sábado, 27 de fevereiro de 2010

Documental ZEITGEIST - Primeira parte: A Relixión

Boas!!,

Posiblemente algún de bos xa sabedes deste documental.
Foi un dos primeiros documentáis "Conspiranoicos" e para moitos o mellor, de feito gañou o primeiro premio do  "Artivist Festiva"  de Hollywood no 2008.

A esencia do documental e desmontar todo o que nos ensinaron ata agora, a relixión, o poder, as guerras etc etc. aportando moitos datos contrastados que cando un os lée ou os escoita...non pode de deixar de pensar en que este mundo non é máis que unha pantomima.

A ver se vos gusta, e moi interesante!

INTRODUCCION:

Zeitgeist (Sub Español) - Trozo 1ª Parte [Religión]


PRIMEIRA PARTE:

That day was a good day

Un día coma hoxe, concretamente o 27 de Febreiro do 2006, a miña vida daría unha "reviravolta" que me levaría ó outro lado do Atlántico. A pesares de estar lonxe da minha terra,familia, amigos...foi unha experiencia da que nunca me esquecerei e que me trae gratos recordos en cada momento.
Aquí deixo unha "pequena homenaxe" a esa cidade de contrastes; de praias de agua doce vixiadas por maxestuosos arrañaceos, de cafés de Starbucks, de grandes nevadas no inverno e unha sofocante calor no verán, de paseos en bicicleta entre os arrañeceos e as praias, de barbacoas ó atardecer cos amigos, de compras pola Av State e Belmont, de espectaculares musicais como "Wicked",de saídas nocturnas polo barrio Gay e polo estadio dos Cups,de infinitas viaxes polo Loop no tren elevado, de longos partidos de volley en North Beach, de chicken wings picantes na Hancock Tower, de concertos de música clásica no impresionante Millenium Park, perto da "Faba", de cuadas patinando sobre xeo no barrio da universidade, Hyde Park,de paseos en barco polo lago Michigan, da xuventude vibrando con Obama...



Ós que estivechedes por alí de visita, xa sabedes do que falo ;).
Por certo, este video foi feito na Av Michigan, para despedirse da popularísima Oprah Winfrey.

As mortes superaron os nacementos en máis de seis mil persoas.

Pois aqui tedes um dado que vem a confirmar outro dos aspeitos suicidas do nosso povo. Por se vos interessa saber, a finais da Idade Meia os galegos eramos um de cada quatro habitantes da península Ibérica (ou mais, já nom me lembro bem), que vos parez? A ver quem me dá umha explicaçom do motivo disto? Temos novo concursaço!! Manda caralho!


Segundo datos do INE, Galiza tivo os datos máis negativos de crecemento vexetativo do Estado Español.


Galiza rexistrou en 2008 o peor índice vexetativo do Estado Español, con 6.387 mortes máis ca nacementos, segundo datos da enquisa Movemento natural da poboación publicada polo INE. En concreto, no país rexistráronse 23.281 nacementos fronte a 29.668 defuncións, o que se traduce nun crecemento vexetativo negativo.

Segundo as táboas do INE, naceron máis homes ca mulleres: 11.981 fronte a 11.194. Producíronse 396 partos dobres e só sete triplos. Do total de nacementos rexistrados, un 7,75% foron de nais estranxeiras e concentráronse principalmente na metade oriental de Galiza, con taxas de arredor do 10%.


Um dia para quedar na casinha, quentinhos...

Ai vem Xynthia. O melhor será ficar na casinha, tomando umhas galhetas com colacao quentiiinhos e escoitando a chuiva e o vento pola fiestra.... Por aqui nom pegará tam forte, pero seguro que algo cae. Andade pola sombra, eh!?

sexta-feira, 26 de fevereiro de 2010

Telefónica vai-lhe tocar os colhões a google !?

César Alierta, Presidente Executivo de Telefónica S.A. Parece um video de mentira....

"Vivimos el fin del capitalismo"

Entrevista a José Luis Sampedro, nom concordo com algumha das suas afirmaçóns mas di cousas mui interesantes.


Em insurgente.org

¿Qué ha pasado para llegar a esta crisis?

Lo que ha pasado es que hubo un momento dentro de las rivalidades del siglo XX en el que los poderosos se alarmaron, en parte por los sucesos del 68, y hubo una reacción, con Thatcher y Reagan, que supuso el apoyo de una teoría económica, la de los fundamentalistas del mercado, que logró la desregulación extrema, que causó lo que ha pasado. Los economistas se han concentrado en lo financiero, es decir, son los que manejan el dinero. Y con la globalización se ha producido una transferencia de poderes: los gobiernos, que mejor o peor están controlados por la política, la democracia, etc., han sido sustituidos por unos financieros que actúan sobre una desregulación absoluta. No los controlan ni los gobiernos. Y entonces se producen los excesos.

Estamos en la descomposicióndel capitalismo hacia una situación de barbarie. Como en su día Roma ¿Usted no cree en el mercado?


El mercado es absolutamente indispensable como mecanismo de distribución: yo tengo que aportar unas cosas para pedir otras. Pero hay quien puede imponer precios, organizar maniobras de publicidad y venta para cerrar la entrada de otros, etc. El mercado está en manos de los poderosos. Dicen que el mercado es la libertad, pero a mí me gustaría saber qué libertad tiene en el mercado quien va sin un céntimo. Cuando se habla de la libertad hay que preguntarse inmediatamente: ¿la libertad de quién?

¿No se puede controlar a esos financieros?

Nos dicen que las técnicas modernas son de una magnitud tal que supera las fronteras estatales. Y es cierto. Pero hay otros problemas globales como el cambio climático o la crisis energética que se abordan. Eso exige una solución global; pero también el terrorismo, la sanidad, la educación, el sida...

Usted tiene fama de antiglobalización.

Yo lo que digo es: globalícese todo. Organícese un gobierno mundial y no habría el problema de la cumbre de Copenhague. Habría una autoridad que se ocuparía de los problemas climáticos. De modo que no me aleguen la necesidad de la globalización exclusivamente económica. Eso es lo que ha pasado en los últimos años.

¿Qué sucederá en adelante?

Tras esta crisis, lo próximo a corto plazo será otra crisis. Ésta no es una enfermedad transitoria. Las sociedades son entes vivos y, como tales, tienen una trayectoria que acaba agotándose. Yo creo que el capitalismo está en sus últimos tiempos en su forma actual. Ha evolucionado: empezó con el capitalismo mercantil, siguió con el capitalismo industrial, luego viene el financiero y ahora la globalización. Y la globalización es insuficiente para garantizarles lo que quieren.

Cuando se habla de la libertad, hay que preguntarse inmediatamente ¿la libertad de quién? ¿Tan profundos son los cambios?

En el siglo XVI, Europa, Occidente, estaba en ebullición, una explosión casi volcánica de fuerzas productivas, de actividades nuevas... Las gentes se subían en unos cascarones de nuez sin saber siquiera adónde; fuesen agricultores, mujeres, misioneros, conquistadores... Ahora mismo, el país más fuerte del mundo, el más poderoso y el de mejor ejército tiene miedo. Ahora son los demás los que vienen aquí. Las corrientes migratorias han cambiado. La parábola de evolución, de grandeza, ha cambiado de rumbo.

La democracia es otra seña de identidad.

La democracia representativa creada en el XVII se ve desvirtuada por completo con las técnicas de poder que tienen los medios y que inculcan a la opinión pública, o la desfiguran, o la deforman, o la incumplen... ¿Quién cree en serio que hay democracia en ningún sitio? ¿Dónde gobierna realmente el pueblo? ¿Cómo puede creerse que en EE UU, después de la mentira de Irak, el pueblo vota otra vez al señor Bush? La gente no está loca, sino mediatizada. Las democracias representativas ya no funcionan: es una oligarquía que dispone de unos medios de influencia que imponen su voluntad.

Según usted, es el fin del capitalismo.

En este momento estamos en la descomposición del capitalismo hacia una situación de barbarie. Como en su día le pasó a Roma. La barbarie no es irracionalidad: lo que hacían Hitler o Stalin era muy racional, pero muy poco humano. Ahora piense en Guantánamo, el abandono de los derechos humanos, la misma idea del mercado desregulado o incluso la destrucción del medio ambiente, en el que el poder técnico del hombre se ha impuesto sobre el poder ético.

Pero ¿tan mal se está haciendo todo?

Yo miro lo sucedido y me pregunto: ¿por qué no se nacionaliza la banca y se acaba con toda esta historia de los bonos de los directores y demás? Eso está excluido de cualquier debate. Y luego se dice que la empresa pública rinde menos: ¿rinde menos para quién? Pues igual es cierto que la cuenta de resultados no es igual, pero el dinero va a manos mucho más interesantes.

El sistema no es el adecuado a las circunstancias del momento Algo bueno tendrá el sistema.

Fue muy positivo. Es tan bueno como la Edad Media con su religiosidad. Para un momento determinado es válido. Pero luego no es adecuado a las circunstancias del momento. Entonces, le pasa lo que nos ha enseñado Darwin con las especies: cuando una especie progresa pero no está adaptada al medio se va.

Entonces, ¿ésta es una crisis estructural, no coyuntural?

Es coyuntural porque es en este momento, pero es consecuencia de una estructura que ya no está adaptada a la realidad; el esqueleto, el armazón, es lo que falla. El capitalismo tuvo toda esa expansión en medio de un planeta en una situación diferente. Hoy nos encontramos con estos países emergentes –China, la India y Brasil– y no es lo mismo para Occidente. Las circunstancias son completamente distintas.

