quinta-feira, 30 de junho de 2011

Galicia Hoxe: bágoas de crocodilo

Carlos Vazquez Padin, lider de Converxencia XXI

O xornal do grupo Correo Gallego deixase de publicar en papel, e a pesar de que moi poucos o comprábamos, menos de 300 exemplares diarios de venda en quiosque, moitos dirán que están apenados e aproveitarán para facer o que mellor sabemos facer neste País, repartir culpas e fuxir das responsabilidades, resulta grotesco que unha organización que, de momento, ultrapasa os 250.000 votantes como o BNG e que presume de ser moi defensora do galego non teña ningunha responsabilidade que asumir en que o único xornal en galego non vendese en quiosque nen 300 exemplares por día.

Pero, porque non compraban o único diario que estaba escrito en galego os nacionalistas de esquerdas que tanto presumen de que lles preocupa o idioma? Porque non o compraban a pesar de que neste momento tiña unha liña editoral desde a esquerda á estrema esquerda?, o artigo máis destacado deste domingo era un de Beiras que ocupaba a terceira páxina completa, o máis dereitoso que vin foi o de Ceferino Diaz, deputado do PSOE no congreso, tamén vin un suplemento chamado Altermundo que se preguntaba polo comezo dunha revolución anticapitalista, ademais tamén colaboraba habitualmente Carlos Callón, presidente da Mesa ou Antón Losada, coñecido spindoctor da esquerda, etc. Desde logo un produto máis adaptado ao afiliado medio do BNG ou mesmo do PSOE que a min.

Todo isto abona a miña tese de que o que lle importa realmente ao nacionalismo marxista é a sua concepción sectaria da realidade e non o carácter nacional de Galicia, teño para min que a explicación está no sectarismo do mundo da esquerda nacionalista galega que por ser o GH propiedade dun grupo mediático conservador, preferían e prefiren comprar xornais integra ou maioritariamente en castelán por ser estes editados por empresas que eles consideran que son máis achegadas á esquerda, o que mostra con moita claridade cal é a sua xerarquia entre esquerda e Galicia, agora din, como se ese xornal que nunca compraron e case nunca leron lles importase moito, que é unha lástima a perda de GH, que a língua está en perigo e que a culpa é da Xunta por non subsidiar aos medios en galego, en definitiva parecerán tan desolados como se fosen lectores do periódico desaparecido.

O fracaso de Galicia Hoxe é unha alegoria do fracaso ao que están conducindo a Galicia as duas ideoloxias que explican, na miña opinión, o noso atraso, non só o fracaso do marxismo galego, senón tamén o fracaso cara o que nos leva a Galicia conservadora que coa sua política intervencionista encamiñada a fortalecer o seu control social e político á custa do diñeiro dos contribuintes, deu e dá orixe a proxectos como este que tivo a sua orixe nos subsidios á prensa e non nun plantexamento de mercado viable, calquera que coñecese este Pais sabería que o groso do mercado “interesado” en ler en galego non compraria un medio do grupo Correo tivese a liña editorial que tivese, calquera que coñecese este País tamén sabía que a Galicia centralista, fose está conservadora ou socialista e que vota PP ou PSOE, non tiña nen o máis mínimo interese ou mesmo capacitación para ler en galego, entón, ulos lectores para facer o proxecto viable?

O señor Feijóo e compañía son moi listos, din que son moi “austeros” cando lles interesa finiquitar algo que non é viable e que lles interesa que morra, pero son moi despilfarradores e intervencionistas cando o que é inviable é da sua comenencia que sexa viable, como algunha da prensa afín que tampouco le case ninguén, cabeceiras que todos sabemos que existen pero que non coñecemos a ninguén que as lea hai como mínimo un par delas neste País escritas en castelán e están sostidas igualmente con diñeiro público pero non acaban de quebrar, porque será?. Algúns manipularán desde a esquerda dicindo que Feijóo é liberal cando o liberalismo é oposto á concesión de privilexios e ás discrecionalidades e arbitrariedades baseadas en inconfesables intereses de parte ás que o presidente da Xunta nos ten tan habituados.

No sector dos medios de comunicación temos un exemplo moi claro do dano que o exceso de intervencionismo público compartido polos tres partidos con representación no Horreo lle fai ao noso País, creando ineficiencia e pobreza, controlando a opinión pública co diñeiro que os cidadáns que conformamos a propia opinión pública aporta cos seus impostos, deteriorando a calidade da nosa democracia pola falta de control do poder político por parte dunha prensa independente, levando a plantexamentos empresariais que non merecen tal nome xa que non dependen para a sua viabilidade da habilidade ou intelixencia dos seus xestores e do mercado libre senón do amiguismo e de que a liña editorial teña contente ou non ao poder, xusto o papel contrario ao que nas sociedades máis prósperas do mundo xoga a prensa, onde a dinámica de mercado exixe control ao poder para vender.


Os xestores do medio tamén teñen moita culpa, tiveron unha ocasión de ouro para lanzar un S.O.S despois da quebra de Vieiros e da Nosa Terra dicindo a todos os que se arrepiaban coa queda deses medios que eles, GH precisaban de vender para ter sustentabilidade como xornal, lástima, teriamos visto a reacción dos que agora derraman bágoas de crocodilo. Cabe preguntarse se este País ten bimbios para manter sen subsidios un medio diario en papel escrito integramente en galego, non están dispostas un 10% das 50,000 persoas que acudimos á mais multitudinaria das manifestacións de Queremos Galego a comprar diariamente un xornal en galego? A experiencia indica que non, só me resta preguntarme se empresarial e xornalísticamente se fixeron ben as cousas nos proxectos fallidos como única posible explicación que compre ainda descartar para a falta de resposta dos lectores.

Agora toca pasar pasar páxina, nunca mellor dito, non perder o tempo en analisar os nosos fracasos colectivos do pasado, porque hai tantos que non fariamos outra cousa, e pensar en que facer no futuro, facer máis e falar menos, eis a transformación que o País precisa, a prensa en papel tenderá a desaparecer cos anos, e hai que ir pensando en facer da necesidade virtude para posicionarse ben en internet, tiremos a moral imprescindible, a responsabilidade é a clave, se algo nos importa temos que promocionalo, compre tamén seguir pedindo que se eliminen por completo as axudas públicas a toda a prensa como único medio para contarmos cunha prensa libre e crítica co poder, e a crítica que compre facerlle á Xunta do PP para inflixirlle o dano político que merecen é a crítica da sua arbitrariedade tramposa no uso do diñeiro público, esa crítica pode facerlle un dano transversal, mesmo no seu electorado, a crítica de que é moi austero, ademais de ser falsa, só logrará reforzalo e a de que quere atacar ao galego, sendo certa, só deixará moi autosatisfeitos aos “defensores do galego” que nunca compraron o único xornal en galego.

http://galiciaconfidencial.com/nova/8123.html

quarta-feira, 29 de junho de 2011

El Reintegro

Eu esmendrelhei (de mim, de nós mesmos). O tipo é bom, tem retranca o cabrom.

