa árbore débelle ser moi duro soportar as condicións climáticas daquel ermo dos arredores de Aranjuez onde erixiron o Centro Penitenciario Madrid VI. Cadeiras incómodas. Moito frío. Unha nena de menos de ano e medio, no colo da súa nai, co pai dentro da prisión, que xa sabe dicir nena guapa mamá papá e sinala sen se equivocar todas as partes do seu corpiño, se llas nomeas co protocolo adecuado.

Noutra parede, as láminas, as reproducións de cadros que nos fan estarrecer, a min e á miña compañeira, coa color comida polo ambiente. A que está máis cerca é unha reprodución de Three Sisters, de Edumund Charles Tarbell (podedes vela no adxunto a este correo). Tres mozas en apracible impresionista conversa burguesa, a calma nun entorno ameno, verdes e flores. Pouco que ver coa espera no locutorio (deixarano vir hoxe?), cos aparellos que resoan, que renxen con ruídos desagradables, pouco que ver co cristal que se interpón entre nós e Antón, cando, por fin chega.

Non por iso foi menos intensa a nosa primeira conversa. El está ben. Organizado, con deporte e lecturas e debuxando banda deseñada, e non dou máis detalles porque sei o pouco que lle gusta a Antón que se fale del.

Manda apertas para todos e todas as súas amigas (algún, algunha temos en común), para quen está a apoiar este escuro caso de mil maneiras, e preparase con serenidade para a carreira de fondo na Audencia Nacional.

El é atleta. Dixérame que este ano ía preparar unha Marathon. Daquela, ningún dos dous sabiamos que a carreira ía ter estas características.

Apertas, miñas tamén, e mil grazas.
Saúde,

Xosé Luís Santos Cabanas.


P.S. A María Osorio vírona seus pais sábado. A ela xa lle levaron o documento (exhorto) para nomear avogados. A Antón aínda non lle chegou, pero está en trámite. Esta lentitude prodúcese por como está actuando a Audiencia Nacional. Está claro que, entre as preocupacións deste tribunal, non están os dereitos máis elementais dos cidadáns. A pesar deles, a pesar da Audiencia, digo, parece que as cousas van avanzando.

quinta-feira, 15 de dezembro de 2011

Heil Diez!!!

Esta foto é real. http://www.elmundo.es/elmundo/tags/f9/rosa-diez.html
Nom deixar esta foto ao alcance dos nenos.
Consulte com seu médico ou farmacéutico.

quarta-feira, 14 de dezembro de 2011

Bertolt Brecht (1898-1956)

Não há pior analfabeto que o analfabeto político. Ele não ouve, não fala, nem participa dos acontecimentos políticos. O analfabeto político é tão burro que se orgulha de o ser e, de peito feito, diz que detesta a política. Não sabe, o imbecil, que da sua ignorância política é que nasce a prostituta, o menor abandonado, e o pior de todos os bandidos que é o político vigarista, desonesto, o corrupto e lacaio dos exploradores do povo.

sábado, 10 de dezembro de 2011

Xogos de mesa alternativos, a miña ludoteca persoal I : Os lobisomes de castronegro ;)


Ola, vouvos falar dalguns xogos que adquirin últimamente e que me gustaría que algunha vez teñamos a oportunidade de xogar cando nos reunamos ;)

Vou a comezar co noso querido xogo da "Mafia" que atopei editado en Francia baixo o nome de "Les loups-garous" e que parece que tamen está publicado aqui baixo o nome de "Los hombre lobo de castronegro". A mecánica do xogo é a mesma, pero en vez de mafiosos, homes-lobo, e de cidadáns, aldeanos. O mais interesante é que nos xogamos a unha version bastante limitada a tres personaxes: mafiosos, cidadáns e catana. Pero neste que merquei hai unha variedade de personaxes que poden dar moita mais chicha ao xogo. A única pega que lle vexo é que hai que contar con bastantes xogadores... (poden xogar ata 18!)

Estas son as novas personaxes:

(E aquí sí que copio e pego)

-Ladrón. Si sobran, se dispondrán dos cartas boca abajo encima de la mesa. La primera noche, podrá descubrir las cartas y cambiar la suya por una de las dos. Si las dos cartas son de hombre lobo, estará obligado a cambiarla.

-Cupido. Enamora a dos personas al azar. Los enamorados se despertarán después de cupido (a la orden del narrador) y se reconocerán. Cuando uno muera, el otro también morirá de pena automáticamente. (¡Oooooooooooohhhh!). Así pues, la función de los enamorados es protegerse mútuamente eliminando a los demás jugadores. Ninguno de los dos, sabrá la verdadera identidad del otro, por ello la trama se enreda cuando uno de los dos enamorados es un hombre lobo…

-Vidente. Cada noche, podrá descubrir la identidad de uno de los jugadores, a su elección, para poder ayudar a los aldeanos pero con total discreción para impedir que sea descubierta.