En esta situación, ¿para qué sirve la economía?

Algunos creemos que tiene que hacer menos pobres a los pobres. Otros creen que tiene que servir para hacer más ricos a los ricos.

En este siglo es cuando...

En este siglo van a pasar cosas tremendas. Se habla todos los días del desarrollo sostenible. Pensemos sólo que en 1900 la población mundial era de alrededor de dos mil millones y que en 2000 es de más de seis mil millones. Los ecologistas ya estudian la huella ecológica y dicen que la tierra no produce todo lo que se le quita. Ya hablan de que para dar al mundo el nivel de España, no digamos ya el de Escandinavia, harían falta tres planetas. Explíquenme cómo cuadra eso; hagan estadísticas, contabilidad nacional, etc. No cuadra.

¿El problema es demográfico?

Vuelve Malthus: la población crece en progresión geométrica, y los medios productivos, en progresión aritmética.

No sé qué vendrá después, pero no creo que por eso se vaya a extinguir la humanidad ¿Y la ciencia no puede resolverlo?

El ser humano ha llegado a un nivel técnico verdaderamente admirable y extraordinario. Pero cuando se progresa es inevitable que el creador se endiose y piense que con la ciencia puede llegar no se sabe hasta dónde. Y siempre se dice "la técnica lo resolverá". Pero la técnica lo resolverá hasta donde pueda. No creamos que el poder humano es ilimitado.

¿Y las otras ciencias, las sociales?

En el fondo, el cómo nos organizamos es la cuestión fundamental. Tenemos técnicas claras para resolver los conflictos dentro de una sociedad, pero al final el que puede más impone su voluntad. Por eso vamos a esa situación de barbarie. No sé qué vendrá después, pero no creo que por eso se vaya a extinguir la humanidad. Sencillamente, habrá otra cosa.

José Luis Sampedro es economista y escritor.

O PP começa a introducir o espanhol no parlamento galego. O BNG protesta abandonando o hemiciclo.

Assi é. Vam em sério. Os que pensavam que Feijóo ia de farol estavam trabucados. O tipo fará o que faga falta para agradar á caverna pepeira de Aznar, Aguirre etc e optar a ser presi de Espanha. Incluido vender o legado do seu próprio povo.

http://www.elcorreogallego.es/galicia/ecg/bng-sale-hemiciclo-uso-insistente-espanol/idEdicion-2010-02-25/idNoticia-519805/

"¿Por que no se puede hablar en español en libertad en la cámara gallega cuando tenemos dos idiomas oficiales?" O PP avança assi na sua estratégia. O último reducto simbólico onde a lingua própria era a única rainha vai desaparecer. A seguir chegaram a TVG, RG e... já está. Por que nom hai mais espaços públicos relevantes em exclusiva para o galego!!!. Nom hai!!! Mentres tanto, o parlamento espanhol, as TVs, periodicos, todo o demais seguirá 100% em espanhol. (Bom, minto....hai uns poucos medios que cobram as maiores subencions de cultura que estam o 95% em espanhol, como La Voz).

Fazede vos mesmos os cálculos e veredes em que ficará o nosso idioma em Galiza.

Se o PP segue no poder neste pais, o galego nom passa de esta geraçom como língua viva, real, falada. Assi de crudo.

quinta-feira, 25 de fevereiro de 2010

Hotel Volador

De momento é so un proxecto, chamado 'Aircruise', feito conxuntamente por Samsung o estudio de Seymourpowell.

Os dous imaxináronse cómo sería dormir rodeado das nubes a 3.000 metros de altura nunha cápsula con forma de diamante. As vistas están garantizadas.

Grazas a os 330.000 metros cúbicos de hidróxeno que conten os seus depósitos, o hotel volador podería convertirse nunha especie de prototipo para as viaxes do futuro.




O proxecto do hotel volador non é precisamente unha pensión, senón que conta con todo tipo de luxos: podes atopar no seu interior un bar-salón, catro apartamentos dúplex e cinco mais pequenos, ademais de 'simples' habitacións, un restaurante e un ximnasio.

Os 150 kms/h que podería chegar a alcanzar poden convertir o hotel volador no medio de transporte turístico por excelencia. Así, ademais de dormir, serviría o mesmo tempo para cambiar de cidade.

Aínda que non é mais que un proxecto, haberá que estar atento para ver si finalmente se convirte nunha realidade.

Pois ainda temos que aturar cousas assim!!

Olhade com que normalidade esta filha de p... fala de nós como se fossemos merda!!! Deus!! Isto encende a qualquera persoa!!! Muito mal por Gabilondo por tomar a resposta como normal ou aceitável e nom comentar nada ao respeito. Vergonzoso!!!!!!!!!! (Minuto 5)

quarta-feira, 24 de fevereiro de 2010

Asombroso discurso dun veterano de guerra...

terça-feira, 23 de fevereiro de 2010

Assasinatos que nom som dignos de ser titular

Isto é incrível...e eu que ia ponher um video sobre Chávez e aquilo de "expropiese", que francamente me decepcionou... já volvim mudar de opiniom...a pesar de ser um paiasso mediático e déspota... Sobre aquilo encheram os telediarios, sobre isto....nom tem importancia...!? Puta hipocresia... pu-ta hi-po-cre-si-a.... Fará falta um Evo ou um Chávez em Guatemala para que o seu pais seja titular!?



Novo asasinato en Guatemala dun activista contrario a Unión Fenosa

O sangue volveu correr este martes en Guatemala. Octavio Roblero, dirixente do Frente de Resistencia en Defensa de los Recursos Naturales y Derechos de los Pueblos (FRENA) e líder da loita contra Unión Fenosa-Gas Natural no Municipio de Malacatán (San Marcos) foi asasinado por varios descoñecidos que, desde un vehículo, o cribaron fronte ao seu negocio.

O nome de Roblero figuraba na lista de persoas que, por estar baixo ameaza de morte, interpuxeron un recurso de exhibición persoal, entregado á Presidencia da Corte Suprema de Xustiza de Guatemala, o pasado 20 de xaneiro, como unha medida de protección.

Unha semana antes tamén era asasinada a tiros Evelinda Ramírez, presidenta do Comité do FRENA, cando regresaba da capital do país xunto con tres compañeiros dirixentes. Non era nin a primeira vítima nin, tal e como se confirmou esta semana, sería a última.

Antes que Ramírez e Roblero foi a vida de Víctor Gálvez, outro activista de Malacatán, a que levaron por diante. Precisamente, o grupo de Evelinda Ramírez viña de se reunir durante dous días con diferentes autoridades do Goberno para reclamar o esclarecemento do seu asasinato, a suspensión do estado de sitio decretado en San Marcos e a expulsión de Unión Fenosa do país.

Irregularidades de Unión Fenosa
Fenosa, agora integrada en Gas Natural, está denunciada entre outras cousas por atentar contra os dereitos humanos. O pasado 30 de novembro, máis de medio cento de organizacións e movementos sociais, partidos políticos e sindicatos enviaron unha carta ao presidente do goberno español, ao catalán e aos directivos de Gas Natural, La Caixa e Repsol exixindo responsabilidades.

As irregularidades non fican aí. A Corte de Constitucionalidad guatemalteca determinou en novembro de 2004 que a empresa, a través da súa filial DEOCSA, estaba a realizar cobros indebidos mediante un imposto ilegal, e que debía devolver aos usuarios os importes cobrados, que ascenden a perto de 200 millóns de euros. Porén, a día de hoxe, a empresa española segue a recadar fraudulentamente ese diñeiro.

Ademais, cuestiónase a adquisición irregular da empresa pública de distribución eléctrica por parte de Unión Fenosa. "Desde que en 1998 o Estado privatizou a distribución da enerxía eléctrica entregándollela ás empresas transnacionais españolas Unión Fenosa e Iberdrola, o servizo de electricidade tornouse nun problema que pesa sobre as costas do pobo", sostén o FRENA.

Lonxe de ceder na súa postura -e sen ninguén que lle faga cumprir a lei-, Unión Fenosa respondeu á loita dos movementos sociais con represalias contra a poboación, en ocasións mesmo deixando sen subministro eléctrico as comunidades que protestaron polas altas tarifas, a mala calidade do servizo e os cobros indebidos.

Pablo Ceto (URNG): "Un novo espolio colonial"
E mentres todo isto acontece, sinala o ex deputado indíxena Pablo Ceto, "o actual goberno pon cara de socialdemócrata fronte á comunidade internacional". "Trátase dun novo espolio colonial, neocolonial, neoliberal. Son as empresas multinacionais coa complicidade dos gobernos que están agora cometendo este espolio dos nosos recursos naturais a costa das vidas dos nosos líderes", di.


http://www.vieiros.com/nova/78378/novo-asasinato-en-guatemala-dun-activista-contrario-a-union-fenosa

Até Cunqueiro caira da burra!!!!

Dis que ainda as verdades coma punhos, ainda da boca de grandes personagens, poidam nom serem cridas etomadas por mentira. Porém, um pequeno e coxo fascista dizia tamém que umha mentira repetida miles de vezes pode chegar a convertir-se em verdade. Mais claro: àgua!!