Los alemanes piden a su gobierno un idioma más fácil

Publicado el 29 de Junio de 2011 por Xavi Puig

La ciudadanía alemana, amparada por las principales organizaciones civiles exceptuando la rotunda oposición del Institut für Deutsche Sprache (IDS), ha decidido presionar a su gobierno para cambiar de idioma oficial y buscar otro un poco más fácil. “Estamos hartos de palabras largas, complicadas, farragosas. Nuestros antepasados aguantaron por miedo y resignación pero esto es una democracia. Basta ya de hacernos los ‘guays’ frente a los extranjeros. Busquemos una lengua normal, una lengua como todas que no tenga declinaciones ni nombres como ‘Eichhoernchen’”, sentencia el manifiesto “Por una lengua normal”, difundido a través de los principales medios de comunicación alemanes. La canciller Angela Merkel ha reconocido que “yo también me canso muchas veces y siento rabia cuando veo a esos cantantes de flamenco expresándose con palmas y gritos. Pero el alemán nos define como nación y, además, pensemos que cuando los de fuera entiendan lo que decimos ya no pareceremos tan listos”.
Las reivindicaciones populares se volvieron más intensas desde que la semana pasada falleciera un niño de 5 años en Hamburgo mientras intentaba pronunciar el nombre de su hermana. “El aparato fonador humano no está preparado para articular los sonidos de nuestra lengua. Y cuando las cosas se fuerzan, a veces ocurren desgracias”, argumenta el doctor Grüshpildendergrauencordh, experto en otorrinolaringología (Hals-Nasen-Ohren-Heilkunde). Merkel replica que “lo que haga cada uno con su aparato fonador no es un asunto de Estado. Si se utiliza bien, se puede fonar perfectamente sin que haya sustos relacionados con la lengua”.
El manifiesto ciudadano también remarca un inconveniente que ni siquiera el gobierno se ha atrevido a negar: “Nuestra juventud se está quedando fuera de las nuevas tecnologías de la comunicación al no poder sintetizar sus mensajes en frases de menos de 140 caracteres. Alemania es un país de referencia pero no hay ni un solo alemán en Twitter. Nos estamos quedando atrás”.
Muchos ciudadanos han optado por abandonar el alemán y pasarse al inglés o al lenguaje de los gestos hasta que las autoridades se decidan a afrontar el problema. “Buscaremos posturas de acercamiento. Estamos dispuestos a eliminar la letra hache, por ejemplo. Pero hay palabras a las que no podemos renunciar sin traicionar nuestra esencia, especialmente esas que suenan como si estuvieras vomitando cemento”, declara la canciller.


http://www.elmundotoday.com/2011/06/los-alemanes-piden-a-su-gobierno-un-idioma-mas-facil/

terça-feira, 28 de junho de 2011

A sangue frio

Última editorial do director de Galicia Hoxe.

Só lle tiñamos medo a que nos caese o ceo enriba e durante dezaoito marabillosos anos fomos unha tribo irredutible que manteu ergueita a bandeira na que está bordado o ADN deste bendito/maldito país noso, co idioma como fío condutor. Hoxe remata a aventura do Galicia Hoxe, orgulloso herdeiro d’O Correo Galego, afogado pola crise, esnaquizado polo desprezo institucional aventado dende o Goberno que preside o señor Núñez Feijóo, aplastado polo autoodio dunha sociedade civil afeita secularmente a manter unha relación paranoica cos seus propios sinais de identidade.

Se o gran libro da Historia lle dedica unha liña -que llela dedicará- ao proxecto máis ambicioso en favor do galego sostido por unha empresa privada, dirá, con total seguridade, que o GH naceu con Fraga, viveu co bipartito de Touriño e de Quintana, e morreu con Feijóo. Quen tivo a honra de dirixilo -baixo o paraugas protector de Feliciano Barrera, co apoio xeneroso e titánico de José Manuel Rey e cun equipo exemplar de profesionais-, pode dicir algo máis, igual de certo, malia que espido da asepsia dos historiadores: Galicia Hoxe deu os seus primeiros pasos cando a era Fraga agonizaba, e o gran patrón da dereita practicou con nós unha política de permisividade, de ‘laissez faire’, que lle deu osíxeno ao proxecto, logo dos anos de hostilidade contra O Correo Galego.

A etapa dourada vivímola co bipartito, sobre todo porque con Touriño e Quintana chegaron o respecto e unha liberdade descoñecida até entón no universo dos medios de comunicación. Abriuse, tamén, a billa das axudas institucionais -nada que ver coas inxeccións dos gobernos catalán e vasco a proxectos semellantes, pero si unha esperanzadora viraxe na política de defensa do galego- e aproveitamos os catro anos de bonanza para desenvolver un periodismo fresco e independente.

Coa chegada a Monte Pío do ‘señor das tesoiras’, no GH comezamos a escribir a crónica dunha morte anunciada. Consúmase hoxe -mentres o señor Núñez Feijóo entrega ufano as medallas Castelao, simbolo de galeguidade- o asasinato a sangue frío, con aleivosía e a pleno sol, dun periódico crítico, pequeno como a aldea de Astérix e grande no tratamento das noticias coas únicas armas da veracidade, da honestidade e do compromiso con Galicia.

Sei ben o que dirá o ‘señor das tesoiras’: Galicia Hoxe pecha porque a sociedade o deixa morrer, porque non vende o suficiente para ter unha conta de resultados equilibrada. Amén, señor presidente, pero con esa regla de tres ten vostede que comezar a desmantelar -se é que non comezou xa, que barrunto que si- o tecido produtivo deste país tan pequeno como o GH, con Citroën, a nosa primeira industria, á cabeza e metendo no saco das empresas improdutivas a mesmísima CRTVG. Porque nin unha nin a outra poderían sosterse sen as xenerosas subvencións dunha Xunta que utiliza con arrepiante impunidade a lei do funil.

É tan certo que o GH non conseguiu lectores suficientes para se soster como certo é que ningún periódico en Galicia podería vivir só dos seus lectores. A oportuna reflexión do analista Manuel M. Barreiro ofrece luz para quen queira ver: "En Galicia hai milleiros de persoas que, sobre a importancia dun medio en galego, viven en permanente estado de necesidade, pero non dan o paso ao estado de compromiso co sostemento de ningún medio en galego crítico. Somos os lectores os que temos que soster os medios críticos e alternativos, Polo de pronto, apoiando os existentes, dándolles audiencia e contribuíndo economicamente ao seu sostemento".

É dolorosamente obvio que iso non ocorre, así que misión cumprida, señor presidente, pero non se agoche baixo o paraugas das leis do mercado: Galicia Hoxe desaparece porque vostede camiña diante pola corredoira do autoodio, Galicia Hoxe desaparece porque o seu Goberno lle pechou con estrondosa hostilidade as axudas que alegremente reparte noutras leiras mediáticas, Galicia Hoxe desaparece porque non estamos dispostos a dicir que chove cando o que fan e mexar por nós.

Só unha reflexión máis: coa morte do único diario en galego morre tamén un pouco do ADN de Galicia, e tampouco niso andamos como para tirar foguetes. Hai poucos días, presentouse un libro da Universidade de Salamanca, no que participou o profesor da USC Xusto G. Beramendi, que revisa o concepto de identidade nacional no senso de que, xunto co Estado, a xeran a sociedade civil, as institucións e os medios de comunicación. Quizais na ultraliberal Xunta do ‘señor das tesoiras’, nese equipo de demolición (o mestre Beiras dixit) onde falar de identidade nacional é case como mentar o demo, respiren hoxe aliviados co peche dun periódico en galego e, sobre todo, galego.