-Hombres lobo y la niña. Los primeros son los malos-malísimos de la película, que van matando a un jugador por noche, elegido en consenso entre ellos. -Mientras es el turno de los hombres lobo, la niña puede espiar quiénes son los hombres lobo, pero si no lo hace con disimulo y es descubierta… ¡irán a por ella!

-Bruja. Puede preparar dos tipos de pociones: curativa y venenosa. La curativa, para salvar a la persona devorada por los malvados licántropos. Incluso puede salvarse así misma si ha sido ella la víctima. La venenosa con la que matará por la noche el jugador que ella quiera. Sólo puede utilizar cada poción una vez por partida.

- Cazador. Cuando el jugador que lleva al cazador muere, se dispara su arma en su último aliento, con lo que muere una persona más, de su elección que podrá ser lobo o aldeano (o un personaje especial). (Nota: A veces, amenazar con llevarse por delante al que te está acusando puede salvarte la vida, aunque sea un farol).

- Alguacil/ Alcalde. Cuando se llega a un consenso, se descubre la carta del jugador que ha sido linchado. ¿Hombre lobo?¡Enhorabuena! ¿Aldeano? Oh-oh…

En este momento, se designa a un alguacil, este no es un tipo de personaje sino un cargo que se elige a votación y cualquier jugador (¡incluso un hombre-lobo!) puede ostentar. El voto del alguacil cuenta doble en caso de empate. Este puesto es codiciado por los hombres lobo, por lo tanto, el pueblo siempre va a estar vigilante y al mínimo indicio de deslealtad intentará ajusticiarle. (Incluso a veces sin motivo, por el simple hecho de tener el cargo).

Taboa de reparticion de personaxes de base:



Taboa de reparticion con tódalas personaxes:



Qué? Vai unha partidiña? ;)

sexta-feira, 9 de dezembro de 2011

Caza de bruxas e criminalización mediática do independentismo galego.

Por Raul Asegurado Pérez, Manoel Santos e Antom Fente Parada.


Erguéstesvos cedo / aquel día. – A costume do / do traballo - / mañá – cediño / pra facernos / coa vosa / morte.


As recentes detencións de persoas ligadas co independentismo galego e os movementos sociais impélennos a manifestar a nosa preocupación polo emprego do “terrorismo” como arma do Estado español para cauterizar o tecido social da nosa nación.


Non é a primeira, nin a última vez, que o poder emprega a pantasma do terrorismo para atacar todo tecido social que se move nas marxes do sistema e farao con máis forza agora que a toupa voltou emerxer con forza o 15 de marzo e que a deslexitimidade e descomponsición da II Restauración borbónica chegou ao paroxismo.


Acusan de terrorista ao redactor do Novas da Galiza Antom Santos, historiador e activista social sempre disposto á entrega de tempo de traballo gratuíto por Galiza, porque dispuña de armas de destrución maciza, como Hussein cando o de Iraque: un computador portatil e dun lapis de memoria. Ou que los dos nuevos detenidos escondían en su casa ocho litros de gasolina, un tratamento mediático sensacionalista, carente de rigor e vomitivo. Se esas son as acusacións e se as distintas versións se contradín a cada paso e repetin a verdade oficial orwelliana estamos dentro do que rezaba aquela pintada nunha parede Compostelana: todos terroristas, nadie es inocente.


A Radio Galega dedicou dous dos catro parágrafes da nova a repasar a historia do EGPGC, como se cando se menciona a Fraga a metade do tempo se fixera referencia ao seu pasado fascista. Amais. as versións do nº de detidos, lugar, causas, etc. defiren uns a outros medios, mais o que non varía é a criminalización dos detidos e a anulación dalgo fundamental: a presunción de inocencia. EL País, antes de rectificalo, titulaba así a nova: Detenidos en Vigo dos terroristas que atentaron contra la casa de Fraga. Co paso das horas outros medios informaban que ían atentarcontra intereses de la Xunta ou contra os príncipes de Asturias. Segundo La Voz de Galicia La policia fustra en A Coruña atentado horas antes de la llegada de los príncipes. Simple especulación mediática.


Ao tempo esquecen eses medios de (in)comunicación, completamente manipulados e verticais, a violencia cotiá exercida sen ningunha caste de pudor polo sistema sobre os traballadores, sobre as persoas sen teito (dúas delas mortas n’A Coruña na semana pasada), sobre as mulleres, sobre os sen papeis, sobre os desempregados, sobre unha mocidade sen futuro... e así seguido.