Álvaro Cunqueiro em Baltasar Porcel: "Álvaro Cunqueiro, un hombre de nación gallega", em Destino [Barcelona], 8 de Março de 1969
«El tema más urgente, la lengua. Es el nudo de la cuestión. La vida de la lengua, el gallego, hoy, ahora mismo, en abril de 1961. Y las posibilidades luso-brasileiras de la lengua. [...] Tenemos que ponernos en forma para un "parlamento total" de la lengua gallega, para un pie de igualdad con los otros de nuestra misma matriz lingüística, en Portugal y en el Brasil. [...] Nosotros tenemos que ir, inevitablemente, con los portugueses y los brasileños hacia una unificación ortográfica. Ellos poseen, ambos, una misma ortografía, nosotros arrastramos la invención de los precursores del siglo XIX, que al cabo de los siglos volvieron a escribir el idioma y lo hicieron empleando una ortografía híbrida, muy influida por el castellano. Ten en cuenta que el año 2000 hablarán el gallego-portugué s-brasileñ o 200 millones de personas. Nosotros seremos siempre un poco marginales en este concierto, pero sin duda podemos tener en él una gran audiencia.»




Álvaro Cunqueiro Mora (Mondonhedo, 22 de dezembro de 1911 — Vigo, 28 de fevereiro de 1981) foi um novelista, poeta, dramaturgo, jornalista e gastrônomo espanhol, considerando un dos grandes autores da literatura galega.
Os seus pais eram Joaquín Cunqueiro Montenegro, de profissão boticário e Pepita Mora Moirón. Álvaro Cunqueiro é autor de numerosas obras, como "Merlín e familia", bem como da pequena cita "Mil primaveras mais" referindo-se á língua galega.
Álvaro Cunqueiro defendeu a aproximação ortográfica galego-portuguesa.
Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
http://pt.wikipedia.org/wiki/%C3%81lvaro_Cunqueiro

segunda-feira, 22 de fevereiro de 2010

O inimigo é o inimigo.

Em Vieiros por Ernesto Vázquez Souza.


Óu Galicia, Galicia boi de palla

Canta lástima tèn de ti o Gaiteiro!
O aguillon que che menten è de aceiro
E con el muita forza te asoballa.
No lombo teu zorrega, bate e malla
Fasta o máis monicreque ferrancheiro,
E calesquer podenco forasteiro
Te vafa, de vergonza sin migalla!
Agarima alleeira eses ingratos
Ou vívoras que postas ò teu peito
Co ferrete che rompen mil buratos!
Si o sangre teu refugas do teu leito,
Malas novas, madrasta de insensatos,
Dos fillos teus ò amor non tès dereito.
J.M. Pintos, A Galicia, 1962

As duas cousas mais surpreendentes daquela manhã foram que o Senhor Belpelho decidira tomar um banho de corpo e que de seguido acháramos que no algibe não ficavam muitas reservas. A seguir tudo foram carreiras e vozes pelo castelo. Depois vieram mensageiros.

Reunidos os principais na grande mesa passaram a considerar as causas da falta de auga, tão inoportunas neste momento da guerra. Chover não chovia, claro, mas era certo que o inimigo, canalha e cruel, tomara pela vez primeira a audaz disposição de cortar o abastecimento, cegando, sem dúvida, mais arriba o regato monteiro que vinha até o pé da Torre e se filtrava na rocha base.

Cousa inadmissível este agir do inimigo. E o pior foi quando a pouco do meio-dia chegaram mensageiros dos outros senhores da Beira informando de cousas tamanhas e faronejas. O inimigo já não comprava o que se produzia nas terras dos castelos, não permitia mesmo a passagem de mercadorias pelos caminhos e ainda para além de sitiar, empregava bombardas pedreiras a discrição, sem cuidar de alvejar nas bestas, nas fazendas, nem ainda nos nenos.

Desde os tempos de Fernando da Cunha e daquele Mudarra seu segundo, com os seus centos de esbirros, fora a alma, reinantes o Fernando VII e Isabel a II não se viram tais práticas assanhadas, tantas gentes de armas de fora e tais traições nos fidalgos do país. Mesmo se dizia que já passara a cutelo e forca vários rebeldes, e entre eles tomara preso o mesmíssimo Marechal Solis que levaram acorrentado para justiçar em Mondonhedo ou Carral, que não se sabia certo, com os seus.

A tal extremo chegaram as cousas, que alguns senhores – dos de velho no bando trastamarista – torciam os renartes olhos ante tais práticas de campo queimado e arrasadeira de gentes; que seica faziam perigar alguns dos seus negócios e disque até tocavam contra alguns dos seus “afilhados”.

E ainda contava o louro pajem Rojin Rojal que não havia muito se reuniram alguns dos principais em Compostela para tratar do caso, sem acordarem, como adoito, muita cousa, pois cada um ao céltico sentir andava afeito a mirar apenas pela sua paróquia.

E que lá, como agora cá, saíra a rolda de velhos contos: que se o Reino era eterno, que se estas cousas eram boas que faziam acordar do sono em que se está debruçado, que a ver se os das Irmandades iam ter razão, até se não era já hora de se passar a Portugal. Porém muitos ainda diziam que não acabavam de ver que se acontecia nem que convinha ir fazendo, que aguardariam mais consultas.

Também é certo que alguns dentre os senhores bem se lhes via que o que queriam era ver como serem do inimigo, sem deixar de ser dos nossos, é claro. Igual que outros do inimigo queriam, sem que se lhes notasse muito, continuar com os seus negócios connosco.

Finalmente uns decidiram mandar arautes para ler ao inimigo umas fortes palavras de escarnho e outros decidiram que o melhor era convocá-lo no campo neutral ante os Reis e segundo ditavam as leis maiores a reunião para exigir-lhe só paulinha papal que volvesse ao sentidinho e a consensuar a guerra.

Entanto outros, os mais afoutos, berravam qual Montenegros ou Churruchaos, que era culpa nossa por sermos uns acanhados e desleixados, que o inimigo era o inimigo, que caralho! E como corresponde fazia de inimigo.

E o certo que o inimigo faz bem o seu trabalho. Para mim - e sendo um simples escudeiro sem muito mundo - diria que somos nós que em vez de nos reunir e o combater como tal, perdemos o tempo a lembrar-lhe que segundo as leis da cavalaria devem desmontar para bater no caído em vez de lhe passarem com toda a cavalada a galope por cima.

Mudam os tempos. E se é certo o que contam, lá da FAES de Madrid, reunidos os inquisidores, mandam e vem este brutalhão, de Feijó o Moço, que não respeita as normas da guerra e emprega felonamente decretos, artilharia, besteiros e todas essas técnicas rejeitáveis de extermínio.

Afeitos como estávamos a este lento assédio civilizado e aos doces subornos e chegara este, um simples monicreque ferrancheiro, passando soberbo o Lima, de Governador e justiça maior ao Reino interferir em tudo e exigir lealdade incondicional e obediência aos Reis, língua e costumes de Castela.

Não há direito. Que crueldade! O inimigo quer nos exterminar em vez de nos sitiar amavelmente entanto comerciávamos e íamos comodamente esmorecendo. E já não nos convida nem a auga, não sendo que lhe juremos vassalagem.

Vassalagem? Ai, Galiza, boi de palha...

E falam de liberdade.

Um artigo valente e duro, nom deixedes de le-lo!

Em Vieiros por Concha Rousia.

Roubaram a nossa história para enchê-la de mentiras onde eles poderem aparecer como heróis. Modificaram a cinzel nas pedras sacras os nomes dos nossos reis galegos para fazê-los passar por reis de Castela...
E falam de liberdade

Traçaram fronteiras políticas deixando fora do nosso território parte de nós, da nossa cultura e língua, à intempérie de Castela onde nunca foram respeitadas, e onde estão sendo brutalmente abafadas...
E falam de liberdade

Forçaram à nossa gente, e eu falo por meu pai, a irem a uma guerra contra nós próprios para defender os interesses duma Espanha negra e sanguinária... Procuravam com sanha e obsessão a todo aquele que podiam converter em seu conscrito; até na estrumeira e no esterco iam espetar as galhas por ver se alguém lá se ocultara...
E falam de liberdade

Mataram aos que defenderam a nossa língua e cultura; como a Alexandre Bóveda, que se negou a renegar a sua mãe Galiza... e foi por isso que o assassinaram... Outros foram arrancados de casa para morrerem desterrados no exílio...
E falam de liberdadeProibiram-nos falar na escola, e até polas ruas éramos humilhados e castigados por falar na nossa língua, mesmo sem sabermos outra...
E falam de liberdade

Levaram às últimas gerações de galegos e galegas, os mais jovens, os mais necessários, a renunciar à própria língua; o que, mesmo sem precisar fazer uma analise desde as teorias sociológicas de Compte, podemos catalogar de suicídio linguístico induzido...
E falam de liberdade

Invadem as nossas casas com dúzias de canais de televisão espanhóis, permitindo-nos em galego apenas uma televisãozinha que mais parece uma brincadeira... Enchendo-nos de castelhanismos até no caldo; a dia de hoje é quase impossível encontrar uma pessoa na que não se notem as cicatrizes dos embates do castelhano... E o que nos podia imunizar, as televisões portuguesas, é proibido por mais que nos as queiramos...
E falam de liberdade

Trás séculos de proibição, quando finalmente nos permitem escrever na nossa língua, impõem-nos a ortografia do castelhano... (chamai-lhes parvos)
E falam de liberdade

Não, senhores e senhoras da direita espanhola, vivam vocês em Madrid, em Vigo, ou mesmo que tenham um carguinho na Junta, vocês não conhecem a palavra liberdade... e se alguma vez pensarem que a estão a dizer, reparem bem, e tenham certeza de que é outra palavra disfarçada; porque essa, a liberdade, é demasiado digna e demasiado grande, e nas suas bocas não cabe... Que na Galiza tenhamos que estar obrigados a falar castelhano, e que tenhamos que respeitar essa língua que sempre nos foi, e nos segue a ser, imposta como se fosse algo nosso, pode ser chamado como vocês queiram mas não o chamem liberdade...