Mátanos a sangue frío, don Alberto, pero saiba que o sangue quente das familias dos dezanove profesionais que hoxe van ao paro estará sempre aí, lembrándonos que a pluralidade informativa está de loito en Galicia, e saiba tamén que a Historia alumará con cegadora claridade e con exactitude o rol que cada quen desenvolveu neste tan minúsculo como nada pueril episodio. Mentres ese día chega, a todos, boas noites e boa sorte.

Nota

Agradecemos as condolencias dos bos e xenerosos, pero afórrenas para mellor causa. A nosa dor é privada e as nosas feridas, tamén. A familia non recibe. É tempo de silencio.

http://www.galiciahoxe.com/portada/gh/sangue-frio/idEdicion-2011-06-28/idNoticia-682664/

Desaparece "Galicia Hoxe"

Caetano Díaz: “Houbo quen quixo matar a sangue frío a ‘Galicia Hoxe’ e esa persoa é Núñez Feijóo”

>> "O que hai que dicir en Galicia é o que ao señor Feijóo lle interesa; con nós xa non conta", di Díaz
>> "Que a xente se esforce en defender a lingua e non en chorar polos que loitamos por ela e temos que morrer"

Na xornada de traballo máis triste, o director de Galicia Hoxe, Caetano Díaz, fala xa dende unha redacción baleira que onte pechou as súas portas e hoxe se despide dos quioscos. Quedan dúas sensacións contraditorias: por unha banda, que se “contribuíu ao xornalismo do noso país”, pero que dende a administración galega se puxeron moitas trabas para que aventura seguise adiante. Con Galicia Hoxe xa son catro os medios monolingües desaparecidos no último ano despois do peche de A Nosa Terra, Vieiros e A Peneira.

Entrevista completa, aqui:
http://www.xornal.com/artigo/2011/06/28/comunicacion/houbo-quen-quixo-matar-sangue-frio-galicia-hoxe-persoa-nunez-feijoo/2011062800150900605.html

terça-feira, 21 de junho de 2011

Pois non che coñecía este dito... ;)

“SALTOCHE POR RIBA, LUME DE SAM JOAM, PARA QUE NOM ME TRABE NEM COBRA, NEM CAM”


Ala saúde, e boas cacharelas...

sábado, 18 de junho de 2011

Comprar, tirar, comprar

Para o que non vichedes o documental, moi interesante...

sexta-feira, 17 de junho de 2011

Nom Presentado = Suspenso, 4 convocatórias e outras cousas, na USC

Juan Casares Long

"O "non presentado" pasa á historia na USC: agora contará como suspenso"
http://www.galiciahoxe.com/vivir-hoxe-aulas/gh/non-presentado-pasa-historia-na-usc-agora-contara-suspenso/idEdicion-2011-06-16/idNoticia-679368/

O "non presentado" pasa á historia na USC: agora contará como suspenso
16.06.2011 As convocatorias redúcense de 6 a 4, haberá que matricularse das materias pendentes do curso anterior e para empezar o último ano da carreira será obrigatorio ter aprobado todo o primeiro.

"Estupor entre el alumnado por la nueva norma de permanencia en la Universidade"
http://www.lavozdegalicia.es/deza/2011/06/17/0003_201106D17C11994.htm

Escándalo, vergüenza, grave problema, injusticia... Esos son algunos de los calificativos que los representantes de las organizaciones estudiantiles han aplicado a la nueva normativa sobre la permanencia en la Universidade, que establece, entre otras cosas, que los alumnos de grado tendrán derecho a cuatro convocatorias sucesivas, que se irán agotando se presenten o no. Y es que la fórmula «no presentado» desaparece, y no acudir a una prueba supondrá la calificación de suspenso.

Los primeros en reaccionar a la aprobación por parte del Consello de Goberno fueron los miembros de la organización Comités, que criticó duramente el texto. También el Movemento Estudantil Universitario valoró con crudeza este documento, y aseguró que se han establecido nuevas «obrigas e condicións» que «colisionan frontalmente contra a planificación do estudantado compostelán e lugués», además de «un ataque á universidade pública tal e como a coñecemos».

También la Liga Estudantil Galega ha realizado un primer análisis tras el visto bueno del Consello de Goberno. La organización alude, además de a las convocatorias sucesivas, a la obligatoriedad de matricularse de las asignaturas suspensas al curso siguiente -con un incremento de las tasas- y la imposibilidad de matricularse, por ejemplo, de asignaturas de cuarto curso si se tienen materias pendientes de primero. Este control sobre la planificación fue valorado como «paternalismo» por la Liga, que también aclara que traerá problemas para los alumnos con becas de movilidad, puesto que suelen matricularse de asignaturas de varios cursos durante su estancia fuera de la USC.

La obligatoriedad de haber aprobado todas las asignaturas para poder defender el proyecto de fin de grado también ha sido diana de las críticas de los estudiantes, puesto que el suspender una materia en el último año significa «perder» una convocatoria ya pagada.

Por su parte, la organización Agir afirmó que «o xeito» en el que se ha aprobado la norma «a finais de curso» demuestra «a vergonza» de la USC. Afirman que se ha establecido la obligatoriedad de presentarse a los exámenes «e ademais continuamente» sin contar con medios como «a redución da ratio de alumnos por profesor, bibliotecas e axudas á docencia». No contemplan movilizaciones, ya que «as datas son as que son» y carecen de capacidad.

Clube estranho

Por Valentim Rodrigues Fagim

Dizia Groucho Marx que nunca pertenceria a um clube que o aceitasse como sócio.



Recentemente a TV3 elaborou um vídeo sobre o encerramento da cadeia em Valência por parte da Generalitat. Um dos fragmentos recolhe um candidato do PP local a falar num comício. Começa animoso a querer falar do seu poble mas o pessoal entre o público grita: en castellano, en castellano. O político traga saliva, um bocado perplexo e exclama: hablo en castellano, como queráis, perfecto, bebe um copo de água para esconder a sua conturbaçom e reconstroi um sorriso forçado que o obriga a esticar todos e cada um dos seus músculos faciais. Quem vê o vídeo fica com dor na cara.

A seguir no vídeo aparece uma mulher a pedir desculpas. Para se acautelar, e visto o que se passsou com o sorridente companheiro, opta pola auto-inculpaçom: em primer lugar pediros disculpas si en algún momento me paso al valenciano pero es mi lengua materna y tengo ese defecto. Si lo hago, me perdonáis.

Ambas as intervençons som aplaudidas com fervor.

Esta Espanha é um clube assim estranho. Exigem que pertençamos a ele mas nom nos aceitam como sócios.


http://www.pglingua.org/opiniom/3595-clube-estranho

quarta-feira, 15 de junho de 2011

A frustracion do Galeguismo

Os nacionalistas queremos forzas politicas con vocación maioritaria, integradoras do conxunto da sociedade galega, non queremos ser sucedaneos ou muletas de outras forzas politicas e para iso hai que abandonar discursos hacia os que se ten escorado nos últimos anos máiis propios da esquerda española que do tradicional discurso propio de defensa dos intereses do país.

Moitos dos que nos sentimos cada día máis frustrados non entendemos nin compartimos como argumentos o impedimento de acceder ao goberno a partidos politicos que so contribuen a instalar a idea de que o nacionaliismo ten vocación de atarse ao españolismo de esquerda e de involucionar hacia unha posicion resistencialista coa protesta social como única ferramenta para condicionar e millorar o país.