Na historia do nacionalismo galego é unha constante o ataque á sociedade civil máis consciente do país e, como demostrou o caso Egunkaria en Euskal Herria, o terrorismo é o mellor escudo para acometer esta empresa de demolición sistemática e de criminalización da sociedade civil e dos centros sociais:


Na noite do 27 ao 28 de abril do mesmo ano lévase a cabo tamén a detención doutros dous mozos en Monforte, José M. Pavón González e Esther Cancio Figueiras, acusados de repartir panfletos asinados pola UPG, en relación coas mobilizacións do 1º de Maio, cargo do que serán xulgados e absoltos polo Tribunal de Orde Pública, en agosto de 1974.

A vista de todos estes feitos, a propia organización upeguista chegará a afirmar que “o réxime trata de desencadear unha acción regresiva contra nós, na medida que consideran -segundo as palabras do Xefe de brigada Político Social da Galiza- que somos unha forza política considerada como perigosa. A Garda Civil ten na Galiza o mandato de que non quere nin un só militante”1.


Agora aquel vello Tribunal de Orde Pública metamorfoseuse en Audiencia Nacional sendo os detidos que non sexan postos en liberdade xulgados alí e podendo esperar tres anos polo xuízo, con probabilidade moitos serán absoltos, mais a imprensa non vai dedicarlle o tempo nin a campaña que si dedicaron as súas detencións. A perversa Lei antiterrorista non aforra na incomunicación e dispersión de reclusos moitas veces inocentes, mais criminalizados por un circo mediáticoque sospeitamos vai ser cada vez máis frecuente. A día 6 de decembro catro dos detidos ingresan en prisión seguindo incomunicados, mentres que a única proba incriminatoria contra Santos e Osorio é que os seus carnets de conducir nun trasteiro dos rexistrados e unha garrafa de gasolina na garaxe que agora se sabe estaba baleira.


De feito, aí está por exemplo o caso de Cata Alonso. Detida e posta en liberdade sen cargos após tres días de incomunicación en Madrid. Ningún medio ractificou nada cando a acusaron de terrorista o día que foi detida e non pode ser terrorista nin culpábel de nada quen é detida sen cargos. Esta Lei antiterrorista leva por diante a quen sexa.


Vaia por diante, no entanto, que os asinantes deste documento non defendemos a loita armada e acreditamos na política por medios pacíficos. Como Lenin indicaba «non se pode basear unha táctica revolucionaria apenas nun sentimento revolucionario. A táctiva debe ser trazada a sangue frío, cunha obxectividade rigorosa, tendo en conta todas as forzas de clase no Estado en cuestión (e até en todos os Estados que o rodean e en todos os Estados, á escala mundial) e tamén a experiencia dos movementos revolucionarios»2. Precisamente unha das chaves para a repolitización da sociedade no 15-m foi o seu carácter pacífico, aínda cando os corpos represivos exerceran a violencia por veces sobre el, ou aínda cando se desaloxa a Sala Yago e a presenza de líquidos (lixivia do Froid) é aprobeitada pola versión do Grande Irmán para defender que tiñan cócteles molotov.


No contexto actual a esquerda nacionalista basca nunca avanzou como agora, cando meteu en cintura os seus “militares”, cando o poder civil e o movemento transformador emerxeron en sintonía co coa dirección política do movemento, sen vasalaxes a ningunha loita armada que demostrou facer máis dano que outra cousa. Resistencia Galega, se realmente existe como entramado, nin ten base social nin beneficia en nada ao medre da consciencia nacional nin á loita pola emancipación social e nacional do pobo galego. Máxime cando a historia doutras organizacións semellantes demostrou estar inzada de infiltrados que rematan por perxudicar ao movemento civil e que en nada melloran as condicións materiais de existencia das xentes do común. O Estado social está sendo remudado polo estado penal, mais aínda hai liberdades e non un contexto social de violencia revolucionaria, que, en todo caso -e véxase hoxe Grecia-, non é cousa dunha elite ou vangarda de ningún tipo.


Porén as actuais detencións semella que aproveitan a existencia do explosivo de Eduardo Vigo Domínguez para reprimir o independentismo en xeral, atacando a membros de Causa Galiza e persoas como Antom Santos e María Osorio cunha lexislación brutal que prolonga as detencións e crea espazos de impunidade para a tortura e os maos tratos. Ao tempo criminalízanse os centros sociais coa policia ás portas para criminalizalos perante a sociedade e precintiar algúns sen orde xudiciaria. Isto é o que nós denunciamos e denunciaremos sempre, mentres o BNG mostra unha actitude ben pouco afortunada.



1 Rubiralta Casas, Fermí (1998), De Castelao a Mao. O novo nacionalismo radical galego (1959-1974): orixes, configuración e desenvolvemento incial da UPG, Noia, pp. 172-173.

2 Lenine: A doença infantil do comunismo, Europa-América, Lisboa, p. 93.