Que essa língua castelhana, que tem um estado que a promove... um estado que esquece as outras três línguas oficiais nele, como se não fossem línguas do estado... tenha ademais a Juntinha para a promover, a defender, e a impor, é qualquer cousa menos liberdade...E por se isso não chegar, temos mais... temos uma nova Lei da Função Pública, aprovada pola atual Junta-de-cartão-pedra, segundo a qual aos galegos e galegas nos pode ser negado o direito a ser atendidos na nossa língua, a língua própria da Galiza, porque esse direito é reservado para o senhor funcionário...
E falam de liberdade.

Vocês, para que se façam uma ideia, são como o cuco, que não se contenta com pôr o ovo em ninho alheio, para que outro passarinho lho incube; quando esse ovo abre e sai o filho do cuco, ao ser mais grande, e talvez mais mau, que os outros ‘irmãos' onde ele fora acolhido, o primeiro que faz é puxá-los fora do ninho; condenando aos pais dos passarinhos caídos a criá-lo apenas a ele. Podem vocês chamá-lo crueldade animal, natureza desapiedada, primitivismo comportamental... ou mesmo assassinato, mas não, não o chamem liberdade.

Efeito surpresa.

Penso que situaçóns como estas vivimo-las muitos dos que militamos na língua, por que será?


Em O xornal por Edelmiro Monan.


A chacun, l'âge venu, la découverte... ou l'ignorance. Tri Yann.

Outono 2003. Santiago de Compostela. Semanas antes entregara nos escritórios do terceiro clico o manuscrito da minha tese de doutoramento. Do Departamento de Química avisam-me de que há um problema. Vou falar com uma funcionária de terceiro ciclo. O problema é que, segundo ela, a minha tese está redigida em português. Eu digo que é galego. De facto, eu nunca estudei português.

Setembro 2004. Bolonha, Itália. Vou-me inscrever em capoeira. Falo com o mestre Chiquinho. Em galego, naturalmente. Ele pergunta: "Onde apreendeu você português?". Eu contesto: "Som galego, da Galiza". Os capoeiristas brasileiros ficam a olhar pra mim. O mestre Chiquinho era professor de história no Brasil. Na Itália ele é mestre de capoeira e professor de português. No dia seguinte começo o adestramento. Chego tarde. Mal entro pola porta, o mestre Chiquinho informa o pessoal, fala italiano: "Quero que conheçam o novo aluno, Miro. Ele vem da Galiza. O português nasceu na Galiza, assim que ele já fala português". O mestre Chiquinho documentara-se. Quarenta pessoas ficam sabendo.

Maio 2007. Estrasburgo, França. Cafetaria do cinema Odyssée. Chega Béliza, vicepresidenta da Chama ("amicale" de estudantes lusófonos). Béliza é luxemburguesa de pais portugueses. Falamos francês, depois castelhano e finalmente galego. Béliza figera um Erasmus na Andalucia, mas pouco sabia da Galiza. Fica maravilhada da proximidade entre a língua da Galiza e a de Portugal.

Junho 2008. Luxemburgo. Michel é luxemburguês. Ele trabalha para o banco proprietário do apartamento do que somos inquilinos. Estamos a fazer o "état de lieu". Falamos francês. Ambiente formal. Ele recebe uma chamada. Fala português. Quando desliga, aproveito para continuar a conversa em galego, com naturalidade. Ambiente muito mais distendido. Cordialidade. Cumplicidade. Michel é filho de portugueses.

Outubro 2009. Luxemburgo. Festa do Samhain na nossa casa. Chega Nuno, da Madeira. Não nos conhecíamos. Tenta falar comigo em castelhano. Contesto em galego. Nuno: "Mas você fala português!". Eu: "O que eu falo é galego". Nuno: "Mas você está a falar português...". Eu: "Galego". Nuno: "Então é a mesma língua". Eu: "Será". Outros convidados perguntam que língua estamos a falar.

Novembro 2009. Luxemburgo. Saímos duma festa cas dum colega inglês. O Nuno, Alcinda, tradutora do Porto, e mais eu imos falando galego. Apanhamos o bus. Eu não tenho bilhete. Não há problema. O chofer é português. Essa noite os galegofalantes viajam grátis.

Janeiro 2010. Luxemburgo. Uma discoteca de Clausen. Chega Marília, tradutora do Porto. Fala francês, depois inglês. Chega Alcinda, fala português. Passamos todos automaticamente a falar galego. Vamos dar num restaurante português. Somos uma dúzia de pessoas de distintas nacionalidades. Um maltês pergunta em que raio de língua estamos a falar.

Fevereiro 2010. Luxemburgo. Festa cas duma colega eslovena. Nuno, Vlasta e mais eu falamos galego. Carlos está estranhado. Ele é cubano e não sabia que os galegos e os portugueses podiam-se entender tão bem. Nuno aclara que é a mesma língua. Rebecca, inglesa, repara em que o sotaque é diferente. Não mais do que o inglês de Manchester e o inglês de Dallas. Videlina, búlgara, dá por feito o galego ser um dialecto português. Explico que é justo ao invés, o português é um dialecto galego. Rimos.

Poderia continuar, mas antes digam-me, por favor, qual é o sexo dos anjinhos?

sexta-feira, 19 de fevereiro de 2010

Graná







Salam Aleykum

Saudos desde Granada. Levamos aqui já quase umha semana, a punto de voltar. A verdade é que esta cidade é digna de ver e passeiar.

Sem dúvida devem-lhe muito aos árabes. Menuda zona velha que tenhem!!! Já subiremos fotos próprias quando as descarguemos. As que colei aqui atopei-nas em internete, que para o caso valem o mesmo... ademais o tempo nom nos acompanhou...cagoemlamá...choveu que meteu medo, e fai um frio fodido.

A Alhambra, que visitamos hoje.... flipante, flipante.... Que nivelaso tinham!! Que esbelto tudo, que detalhista!!! Que filigranas, que po-ti-to, cohone!!! Ele!!! E logo um compara com os engadidos católicos de depois da reconquista....pffff... que tochos.....Ala!! Ai vai um cubo sólido e tosco!!! Tanto monta monta tanto, polo rio abaixo vai....

PD: Por certo, até fai relativamente pouco, a Alhambra estava abandoada e viviam cinganos nela, em plam campamento...(quiiiiilllllo!! Vete al palasio loh Nasarieh y y exale leña la fogata)

Um americano, um tal Washington Irving fixo de re-describridor lá polo século XIX e escreveu "Cuentos de La Alhambra". Logo veu Bill Clinton e já foi o apoteose. Agora está todo cheio de americanos, orgasmus e séneca. (a universidade que mais tem depois de Bolonha).

quinta-feira, 18 de fevereiro de 2010

Fror na Area



Pois esta mañá... lendo aquí e acolá pola internete atopei este blogue que ten boa pinta para os que nos/lles/vos gustan a cousas relacionadas coa lingua e demáis...

Velaí tedes unha enchenta de etimoloxía toponímica... Saúde!

quarta-feira, 17 de fevereiro de 2010

La Decisión De Anne

Cecáis iste comentario é un pouco amariconado pero ahí vai.
Onte vin unha película ben distinta ó que estou afeito a ver.

Non é unha película de acción nin un tostón romántico.
Tampouco é a típica película de guión Friki que inevitablemente un ten que facer mención.
É unha película cunha historia inusual, moi dura e sensible que dalgunha maneira faina especial.

Imaxinádevos que vosos pais vos tiveron de forma artificial para curar mediante doaciós de médula ósea unha enfermidade terminal dun irmao, e que cando xa tédes dez anos estádes hasta o carallo de doarlle de todo como se fórades unha casa de recambios. Anne demanda ós páis para proclamarse legalmente dona do seu corpo i evitar así unha nova doación, a máis arriscada e devastadora: un ril. Anne sabe que a súa irmá sen ese ril morrerá pero a súa vida tamén conta. Toda a peli se balancea nesta vertixinosa decisión.

Gustoume moito a linguaxe visual "femenina" do director Nick Cassavetes, (que tamén fixo "El Diario de Noa") eu penso que as súas películas están orientadas para mulleres, pola súa forma de contar a historia, os seus personaxes masculinos (sensibles, comprometidos e secundarios), a iluminación onírica que reflexa un mundo idealizado (atardeceres super laranxas, luces moi suaves e con aire morriñento...) e bueno, esa sensación de que o motor que move a historia son impulsos irracionáis do corazón.

En fin, completamente recomendable.
Déixovos que teño que frega-la cociña...

El misterioso Feijoo.

Um muito bo artigo de Anton Losada em El País, retranqueiro e bem acedo! hehe!! Gorentei!


El líder emergente que deslumbra ante los foros más selectos de Madrid con su contundencia para explicarle a Zapatero cómo salir de la crisis, o a Rajoy cómo se ganan unas elecciones, deambula como presidente entre los adustos muros de Monte Pío sumergido en la desgracia y los reveses. Es el misterio Feijóo. Una incógnita aún sin despejar cuando ya celebramos el primer año de la Restauración Popular ¿Quién es realmente? ¿El astuto candidato que supo meter el dedo en el ojo de Touriño y Quintana o el ingenuo explosivo que convierte la fusión de las cajas en el mayor derroche de consenso de la historia de Galicia, sustituye el bilingüismo armónico de Fraga por el trilingüismo cabreado o guerrea sin ejército contra los Baltar.