Nin é bo dividir o nacionalismo en diferentes forzas, nin manter unha estructura frontista arcaica con unha evidente febleza e descontento, en permanente tensión interna que impide adiicar todos os esforzos a conquerir priorizar unha fortaleza social atraendo ao nacionalismo a todos e todas as galegas como millor opción obxetiva para o seu benestar e riqueza.

Moitos dos que nos sentimos frustrados sabemos que seremos (outra vez máis) testemuñas do enesimo debate pechado en falso, que non aportará nada novo nin ilusionante á sociedade galega e que acentuará un retroceso que Galiza está xa a pagar moi caro.

Mentras o os esforzos sigan centrados en debates de control interno, en repartos de miserias, en liquidación de referentes sociais en aras de priorización de supostos intereses colectivos, en desgastar os esforzos contra os afins que contra os rivais... o nacionalismo vai camiño de se convertir en residual no país que ten que defender e construir.

Moitos dos que nos sentimos frustrados politicamente agardamos ver un nacionalismo renovado, nas ideas e nas persoas que o representan, porque as persoas executan as ideas, e despois de anos de retrocesos constantes, seguimos a ver as mesmas caras sen que ninguén (agás contadas excepcións)teña asumido responsabilidades dos evidentes fracasos.

Resulta paradoxico que destacados referentes do nacionalismo sigan a teimar en que o pobo está equivocado e en que eles son os verdadeiros posuidores da verdade, en que a participacion nas institucións é a que debilita ao nacionalismo mentras que a maior parte de estes levan anos liberados politica e sindicalmente, desconectados da realidade soocial e instalados en unha idea de país que só existe na súa cabeza, endogámica, despreciativa non só hacia outras ideas, senón incluso coa maioría da sociedade por non darse conta que a verdade e a razón son eles.

O nacionalismo politico non está hoxe á altura do que o país merece, e mentras non haxa un verdadeiro recoñecemento dos erros e unha intención real de poñer o país por diante de outros intereses, levar ao nacionalismo ao maior número de gobernos e ser maioriitarios, sen preconceptos nin ataduras externas con ninguén, a maioría dos galegos e galegas non verán útil ao nacionalismo, máis preocupado en debates internos que a sociede non entende, nin aportan nada á soluución dos seus problemas reais.

http://galiciaconfidencial.com/nova/8043.html

Simpática curtametraxe que parodia a burocracia administrativa

"Denuncian con un vídeo a lo 'Full Monty' que los despidos anunciados en la división Power Products suponen, a su juicio, un "cierre encubierto" de la


http://www.publico.es/dinero/381921/los-afectados-por-el-ere-de-abb-galindo-se-quedan-en-pelotas


Letras Galegas para um reintegracionista.

José Paz Rodrigues, no Diário Liberdade.

Sempre fum crítico nos últimos tempos para uma sectária e endogâmica RAG, que preside nesta altura Méndez Ferrín. Contudo, desta vez quero dar aos académicos os meus parabéns por terem escolhido Valentim Paz-Andrade (1898-1987) para lhe dedicar as Letras Galegas do ano 2012. Quando lim as manchetes dos jornais anunciando a boa nova do seu nome nom podia dar crédito ao que estava a ler. O coletivo de académicos da RAG, com um bom número deles furibundos antilusistas, tinha nomeado um importante reintegracionista como Paz-Andrade. Que sempre teve claro que galego e português som a mesma língua, com sotaques diferentes, e que o nosso idioma pertence ao tronco linguístico luso-brasileiro. Apoiando em numerosos foros e escritos a lusofonia, em que a Galiza tinha que inserir-se. Espero que esta nomeaçom seja a abertura de uma porta para a cordura, e para que em anos sucessivos sejam nomeados três grandes galegos bons e generosos como Carvalho Calero, Guerra da Cal e Marinhas del Valle. Os três, como Paz-Andrade, do qual eram amigos, reintegracionistas e defensores do galego-português. Como também o eram, mesmo na sua escrita, e foram homenageados no seu dia dentro da data das Letras Galegas, Joam Vicente Biqueira (1974), Joam M. Pintos (1975), Antom Vilar Ponte (1977), Afonso IX O Sábio (1980), Vicente Risco (1981), Fermim Bouça-Brei (1992), Rafael Dieste (1995), os poetas medievais Meendinho, Joam de Cangas e Martim Códax (1998) e Roberto Blanco Torres (1999). E outros de sentimento e pensamento, embora nom na escrita, como Rosália de Castro (1963), Daniel Castelão (1964), Eduardo Pondal (1965), Florentino L. Cuevilhas (1968), Ramom Outeiro Pedraio (1988), Manuel Murguia (2000) e Manuel Lugris Freire (2006).

José Paz Rodrigues

Sempre fum crítico nos últimos tempos para uma sectária e endogâmica RAG, que preside nesta altura Méndez Ferrín.

Organizadores e assistentes à “Escola Internacional de Verão-8ª Jornadas do Ensino de Galiza e Portugal”, celebrada na escola Normal de Ourense, de 27 de agosto a 1 de setembro de 1984, tivemos a sorte de contar com a presença na mesma de Paz-Andrade, para nos falar da grande figura de Castelão. Sob a epígrafe de “Castelão, literatura, arte, política e ensino”, no primeiro dia das “Jornadas” teve lugar uma homenagem ao grande vulto de Rianjo. Na mesa redonda intervieram Paz-Andrade, Diaz Pardo e Carvalho Calero. Quem subscreve era o presidente da comissom organizadora e ainda lembra com nostalgia o jantar daquele dia com tam preclaras personalidades no antigo e formoso refeitório do já desaparecido Hotel Barcelona. Onde se hospedavam todos os docentes que lecionavam cursos e obradoiros nas “Jornadas”. Como se lembra também do roteiro do último dia, acompanhados por Dom Ricardo Carvalho Calero, às terras de Celanova, para visitar o mosteiro de S. Rosendo, capela de S. Miguel, Castro Mau, Vila Nova dos Infantes e Virgem do Cristal e, ao final, a leitura de poemas diante dos bustos de Curros e Celso Emílio. Onde Carvalho pronunciara umas belas palavras.

Além do seu profundo amor pola Galiza ao longo de toda a sua vida, Paz-Andrade carateriza-se pola sua trajetória multifacetada, tendo a Galiza sempre como norte ou como “tarefa”. Foi jornalista e criador de várias publicações periódicas, foi empresário galeguista criador de Pescanova, foi o que mais apoiou Blanco Amor no seu momento, foi literato, poeta e ensaísta, foi economista, político republicano e advogado. Entre as suas obras quero destacar Pranto matricial (1954), Galiza como tarefa (1959), Sementeira do vento (1968), O porvir da lingua galega (1968), La marginación de Galicia (1970), Cem chaves de sombra (1979), Castelao na luz e na sombra (1982), Galiza lavra a sua imagem (1985) e, especialmente, A galecidade de Guimarães Rosa (1978), onde como muito bem diz o meu amigo Carlos Durão, ademais de mostrar que no Brasil se usa a língua nossa comum e internacional, emprega palavras e expressões tam galegas como brasileiras, que nos som comuns. Como exemplo: amojar, chirimia, sanfona, orvalho, lusco-fusco (e lus-fus), noitinha, sol-pôr, arco da velha, lonjão, c[o]roça, fura-bolos, mata-piolhos, meninho, sovela, queixume, folgar-se de, ri que ri, verter água (mijar), arranjar (acomodar), pendão (do milho), folha de vide, etc. E nom quero esquecer-me que o nosso grande vulto publicou artigos na revista O Ensino, da que tive a honra de ser eu diretor, e a AGAL dedicou-lhe um número monográfico, o 51 de 1997, da sua revista Agália. Paz-Andrade estaria, como grande reintegracionista que era, com todas as entidades galegas que desde há tempo apoiam decididamente que o idioma galego deve fazer parte da lusofonia. Por isto, em 1986 era vice-presidente da comissom da Galiza para a integraçom do galego no acordo ortográfico lusófono do Rio de Janeiro. Tal comissom estava presidida por Guerra da Cal e, entre outros, faziam parte dela Isaac Estraviz, Marinhas del Valhe, Gil Hernández, Vilhar Trilho, Carlos Durão, Fontenla, Martinho Montero e quem subscreve o presente artigo.