Cualquier pequeño ahorrador de cualquiera de las dos cajas le habría advertido de que si se disponía a provocar una fusión por la fuerza, era indispensable la sorpresa. No dar a los fusionados la opción de organizar la resistencia. O era unafusión relámpago o sería un lío. Pero Feijóo se tomó su tiempo mientras buscaba la piedra filosofal que le permitiera convertir la unión en un buen negocio, donde todo sumara beneficios para él y costes para el resto. Resulta bastante infantil quejarse ahora porque los demás intentan también -nunca mejor dicho- hacer caja, convocando manifestaciones, agitando a las élites locales, manejando auditorías de encargo o apelando al mismo localismo que sustenta la teoría delaldráxannos porque somos gallegos y el mundo está contra nosotros. Cuando uno se lanza a arreglar el mapa financiero pasando por encima del Banco de España y el Gobierno de Madrid, debería estar preparado para que como mínimo le interpongan un recurso. Lo asombroso es esta flagrante carencia de un Plan B. Todo parece fiarse a la estrategia delaldraxe y a negociar un peculiar intercambio de rehenes constitucionales.

Cualquier estudiante en ese sistema público de enseñanza que tanto denigra la derecha le habría augurado el desastre con un simple vistazo al borrador de bases del decreto lingüístico. Sólo un miña xoia puede confiar en el milagro de la cordialidad sobre una regulación que pone a los padres a hacer funciones propias de los profesores, a los docentes a ejercer de observadores internacionales y a los directores de los centros a operar como fuerzas de interposición en el conflicto, mientras la consellería se oferta como academia de cursos de inglés a distancia. Cuando votamos, la mayoría depositamos nuestra papeleta desde el convencimiento de que nuestro elegido se ocupara de enfrentar los problemas. Suele irritarnos bastante si los evita. Y aún más si los devuelve complicados. Y aún mucho más si, tras convertir la lengua en una cuestión de derechos humanos y bajar a Galicia a la división de los países con imposición lingüística, resulta que el presidente ha descubierto que la mayoría quiere que decida Educación y su modelo es exactamente aquel que había y funcionaba: mitad y mitad y todos contentos.

Finalmente, el episodio más conmovedor. Uno no puede sino emocionarse leyendo a Feijóo afirmar en su entrevista a EL PAÍS del pasado domingo como "tras dieciocho años, la democracia llegó al PP de Ourense para quedarse". Seguramente así sea, porque ya se encargará Baltar de contratarla para la Diputación. Cuesta decidir qué acredita más impericia. Si Feijóo esperando que olvidemos los abrazos con Baltar en campaña, seguro como parece estar de poder convencernos de casi todo si le dejamos darnos una rueda de prensa. O el suicidio de alzarse contra un astuto barón que controla con mano de hierro su provincia, sin otras armas que la altivez de los señoritos y un surtido de frases hechas sobre la política.

Al candidato habilidoso le ha sucedido un gobernante aparentemente inexperto, dotado de una inagotable pericia para meterse en los charcos creados por su propia tosquedad. Aunque a lo mejor, sólo es una impostura. Parte de una estrategia magistral que sólo saben apreciar quiénes no son gobernados directamente por su genio. Puede que nos nuble la percepción vivirlo tan de cerca. Quién sabe.

A nosa resposta ao Capital.

Este artigo é longo mas, se tedes paciência para le-lo, havedes descobrir cousas muito interesantes sobre o sistema económico no que vivimos. O Capitalismo, tam insolidário e destructivo, tam atróz, que nos fecha os olhos ante outra idea que nom seja o seu voraz apetite. Por favor, sacade em cachino do vosso tempo para le-lo, só ham ser um minutos, merez a pena.

Em Avantar, CIGA.
20100215_capitalismo.pancarta.jpg

O capitalismo é un sistema concibido para acumular e concentrar a riqueza que crea, a súa reprodución é contraria xa que logo a unha repartición xusta e social desta riqueza e na medida en que o seu propio metabolismo acelera a súa concentración, como na actualidade, desaloxa do seu perímetro ou centralidade, a un maior número de damnificados, poboacións e países enteiros que configuran unha periferia subordinada e allea ás decisións do capital.

As súas formas non son novas, recréase nos mesmos dispositivos de expansión que xa exerceu nas primeiras décadas do século pasado, o liberalismo agora contemporáneo fracasou entón e fracasará agora, pero a súa agonía provocará maior dano e destrución. Será enormemente máis difícil reconstruír un mundo cada vez máis esgotado nas súas potencialidades, nos seus recursos naturais, enerxéticos e alimentarios; cunha maior densidade poboacional e un planeta en estado de catarse ambiental. A actualidade do capitalismo é de acumulación por espoliación, e estas son as súas consecuencias. Non é un sistema que permita correccións e tampouco é reversible.

Temos que recoñecerlle ao capital a súa capacidade funcional e creativa para retroalimentarse. logrou apropiarse dos recursos da humanidade e nos seus momentos de maior convulsión sempre conseguiu a adhesión dos Estados para traballar no seu auxilio. Para o seu beneficio e a súa metamorfose, apoderouse dos resultados da ciencia, da investigación e a intelixencia, fíxose dono do noso tempo, relacións e emocións. Conseguiu que consumamos aquilo que non necesitamos e desprecemos moito do que nos é útil. Transformou a nosa antropoloxía nos ámbitos principalmente operativos e centrais do sistema, onde está fundamentalmente concentrado e extinguiu culturas, linguas, pobos, especies e a soberanía de moitas nacións. Certamente é un sistema superior na súa extensión destrutiva.

A súa lóxica está organizada para convivir e sobrevivir coas maiores contradicións de xeito pacífico ou violenta. Ten os seus propios soportes morais para a súa xustificación, os espirituais e os materiais. Consegue xerarquizar a riqueza e facer exponencial a pobreza; na súa esquizofrenia é posible que a xente enferme por traballar demasiado, mentres outra multitude enferma por non ter traballo. A súa ciencia darwinista é selectiva, os terremotos destrúen vivendas humildes e aniquilan aos pobres, en tanto os palacios e as mansións dos ricos permanecen en pé. Logra que a súa propia forza de gravidade desafíe as leis do universo, o capitalismo precipita con máis violencia na súa caída a todos aqueles que ocupan os banzos mais baixos da escala social, mentres os que están mais arriba, apenas sofren danos.

Equivócanse aqueles que confían en reformar o capitalismo, buscar o seu lado máis humano e atenuar a súa agresividade. Este sistema non é reversible en ningún dos seus aspectos. Nas nosas teorías, nos nosos diagnósticos, debemos ter en conta que o capital transformouse na súa matemática e a súa xeometría; o imperativo da súa acumulación e a súa concentración en apenas 700 transnacionais localizadas en tres bloques de poder moi precisos -Norteamérica, unha parte de Asia e Europa Occidental-, cunha disposición e aplicación das súas regras de xeito máis uniforme e cada vez máis unificadas nas súas decisións, máis hermético e perfeccionado nas súas institucións políticas. As únicas disidencias no seu pronunciamento están localizadas en Rusia e China, mentres as verdadeiras resistencias á súa inercia están organizadas en Latinoamérica e no Mundo Árabe.

Esta crise ensínanos que a pesar da súa sacudida estrutural que conmocionou a economía do planeta, nada cambia; o capital financeiro actual sen a simbiose do seu parte industrial e acentuadamente especulativo, purgouse. Os grandes devoraron aos pequenos. Doutra banda aprovisionou durante o ano 2009 máis de 2 billóns de euros dos recursos públicos. A súa responsabilidade nesta crise non foi sancionada sinxelamente porque representa hoxe a excelencia da acumulación máis vertixinosa. Unha obscenidade que demostra o seu poder. Na nosa análise temos que valorar a transformación monumental que experimentou o capitalismo nos últimos cincuenta anos na relación que representa o capital financeiro especulativo e o capital produtivo.

Na década dos cincuenta do pasado século a mobilización de diñeiro que circulaba no Mundo, correspondía nun 80% a capital produtivo, comercio de bens manufacturados, enerxía, alimentos, minerais, importacións, exportacións; mentres o 20% restante poderíase adxudicar ao capital financeiro. Na actualidade esta proporción é exactamente inversa. Un volume de capital financeiro superior ao PIB Mundial que na súa lóxica de acumulación necesita superarse e revalorizarse todos os días. O contrario significaría recesión, crise e o colapso do sistema. Preguntémonos entón, cales son os seus recursos na apropiación de capital para satisfacer esta voracidade monstruosa? Sen dúbida a principal fonte de aprovisionamento ten a súa orixe na riqueza que se crea co traballo e nos salarios dos traballadores, así como na espoliación por sometemento dos recursos nos países empobrecidos e colonizados económica ou militarmente. A degradación dos dereitos no mundo do traballo e o empobrecemento da clase traballadora nos últimos 30 anos, son consecuencia desta imparable tendencia de acumulación acelerada. Que ocorreu desde entón para producir unha inversión tan descomunal nas regras do capital?

A segunda guerra Mundial causa unha destrución e dano cualitativo nos medios, dotacións e infraestruturas comúns da civilización e do propio capital (fundamentalmente en Europa) que será necesario reconstruír con urxencia. Así mesmo, na mesma etapa histórica cobra forza e especial simpatía entre a clase traballadora a alternativa representada pola Unión Soviética. Estas circunstancias serán determinantes para que o sistema acepte celebrar un pacto de conciliación entre capital e traballo que reforzará o modelo Keynesiano de xeito temporal. Os resultados deste pacto darán forma ao que coñecemos como Estado de Benestar que mantén a súa vixencia ata aproximadamente finais da década dos 70 do século XX. A crise do petróleo provoca a inflexión do sistema e o rexurdir do liberalismo. O capital produtivo non pode dar resposta á necesidade urxente de acumulación e ademais faise previsible en ciclos curtos a recorrente sobrecapacidade e saturación dos mercados.