Un espazo para a cultura

Comezamos unha nova serie de entregas, ao modo doutras anteriores coma o Cadavre Exquisito ou O Concursazo, nesta nosa querida canle d'A Zona Velha (ou no máis enxebre a Vetusta Zoa).

Queremos, en Un espazo para a cultura, abrir un camiño para o compartillamento das máis interesantes manifestazóns artísticas que un@s e outr@s enxerguemos no mundo cultural de alá onde estivermos. Unha fiestra, xanela (ou ventá) para os moitos mundos que aparecen nos ecráns dos nosos computadores europeos, americanos ou portugueses.

E é o noso desexo, hoxe, abrir esta serie cunha pequena pílula cultural do noso universo máis moderno e internacional. Veremos, así, esta noite ou tarde ontariana un exemplo da conxunción melíflua e fértil de dúas das artes máis propias do noso tempo -o vídeo e máis a música electrónica. Unha délicatessen que mostra o espíritu sensible e coidadoso dos máis requintados creadores de, neste caso, o país azteca.

Unha pequena pinga de Arte con maiúsculas, neste noso mundo electrónico e irascible.

terça-feira, 14 de junho de 2011

La Xunta admitirá industrias en áreas de máxima protección ecológica

Veña mais merda...

http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Xunta/admitira/industrias/areas/maxima/proteccion/ecologica/elpepuespgal/20110614elpgal_3/Tes

http://www.xornalgalicia.es/index.php?name=News&file=article&sid=17891

segunda-feira, 13 de junho de 2011

E o mesmo, desde a RTP

Mudamos o ponto de referência, para seguir buscando-lhe os cinco pes ao gato.


E mentres nos fracturamos e nos deleitamos com "abismais" diferências, o espanhol avança e unifica, e nom fai caso aos "vos sos" nem farrapos de gaitas argentinas nem antioquenhas. Todo é a mesma língua. Todo é espanhol.

Nós, sem embargo, divididos pola linha que define os "pantalois". Temos o que merescemos.

Do galego de Asturias e Leom

Adicados vam estes videos a Manolo, que ainda estivemos falando ontem sobre isto. E que conste que impresiona moito mais ir à Veiga e ouvir a gente falar. Fica muito mais claro que no video este, muito mais hó!!!!

Depois de ver isto, um pensa em como dividindo e fracturando um pode vencer.
E de como outros defendem com tesom cara o leste umha cousa e cara o sul outra.



domingo, 12 de junho de 2011

Darth Vader vs Hitler. Epic Rap Battles of History 2

Óró Sé do Bheatha



As tonalidades irlandesas tenhem um nomseique que ponhem a pele de galinha...

Merenda de mocos

Boas!

aproveito a miña sobredose nutricia de substancias nasofarínxeas (segundo o diagnóstico de Marta) para deixarvos por aquí unha noticia que atopei hoxe no Xornal.

http://www.xornal.com/artigo/2011/06/12/sociedad/educacion-oportunidad/2011061200502300879.html

O tempo passa!

Mirade estes enlaces que atopei e que nom tinha nem ideia de que existiam. Um arqueólogo mui novinho que fala de temas muito interessantes, hahaha!!


http://www.museolugo.org/videoteca/video.asp?id=45

sábado, 11 de junho de 2011

Fantásticos efectos especiais!!!

Empezamos cun clásico dos 60: Batman!!!
Non ten desperdicio...



Escenitas de pelis cutres y efectos especiales chungos, hahahaha:

Unha ave que non ten canto propio e imita os sonidos mais inverosímiles. Impresionante...

sexta-feira, 10 de junho de 2011

La lingüística y el nacionalismo lingüístico español. Juan Carlos Moreno Cabrera, catedrático de linguística da Universidade Autónoma de Madrid.

quinta-feira, 9 de junho de 2011

Moi coñero ;)

quarta-feira, 8 de junho de 2011

Outro video moi didáctico...

sábado, 4 de junho de 2011

As novas línguas do Estado Espanhol!! Tomaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!! Manda caralho na Habana!! Há quanto nos passou isto a nós...

quinta-feira, 2 de junho de 2011

Deserción...

Chini, esto parece un partido de tenis entre ti e mais eu!!! Que pena :( Ao final parece que o feisbuk está gañando a partida :s. Os chino-canadienses abduciron a Gonzalo, e do resto...en fin...

Vas ter que darte de alta no feis e clausurar o Blogue...Ao final da a sensación que so publicas para ti ou para min....

Desertores!!!! Onde andades???

Vou facer os seguintes comentarios porque ao final ninguén se entera :P :

Gonzalo é unha mona con verrugas.
Gustavo é un orangután con tricicle e almorranas.
Sobrado desafina e as súas cancións llas copia a un esquizofrénico internado en conxo.
Edu se come os mocos.
Oishu ten a intelixencia dunha miñoca.
Xandre, alias "Stewe", é un invertido sexuar que usa bragas de Mafalda.

Ala chinchade.

Ramón Lorenzo, co-fundador do ILG: «Para ter umha língua de mais habitantes temos o castelhano, que o sabemos falar melhor»


Usar umha norma diferente da galego-castelhana seria um «absurdo pedagógico»

Por se alguem algumha vez tivo algumha duvida hacia que lado escoram os fundadores do isolacionismo. Mais claro, água. Corto e colo do PGL.

Maria E. - O suplemento Nordesía que acompanhou o Diario de Ferrol do passado dia 22 de maio inclui na página 3 umha alargada entrevista com o filólogo Ramón Lorenzo, co-fundador do ILG, instituiçom que em 2011 cumpre 40 anos, e académico da RAG. O ódio ao reintegracionismo e a Carvalho Calero centram a conversa com ele.

Para Lorenzo, questons como o surgimento de propostas alternativas à ILG-RAG fôrom algo «terrível» para o ensino da língua. Do mesmo modo, qualifica de «terrorífico» um cenário hipotético com um achegamento maior ao reintegracionismo do que a leve reforma adoptada em 2003.

Precisamente, sobre as sucessivas mudanças da proposta lingüística ILG-RAG, o filólogo explica que «o último que se fizo foi chegar a um consenso com anormativa do BNG», mas «nem todo o mundo a pratica porque depois, quando falam, e alguns mesmo quando escrevem, continuam a utilizar as mesmas palavras em português que utilizavam antes, quer dizer, tampouco admitem a norma como é».