O modelo debe cambiar e debe facelo de xeito ordenado e programado baixo a doutrina liberal. Os obxectivos serán comúns e de aplicación en todos os países. As reformas laborais que se inician a principios dos anos oitenta están amparadas no seu discurso na crise sucedida nesa etapa. As primeiras medidas comprometen o asalto ás prestacións públicas capitalizadas durante a etapa de conciliación Keynesiana. As pensións decrecen na súa contía e o acceso ao seu dereito require condicións maiores, estimulando contrariamente as pensións privadas para beneficio das entidades financeiras. Redúcense as prestacións por desemprego e endurécese o dereito ás mesmas. Ao mesmo tempo as lexislacións de garantías e dereitos no traballo son afectadas por diferentes reformas que facilitan o despedimento e regulamentan un mosaico de innumerables formas de contratación precaria (temporal, parcial, causal, de aprendizaxe, prácticas e finalmente ETTs). Ademais das reformas laborais lexislativas aplicadas obedientemente por todos os Gobernos, indistintamente neoliberais ou socialdemócratas, sempre xustificadas na competitividade. Prodúcese outra reforma de alcance universal que provocará a maior desestruturación no mundo do traballo. Comeza a etapa de terciarización do traballo, algúns o chamarán Toyotismo. A actividade que ata entón se desenvolvía por unha soa empresa, en grandes centros de traballo e cunhas condicións laborais e salariais uniformes, reconvértese con novos modos de subcontratación. Por primeira vez na historia do capitalismo, o mesmo traballo será compensado en dereitos e en salarios de xeito distinto. Prodúcese unha estratificación a modo de castes entre a clase traballadora, fixos e eventuais, da empresa principal ou da subcontrata, salarios mais altos e salarios mais baixos; a unidade de clase resulta lesionada. O capital logra impor as súas condicións e o escenario de sobreexplotación é ideal para transferir a maior cantidade de rendas do traballo ás rendas do capital e poderemos constatar en que dimensión e tamén concluír que se produciu unha inflexión histórica como resultado da actuación do capital. Por primeira vez as xeracións novas teñen menos dereitos e peores condicións públicas e no traballo que as súas xeracións anteriores. Ao mesmo tempo, noutra gran reforma estrutural, prodúcese e estase producindo aínda, a apropiación da riqueza do patrimonio público. As principais empresas estratéxicas e con mercado consolidado de moitos países pasan a dominio do capital privado. A incursión en sectores de enerxía, carburantes, auga, comunicacións, transporte e servizos públicos concederá ao capital un espazo de rendibilidade vital para a súa vixencia como sistema e son hoxe un activo imprescindible nas operacións financeiras. Contrariamente as condicións da clase traballadora nestas empresas foron alteradas, diminuídas e precarizadas.

Este ciclo instruído polo liberalismo que afecta de xeito universal á clase traballadora, no referido a diminución das prestacións públicas, condicións de traballo e privatizacións non se completou. A acometida continúa sinxelamente porque o sistema non pode parar, non ten retroceso. Entón temos que preguntarnos cal foi neste tempo a resposta da clase traballadora ante esta ofensiva tan minuciosa e declarada; ou máis ben preguntarnos cal esta sendo a resposta das súas organizacións sindicais e dos partidos de esquerda neste tempo.

En Galiza, no ano 1980 as rendas do traballo supuñan o 63% do PIB, mentres as rendas do capital apenas representaban o 27%. Na actualidade, trinta anos despois, cun 70% mais de poboación asalariada, as rendas do capital son por primeira vez superiores ás rendas do traballo. É dicir, apenas un 20% da poboación acumula máis riqueza que o case 80% restante. Un novo paradigma desconcertante para moitos, pero unha ecuación moi sinxela na dialéctica do sistema. Esta tendencia instálase de xeito parecido aínda que menos acelerada en todos os países de Europa. A economía e a capacidade adquisitiva dos salarios e das familias traballadoras son hoxe enormemente dependentes dunha disciplina financeira, desde as hipotecas ata os créditos menores para calquera tipo de compra. Refiro este feito para deixar en evidencia o empírico na actualidade do sistema e a consecuencia xa certa do infalible do método de acumulación prevista polo liberalismo, pero en que medida se lle facilitou o traballo, e como debemos combatelo.

A etapa Keynesiana supuxo de xeito xeral en Europa o adoutrinamento e a asunción corresponsable das vellas organizacións sindicais e dos partidos de esquerda na xestión do sistema. Durante este tempo a conquista nos beneficios do denominado Estado de Benestar, foi compasada pola loita dos traballadores e da sociedade nas súas diferentes formas organizadas e por parte dos Estados na reconstrución económica de urxencia, en infraestruturas e sectores estratéxicos logo da Segunda Guerra Mundial. Ao capital entregóuselle todo para que volvese rexurdir, contrariamente el non concedeu nada. Nesta crise podemos observar un contraste na actuación dos Estados comparada coas súas respostas en anteriores crises. Entón os Estados acudían ao rescate de empresas que comprometían un volume importante de emprego converténdoas en públicas, na actualidade este feito non sucede nin se demanda politicamente. As axudas públicas son selectivas e dirixidas fundamentalmente ao sector financeiro e ás grandes empresas.

Nesta etapa instalouse en Europa o modelo de conciliación de clases, perfeccionado en todo este tempo por un mecanismo de xerarquía vertical, no que as decisións cruciais sobre o futuro dos dereitos da clase traballadora tense instrumentado a través do Pacto Social. As cúpulas das tradicionais organizacións políticas e sindicais apropiáronse das decisións do pobo, amparados no modelo representativo, mentres o exercicio de goberno altérnase entre a socialdemocracia e a dereita. Os partidos da esquerda en xeral ocuparon espazos laterais de poder institucional e abandonaron a loita social e a mobilización en todas as súas vertentes. Declinaron a súa responsabilidade na loita de clases, de tal xeito que hoxe este conflito xa non forma parte do debate social e as xeracións novas da clase traballadora non son educados nesta teoría. O enfrontamento de clases, a loita da clase traballadora, non ten partido que defenda o seu discurso e xa non é sequera un debate menor nos foros parlamentarios.

As vellas organizacións sindicais reconvertéronse en axentes e suxeitos sociais do sistema. O capital concedeulles aos seus dirixentes un espazo acolledor e repleto de resplandor mediático, o denominado “diálogo social permanente”. Este feito modificou no tempo a estrutura funcional dos sindicatos, neutralizou a súa resposta horizontal e participativa, estrangulando a acción sindical, reivindicativa e política. Non foi menos importante nesta conversión, a dependencia financeira das subvencións do Estado que hoxe condicionan a propia supervivencia do seu status quo, impoñente en medios, dotacións e recursos dispoñibles nestas organizacións sindicais. En definitiva, o capital incorporou á súa lista de colaboradores a moitos dos principais representantes da clase traballadora. Está conseguindo nesta etapa histórica o seu maior grao de acumulación superlativo nun contexto social pacificado.

Se entendemos o capital como un sistema de organización económico no seu desenvolvemento científico, teremos que considerar que nesta etapa de acumulación vertixinosa necesita de xeito estratéxico todas estas alianzas; as colaboracións incondicionais dos Estados e a apropiación das súas riquezas, así como, a pacificación e subordinación da clase traballadora, fundamentalmente no seu ámbito de centralidade e concentración, porque é aquí onde cobra forza e estende a súa potencialidade e amplitude. Se estes dispositivos fallan, atopan resistencia e non se desenvolven coa celeridade precisa, o sistema terá en perigo o seu metabolismo; e neste momento este risco representa unha ameaza maior que en calquera outra etapa da súa evolución. Isto significaría retardar a súa inercia e xa non pode cientificamente modificar a súa velocidade. Non é posible reconstruílo sobre o seu pasado, desfacer o feito, estes ciclos están xa esgotados.

Necesitamos organizar unha nova resposta, novos contidos, novas esperanzas, ou se imporá a barbarie.

Enfrontámonos a unha loita desigual no que a ciencia e a tecnoloxía son usados polo sistema. Cada novo descubrimento fortalece a súa posición na súa relación de forzas contra a humanidade, pero aínda temos espazos vitais para o coñecemento, o pensamento, a empatía e a creación do individuo, que non se pode desagregar da súa dinámica social. Os centros de traballo, as escolas, as universidades e os lugares de actividade social, son potencialmente construtivos dunha resposta comprometida que se sobrepoña á barbarie. As novas xeracións da clase traballadora non coñecen outra realidade distinta á que viven, cren que as súas condicións precarias de traballo sempre foron así. Non se transmitiu entre as xeracións da clase traballadora a cultura dos dereitos e a obriga de loitar por eles. Temos que recompor esta ligazón.

Desde as organizacións de clase necesitamos politizar todo o noso traballo. Esta crise ofrécenos a oportunidade de converter cada conflito nun escenario de loitas de clases, tal como corresponde á súa natureza. Todo conflito pola defensa do emprego, das condicións de traballo, polas proteccións e servizos públicos, contra as privatizacións, debe ser unha constante na loita política. O noso discurso debe abordar abertamente a loita de clases, a súa explicación, a repartición da riqueza, a xustiza social; e debemos facelo sen complexos, explicitamente, transcendendo do puramente reivindicativo. Seica non é este o conflito central entre capital e traballo?