Quanto ao número de falantes do galego e ao universo que se abre com a plena adopçom do reintegracionismo, Lorenzo desqualifica a opçom nos seguintes termos. «Também dizem que de outra maneira [com o reintegracionismo] teríamos umha língua com nom sei quantos milhons de habitantes, mas isso é absurdo porque para ter umha língua de mais habitantes temos o castelhano que, ademais, sabemo-lo falar melhor».

Norma castelhana, por pedagogia

Lorenzo também deita umha olhada atrás ao surgimento da proposta ILG-RAG, que acabaria por ser defendida desde o poder autonómico. Na sua opiniom, à hora de criar umha norma «tem que funcionar a pedagogia». Segundo explica, quando elaborárom as Normas Ortográficas e Morfolóxicas do Idioma Galego (NOMIG), «que mais nos tinha pôr um hífen entre o pronome ou o verbo ou nom pôr? que mais nos tinha pôr o acento em "diário" e nom em "dia"?».

Poderia-se ter seguido um critério tal, mas «o que nom poderíamos nunca fazer é que aos rapazes de 6 ou 7 anos, quando começam a aprender gramática, na aula de galego se lhes diga que "dia" nom leva acento e que "diário" sim, quando em castelhano se lhes diz todo o contrário», seria, para o filólogo, «pedagogicamente absurdo».

Destas declaraçons pode-se desprender que para Lorenzo também é «pedagogicamente absurdo» o processo normativizador —e normalizador— catalám, por sinal mais frutífero que o galego, em que se dam precisamente muitas das dualidades que critica o co-fundador do ILG. A modo de exemplos, "dia" [CAT] face a "día" [ES], "estratègia" [CAT] face a "estrategia" [ES], "ambulància" [CAT] face a "ambulancia" [ES], entre muitas outras.

Contra Carvalho Calero

Já acerca da sua faceta como membro da Real Academia Galega, Lorenzo é questionado pola reiterada negativa da instituiçom académica a lhe negar um Dia das Letras a Ricardo Carvalho Calero, mesmo apesar dos notáveis apoios populares e até políticos. O próprio entrevistador sugere que Lorenzo é, precisamente, um dos que vetam tal dedicatória.

Como resposta, Lorenzo limita-se a dizer que «suponho que algumha vez lhe tocará», e a seguir indica que «a quantidade de homenagens que lhe fizérom [os movimentos sociais] já está bem, nom se pode queixar».

Depois reconhece que, com efeito, «eu sou contra de que se lhe dê o Dia das Letras Galegas porque há que ver o mal que lhe fizo este homem à língua. É isso que nom se quer ver. [...] é o culpável deste tremendo problema que tivemos com o galego», sentencia Lorenzo.

http://pglingua.org/noticias/entrevistas/3565-ramon-lorenzo-co-fundador-do-ilg-lpara-ter-umha-lingua-de-mais-habitantes-temos-o-castelhano-que-o-sabemos-falar-melhorr

Cátalogo de síndromes extraños.

Son totalmente verídicos, pero narrados con humor (alguns soanme de estudalos na carreira).
Parecerían inventados por Woody Allen se non foran porque non están moi ben escritos. Pero merece a pena lelos, son para partirse. Copio e pego:


Síndrome de Alicia en el País de las Maravillas

¿Suena divertido, no? ¿De qué se trata? Bueno, no es tan divertido en realidad: como cuando Alicia come la galleta y crece repentinamente, quienes sufren del síndrome de Alice in Wonderland (AIWS) perciben las cosas mucho más pequeñas de lo que realmente son, como si fueran miniaturas. Un vaso les puede parecer del tamaño de un dedal. Esta condición particular se llama Micropsia (o Alucinación Lilliputense), pero también pueden sufrir de lo opuesto -Macropsia-, y ver todo comosi fuera gigantesco, como cuando Alicia bebe de la extraña botella y empequeñece.

La distorsión no sólo afecta a los objetos, si no a la percepción del propio cuerpo. La persona puede ver que sus manos y cabeza crecen o se achican como si estuviera sufriendo una metamorfosis. Y el síndrome no estaría completo sin la distorsión del tiempo: el paciente ve las cosas moviéndose más rápido o más lento que lo normal.

Ambas distorsiones, Micropsia y Macropsia, no ocurren en la vista, sino en el cerebro, y de esta manera también suelen afectar al resto de los sentidos, aunque no está muy claro cuáles son sus orígenes, y generalmente aparecen asociados a diferentes afecciones (migrañas,virus, epilepsia, alcohol o drogas psicoactivas). En cualquier caso, no parece ser una enfermedad muy grave y el tratamiento es similar al de la migraña



Muerte de risa

¿Alguien recuerda el caso de la película Mary Poppins, donde un tipo ríe hasta salir volando y morir? Bueno, esto no tiene nada que ver, es muy serio. Las personas con la enfermedad de la "muerte de risa" o Kuru se caracterizan por tener repentinos ataques de risa descontrolada, se tropiezan, se vuelven bizcos, dicen cosas sin sentido y finalmente se mueren. Bueno, puede ser un poco gracioso para quien lo ve desde afuera.

Esta enfermedad parece exclusiva de una tribu de Papúa Nueva Guinea. La dramática muerte de risa se incubaba en el tejido cerebral de los afectados, en el que se encontró extraños agujeros producidos por una especie de proteína llamada Prión, también responsable de otras enfermedades extrañas, como el Insomnio familiar fatal, que prácticamente mata de sueño, y el famoso Síndrome de las vacas locas, entre otras. No existen vacunas contra los priones porque no están vivos, no son virus si no simples moléculas que se meten en el organismo como balas microscópicas.

Estos priones estaban matando de risa a toda la tribu de Nueva Guinea, hasta que, en 1976, el médico Carleton Gajdusek le sugirió que abandonaran la sana costumbre de comerse a sus familiares difuntos para incrementar la propia sabiduría... Al principio se le rieron en la cara, pero luego acataron la idea; la enfermedad cesó de inmediato y Gajdusek recibió un premio Nobel de medicina.



Síndrome del Acento Extranjero

Las personas que sufren de este síndrome, de repente comienzan a hablar con un acento de otro país, o al menos eso le parece al que oye, porque en realidad el acento no corresponde a ningún lugar y es una simple distorsión del ritmo y las melodías de la pronunciación. Por ejemplo, uno de los primeros casos documentados fue el de una mujer noruega que en plena segunda Guerra Mundial comenzó a hablar con acento alemán. Sin duda la pesadilla de cualquier espía. Esta pobre mujer fue inmediatamente desterrada de su país (podría haber sido peor).

No se sabe bien qué lo origina, aunque se cree que el cerebelo está involucrado. Muchos de los afectados desarrollan distintos acentos luego de algún tipo de ataque cerebral, como en el caso de LindaWalker, quien luego de un infarto empezó a hablar con acentos jamaicano, canadiense, italiano y eslovaco, según decían sus interlocutores.

A diferencia de quienes se empeñan en hablar en lenguas extrañas por MSN (hoygan, me incluyo), las personas con el Síndrome del Acento Extranjero se dan cuenta de sus incoherencias y pueden intentar imitar el acento de los demás y así pasar más o menos desapercibidos, aunque no les resulta nada fácil. Mmmm... ahora que lo pienso, todos tenemos acento extranjero.



Fibrodisplasia Osificante Progresiva

Estas tres palabras significan que el paciente se transforma lentamente en puro hueso, básicamente. Como por obra de Medusa, los tendones del cuerpo comienzan a endurecerse hasta quedar completamente rígidos; lomismo ocurre con los músculos y otros tejidos, hasta que la persona queda paralizada y apenas puede respirar. Lo peor es que el proceso de osificación suele durar décadas y no hay nada que hacer al respecto. El cuerpo del paciente se vuelve su propio ataúd, que además es muy doloroso: las costillas y las vértebras de la columna se sueldan entre sí y el esqueleto comienza a extenderse con ramificaciones como si fuera un arrecife de coral.

Lo curioso es que el proceso por el cual se multiplica el hueso extra es el mismo que utiliza el organismo para reparar un hueso normal cuando se lastima; es como si creyera que todo el cuerpo está fracturado, e intenta arreglarlo.

La FOP afecta a unas 2.500 personas en el mundo, y no existe aún tratamiento para esta extraña enfermedad. Sin embargo, uno de los casos más notables es el de Harry Raymon Eastlack Jr, quien sólo podía moverlos labios y antes de morir donó su esqueleto a la ciencia para que investigara la enfermedad, y se han hecho varios avances identificando al gen responsable de esta mutación.


Pica

La Pica es, según el Manual diagnóstico y estadístico de lostrastornos mentales (DSM), un trastorno de la ingestión y de la conducta alimentaria, o sea que es el Síndrome de Rafa Gorgory. Afectando mayormente a niños, este extraño malfuncionamiento de la mente incita a las personas a comer pintura, tiza, cenizas de cigarrillo, pegamento y papel, entre otras sabrosas cosas.

Esta conducta es normal hasta el año de vida, pero luego se torna problemática. Incluso pueden echarte del restaurante si te atrapan lamiendo el cenicero. Pero debe haber alguna buena causa para la Pica, y aparentemente estaría relacionada con la necesidad del organismo de ingerir ciertos minerales que están faltando en su dieta. Esta y otras teorías no están comprobadas y la causa sigue siendo misteriosa, pero se sabe que en África, por ejemplo, la tierra se vende como producto comestible ya que tiene varios efectos saludables: desintoxica, es digestiva y es un buen suplemento nutritivo, especialmente en casos donde la gente no tiene otra cosa para comer.

Es decir que en ciertos casos esta horrenda anomalía podría llamarse simplemente Hambre, pero también se da en gran cantidad de mujeres embarazadas, apareciendo con la fuerza de un antojo normal. Suele durar meses e incluso más allá del parto. Dos casos para resaltar: el caso de un hombre de 62 años que llegó al hospital con dolor de estómago y que se descubrió que la causa eran 650 dólares en monedas, que eran sólo el cambio de lo que había tragado durante diez años; y el caso no menos espectacular, en el año 1642, de la mujer que vomitaba ranas, presuntamente por haberlas ingerido antes...

Por supuesto, tenía una buena razón para haberlo hecho: en esa época no había televisión, y la gente se divertía muchísimo viendo salir porquerías de la boca de una persona.


Síndrome de Capgras

Este mal ocasiona que la persona esté firmemente convencida de que uno de sus familiares está siendo reemplazado por alguien físicamente idéntico (aunque reconoce perfectamente al resto de las personas). Recientemente la película The brøken (bastante interesante) utilizó esta enfermedad en su argumento.

El nombre viene de su descubridor, el psicoanalista Joseph Capgras, quien notificó el primer caso conocido: el de una anciana que de pronto creyó que un impostor había suplantado a su marido... Primero se negó a dormir con él, y al día siguiente fue a denunciar la conspiración a la policía, donde fue atendida por el Jefe Górgory de turno, quien la derivó al mencionado psicólogo.

Este síndrome es muy raro, generalmente asociado a personas esquizofrénicas o con lesiones cerebrales, y no se ha esclarecido aún su causa, pero su estudio sirvió al menos para comprender algo de la mente: un experimento demostró que a pesar de que la persona cree no conocer al supuesto impostor, sí lo reconoce a nivel subconsciente, conoce la cara pero no le despierta los sentimientos habituales por ella, lo cual sugiere que hay dos mecanismos paralelos involucrados en la percepción de familiaridad: el reconocimiento visual, consciente, que funciona bien en estas personas, y otro reconocimiento más abstracto que evoca el pasado asociado a ese rostro y que a estos pacientes les dice que "algo anda mal", a pesar de que no pueden identificar qué es.


Síndrome de Fregoli

Parecido al anterior, pero al revés: la persona afectada cree que diferentes personas son en realidad una sola que va cambiando de aspecto y actuando distintos roles, todo para engañarla con algún fin misterioso.

En ciertos casos, el síndrome de Fregoli puede estar condimentado con una buena dosis de imaginación, como en el de una una mujer de 27 años que creía estar siendo perseguida por dos actores que conocía de una obra de teatro y que robaban repentinamente y con gran habilidad la apariencia de sus amigos y familiares.

El nombre de la enfermedad conmemora las hazañas del actor Leopoldo Fregoli, quien tenía una admirable capacidad para hacer veloces cambios de vestuario en vivo. También podría llamársele "el síndrome de Sarah Connor y el T-800" (aunque no pienso explicar por qué).

Una variante de este síndrome -paramnesia reduplicativa- enfoca el delirio sobre sitios en lugar de personas, haciéndole creer al afectado que una casa o una ciudad entera ha sido completamente recreada en otro sitio alejado, y que él, obviamente, se encuentra dicho duplicado. Lo más parecido que puedo imaginar es la sensación de deja-vu, aunque obviamente esto debe ser un poquito más espeluznante. Podría llamársele también "el síndrome de Jim Carrey", en honor a The Truman show...



Síndrome de Diógenes

Diógenes, como todo el mundo sabe, fue un filósofo griego que vivía en un barril, pero, a diferencia del Chavo del 8, no decía el mismo chiste más de 50 veces. Este asceta dedicó su vida a pregonar el desprendimiento de todo deseo -incluidas las tortas de jamón- para así vivir sin necesidades. Claro, nunca se dio cuenta de que él mismo tenía la más grande necesidad de vivir en la miseria.

Como sea, en honor a Diógenes se bautizó con el mismo nombre a una afección mental generalmente vista en personas mayores, las cuales se aislan del mundo, descuidan toda higiene y cuidado personal y frecuentemente terminan cayendo en la indigencia a propósito o por desgana.

Lo más extraño es que estas personas no suelen ser pobres pero creen que lo son; incluso llegan a ahorrar grandes cantidades de dinero, al cual creen siempre escaso, y juntan basura, a la que consideran de utilidad, sin llegar a saber nunca el verdadero valor de cada cosa -si es que alguien lo sabe-.

Este síndrome no suele perjudicar a nadie más que al afectado, excepto cuando deviene en una variante conocida como Síndrome de Noé, cuando la persona colecciona animales y los mantiene en pésimas condiciones de abandono que generalmente los conducen a la muerte.

Diógenes al menos pensaba. Sostenía que la pobreza era la más elevada virtud -y quizá tenía razón, ya que es el estado natural del Hombre y de toda criatura viviente-, pero vale remarcar que la pobreza puede conducir a la libertad pero también a la esclavitud, a la humildad pero también al hambre y a la soledad pero también a la discriminación... ya que mientras unas suelen reconfortar, las otras matan.