No último ano, as organizacións sindicais do nacionalismo vasco e galego, traballamos con esta disciplina, o que explica a dimensión e a dureza dos conflitos vividos, con numerosas folgas en sectores que superaron os quince días e algunha máis de trinta días. Ambas organizacións sumamos máis de 20.000 delegados representantes sindicais nas empresas. Son a primeira fronte para o traballo ideolóxico e o exercicio da praxe. Pensemos que nun contexto social e laboral non precisamente fértil e favorecedor para a acumulación de forzas, o feito de que este número de traballadores e traballadoras comprometan o seu esforzo e a súa propia estabilidade laboral en proxectos de aberto enfrontamento ao sistema, permítenos elaborar e crer nunha alternativa sostida contra o mesmo. No caso galego, a CIG nas súas mobilizacións pronúnciase publicamente por superar o capitalismo e crear o socialismo do século XXI. Hoxe xa, as organizacións sindicais de clase, deben ser aberta e recoñecidamente unha fronte política, que traballe de xeito horizontal e conxuntamente con aquelas outras organizacións de carácter social, críticas no seu espazo co sistema; ao mesmo tempo cos partidos da clase traballadora influíndo na súa política de masas, provocando a audiencia e defensa necesaria das nosas reclamacións.

Politicemos pacientemente á clase traballadora e a súa resposta será a que debilitará este sistema.

[Galiza, 15 de febreiro de 2010]

segunda-feira, 15 de fevereiro de 2010

"I want to break free..." entruidadas II



"God Knooooows, god knooows I want to break free, yeah..."!
Estou "divino de la muerte", eh?
Se alguén cola algunha foto mais do antroido xa podemos facer un concurso de disfraces e premiar cun lacón :)

Entruidadas!





Entom? Conhezedes a este chalado? hehehe!!!

sábado, 13 de fevereiro de 2010

Eu quedo parvo...

Eu quedo parvo, cando vexo un alcalde que se dí galego, manifestarse en contra da fusión de duas Caixas galegas e preferir a absorción por outra Caixa non galega.Quedo parvo cando vexo 10.000 galegos manifestarse na rúa contra o seu propio pobo.¿Tan manipulables somos?.Quedo parvo cando vexo que o Xacobeo non se promociona adecuadamente.¿Pero ninguén se da conta da importancia dun centro de peregrinación?,¿Que non hai cartos?, que llos quiten a Galiña azul, que cambiar cada cartel nada máis iniciar a lexislatura valeu 20.000 euros.Quedo parvo cando para promocionar o Xacobeo se chama a David Meca (non teño nada persoal contra él) mentras que David Cal(ouro olímpico galego) ten que ir a entrenar a Asturias.
Eu quedo parvo cando vexo un decreto do galego que non lle dá preferencia a lingua propia.Quedo parvo cando Baltar celebra o ascenso endogámico do seu fillo con unha efusividade tan pronunciada,¿Tantas gañas teñen de solucionar o paro en Galicia?
¿Ainda existen os caciques?, estou hasta arriba das boinas e dos birretes.Quedo parvo cando a Voz de Galicia tira pedras día si e día tamén contra a Cidade da cultura santiaguesa.¿Existen tantos localismos?.¿A donde vamos así?.¿A donde nos levan?.Eu quedo parvo...

sexta-feira, 12 de fevereiro de 2010

Juntanza Mítica III: Dias confirmados.

Já está confirmado
Dias 26, 27 e 28 de março, vou reservar umha casa para mínimo 8 pessoas, mais o resto que se poida sumar. Em principio conto com todos os que dixestes que si.

A Mais Grande Pirola de Paquistam nom pode ser embaixador em Arábia

Conflito diplomático-xenital en Oriente Medio. Arabia Saudí vetou o nomeamento do sr. Akbar Zeb como embaixador do Paquistán no seu país porque o seu nome quere dicir «a pirola máis grande» en árabe: «Akbar», nome relativamente común entre os musulmáns, é «o máis grande»; en tanto que «Zeb» (زب) é un apelido sen significado aparente en urdu (paquistaní), mais en árabe soa coma «membro viril». A polémica cunnilingüe está servida.

http://chuza.org/historia/arabia-saudi-rexeita-ao-embaixador-do-paquistan-por-chamarse-a-pirola-mais-grande-en-arabe/

http://salem-news.com/articles/january242010/big_dick.php

"La polla pirenaica acecha a sua presa agazapada..."

O asturianismo reacciona contra Ferrín.

É mui triste ver como em Astúrias entendem o vencelho com o galego dum jeito tam semelhante ao que na Galiza se tem com o português. Pois nom é tam dificil de entende-lo! Nom crê Sr. Ferrín? Isolacionismo cara o sul e reintegracionismo cara o leste! Vaia patranha!

Xosé Luís Méndez Ferrín, nunha entrevista publicada hai uns días, pedía a oficialidade da lingua asturiana no territorio da Comunidade Autónoma veciña, exceptuando a comarca do Eo-Navia -que fai parte do Principado- para a que o novo presidente da RAG reclamou a oficialidade do galego.

"Persoalmente, dáme rabia que o asturleonés sexa cooficial en Miranda do Douro e recoñecido pola República Portuguesa, e o asturiano non o sexa en Asturias plenamente", dixo. Porén, engadiu, "o occidente de Asturias é outra cousa, e ten que ter un tratamento especial, e nós apoiamos as normas do galego de Asturias do Eo-Navia".

A Academia da Llingua Asturiana pronúnciase As declaracións non sentaron ben en diversos sectores asturianistas. O xornal La Nueva España (LNE) encargouse de lles dar ampla cobertura durante estes últimos días. Por exemplo, esta cuarta feira, reproduce as palabras do "catedrático e académico da Llingua Asturiana para o Navia-Eo, José Antonio Fernández Vior", que din "acusou a Galiza de 'usar o Navia-Eo como cortina de fume cando teñen problemas lingüísticos no seu propio territorio'".

Ferrín, na citada entrevista, comentara neste senso estar "desexando que este conflito desapareza". "Eu son moi amigo de escritores asturianos e de persoas que defenden o asturiano, polo que este tema está como envelenado", lamentábase, e declarábase "un grande amigo da lingua asturiana".

Para Vior, no entanto -e en palabras de LNE-, "as inxerencias desde Galiza neste territorio son periódicas e atenden a determinados momentos". "É unha apreciación, mais no verán nunca sae nada disto, sae no inverno, que igual a xente anda máis aburrida ou cando teñen eles algún problema", declarou o catedrático de 87 anos.

Oficialmente, a Academia da Llingua Asturiana pronunciouse a través da súa presidenta, Ana Cano: "A Academia nunca renunciará á asturianidade de todos os concellos de Asturias e está en contra de que se intente galeguizar o Occidente". Porén, precisou que o problema de fondo é outro: "Se o asturiano e o galego-asturiano fosen linguas oficiais non pasaría isto".

Posición do goberno de Asturias A directora xeral de Política Lingüística do Principado, Consuelo Vega, asegurou ao respecto que "o goberno asturiano recoñece a especificidade do galego-asturiano, a fala como se denomina popularmente, como unha realidade lingüística diferente do asturiano". "Este recoñecemento é xurídico e se traslada aos ámbitos administrativos, educativos ou culturais", engadiu.

Por outra banda, Vega considerou que a petición de Ferrín sobre a oficialidade do asturiano "é tan respectábel como a de calquera outro cidadán mais non ten lexitimidade xa que o territorio asturiano só lles compete aos asturianos".

Izquierda Unida de Asturias e Unidá Nacionalista Asturiana Tamén desde a política asturiana houbo reaccións. Unidá Nacionalista Asturiana (UNA) -que conseguiu o 0,7% dos votos nas pasadas autonómicas- emitiu unha nota de prensa que recolleu La Nueva España na súa edición deste martes:

"As institucións asturianas teñen competencias exclusivas sobre a política lingüística en toda Asturies, tamén na zona máis occidental, e que a normativización corresponde legalmente á Academia da Llingua Asturiana, polo que non ten sentido reabrir artificialmente debates superados pola realidade xurídica e social, nin discursos expansionistas que xa deberían formar parte do pasado".

Outros que se pronunciaron foron Izquierda Unida de Asturias, que sinalaron que o Eo-Navia é "unha zona de indubidábel identidade asturiana". "Até hai pouco a política lingüística galega era a envexa dos asturianos falantes; de continuar os planes de Feijoo, Ferrín terá problemas máis graves que ocuparse do Occidente de Asturias".

Tres concellos do Eo-Navia Tamén na edición do martes, LNE titula: "Os alcaldes fan oídos xordos á pretensión da Academia Galega". Segundo o rotativo asturiano, o alcalde de Castropol, José Ángel Pérez (PSOE), apreciou que se trata dun tema "demasiado manido" e "non ten importancia porque é unha inxerencia que o único que lle vai reportar (a Ferrín) é que o coñezan como escritor".
"Non hai lugar para a polémica, nós sentímonos asturianos, mais convivimos día a día cos galegos. Coido que o importante é a visión integradora e o enriquecemento cultural que isto produce", sinalou a alcaldesa de Santiso de Abres, Goretti Quintana (PP), que considerou un erro utilizar o nome de galego-asturiano, xa que "habería que darlle prioridade ao asturiano, para que fose por diante e se nos identificase rapidamente coa rexión á que pertencemos". Por último, LNE cita o alcalde de Santalla de Ozcos, Antonio Riveras (IU), que afirmou que os veciños do Eo-Navia "teñen o seu propio idioma e non precisan que veña a Real Academia Galega, porque o único que pode facer é o que fixo co galego que é transformalo".