Síndrome de Estocolmo

Este es un clásico del cine: se da cuando una persona es secuestrada y se pone voluntariamente del lado del secuestrador. El nombre proviene de cierto asalto a un banco de Stockholm, Suecia, en el que los rehenes convivieron con los secuestradores durante seis días... Al salir, no sólo se negaron a testificar contra ellos si no que uno de los rehenes se casó con una de las secuestradoras (tras que ésta terminara su condena).

Tal vez estas personas proyecten en sus captores una salida emocional a la usualmente monótona vida diaria, como suele tenerla todo el mundo. O quizá simplemente tengan ellas también un alma malechora, comolo ilustraría el caso extremo de Patty Hearst, hija de un multimillonario, quien luego de ser raptada se unió a la banda de secuestradores.

En este caso, sería más preciso llamarlo "síndrome del príncipe y el mendigo", si es que mi teoría tiene algún sentido (al menos suena más poético, si hasta me dan ganas de ser secuestrado por una banda de ladronas ninfómanas armadas con látigos... de hecho, en este momento escribo desde una jaula... ayuda), o quizá no se trate de ninguna enfermedad y simplemente aún queda gente que sabe comprender y perdonar.

Este síndrome suele darse también en situaciones mucho más normales y cotidianas, al punto en que cada persona termina queriendo a la otra, mientras una sale a trabajar y la otra cocina, lava y plancha, a veces durante décadas. Para pensarlo...

Lo opuesto a esto es el Síndrome de Lima, cuyo nombre proviene de un famoso un episodio en Lima, Perú, donde los secuestradores fueron liberando uno a uno a sus 800 víctimas, hasta que se quedaron prácticamente solos y fueron asesinados.


Síndrome de París

Seguimos con las capitales, esta vez la de Francia, aunque el nombre es un poco confuso ya que la enfermedad es exclusiva de los turistas japoneses... Parece que cuando un nipón recorre medio mundo para ver el famoso pene metálico de Eiffel, es muy propenso a tener una repentina paranoia que termina en depresión y le obliga a volver a su país o incluso a suicidarse.

El síndrome de París es una especie de shock producido por el encuentro de dos culturas muy diferentes, aunque se ignoran los detalles que lo disparan. Probablemente, los japoneses idealicen tanto a la ciudad francesa -a la cual sólo conocen por películas- que esperan ver en sus calles a Amélie correteando de un lado al otro, y luego la realidad les cae encima con la poca gracia que tiene una metrópoli occidental: tráfico desquiciado y gente gritando en cada esquina.

Este mal es tan común que la embajada japonesa tiene una oficina abierta las 24 para atender a sus víctimas. Y, a pesar de que logren regresar rápidamente al lado respetuoso del mundo, la tristeza a la que se someten en París les crea un trauma muy difícil de superar.

Algo parecido puede pasarle a inmigrantes de cualquier nacionalidad, que tras haberse establecido en un país ajeno comienzan a sufrir un intenso estrés. Este es el Síndrome de Ulises, y, a diferencia del de París, suele tardar años o décadas en aparecer.

La buena noticia es que si algún día filman una película titulada "Un japonés en parís", no va a ser demasiado larga.


Síndrome de Stendhal

Otra enfermedad psicosomática, esta vez en honor al célebre escritor parisino Stendhal, quien, cansado de caminar esquivando japoneses desmayados, decidió tomarse unas vacaciones en Italia... y allí describió los efectos de su experiencia: sensación de ahogo, taquicardia, mareos, confusión, desmayos y alucinaciones... pero no en cualquier circunstancia, si no exclusivamente al observar una obra de arte.

Hoy, el síndrome de Stendhal es muy común, sobre todo en aquellos sitios que visitó el escritor -Florencia y Nápoles-, cunas del arte renacentista. Al parecer, la enfermedad es desencadenada sólo por la exposición prolongada a una gran belleza (por eso no pongo más fotos de mí).

Sobredosis de belleza... ¿Quién hubiese pensado que la belleza podía enfermar? Tal vez uno se sienta insignificante ante ella, o el mundo circundante le parezca luego opaco e irreal, como puede pasar tras el efecto de algunas drogas. Nadie dijo que fuera fácil soportar el impacto de la expresión milenaria de tantas almas inmortales.

Algo más raro: sólo los italianos y los japoneses son inmunes a esta enfermedad. Que los nativos lo sean, no es sorprendente, porque-imagino- que serán un poco a prueba de arte, gracias a la desensibilización que produce la cotidianidad, pero, ¿y los japoneses, tan sensibles a la tierra de Stendhal pero resistentes a Italia? ¿Será porque no miran con los ojos, si no con la cámara de fotos?




Síndrome de Cotard

A mi parecer, el más extraño de los delirios: la persona cree que se murió o que sencillamente nunca existió. Lo peor es que, al estar muerto o no existir, obviamente, cree que los coches pueden atravesarlo sin dejar moretones o que puede meterse al baño de damas sin ser visto-o al menos esto último me pasaría a mí (pero para desvelar lo que hacen las mujeres cuando van juntas; no sean mal pensados)-.

El neurólogo Jules Cotard es responsable de descubrirlo, aunque lo llamó en un principio "delirio de negación", porque los pacientes comenzaban negando la existencia de determinados conceptos, objetos y partes de sus cuerpos, hasta llegar a negar la propia existencia o la realidad completa.

Según cuentan en Antroposmoderno, una paciente hizo declaraciones tales como mis piernas y mis manos se volvieron de vidrio, no soy ni hombre, ni mujer, sólo queda la boca que habla, soy incapaz de pensar, soy eterna, en tanto que muerta viva, etc.

A mí me parece que es como un caso de hipocondría extrema: uno cree que tiene la peor de las enfermedades incurables, la propia muerte. Debe ser la experiencia más extraña que alguien pueda vivir.

Una visión leve de estos síntomas puede verse (con algo de imaginación) en la película Synecdoche (excelente), donde el protagonista, entre otras cosas indescripibles, ve cómo su cuerpo y su vida van perdiendo realidad y desapareciendo rápidamente.


Síndrome de la mano ajena

Quien padece este síndrome (también conocido como "de la mano anárquica", pierde la conciencia sobre una o ambas de sus manos y, a pesar de que puede sentir con ellas, cree que no le pertenecen. Estas manos intrusas suelen realizar acciones por cuenta propia tales como desabotonar la ropa de su huésped (o, mejor aún, a comprobar la autenticidad de los pechos ajenos), como si se tratase de un miembro con doble personalidad (¿quién no tiene al menos uno?).

Obviamente, es lo opuesto al síndrome del miembro fantasma, cuyos afectados sienten que aún tienen control sobre una mano o pierna que se les amputó. Me desvío momentáneamente para contar que hace poco comencé a usar lentes mientras estoy frente al monitor, y creo que sufro del síndrome del lente fantasma cuando me los saco al acostarme. Sé que a Ingrid también le pasa, pero no encontré otras referencias... ¿A alguien más le ocurre esto? Sigo con la mano ajena...

Con frecuencia el afectado llega a creer que su mano está poseída por un espíritu maligno, por lo que los efectos van mucho más allá que los de un simple tic nervioso y ocasionan un gran desequilibrio mental. La película Al diablo con el diablo contiene una escena que ilustra estos síntomas y su supuesta conexión con Satanás. Yo propongo otro argumento para una película (o una pesadilla, según elija el lector) basada en este síndrome: que la mano rebelde pertenezca en realidad a un gemelo siamés poco desarrollado que intenta independizarse cada vez que encuentra un cuchillo...