A opinións filolóxica desde Asturias O xornal completa a ampla cobertura realizada a partir das manifestacións de Méndez Ferrín recollendo a opinión do "filólogo e escritor, Xosé Miguel Suárez"; do "profesor de Lengua e escritor en fala, Ignacio Vares; e do "presidente da asociaciónXeira, Xabiel G. Menéndez". Os dous primeiros participaron na elaboración das Normas Ortográficas do Galego-Asturiano editadas pola Secretaría Lingüística do Navia-Eo. Suárez explica que desde un punto de vista filolóxico "o que se fala no Navia-Eo é galego-portugués, mais outra cousa é o plano sociopolítico, identitario ou como se lle queira chamar. Iso explica que en Galiza non se usen as normas do portugués e que en Asturias non se queira usar a normativa do galego".

Vares explica: "Non se pode negar que compartimos rasgos con Galiza, mais tamén é certo que o galego non é unitario porque non é igual o que se fala nas Rías Baixas ca o que se fala en Ribadeo. A unidade márcaa unha decisión política". "Que non pretendan dicir que por fenómenos lingüísticos isto é galego. Creo que se Galiza chegara até o Navia non teriamos que renunciar ás diferencias, mais non é así, e por iso aquí non hai vontade de renunciar a estas características propias".
Por último, o presidente de Xeira asegura que "a riqueza de publicacións no Navia-Eo é debida á grande identidade da poboación cunha variedade lingüística diferenciada do galego". Menéndez considera que a zona eo-naviega é "moi apetecíbel" xa que conta "cunha nómina moi importante de escritores cunha calidade literaria e editorial asombrosa, que xa quixeran moitas zonas cunha lingua máis forte". Xeira coincide con Ferrín en que a solución ("a estas inxerencias de Galicia", di LNE) é que se declaren oficiais tanto o galego-asturiano como o asturiano.

Conclusión de LNE "Así as cousas no Occidente todo o mundo parece ter claro que o galego-asturiano ou fala é unha lingua máis de Asturias en boca de falantes que se consideran e son asturianos", conclúe LNE ao respecto de toda a 'polémica' nunha das súas informacións elaboradas nestes últimos días.

quinta-feira, 11 de fevereiro de 2010

O jogo institucional da língua.

Nom deixedes de ler este artigo, nom deixará indeferente mesmo a isolacionistas isolacioneiros!

Em O Xornal, por Celso Álvarez Cáccamo.

>> “Agora ben, o galego xa non é o portugués, e iso ocorre dende finais da Idade Media. Calquera reintegracionismo é un forzamento da Historia, e como dicía Tony Negri calquera forzamento da realidade é terrorístico.” (Xosé Luis Méndez Ferrín, presidente da RAG, em entrevista no Xornal, 6/2/2010, edição digital)

Nunca antes, com excepção da polémica de 1986 sobre o dever de conhecer o galego eliminado da Lei de Normalización Lingüística (LNL), foi tão claro o processo que dei em chamar por primeira vez, há agora 20 anos, a institucionalização do galego. Por institucionalização não quis nem quero dizer uma difusão “normalização”, mas a redução da língua a um objeto de tratamento jurídico, e o seu submetimento à dinâmica institucional, reflexo da política. Num contexto de verdadeira crise sociolinguística (crise de usos e de transmissão), o debate atual sobre as Bases para o decreto de plurilingüismo no ensino (em diante, Bases) manifesta transparentemente esta institucionalização totémica, com curiosas ramificações discursivas. Por uma parte, o rejeitamento geral ao texto das Bases em si parece grande: as posições da RAG e do Consello da Cultura Galega (CCG) questionam-no como tal documento. Mas, por outra, parece que Feijóo está a ganhar a batalha do enquadramento do “consenso”, vocábulo profusamente repetido nos textos também institucionais da RAG e do CCG. Isto é preocupante, pois reforça a ideia de que não havia “consenso” com o Decreto do bipartido ainda vigorado. E, por último, tanto o texto da R. A. Galega quanto o do C. C. Galego apoiam-se repetidamente no mesmo argumentário sobre a importância crucial de a aprendizagem do castelhano ficar bem garantida.

Tanta contradição não é tal, e não admira, pois lembremos o singular enquadramento legislativo deste debate: Trata-se de derrogar um Decreto de uso do 50% de galego no ensino que nunca se chegou a aplicar plenamente provando se era aberrante, no quadro duma Constitución Española que obriga a conhecer o espanhol, duma LNL profundamente preocupada com a aprendizagem do espanhol “em igualdade de condições” que o galego, e em referência a um Plan Xeral de Normalización (sic) da Lingua Galega que é apenas um “guia orientativo” (Anxo Lorenzo dixit) para garantir que, quem quiser, possa “vivir en galego”. É isto “normalización” (do galego), ou contemplamos sorridentes o sequestro do vocábulo? Não se vê tal preocupação, na legislação, pola capacitação social efetiva do conjunto da cidadania na chamada (e juridicamente declarada) “lingua propia”.

O debate, além, alimenta-se duma falsa aplicação da representatividade ao mundo do saber técnico e da política linguística. Nem a RAG nem o CCG são instituições representativas, como é em teoria um Parlamento. O seu respetivo grau de reconhecimento jurídico não evita que os procedimentos de seleção dos seus membros sejam, simplesmente, como os de qualquer outra entidade: por nomeações ou por propostas entre os seus membros. Por sinal do escoramento das suas posições, a RAG e o CCG apelam a um “consenso” em matéria de língua que nem no seu próprio seio aplicam, pois a visão de que o galego seja uma língua (um objeto estrutural, social e comunicativo) diferente do português nem é nem pode ser “oficial”. É oficial que a nossa língua é oficial, mas não que não seja a mesma que se fala alhures. Se a RAG e o CCG fossem representativos, reproduziria-se no seu seio o debate social sobre esta questão (como se faz, em maior ou menor medida, no mundo académico e inteletual, em instituições cívicas, no associacionismo de base e nos meios de comunicação). O facto é que absolutamente nenhum membro de ambas entidades sustém publicamente a tese de que galego e português são a mesma língua (como fazem membros de entidades cívicas como a Mesa pola Normalización Lingüística, da Associaçom Galega da Língua, da Associação Cultural Pró-Academia Galega da Língua Portuguesa, de associações pedagógicas, das várias plataformas criadas recentemente, etc., etc.), e tal unanimidade não é casual, mas indica uma sujeição ao quadro jurídico de España que impõe a regionalização das “lenguas españolas”. O equivalente, no mundo das ciências, é que os proponentes da Teoria de Cordas tivessem colonizado unanimemente um Conselho de Física porque o governo dava esta teoria como a única verdadeira, e então que o governo desse essa teoria por verdadeira porque era unânime no Conselho de Física. Esta perversa retroalimentação chama-se o “efeito da teoria”, e está documentada, até com o fenómeno Al-Qaeda.

Fruto duma colonização semelhante da RAG e do CCG, os seus ditames respetivos incidem na tese da estrangeirização da língua própria. Aludem em ocasiões à possibilidade de “o portugués” ser ensinado dentro do Terço Estrangeiro, como língua “útil” mas “estranxeira”, renunciando assim, nas aras da lealdade institucional, a toda uma formação filológica que lhes ensinou a unidade da língua galego-portuguesa. Mas um setor "terrorista" da sociedade e da cultura, no que me incluo, não podemos admitir a consideração de uma variedade da língua própria como “estrangeira”, pois constitui um ataque contra outras variedades e incide numa falaciosa segmentação da língua que reduz o seu valor e o seu potencial de transmissão e de capacitação da cidadania. Ainda mais, por higiene, a etiquetagem de “estrangeira” deveria ser erradicada de quaisquer outras línguas do ensino, ou bem, por coerência, deveria ser aplicada a todas as que não são juridicamente a “lingua propia” (por exemplo, o español).

Mas a lógica do “consenso” é uma arma de dobre gume. Quando a forja do “consenso” galeguista (há anos chamou-se “concordia normativa”) requer a prévia aceptação acrítica do dogma da independência do galego como língua, então não se pode criticar que para o outro lado, o españolismo, o “consenso” requira a aceptação prévia do dogma do galego como “lengua (regional) española”, determinada juridicamente como tal, e portanto sempre subordinada ao castelhano. E nessas estamos, na mesma lógica do dogma: não a do diálogo razoável sobre a superação da crise sociolinguística e a lenta construção da hegemonia social do galego (por exemplo, por amável imersão linguística no ensino, como na Catalunha), mas a da exibição do poder institucional numa dinâmica que reduz a língua a objeto de troca e de percentagens. E –lamento ser de novo um advogado de ofício do diabo– por este caminho pode ganhar o tandem Feijóo-Lorenzo. Poderá perder no relativo à manufatura precisa dumas Bases do Decreto ideologicamente rejeitáveis e tecnicamente lamentáveis, de verdadeira vergonha. Mas, em política, muito mais importante do que o efeito duma legislação que amiúde fica em águas de bacalhau é impor um enquadramento das questões que possibilite a perpetuação no poder ou a comodidade no cargo. Nem sempre se vota ou se ganha um cargo por tudo quanto se diz ou se deixa de dizer (por exemplo, por chamar ou deixar de chamar um setor cultural “terrorista”), mas por complexas afiliações simbólicas. Quisera errar, mas, ou os interlocutores legitimados neste jogo (entidades, “persoeiros” a quem convidam a palestrarem e a publicarem) dão uma valente viragem contra a regionalização do objeto Língua (na direção da unidade linguística galego-portuguesa), ou na Galiza temos língua real para dous telejornais e Feijóos e Lorenzos para mil primaveras mais.